Η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ επικεντρώνει το ενδιαφέρον του πρωτοσέλιδου τίτλου της στον αδερφό του Γιώργου Παπανδρέου, τον Αντρίκο, σε σχέση με το σκάνδαλο στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Δυο λέξεις μόνο... Και μετά, τι;

Να, κάτι τέτοιους τίτλους, όπως αυτός της ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ διαβάζει ο κόσμος και εξοργίζεται. Μου συμβαίνει κι εμένα που προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος για να αντιμετωπίζω την επικαιρότητα, όσο γίνεται πιο δημοσιογραφικά...

Συνεχίζονται τα πρωτοσέλιδα, όπως αυτό του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ που αφορούν το άλλο σκάνδαλο των εξοπλισμών. Όλο για συλλήψεις διαβάζουμε. Και μετά τι; Δημοσιεύματα χωρίς να βλέπουμε να έχουν πρακτική ουσία... Μόνο ως εκτόνωση λειτουργούν.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ έχει αυτόν τον τίτλο, για το ίδιο θέμα... Χρησιμοποιεί μάλιστα και δύο φωτογραφίες που έχουν να κάνουν με 'κείνον τον καιρό που υπογράφανε πανηγυρικά τα εξοπλιστικά προγράμματα. Οι μίζες γι' αυτά γινόταν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Λες, τελικά να υπάρχει κάποιος μικρός προβληματάκι για τη συγκυβέρνηση; Ο τίτλος της ΑΥΓΗΣ μας υποψιάζει προς αυτή την κατεύθυνση. Κι ωστόσο δείτε λίγο πιο χαμηλά... Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το προσωπικό βόλεμα και τίποτα άλλο...

Τον αρθρογράφο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, Παντελή Μπουκάλα, πάντα μου άρεσε να τον διαβάζω... Έχει το χάρισμα να προσεγγίζει τα μεγάλα γεγονότα με μια μοναδική ψυχραιμία, τέτοια που βοηθάει τον αναγνώστη να δει πιο καθαρά τα πράγματα...

Την ώρα που το ποσοστό των μακροχρόνια ανέργων αγγίζει το 71% η κυβέρνηση με επικοινωνιακά τερτίπια επιχειρεί να μας πείσει ότι ασκεί κοινωνική πολιτική.

Επαίρεται για τη χορήγηση επιδόματος 200 ευρώ στους μακροχρόνια ανέργους, θέτοντας για τη λήψη του όρους και προϋποθέσεις που καθιστούν μη δικαιούχους το μεγαλύτερο ποσοστό των ατόμων που αναζητούν εργασία για πάνω από 12 μήνες.

Με μια απαράδεκτη υπουργική απόφαση ορίζεται ότι για να λάβει ο άνεργος το σχετικό επίδομα πρέπει να μην έχουν περάσει δυο μήνες μετά τη λήξη της τακτικής ανεργίας, όταν σε παλαιότερες αποφάσεις η άσκηση του δικαιώματος ίσχυε για διάστημα έως και εννέα μήνες μετά τη λήξη του επιδόματος ανεργίας.

Ας μας απαντήσει η κυβέρνηση πόσοι από τους 1.000.000 μακροχρόνια ανέργους θα λάβουν τελικά το επίδομα;

Ποιος δίνει το δικαίωμα σε όσους λαμβάνουν αυτές τις ανάλγητες αποφάσεις να εμπαίζουν την κοινωνία που ανεβαίνει το δικό της Γολγοθά;

Το δραματικό πρόβλημα της ανεργίας δεν αντιμετωπίζεται με ανακοινώσεις άνευ ουσίας και επιδόματα που ανακουφίζουν ελάχιστα, ελάχιστους.

Απογευματάκι Κυριακής, ώρα 4 στον πεζόδρομο της Αγίου Παύλου, στο Θησείο... Η μέρα είναι ζεστή με ήλιο κι ο κόσμος βγήκε σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, να απολαύσει τη βόλτα του...

Κάπως έτσι αισθάνθηκα κι εγώ κι αντί να ξαπλώσω μεσημέρι βγήκα να περπατήσω λίγο ανάμεσα σε αγνώστους από όλο τον κόσμο... Και πέρασα υπέροχα... Κάτι με το κράνος πήγε να γίνει πάλι, αλλά ευτυχώς δεν τους άρεσε και το άφησαν πάνω στη σέλα...

