Ησυχία... Ελάχιστον κόσμος κυκλοφορεί έξω στους δρόμους. Στο πάρκιγκ μου είπαν ότι θα είναι ανοιχτά μέχρι τις 5. Τι στην ευχή, συνεχίζονται απτόητες οι αργίες; Κι από πού προκύπτουν όλες αυτές; Ακόμα και τα τηλέφωνα είναι πιο ήρεμα... Οι τίτλοι στις εφημερίδες, παλιός τρόπος προσέγγισης της επικαιρότητας. Εδώ η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Στροφή της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ ή μου φαίνεται; Κι όμως δείτε που εκεί στον ΔΟΛ εδέησαν να προσεγγίσουν τα πράγματα, όπως όλος ο κόσμος. Η λέξη “αλληλεγγύη” ανεβαίνει ψηλά και γίνεται πρώτο θέμα. Το ζήτημα βέβαια είναι πώς την εννοεί ο καθένας... Διότι μπορεί να μοιάζει ξεκάθαρη , αλλά μερικοί την μπερδεύουν σκόπιμα με τη φιλανθρωπία...

Και για να μην χαλαρώνουμε, να μην ξεχνιόμαστε πως τάχα μου το 2014 θα είναι μια χρονιά καλύτερη από αυτή που έφυγε, ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ μας επαναφέρει στην πραγματικότητα... Ένα εντελώς διαφορετικό ημερολόγιο που μας αφορά όλους τους πληβείους με την Εφορία... Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τις σχέσεις μας μαζί της.

Ανατροπές και στο Ασφαλιστικό τη νέα χρονιά... Στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ μας ενημερώνουν για όλα όσα πρόκειται να συμβούν. Αύξηση στα όρια ηλικίας, λιγότερα χρήματα... Κι όλοι εμείς τα αντιμετωπίζουμε σαν κάτι πολύ φυσιολογικό... Και δεν κινείται φύλλο... Πόσο πια έχει χτυπήσει η κατάθλιψη; Πώς έχουμε παραδοθεί αμαχητί στη μοίρα μας;

Ξαφνιάζεται κανείς με τον σημερινό τίτλο της ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ; Είχε κανείς την αίσθηση ότι αυτό θα άλλαζε; Ακρίβεια, υπερφορολόγηση, ανεργία, μειώσεις μισθών, ανυπαρξία κράτους σε ότι αφορά τις κοινωνικές παροχές. Το Μνημόνιο συνεχίζει απτόητο... Με εκλογές τον Μάιο...

Κατά τα άλλα, από παράδοση γιορτάζουμε τον ερχομό μιας καινούριας χρονιάς... Λάμψη στην Ακρόπολη, γράφει το ΕΘΝΟΣ και εικονογραφεί την πρώτη του σελίδα με τα βεγγαλικά... Πού να δει η εφημερίδα την πίκρα στην καρδιά των πολιτών, για όλα όσα υφίστανται... Το αφεντικό της, ο κ. Μπόμπολας, έχει στο μυαλό του στην αύξηση των διοδίων στους δρόμους που εκμεταλλεύεται...

Πρωί – πρωί, όπως κάθε μέρα ας την καλοδεχτούμε κι αυτή τη μέρα, αυτή τη νέα χρονιά. Με το τρόπο που κάνουμε κάθε μήνα, χρόνια τώρα, με το ομώνυμο τραγούδι για τον Γενάρη από τον Παντελή Θαλασσινό και το δίσκο του “Καλεντάρι”. Μόνο μην τον βαρύνουμε με τις έγνοιες μας, το χρόνο. Εμάς αφορά και εμείς πρέπει να το διαχειριστούμε... Και προσέξτε αυτό ΕΔΩ. Μόνη ελπίδα είναι η αγάπη....

Κάθε μέρα που ξημερώνει, την ίδια ευχή κάνουμε. Να την περάσουμε καλύτερα από την προηγουμένη και κλείνοντας το απόγευμα να αφήσει την ελπίδα ότι η επομένη που θα έρθει θα είναι ακόμη καλύτερη. Έτσι γίνεται συνήθως, αλλά κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς, η ελπίδα που υποχρεωτικά αθροίζεται για 360 τόσες μέρες φουντώνει περισσότερο την επιθυμία για κάθε καλύτερο για μας και όλο τον κόσμο… Από μια φωτογραφία ευχή του Ηλία Προβόπουλου που οργώνει όλη την Ελλάδα και καταγράφει με το φακό του στιγμές... Και κάπου ΕΔΩ εξαντλείται η έννοια της αλληλεγγύης από το Δήμο Αθηναίων με την τηλεόραση να καταγράφει εικόνες...



