Σάββατο μεσημέρι στο σούπερ μάρκετ “Γαλαξίας”, που βρίσκεται επί της Λένορμαν. Όλοι όσοι χρειάζονται κάτι και έχουν τη στοιχειώδη οικονομική άνεση να το κάνου, επειδή δουλεύουν όλη τη βδομάδα και τρέχουν σαν τρελοί να το κάνουν, αδιαφορώντας για να το πού παρκάρουν...

Η ώρα είναι 11.10 το πρωί στο δεξιό πεζοδρόμιο της Λένορμαν, πηγαίνοντας για Αθήνα, ακριβώς έξω από τον “Γαλαξία”... Δεν είναι μόνο η πίεση του χρόνου. Είναι και η έλλειψη αγωγής και συνευθύνης. Η πινακίδα το λέει καθαρά: “Διάβαση τυφλών – Μην παρκάρετε”... Και λοιπόν; Οι τυφλοί συνάνθρωποι μας δεν θα τη δουν ποτέ, αλλά κι εμείς που “βλέπουμε”, τι κάνουμε;

Υπάρχει η ανάγκη να πάρουμε κάποια πράγματα για τις ανάγκες του σπιτιού... Στριμωγμένοι στο “τρέξιμο” όλη την εβδομάδα η πιο κατάλληλη μέρα για τα μικρά ψώνια της καθημερινότητας είναι το Σάββατο. Και το κάνουμε όσο ακόμα μπορούμε και αντέχουμε...

Ξέρω πως δεν είναι εύκολο πια, ούτε αυτό, για πάρα πολλούς συνανθρώπους μας, εκεί που μας έχουν φτάσει με τις άστοχες, αψυχολόγητες και καταστροφικές για την κοινωνία πολιτικές που ασκούν...

Ξέρω πως και τα αυτονόητα πια μπαίνουν κάτω από την ανάγκη της ύπαρξης ικανού ρευστού για να καλυφθούν. Κι αυτά, είναι μια “πολυτέλεια” για τα εκατομμύρια ανέργους.

Έβλεπα χωρίς να το θέλω, πριν βγω για τη λαϊκή, τον χασάπη, το σούπερ μάρκετ, μια συνέντευξη σε ζωντανή σύνδεση του Αλέξη Τσίπρα στον Γιώργο Αυτά στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ. Και εκνευρίστηκα με τις ερωτήσεις του “συναδέλφου”. Όλες γινόταν με όρους προ πέντε ετών. Τότε που γνωρίζαμε τα όρια, μεταξύ αριστεράς – δεξιάς... Του το επεσήμανε αυτό ο Τσίπρας. Σιγά μην καταλάβαινε ο Αυτιάς...

Έκλεισα την τηλεόραση και βγήκα στο δρόμο για τις δουλειές που έχω προγραμματίσει. Έχει έναν ήλιο, άλλο πράγμα. Αλλά όπου δεν τον βλέπεις κάνει κρύο, παγωνιά. Φυσιολογικό. Φλεβάρης είναι...

Στη λαϊκή της Αχαρνών, διαπίστωσα ότι, για πρώτη φορά, ότι δεν γίνεται μια τέτοια μέρα ο κακός χαμός... Κινείσαι άνετα, ψωνίζεις και φεύγεις το ίδιο άνετα... Οι δρόμοι δεν έχουν τη φοβερή κίνηση. Το σκέφτεται ο άλλος να βγει στο δρόμο χωρίς λόγο. Θα το συνδυάσει με δουλειά. Με υποχρεώσεις που πρέπει να διεκπεραιωθούν στο λιγοστό ελεύθερο χρόνο που προλαβαίνεις ανοιχτά τα μαγαζιά.

Ίδια η κατάσταση και στο κρεοπωλείο. Και κει έχει λίγο κόσμος. Η εξυπηρέτηση γίνεται γρήγορα...

Επόμενη στάση στο “Γαλαξία”. Περιμένω με τα πράγματα στη μηχανή. Και γράφω αυτές τις σημειώσεις... Για να περάσει η ώρα... Είδες καμιά φορά πώς γράφεται η ιστορία, στο μικρόκοσμό μας...