Το να επιζητάς την Κυριακή μετά το μεσημέρι μια αφορμή για να βγεις λίγο έξω, όταν η μέρα είναι πραγματικά αλκυονίδα, τότε η δυνατότητα να το κάνεις δεν είναι και δύσκολη...

Με τη μηχανή φτάνω ώς το Θησείο... Κοντά στο σταθμό του ΗΣΑΠ τις αράζουν πολλοί. Κάπου εκεί την αφήνω κι εγώ. Το ζητούμενο είναι να περπατήσω... Να μπω ανάμεσα στον κόσμο, να χαθώ περπατώντας δίπλα στους πάγκους που έχουν στήσει όσοι επιδιώκουν ένα μεροκάματο από τη δουλειά τους.

Παλιά αντικείμενα ή φο μπιζού, χειροτεχνήματα, όχι ιδιαίτερα μεγάλης αξίας, κράχτες στα μάτια κυρίως των γυναικών που “πέφτουν” πάνω τους σαν τις ακρίδες. Τις παρατηρώ. Δεν ψωνίζουν πάντα. Τους αρέσει να τα περιεργάζονται. Έτσι είναι άλλωστε στις εποχές τις ανέχειας κι αυτό το μετρά πια ο άλλος...

Το περπάτημα μου είναι αργό... Δεν έχω λόγους να βιάζομαι. Κάπου μετά την πλατεία του Θησείου στρίβω αριστερά και μπαίνω μέσα σε ένα χωματένιο δρόμο... Το είχα προσέξει κι άλλες φορές. Τις νύχτες είναι ανοιχτό, αλλά σήμερα πρόσεξα πως δεν μπορείς να μπεις στον αρχαιολογικό χώρο στο πλάι της Ακρόπολης. Υπάρχει περίφραξη. Κι ο δρόμος οδηγεί στο Μοναστηράκι, λίγο πιο κάτω από τους αέρηδες, κοντά στη Ρωμαϊκή Αγορά. Είναι και που συχνάπερνά κάποια παρέα νεαρών παιδιών, γελάει και χαριεντίζεται, κάνει αστεία. Ζει αυτό το σπουδαίο αγαθό της νεότητας...

Με το ίδιο αργό στιλ κάθομαι λίγο σε κάποιο παγκάκι και μετά συνεχίζω.Επιστρέφω από το Μοναστηράκι στο θησείο. Ανάμεσα σε περισσότερο κόσμο που κάνει τη βόλτα του, παράλληλα στις γραμμές του ΗΣΑΠ ή κάθεται ήδη στα τραπεζάκια που έχουν καταλάβει τον μισό περίπου πεζόδρομο, χωρίς καμιά ιδιαίτερη μέριμνα για θέρμανση. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Είπαμε υπάρχει μεγάλη ηλιοφάνεια, η μέρα είναι πολύ ζεστή για την εποχή...

Στο σταθμό του Θησείου, απόγευμα πια, λίγο πριν πάρει ο ήλιος την κατηφόρα, έβγαλα τα σύνεργα μου κι άρχισα να χαράζω αυτές τις γραμμές... Λέω συχνά στους μαθητές μου στα Σεμινάρια Δημοσιογραφίας, πως το πιο όμορφο πράγμα στη δουλειά μας είναι το ζωντανό ρεπορτάζ. Αυτό κάνω κι εγώ, τώρα... Έχω καθίσει στο πεζούλι, έτσι που να με βολεύει να γράψω στα χαρτιά που κρατάω. Κι όλα αυτά στο γόνατο... Πότε – πότε σηκώνω το κεφάλι, παρατηρώ τους ανθρώπους, οι περισσότεροι ζευγαράκια κι ύστερα συνεχίζω το γράψιμο μου...

Είναι για μένα οξυγόνο να μεταφέρω εδώ και να μοιράζομαι μαζί σας κάτι που δεν διάβασα κάπου και μου έκανε εντύπωση, αλλά το έζησα κι αυτό έχει νομίζω, ακόμα μεγαλύτερη αξία. Καλή εβδομάδα να έχουμε...

Θαυμάστε μια εταιρία τηλεπικοινωνιών που εδώ και είκοσι μέρες της έχει αναφερθεί ένα σοβαρό πρόβλημα που έχει προκύψει και δεν κάνει απολύτως τίποτα για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Από σεβασμό προς τους πελάτες της...