Γράφει ο Νίκος Θεοδωράκης από την Τρίπολη: Άνοιξα αυτό το μαραφέτι από συνήθεια πιο πολύ για να γράψω κάτι μόλις μπήκε το 2014... Τι όμως, δεν ξέρω... Δε μου 'ρχεται στο μυαλό, μπροστά-μπροστά, τίποτα από όσα έχουν συμπιεστεί μέσα στις κυψέλες του... Ήταν μια χρονιά που στο δεύτερο εξάμηνό της, προσωπικά, με ξέ-σκι-σε! Στην κυριολεξία. Τα μόνα που απέμειναν είναι ο μεγάλος, πρωτοφανής για μένα, θυμός και η απόφαση να τα δώσω όλα για να πάρω πίσω τα όνειρά μου! Και δεν είμαι μόνος μου. Και το ξέρω και το νοιώθω. Είμαστε πολλοί. Χιλιάδες. Πολλές χιλιάδες! Ένας ολόκληρος "στρατός" προδομένων και απεγνωσμένων... Που -κοντά είναι η ώρα- θα αφήσουμε στον καναπέ της αδράνειας την απόγνωση και την ηττοπάθεια!!! Καλύτερη Χρονιά σημαίνει Α-ΝΑ-ΤΡΟ-ΠΗ!!!!!  ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ!!!!



Και κάθε χρόνο ο φίλος μου, Αντώνης Μπιρμπιλής, βάζει αυτή τη φωτογραφία στο Facebook. Προφανώς αντιλαμβανόμαστε ότι τα καλά που θα φέρει το 2014 θα 'ναι τόσα πολλά που θα χρειαστεί τη βοήθεια μας για να έρθει στα ίσια του. Κι εδώ, επίσης προφανώς, θα χρειαστεί να κάνουμε κι εμείς κάτι. Ας ξεκινήσουμε αφήνοντας φέτος ορφανό τον καναπέ μας. Αλλά ας ξεκινήσουμε από κάπου... Καλή χρονιά να έχουμε!

• Οι "καλές" ειδήσεις από το πρωί φαίνονται. Δείτε ΕΔΩ.
• Τι να θυμόμαστε από το 2013; Δείτε ΕΔΩ.
• Ε, αυτό με τον καιρό, φυσιολογικό για την εποχή μου μοιάζει...
• Το χειρότερο για την ψωροκώσταινα που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, είναι αυτό ΕΔΩ...
• ΕΔΩ ο Μπογιόπουλος "ζωγραφίζει"...

Μια χιουμοριστική προσέγγιση του ερχομού της νέας χρονιάς που κυκλοφορεί ευρύτατα στο internet. Με μεγάλες αλήθειες...

Απόψε θα την αποχαιρετήσουμε τη χρονιά που φεύγει από τη ζωή μας. Ώρα για κάποιους απολογισμούς...

Ο χρόνος φεύγει σαν νερό... Νέα διαπίστωση; Όχι βέβαια... Το ξέρουμε, το ζούμε καθημερινά. Η μέρα τελειώνει γρήγορα, το ίδιο και οι μήνες και τα χρόνια... Κι εμείς τα ακολουθούμε σαν τρελοί, ξεχνώντας στο μεταξύ να ζήσουμε, όπως έχουμε υποχρέωση, απέναντι στους συνανθρώπους μας.

Απόψε λοιπόν τελειώνει το 2013... Ώρα για μερικούς μικρούς απολογισμούς, από αυτούς που χρειαζόμαστε προκειμένου να μάθουμε από τα λάθη μας, γιατί δεν είναι σοφό να τα επαναλαμβάνουμε χωρίς να παίρνουμε τα απαραίτητα μαθήματα...

Η πρώτη λέξη που μας έρχεται στο μυαλό είναι η μεγάλη δυσκολία να τα βγάλουμε πέρα... Ήταν στην ουσία η δεύτερη χρονιά που βρέθηκα εκτός εφημερίδας με όλες τις δυσκολίες, κυρίως οικονομικές. Χωρίς να είναι λιγότερες και οι άλλες που αφορούν στο γεγονός ότι σε μια εποχή που αισθάνεσαι πολύ δημιουργικός, βρίσκεσαι στο περιθώριο, χωρίς δική σου ευθύνη...

Από την άλλη δεν πρόκειται για κάτι εντελώς προσωπικό... Τις ίδιες τεράστιες δυσκολίες βιώνει και όλος ο κόσμος γύρω μας. Έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στους πολιτικούς κυβερνήτες, είδε άλλα να λένε κι άλλα να κάνουν, ένοιωσε προδομένος, καθώς “στριμώχτηκε” από το άγριο φοροκυνηγητό. Ως πολίτης βρέθηκε σε δυσκολία να καλύψει όλο το βάρος της ευθύνης που τον βαρύνει...

