Η πρώτη ανθισμένη αμυγδαλιά που είδα το φετινό χειμώνα στην Αθήνα. Είναι στην Κωνσταντινουπόλεως λίγο πριν το παρκάκι για τα σκυλιά στα Σεπόλια και “πέφτω” πάνω της κάθε πρωί που πηγαίνω τον Λάμπρο στο σχολείο του.

Το τελευταίο τεύχος του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ, 106, που ολοκληρώσαμε προχθές με τη Διοίκηση του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ και πήρε το δρόμο της για το πιεστήριο. Για να τη διαβάστε όπως θα κυκλοφορήσει τυπωμένη, πατήστε ΕΔΩ.

Άλλη μια δημοσιογραφική δουλειά ολοκληρώθηκε στην ώρα της. Ο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ τ. 106 πήρε το δρόμο του για το πιεστήριο. Μαζεύονται οι δουλειές... Αμέσως μετά τον “ΤΥΠΟ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών” και ακολουθεί η προγραμματισμένη στη σειρά “ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ”.

Μ' αρέσει, όταν συμβαίνει αυτό... Γιατί σημαίνει ότι δούλεψα σε σωστή βάση και προωθήθηκε η δουλειά έγκαιρα. Έτσι οι “πελάτες”είναι ευχαριστημένοι και εγώ έχω την αίσθηση ότι προσφέρω πραγματικά στο αντικείμενο που ξέρω να κάνω καλά και με ευσυνειδησία.

Αποτελεί για μένα ένα στοίχημα... Να προχωρούν όλα, όσα αναλαμβάνω, σωστά. Και τα Σεμινάρια Δημοσιογραφίας που έχω κάθε Τετάρτη και η εκπομπή στο ραδιόφωνο που έχω κάθε Πέμπτη στο Ιστόφωνο με τη Δημοσιογραφική Ομάδα μου.

Δεν θέλω να αφήνω τίποτα στην τύχη. Εξάλλου, δεν πιστεύω σ' αυτήν. Μόνο στις δυνάμεις μου... Γνωρίζω καλά τη δουλειά μου, τη σέβομαι και έχω μάθει να την υπηρετώ με τον καλύτερο τρόπο.

Τετάρτη σήμερα, στα μέσα της εβδομάδας... Μ' έναν καιρό βροχερό... Αλλά παρά το γεγονός ότι χαλάει ο καιρός, σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΕΜΥ, έξω άρχισε κιόλας να μυρίζει άνοιξη. Κάθε πρωί που πηγαίνω με τη μηχανή τον Λάμπρο στο 54 Λύκειο, “πέφτω” πάνω σε μια ανθισμένη αμυγδαλιά. Στα Σεπόλια είναι, στο κέντρο της Αθήνας και αποτελεί ένα υπέροχο μήνυμα ότι τίποτα δεν τελείωσε... Υπάρχει ελπίδα, αρκεί να μην καταθέτουμε τα όπλα, χωρίς να δίνουμε τις μάχες που πρέπει...

Το Site κάνει στους φίλους που το εμπιστεύονται αυτή την υπόμνηση, με την πίστη ότι κάτι πρέπει να κάνουμε κι εμείς για να αντιστρέψουμε αυτή τη μαυρίλα στην καρδιά μας και να ξαναφέρουμε την ενεργητικότητα και την ελπίδα στη ζωή μας.

Το ξέρω. Ζούμε δύσκολους καιρούς... Στριμωγμένοι από παντού. Αλλά ας μην τους κάνουμε τη χάρη να... παραδοθούμε. Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα...

Κυριακή μεσημέρι... Με έναν ήλιο λαμπρό, πάνω από τα κεφάλια μας στον Αττικό ουρανό, ήρθα μια βόλτα στο λόφο του Σκουζέ, στα Σεπόλια, έναν πράσινο πνεύμονα, μια ανάσα από το κέντρο της Αθήνας. Έψαχνα ένα μικρό διάλειμμα σε μέρη γνώριμα. Εδώ στο λόφο το καλοκαίρι είναι χαρά Θεού... Έχω περάσει πολλές όμορφες στιγμές... Και η μνήμη λειτουργεί, κανονικά...