Κατά τα άλλα τα μηνύματα που αφορούν τη συνδρομή στέλνονται κανονικά στον πελάτη. Τον αγνοούν στις εκκλήσεις τους για καλύτερη επικοινωνία, αλλά επιθυμούν εκείνος να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του απέναντί τους...

Για την απαράδεχτη συμπεριφορά της COSMOTE έχω ξαναγράψει ΕΔΩ πριν μια εβδομάδα ακριβώς... Κι όταν το έκανα, υπέθεσα ο αφελής ότι αφού αγνοούν επιδεικτικά την έκκληση μου για την επίλυση του προβλήματος επικοινωνίας στο σπίτι μου, που δεν αφορά έναν συνδρομητή, αλλά τρεις κι όχι μόνον τρεις, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι του Κολωνού, θα έδιναν σημασία σε ένα δημοσίευμα στο internet.

Έκανα λάθος... Οι άνθρωποι άμα θέλουν να εθελοτυφλούν έχουν τον τρόπο και είναι σε θέση να το πετύχουν άνετα... Ουδεμία λοιπόν βελτίωση στον τρόπο επικοινωνίας υπάρχει. Κι ας έχουν υπάρξει τρεις τηλεφωνικές επικοινωνίες μαζί τους κι ας έχουν παραδεχτεί ότι το πρόβλημα είναι δικό τους.

Αντ' αυτού με συνέπεια Σκρουτζ υπενθυμίζουν με SMS μήνυμα το οποίο παίρνεις όταν μπεις σε περιοχή κάλυψης του δικτύου, την υποχρέωση σου να πληρώσεις τη μηνιαία συνδρομή. Αυτό το μήνυμα φτάνει σε μένα, όπως και σε πολλούς άλλους συνδρομητές της COSMOTE φαντάζομαι, ως ένα σημείο ρουτίνας... Τώρα πια είμαι απόλυτα βέβαιος ότι έτσι συμβαίνει. Όχι μόνο δεν γνωρίζουν σε ποιον συνδρομητή το στέλνουν, αλλά είναι και εντελώς τυποποιημένο...

Ποιες σχέσεις, αλήθεια, που στηρίζονται σε τόσο τυπικά πράγματα, μπορεί να έχει αντοχή στο χρόνο; Καμία... Ας μην τρέφουν ψευδαισθήσεις...

Διάβαζα σε μια πρόσφατη συνέντευξη της κ. Τζιμέας, διευθύντρια επικοινωνίας του ΟΤΕ ότι για την ίδια η λειτουργία σ' αυτή τη θέση τόσα χρόνια τώρα δεν είναι θέμα καριέρας, αλλά καλής διάθεσης για ανθρώπινη επαφή. Αν η COSMOTE όπως ξέρουμε ανήκει στον ίδιο Όμιλο, θυγατρικής της, τότε η κ. Τζιμέα λέει ένα μεγάλο ψέμα για τις επικοινωνιακές ανάγκες της, απλά...

Κι εντάξει, δεν είμαι αιθεροβάμων να πιστεύω ότι το Site αυτό έχει τη δύναμη ενός μεγάλου σε αναγνωσιμότητα διαδικτυακού τόπου ή μέσου επικοινωνίας, αλλά θεωρούν αλήθεια λίγους του 500 τουλάχιστον που θα λάβουν μέσα στο 24ωρο γνώση για το θέμα; Γιατί τους υποτιμούν; Τόσο πολύ τους τυφλώνει η αλαζονεία της πρωτιάς κι αρνούνται να εξυπηρετήσουν με δεδομένο ότι εύκολα μπορούν να το κάνουν; Τι να πω... Δώστε εσείς όποια απάντηση θέλετε... Η COSMOTE είναι αδιάφορη...

• Και κάτι από την ειδησεογραφία. Όταν ακούτε ότι ο υπουργός διαψεύδει κάτι, να το περιμένετε... Θα έρθει, οπωσδήποτε...
• Δεν παραγράφονται τα αδικήματα του Γ. Παπακωνσταντίνου. Δείτε ΕΔΩ.
  