Τα όποια ανοίγματα του σε άλλους καλύτερους καιρούς βρέθηκαν μπροστά του, βρόγχος έτοιμος να τον πνίξουν. Μια σκοτοδίνη, μια απελπιστική έλλειψη στοιχειώδους ηθικής που οδηγεί στα κακοτράχαλα μονοπάτια της κατάθλιψης... Πολύ εύκολο να σου προκύψει αν δεν προσέξεις...

Το 2013 είδαμε φίλους να “φεύγουν” και νοιώσαμε φτωχότεροι... Ήταν η χρονιά που ακόμα κι εμείς που λόγω δουλειάς ζούμε από τις ειδήσεις παρακαλούσαμε να μην υπάρχουν... Γιατί καμιά είδηση δεν ήταν καλή, δεν έδινε ελπίδα δεν άφηνε μια χαραμάδα στην αισιοδοξία και στο όνειρο που έχει ανάγκη ο άνθρωπος για να ζήσει...

Πολλές φορές εδώ, στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, δώσαμε μάχη για να αναδείξουμε ειδήσεις ή θέματα που είχαν μέσα τους κάτι από το φως που λείπει στους σκοτεινούς καιρούς μας...

Μερικές φορές η ενδοσκόπηση είναι μια αναγκαία προσωπική υπόθεση... Ουδείς άλλος δεν μπορεί να μιλήσει για μας καλύτερα από εμάς... Αυτό να το θυμάστε. Στα ερωτήματα που θα θέσετε απόψε, εσείς πρέπει να δώσετε απάντηση. Μην περιμένετε από κανέναν άλλον...

Και μη βολεύεστε να λέτε εύκολα ότι φταίνε οι άλλοι. Ναι, οι άλλοι φταίνε, αλλά αυτό άραγε μας απαλλάσσει εμάς από την ευθύνη να διαχειριστούμε την κρίση και να δώσουμε επαρκείς απαντήσεις; Τη ζωή, να το ξέρετε, δεν την φτιάχνει η τύχη. Εμείς τη διαμορφώνουμε με τον τρόπον που κινούμαστε και την αντιμετωπίζουμε σε όλες τις εκφάνσεις της...

Δράση, περισσότερη και πιο ουσιαστική δράση με περιεχόμενο, αυτή ας είναι η ευχή μας για τη νέα χρονιά που θα ξημερώσει αύριο, Τετάρτη. Εμείς αλλάζουμε τα πράγματα ξεκινώντας τις πιο ουσιαστικές και μεγάλες αλλαγές από τον εαυτό μας.

Αυτό να το θυμάστε πάντα... Εγώ που σας το λέω δεν το έχω απλά ως θεωρία... Το προσπαθώ να το εφαρμόζω καθημερινά στη ζωή μου...

• Διαβαστε ΕΔΩ μια άλλη προσέγγιση στο χρόνο που φεύγει... Ένα εξαιρετικό κείμενο...

Η ταβέρνα του Νίκου, του γιου του καπετάνιου... Να καλοκαιρέψει λίγο και να κάθεσαι εδώ αντίκρυ στο Αιγαίο να ακούς την υπέροχη μουσική, της κόρης του, Σοφίας...

Τα Ζάρκα από ψηλά, ο τόπος που έζησα και αγάπησα... Με φόντο το ανοιχτό Αιγαίο που πάντα έκανε τα παιχνιδάκια του με τον καιρό...

Άλλη μια όμορφη φωτογραφία από την παραλία Ζαράκων. Δεν είναι δικές μου οι φωτογραφίες αν και έχω τραβήξει εκατοντάδες φωτογραφίες από αυτόν τον τόπο που πάντα μου άρεσε.

Συνέβη πριν από μερικές μέρες εντελώς ξαφνικά στη δουλειά μου. Αυτές τις μέρες που όλοι λείπουν βοηθάω παντού. Μια από τις υποχρεώσεις της γραμματείας είναι να σηκώνει το τηλέφωνο. Μεσημέρι ήταν, όταν συνέβη το περιστατικό...

Στην άλλη άκρη της γραμμής μια γνωστή φωνή. Με ζήτησε με το όνομα μου. “Ο δάσκαλος από τα Ζάρκα, ο Κώστας”... Ήταν, λέει, με τον Νίκο στην ταβέρνα του, έπιναν ένα μισόκιλο κρασί με μεζέ ψημένη φέτα και με... θυμήθηκαν...