Πήγα στο μικρό καφέ – εστιατόριο... Θλίψη για την κατάντια στην οποία βρίσκεται... Πόσα χρόνια τώρα η δημοτική αρχή λέει ότι θα το αξιοποιήσει και είναι αφημένο στην απόλυτη εγκατάλειψη... Κι ενώ γύρω – γύρω έχει λουκέτα που δυσκολεύουν την πρόσβαση, από την πίσω πλευρά η είσοδος είναι απολύτως ελεύθερη. Δεν υπάρχει ούτε ένας στοιχειώδης φράκτης. Ορθάνοιχτα όλα. Μπορείς να μπεις, ακόμα και με ποδήλατο...

Στάθηκα λίγο στην αυλή του... Εδώ ο μισθωτής του χώρου, όταν λειτουργούσε η ταβέρνα “Ο Λόφος” είχε τα τραπέζια του. Και μια τέντα πάνω από τα κεφάλια μας, είχε την έννοια της προστασίας από τον ήλιο ή τα πουλιά που ήταν μπόλικα στα δέντρα που το περιβάλλουν... Τι γεύματα, τι παρέες έχω κάνει εδώ... Και τώρα... Δεν υπάρχει ίχνος από την τέντα. Έχει καταστραφεί από τον ήλιο, τις βροχές, τον αέρα... Η απόλυτη εγκατάλειψη!

Η ίδια θλιβερή εικόνα κι εδώ, στις σκάλες που οδηγούν στην ταράτσα... Θυμάμαι καλοκαίρια, που παίρνουμε εδώ το ποτό μας με την παρέα μας. Και μπροστά στα πόδια μας, πιάτο, η Αθήνα. Να είναι ορατή ώς πέρα, την Ακρόπολη. Τώρα λουκέτα παντού... Κλειδωμένες πόρτες και κτίρια εγκαταλειμμένα στην τύχη τους... Πόσο θα αντέξουν ακόμα; Στην ταράτσα 5 -6 πιτσιρικάδες έχουν πάρει τον καφέ τους και απολαμβάνουν τον ήλιο του Φλεβάρη...

Φεύγω... Δεν μπορώ να κρατήσω άλλο την καρδιά μου μπροστά σ' αυτό το δράμα. Έχει τις μνήμες της η ψυχή μου. Και δίνει μάχες να ανατρέψει αυτή την αρνητική εικόνα. Θα καθίσω λίγο στο πάρκο με την υποτυπώδη παιδική χαρά και τις κούνιες. Ένα παιδί παίζει υπό την επίβλεψη της μαμάς του. Απέναντι, στον ήλιο, κάθονται τέσσερις γέροντες και κουβεντιάζουν μεγαλόφωνα... Ακούγονται καθαρά, μέχρι το δικό μου παγκάκι και τους χαίρομαι. Παρεούλα όμορφη, κυριακάτικη...

Οι έρευνες της Αριστέας Μπουγάτσου έκαναν πάταγο κυρίως γιατί ήταν τεκμηριωμένες. Όπως αυτή ΕΔΩ για τους μιντιάρχες...

Την Αριστέα την γνώρισα την δεκαετία του ‘90. Είχα ήδη την ευθύνη του Γραφείου Τύπου της ΠΕΤ-ΟΤΕ, ήταν στα σπάργανα και η λειτουργία της ΟΜΕ-ΟΤΕ και βοηθούσα κι εκεί κατά τις δυνάμεις μου…

Στις αρχές αυτής της δεκαετίας άρχισαν οι πρώτες έντονες συζητήσεις για την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ. Το συνδικαλιστικό κίνημα είχε διαμορφώσει μια κάθετη και ολοκληρωμένη θέση που έλεγε πως οι τηλεπικοινωνίες έπρεπε να παραμείνουν στο δημόσιο. Όχι μόνο γιατί πρόσφεραν στον κρατικό κορβανά ως μονοπώλειο, αλλά και διότι η ιδιωτικοποίησή του θα απειλούσε σοβαρά την εθνική κυριαρχία, αφού μέσω των τηλεπικοινωνιών διακινούνταν απόρρητες πληροφορίες που αφορούσαν το στράτευμα και γενικότερα την ασφάλεια της χώρας. Επιπλέον δεν πουλούσες τα ασημικά στην πρώτη μεγάλη δυσκολία...

