Οι έρευνες της Αριστέας Μπουγάτσου έκαναν πάταγο κυρίως γιατί ήταν τεκμηριωμένες. Όπως αυτή ΕΔΩ για τους μιντιάρχες...

Την Αριστέα την γνώρισα την δεκαετία του ‘90. Είχα ήδη την ευθύνη του Γραφείου Τύπου της ΠΕΤ-ΟΤΕ, ήταν στα σπάργανα και η λειτουργία της ΟΜΕ-ΟΤΕ και βοηθούσα κι εκεί κατά τις δυνάμεις μου…

Στις αρχές αυτής της δεκαετίας άρχισαν οι πρώτες έντονες συζητήσεις για την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ. Το συνδικαλιστικό κίνημα είχε διαμορφώσει μια κάθετη και ολοκληρωμένη θέση που έλεγε πως οι τηλεπικοινωνίες έπρεπε να παραμείνουν στο δημόσιο. Όχι μόνο γιατί πρόσφεραν στον κρατικό κορβανά ως μονοπώλειο, αλλά και διότι η ιδιωτικοποίησή του θα απειλούσε σοβαρά την εθνική κυριαρχία, αφού μέσω των τηλεπικοινωνιών διακινούνταν απόρρητες πληροφορίες που αφορούσαν το στράτευμα και γενικότερα την ασφάλεια της χώρας. Επιπλέον δεν πουλούσες τα ασημικά στην πρώτη μεγάλη δυσκολία...

Έτσι η ΟΜΕ-ΟΤΕ οργάνωσε ένα συνέδριο στο Πολεμικό Μουσείο για να δώσει στην κοινωνία το στίγμα των όσων επιχειρούσαν οι κυβερνώντες να κάνουν. Κι εδώ ακριβώς χρειαστήκαμε τη βοήθεια της Αριστέας Μπουγάτσου. Είχε μόλις τελειώσει την ΑΣΟΕΕ, ήξερε καλά ξένες γλώσσες και θα μπορούσε να μας βοηθήσει στην συγκέντρωση υλικού με τις εμπειρίες από τις Ευρωπαϊκές χώρες όπου είχαν ήδη προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση των τηλεπικοινωνιών.

Το συνέδριο έγινε με επιτυχία και στη συνέχεια συνεργάστηκε με το περιοδικό της ΟΜΕ-ΟΤΕ «Τηλεπικοινωνιακά Μηνύματα», με το οποίο κι εγώ συνεργάστηκα κατά καιρούς, ιδιαίτερα όταν υπήρχε ανάγκη γι’ αυτό και μου το ζητούσαν.

Ακολούθησε η συνεργασία με την ΠΕΤ-ΟΤΕ στο μηνιαίο τότε περιοδικό της «ΦΩΝΗΣ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΟΤΕ». Ήταν μια περίοδος πολύ καλή για το έντυπο. Η τότε διοίκηση του Σωματείου ήθελε ένα δυνατό έντυπο και στηρίχτηκε στη συνεργασία πολλών καταξιωμένων δημοσιογράφων, όπως ήταν ο Όμηρος Εμαννουηλίδης, η Ελένη Καρκατζή, ο Θοδωρής Μουτζουρίδης, ο Δημήτρης Καλαμούκης. Ανάμεσά τους και η Αριστέα Μπουγάτσου. Κουβεντιάζαμε και υλοποιούσε άμεσα την έρευνα που της ανατίθετο. Όπως όλοι μας δεν υπέγραφε τα κείμενά της. Θεωρούσαμε αυτονόητο ότι έπρεπε να τα καρπωθεί το συνδικάτο για το οποίο δουλεύαμε.

Για την Αριστέα έχετε διαβάσει ήδη στην προηγούμενη καταχώρηση σ’ αυτό το site. Εδώ θα προσπαθήσω να καταχωρήσω την προσωπική μου άποψη για το πρόσωπό της.

Η Αριστέα είχε πληθωρικά αυτό το τσαγανό που χαρακτηρίζει τα αντράκια με την καλή έννοια του όρου, αν και η ίδια ήταν ένα πανέμορφο και γοητευτικό κορίτσι. Κρίμα που δεν υπάρχει φωτογραφία της για να την μοιραστώ μαζί σας. Συνειδητά απέφευγε τις φωτογραφίσεις. Ήθελε να είναι άγνωστη, τη βοηθούσε αυτό στα ρεπορτάζ της.

Δεν υπήρχε περίπτωση να αναλάβει ένα ρεπορτάζ και να μην το φέρει σε πέρας. Θα γύριζε τον κόσμο ανάποδα και θα ερχόταν με το χειρόγραφό της έτοιμο και πλήρες. Την ίδια πορεία ακολούθησε και αργότερα στις εφημερίδες όπου δούλεψε.

Από σεμνότητα και αγάπη προς το πρόσωπό της δεν ρώτησα ποτέ για τα προσωπικά της. Δεν άφηνε και η ίδια περιθώρια. Χαμογελούσε πάντα, αλλά ήξερες πως εύκολα γινόταν κοφτερό μαχαίρι, που δεν δίστασε να τα βάλει με όσους την αδίκησαν και να δικαιωθεί στη συνέχεια.

Είμαι ευτυχής που ένας τέτοιος άνθρωπος κοντά μου έκανε τα πρώτα του δημοσιογραφικά βήματα. Κι αυτό η Αριστέα ποτέ δεν το ξέχασε. Πάντα ήταν διαθέσιμη, όταν τη χρειαζόμουν.

Θα μας λείψεις Αριστέα. Καλό κατευόδιο κορίτσι μου. Μέχρι να σε συναντήσουμε εκεί που θα πας και να κάνουμε ξανά παρέα χωρίς το άγχος του χρόνου που βαραίνει πάντα τους δημοσιογράφους.

• Δείτε ΕΔΩ τι έγραψε για την Αριστέα Μπουγάτσου ένας εξαιρετικός σκιτσογράφος, ο Στάθης Σταυρόπουλος που την έζησε από κοντά στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.