Έπρεπε να ζήσω κι αυτό... Τη μηχανή που τόσο με έχει εξυπηρετήσει να με ταλαιπωρεί με το χειρότερο τρόπο... Συνέβη χθες το βράδυ κατά τις 11 που έφυγα από την εφημερίδα.

Έβρεχε από το απόγευμα... Μια βροχή σιγανή, τακτική, ποτιστική, χειμωνιάτικη. Πώς έκανε “τούμπα” ο καιρός ούτε κι εγώ κατάλαβα κλεισμένος στο γραφείο μου, πάνω από τη δουλειά μου...

Έβαλα μπροστά να φύγω... Κανένα πρόβλημα, όλα καλά. Εκτός από τη βροχή που συνέχιζε να πέφτει. Είχα συνηθίσει στην ιδέα ότι θα βραχώ φεύγοντας. Δεν μπορούσα όμως με τίποτα να φανταστώ τη συνέχεια.

500 μέτρα μετά το ξεκίνημα. Λίγο πριν “ανέβω” στον Κηφισό, με κατεύθυνση προς Λαμία, η μηχανή έσβησε. Επέμενα με τη μίζα. Άδικος κόπος.... Την έσπρωξα και ξαναγύρισα κάτω από την υπερυψωμένη γέφυρα, να αποφύγω τη βροχή.

Τηλεφώνησα στην EXPRESS SERVICE, την οδική βοήθεια στην οποία είναι ασφαλισμένη η VESPA. “Θα έρθει σε 40 λεπτά άνθρωπός μας στο σημείο που βρίσκεστε, η βροχή δυσκολεύει την κίνηση στους δρόμους”. Δεν είχα άλλη επιλογή... Δέκα λεπτά αργότερα δοκίμασα τη μίζα. Πήρε μπροστά. Ακύρωσα την κλήση EXPRESS κι έφυγα μέσα στη βροχή για το σπίτι.

Πέντε λεπτά αργότερα κι ενώ είχα φτάσει στο ύψος της Πέτρου Ράλλη έσβησε ξανά. Ευτυχώς ήταν κατηφόρα... Με σβηστή τη μηχανή έφτασα κάτω από την πεζογέφυρα. Συνέχιζε να βρέχει, βλέπεις...

Αυτή φορά η μίζα δεν ανταποκρίνονταν. Τηλεφώνησα ξανά στην EXPRESS. Ήρθαν ύστερα από μισή ώρα. Ήταν ένα μεγάλο αυτοκίνητο με τον οδηγό του. Ο οποίος έκρινε ότι είμαστε σε επικίνδυνο σημείο της εθνικής οδού και για λόγους ασφαλείας έπρεπε να περιμένουμε κι άλλο ένα όχημα της εταιρίας να του παρέχει κάλυψη. Ο οδηγός με προέτρεψε να καθίσω στην καμπίνα του αυτοκινήτου περιμένοντας. Τουλάχιστον ήταν ζεστά. Ομολογουμένως καλύτερα από έξω.

Ύστερα από μισή ώρα ήρθε και το δεύτερο όχημα. Μόνο που, από κακή συνεννόηση ήρθε από τον παράδρομο της εθνικής. Άντε να περιμένουμε 10 λεπτά να κάνει τον κύκλο και να έρθει πίσω μας.

12,30 μετά τα μεσάνυχτα φόρτωσαν τη μηχανή. Στο σημείο που ήταν δεν μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε. Την πήγαμε στο συνεργείο του Λευτέρη Θεοδωράκη, στη Λένορμαν. Κι από κει με το πόδια στο σπίτι. Φορούσα και το κράνος για να μη βρέχομαι αφού δεν είχα ομπρέλα. Χάρμα οφθαλμών!

Το πρωί πήγα στο συνεργείο να αφήσω τα κλειδιά και να συνεννοηθώ με το Λευτέρη για το πρόβλημα. Πριν από λίγο σταμάτησε να βρέχει και ξαναβγήκε ήλιος. Καμιά σχέση με χθες. Άλλος καιρός!

Περιμένω τηλέφωνο να μου δώσουν... διάγνωση και θεραπεία. Τέτοια κασκαρίκα, μου την είχε φυλαγμένη η VESPA. Τι να πω...