Έτσι η ΟΜΕ-ΟΤΕ οργάνωσε ένα συνέδριο στο Πολεμικό Μουσείο για να δώσει στην κοινωνία το στίγμα των όσων επιχειρούσαν οι κυβερνώντες να κάνουν. Κι εδώ ακριβώς χρειαστήκαμε τη βοήθεια της Αριστέας Μπουγάτσου. Είχε μόλις τελειώσει την ΑΣΟΕΕ, ήξερε καλά ξένες γλώσσες και θα μπορούσε να μας βοηθήσει στην συγκέντρωση υλικού με τις εμπειρίες από τις Ευρωπαϊκές χώρες όπου είχαν ήδη προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση των τηλεπικοινωνιών.

Το συνέδριο έγινε με επιτυχία και στη συνέχεια συνεργάστηκε με το περιοδικό της ΟΜΕ-ΟΤΕ «Τηλεπικοινωνιακά Μηνύματα», με το οποίο κι εγώ συνεργάστηκα κατά καιρούς, ιδιαίτερα όταν υπήρχε ανάγκη γι’ αυτό και μου το ζητούσαν.

Ακολούθησε η συνεργασία με την ΠΕΤ-ΟΤΕ στο μηνιαίο τότε περιοδικό της «ΦΩΝΗΣ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΟΤΕ». Ήταν μια περίοδος πολύ καλή για το έντυπο. Η τότε διοίκηση του Σωματείου ήθελε ένα δυνατό έντυπο και στηρίχτηκε στη συνεργασία πολλών καταξιωμένων δημοσιογράφων, όπως ήταν ο Όμηρος Εμαννουηλίδης, η Ελένη Καρκατζή, ο Θοδωρής Μουτζουρίδης, ο Δημήτρης Καλαμούκης. Ανάμεσά τους και η Αριστέα Μπουγάτσου. Κουβεντιάζαμε και υλοποιούσε άμεσα την έρευνα που της ανατίθετο. Όπως όλοι μας δεν υπέγραφε τα κείμενά της. Θεωρούσαμε αυτονόητο ότι έπρεπε να τα καρπωθεί το συνδικάτο για το οποίο δουλεύαμε.

Για την Αριστέα έχετε διαβάσει ήδη στην προηγούμενη καταχώρηση σ’ αυτό το site. Εδώ θα προσπαθήσω να καταχωρήσω την προσωπική μου άποψη για το πρόσωπό της.

Η Αριστέα είχε πληθωρικά αυτό το τσαγανό που χαρακτηρίζει τα αντράκια με την καλή έννοια του όρου, αν και η ίδια ήταν ένα πανέμορφο και γοητευτικό κορίτσι. Κρίμα που δεν υπάρχει φωτογραφία της για να την μοιραστώ μαζί σας. Συνειδητά απέφευγε τις φωτογραφίσεις. Ήθελε να είναι άγνωστη, τη βοηθούσε αυτό στα ρεπορτάζ της.

Δεν υπήρχε περίπτωση να αναλάβει ένα ρεπορτάζ και να μην το φέρει σε πέρας. Θα γύριζε τον κόσμο ανάποδα και θα ερχόταν με το χειρόγραφό της έτοιμο και πλήρες. Την ίδια πορεία ακολούθησε και αργότερα στις εφημερίδες όπου δούλεψε.

Από σεμνότητα και αγάπη προς το πρόσωπό της δεν ρώτησα ποτέ για τα προσωπικά της. Δεν άφηνε και η ίδια περιθώρια. Χαμογελούσε πάντα, αλλά ήξερες πως εύκολα γινόταν κοφτερό μαχαίρι, που δεν δίστασε να τα βάλει με όσους την αδίκησαν και να δικαιωθεί στη συνέχεια.

Είμαι ευτυχής που ένας τέτοιος άνθρωπος κοντά μου έκανε τα πρώτα του δημοσιογραφικά βήματα. Κι αυτό η Αριστέα ποτέ δεν το ξέχασε. Πάντα ήταν διαθέσιμη, όταν τη χρειαζόμουν.

Θα μας λείψεις Αριστέα. Καλό κατευόδιο κορίτσι μου. Μέχρι να σε συναντήσουμε εκεί που θα πας και να κάνουμε ξανά παρέα χωρίς το άγχος του χρόνου που βαραίνει πάντα τους δημοσιογράφους.