Όταν πήρα, όπως όλα τα αδέρφια μου, την κληρονομιά που μου αναλογούσε, είπα στον Λευτέρη, τον ανιψιό μου, να πάρει τις ελιές, να τις καλλιεργεί για να τις κρατεί ζωντανές, να μου δίνει το λάδι της χρονιάς κι εκείνος να παίρνει, ότι δίνουν...

Αυτό είχε ως στόχο, όπως ήδη ανέφερα, να τις κρατήσω "ζωντανές" μέχρι τότε, που θα κατάφερνα να βγω στη σύνταξη και να έχω να ασχολούμαι με κάτι, ουσιαστικό... Η καλλιέργεια τους θα ήταν μέρος της απασχόλησης μου...

Κάποια στιγμή ο Λευτέρης τις άφησε... Ενδεχομένως, μέτρησε οικονομικά τα πράγματα και είδε ότι δεν τον συνέφερε να τις κρατά, ούτε έτσι... Κι εγώ δεν είχα άλλη επιλογή από το να βάλω εργάτες πέρσι για να τις μαζέψουν...

Αν το θέμα το έβλεπες με καθαρά οικονομικούς όρους, ίσως να μην άξιζε τον κόπο... Μία η άλλη, ήταν. Ότι άξιζε το λάδι, τόσο κόστισαν οι εργάτες... Κι ωστόσο φέτος, ούτε ένα δράμι (μια παλιά μονάδα μέτρησης των υγρών...) δεν πρόκειται να μαζέψω φέτος. Δεν υπάρχει ούτε μια ελιά στο κλαρί...

Το ερέθισμα δόθηκε από τις εφημερίδες... “Λάδι με το... σταγονόμετρο” λέει ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ και αναφέρεται στην φετινή μείωση, γύρω στο 30% της ελληνικής παραγωγής, λόγω καιρικών συνθηκών και δάκου...

Το δημοσίευμα μάλιστα επισημαίνει ότι το λάδι θα τα πουν... λαδάκι φέτος, οι Έλληνες ελαιοπαραγωγοί μετά την κατακόρυφη πτώση της παραγωγής ελαιολάδου σε όλες σχεδόν τις περιφέρειες της χώρας.

Από τη μία, γράφει το δημοσίευμα, οι υψηλές θερμοκρασίες και οι δυνατοί άνεμοι που επικράτησαν κατά την περίοδο της ανθοφορίας (Φεβρουάριος – Μάιος) και από την άλλη οι αυξημένες ζημιές που προκάλεσε ο δάκος, έχουν οδηγήσει σε μείωση της παραγωγής μέχρι το 80% και σε αύξηση της τιμής του ελαιολάδου...

Χρειαζόταν άραγε η επιβεβαίωση από τον Διεθνή Οργανισμό Ελαιολάδου, ο οποίος στην έκθεση του για την περίοδο 2013 – 2014 σημειώνει ότι στην Ελλάδα αναμένεται μείωση της παραγωγής κατά 30% σε σχέση με πέρσι, ποσοστό που μεταφράζεται στους 230.000 λιγότερους τόνους.

Προσωπικά εγώ, σαν μικρός ελαιοπαραγωγός, δεν έστρωσα φέτος ούτε πανί. Και στο συνεταιρισμό του χωριού μου που έχει το ελαιοτριβείο δεν πρόκειται να πάει ούτε ένα δικό μου κιλό ελιές... Ανάλογο, όπως αντιλαμβάνεστε θα είναι και το λάδι που έχω να λάβω για το 2014...

Ευτυχώς που υπάρχει ένα μικρό απόθεμα από πέρσι και ίσως με φτάσει να βγάλω τη φετινή χρονιά. Αλλιώς στα τόσα έξοδα κι ανοίγματα, θα προστεθεί και η αγορά λαδιού από το σούπερ μάρκετ με ότι μπορεί αν σημαίνει αυτό για τον ήδη συρρικνωμένο οικογενειακό προϋπολογισμό.

Αυτό, για να ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει φέτος με τα λιόδεντρα και το ελαιόλαδο. Δεν θυμάμαι άλλη χρονιά τόσο κακή, ώστε να μη μαζέψουμε ούτε ένα κιλό καρπό πάνω από τα λιόδεντρα...

Φαίνεται, ωστόσο, ότι ζούμε την εποχή που θα τα δούμε όλα... Να είμαστε προετοιμασμένοι γι' αυτό. Για να μην ξαφνιαζόμαστε, διότι δεν υπάρχει λόγος...