Δεν ξέρω, τα τελευταία χρόνια δεν τρελαίνομαι να στέλνω ευχές με SMS. Για την ακρίβεια δεν στέλνω καθόλου και όχι για λόγους οικονομίας. Όχι. Δεν μου αρέσει πια αυτός ο τρόπος επικοινωνίας. Ούτε τηλεφωνήματα κάνω σε φίλους, γνωστούς ή συγγενείς. Θεωρώ πως είναι προσωπική υπόθεση αυτή η γιορτή... Με ότι αυτό συνεπάγεται.

Αλλά δεν κλείνω και το τηλέφωνο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να... αποκλείσω κάποιον που έχει διάθεση και το κέφι να επικοινωνήσει μαζί μου. Έτσι λαμβάνω SMS με ευχές και κλήσεις από δικούς μου ανθρώπους που παίρνουν να μου ευχηθούν.

Όπως η αδερφή μου Μαλάμω και ο αδερφός μου Κωστής, ας πούμε, ή τα πεθερικά της Ειρήνης που κάθε χρόνο θεωρούν καλό να μας πάρουν στο κινητό μου και να μας ευχηθούν. Ή όπως οι φίλοι μου που έστειλαν SMS με ευχές:

“Τις καλύτερες ευχές. Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα” Τρυφιάτης Χρήστος.

“Εύχομαι υγεία και οικογενειακή ευτυχία. Ίσως η κρίση γίνει αφορμή για μια καλύτερη εποχή. Χρόνια πολλά και καλή Ανάσταση” Σ. Χρυσάφης.

“Δείξε φιλί αναστάσιμο και στην Ελλάδα πάλι, λαμπρή άναψε υμέναιον ένα, Λαμπρή για μιαν απίστευτη στο θάμα των Ελλήνων γέννα μπορεί (απόσπασμα από ποίημα του Κωστή Παλαμά). Χρόνια πολλά με υγεία, καλύτερες μέρες για όλους μας! Καλή Ανάσταση” Δημήτρης Λουκάκης.

“Χριστός Ανέστη” Σάκης από Πανδή.

“Χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη, καλό Πάσχα από καρδιάς” Πάτσιος Παν.

Τους ευχαριστώ όλους. Ελπίζω να μην το πάρουν κατάκαρδα που δεν τους απάντησα. Μου άρεσε όμως που με θυμήθηκαν, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Χωρίς πίεση και επειδή το ήθελαν. Θα τους ευχαριστήσω από κοντά με την επιστροφή. Δεν είναι και τόσοι πολλοί κι έτσι δεν πρόκειται να ταλαιπωρηθώ... Εξάλλου για καλό είναι. Ανταπόδοση ευχών. Τι πιο ωραίο;

Φυσιολογικά οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από την επικοινωνία. Και τις επόμενες μέρες τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας θα δώσουν τον αριθμό των μηνυμάτων που στάλθηκαν. Εκατομμύρια ως συνήθως... Σε μένα ώρες – ώρες, συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Ζώντας μέσα στους έντονους ρυθμούς της ειδησεογραφίας έχω ανάγκη από την απόσυρση, από λίγη χαλάρωση, από λίγο ύπνο παραπάνω. Μεγαλώνουμε και... παραξενεύουμε...