• Δείτε ΕΔΩ τι έγραψε για την Αριστέα Μπουγάτσου ένας εξαιρετικός σκιτσογράφος, ο Στάθης Σταυρόπουλος που την έζησε από κοντά στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.

Σάββατο μεσημέρι στο σούπερ μάρκετ “Γαλαξίας”, που βρίσκεται επί της Λένορμαν. Όλοι όσοι χρειάζονται κάτι και έχουν τη στοιχειώδη οικονομική άνεση να το κάνου, επειδή δουλεύουν όλη τη βδομάδα και τρέχουν σαν τρελοί να το κάνουν, αδιαφορώντας για να το πού παρκάρουν...

Η ώρα είναι 11.10 το πρωί στο δεξιό πεζοδρόμιο της Λένορμαν, πηγαίνοντας για Αθήνα, ακριβώς έξω από τον “Γαλαξία”... Δεν είναι μόνο η πίεση του χρόνου. Είναι και η έλλειψη αγωγής και συνευθύνης. Η πινακίδα το λέει καθαρά: “Διάβαση τυφλών – Μην παρκάρετε”... Και λοιπόν; Οι τυφλοί συνάνθρωποι μας δεν θα τη δουν ποτέ, αλλά κι εμείς που “βλέπουμε”, τι κάνουμε;

Υπάρχει η ανάγκη να πάρουμε κάποια πράγματα για τις ανάγκες του σπιτιού... Στριμωγμένοι στο “τρέξιμο” όλη την εβδομάδα η πιο κατάλληλη μέρα για τα μικρά ψώνια της καθημερινότητας είναι το Σάββατο. Και το κάνουμε όσο ακόμα μπορούμε και αντέχουμε...

Ξέρω πως δεν είναι εύκολο πια, ούτε αυτό, για πάρα πολλούς συνανθρώπους μας, εκεί που μας έχουν φτάσει με τις άστοχες, αψυχολόγητες και καταστροφικές για την κοινωνία πολιτικές που ασκούν...

Ξέρω πως και τα αυτονόητα πια μπαίνουν κάτω από την ανάγκη της ύπαρξης ικανού ρευστού για να καλυφθούν. Κι αυτά, είναι μια “πολυτέλεια” για τα εκατομμύρια ανέργους.

Έβλεπα χωρίς να το θέλω, πριν βγω για τη λαϊκή, τον χασάπη, το σούπερ μάρκετ, μια συνέντευξη σε ζωντανή σύνδεση του Αλέξη Τσίπρα στον Γιώργο Αυτά στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ. Και εκνευρίστηκα με τις ερωτήσεις του “συναδέλφου”. Όλες γινόταν με όρους προ πέντε ετών. Τότε που γνωρίζαμε τα όρια, μεταξύ αριστεράς – δεξιάς... Του το επεσήμανε αυτό ο Τσίπρας. Σιγά μην καταλάβαινε ο Αυτιάς...

Έκλεισα την τηλεόραση και βγήκα στο δρόμο για τις δουλειές που έχω προγραμματίσει. Έχει έναν ήλιο, άλλο πράγμα. Αλλά όπου δεν τον βλέπεις κάνει κρύο, παγωνιά. Φυσιολογικό. Φλεβάρης είναι...

Στη λαϊκή της Αχαρνών, διαπίστωσα ότι, για πρώτη φορά, ότι δεν γίνεται μια τέτοια μέρα ο κακός χαμός... Κινείσαι άνετα, ψωνίζεις και φεύγεις το ίδιο άνετα... Οι δρόμοι δεν έχουν τη φοβερή κίνηση. Το σκέφτεται ο άλλος να βγει στο δρόμο χωρίς λόγο. Θα το συνδυάσει με δουλειά. Με υποχρεώσεις που πρέπει να διεκπεραιωθούν στο λιγοστό ελεύθερο χρόνο που προλαβαίνεις ανοιχτά τα μαγαζιά.

Ίδια η κατάσταση και στο κρεοπωλείο. Και κει έχει λίγο κόσμος. Η εξυπηρέτηση γίνεται γρήγορα...

Επόμενη στάση στο “Γαλαξία”. Περιμένω με τα πράγματα στη μηχανή. Και γράφω αυτές τις σημειώσεις... Για να περάσει η ώρα... Είδες καμιά φορά πώς γράφεται η ιστορία, στο μικρόκοσμό μας...