Ο Κώστας είναι ανεξάντλητος, έχει όρεξη, διάθεση, θέλει και παρέα... Κι έβαλε τον Νίκο να με πάρει τηλέφωνο. Πού το θυμήθηκαν, αλήθεια, ύστερα από τόσα χρόνια το τηλέφωνο στη δουλειά μου; Με πήρε από το χέρι και με πήγε πολλά – πολλά χρόνια πίσω...

Σαν κινηματογραφική ταινία, όλα κύλησαν στο μυαλό μου... Τότε που πιτσιρίκι πρωτογνώρισα τον τόπο από τον Στέλιο, όταν πήγαμε έναν Αύγουστο σε μια καλαμοκαλύβα στο βουνό, δίπλα στη θάλασσα. Πραγματικά ψαρότοπος... Τα σπίτια ελάχιστα, το νερό στο πηγάδι γλυφό κι ο δρόμος για να φτάσεις εκεί από το ομώνυμο χωριό, ότι χειρότερο...

Χωματόδρομος της κακιάς ώρας. Κι όμως αυτός ο τόπος με μάγεψε... Είχε μια υπέροχη θάλασσα, ένα Αιγαίο ανοιχτό μπροστά στα πόδια σου κι ένα βότσαλο σκέτο μάρμαρο...

Εδώ έμαθα κολύμπι, όταν γλίτωσα από βέβαιο πνιγμό... Εδώ μια εποχή που πήγαινα πολύ συχνά, ζούσαμε μόνο με μπύρα. Βλέπεις δεν υπήρχαν τότε εμφιαλωμένα νερά...

Ένας από τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί ήταν ο Κώστας, ο δάσκαλος. Ερχόταν από το Αλιβέρι, όπου ήταν διορισμένος. Συχνά τα πίναμε στην ταβέρνα του Νίκου, είχε πάντοτε μια καλή ιστορία να μας πει... Άλλοτε πάλι έπαιρνε τη βάρκα, μας έβαζε μέσα μαζί μ' ένα καραφάκι ούζο, βρίσκαμε όστρακα και τα τρώγαμε επιτόπου και πίναμε...

Ύστερα ο χρόνος κύλησε... Ο κακός χωματόδρομος έγινε άσφαλτος και ο μικρός συνοικισμός άλλαξε. Φτιάχτηκαν κι άλλα σπίτια, δημιουργήθηκαν δυο υποτυπώδη ξενοδοχεία, αλλά οι άνθρωποι του δεν άλλαξαν...

Βρέθηκα ξανά τυχαία μια μέρα που είχαμε πάει στο Μαρμάρι για δουλειά. Η Σοφία, η κόρη του Νίκου είχε βάλει στα ηχεία και έπαιζε απαλά μια υπέροχη μουσική... Και ξύπνησε μέσα μου, όλη αυτή η ομορφιά... Πήγα μερικές φορές ακόμα...Ύστερα ένοιωθα ότι δεν μπορούσα πια να τον χαρώ, όπως θα ήθελα. Μερικά πράγματα σε μένα άλλαξαν, κάποια μάλιστα πολύ βίαια.

Αλλά ο τόπος πάντα μου άρεσε... Κι όσο κι αν μερικοί άνθρωποι έκαναν ότι μπορούσαν για να βάλουν τη σφραγίδα τους, να τον αλλάξουν, η φύση αντιστέκεται και κρατάει μερικά από τα πιο όμορφα στοιχεία της...

Τι μου άρεσε και μου αρέσει σ' αυτόν τον τόπο; Καταρχήν είναι μόλις μιάμιση με δυο ώρες από την Αθήνα κι έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε έναν εντελώς άλλον κόσμο. Κυριολεκτικά...

Δεν είμαι καθόλου υπερβολικός... Εξάλλου σ' αυτόν τον τόπο το μόνο που ήθελα πάντα να ξεχνάω ήταν η δημοσιογραφική μου ιδιότητα αν και ποτέ δεν τα κατάφερα... Για κάποιους σαν τον δάσκαλο ή σαν τον Νίκο, το γιο του καπετάνιου, πάντα ήμουν μ' αυτή την ιδιότητα εκεί...

Πάντα μου άρεσε να επιστρέψω για λίγο καιρό εκεί... Είναι και παραμένει ένας από τους τόπους που αγάπησα στη ζωή μου. Και επειδή αυτό δεν έγινε τυχαία, αλλά χτίστηκε σιγά – σιγά με σιγουριά και απλότητα, κρατάει άσβηστη μέσα μου, φωτιά....

Ευχαριστώ τον Κώστα, τον δάσκαλο γι' αυτές τις μνήμες που με έκανε να σκαλίσω στο μυαλό μου και να ξαναζήσω πράγματα... Όμορφα, που σημάδεψαν τη ζωή μου...