«Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία εξουσιάζουν τη ζωή μου. Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η ανυπόφορη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους». Με αυτά τα λόγια ξεκινάει την αυτοβιογραφία του ο Μπέρτραντ Ράσελ.

Πέφτοντας συνεχώς θύματα στον διαχωρισμό, όλων των ειδών, βάζοντας όρια και (περι)ορισμούς, διαιρούμε τον κόσμο μέσω της νοημοσύνης μας και των αισθήσεών μας.

Όσον αφορά το νόημα, ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα. Ξεχνάμε ότι ζούμε σε έναν ενιαίο ενεργειακό χυλό -που τον ορίζουμε και τον ταξινομούμε με τη σκέψη μας, διαιρώντας τον, διαχωρίζοντάς τον. Κανένας διαχωρισμός δεν έχει προκαλέσει τόση οδύνη στην ανθρωπότητα όσο ο διαχωρισμός του μυαλού και της καρδιάς. Αντιθέτως στην ένωσή τους και στην ισορροπημένη λειτουργία τους έχουμε εναποθέσει τις όποιες ελπίδες έμειναν, ώστε να μην αυτοκαταστραφούμε.

Μια ορμονική διαταραχή από συναισθηματικό σοκ επηρεάζει καταλυτικά τον τρόπο που θα λειτουργήσει ο εγκέφαλος, περιορίζει τους συσχετισμούς, τις δυνατότητες και το εύρος των επιλογών και των σκέψεων που μπορεί να παράξει. Μέσω των αισθήσεων είμαστε εκτεθειμένοι στο περιβάλλον. Μέσω των ορμονικών διαταραχών δημιουργούνται αισθήματα που διαμορφώνουν τη λειτουργία του εγκεφάλου. Ύστερα η σκέψη καθορίζει το νόημα και δημιουργείται η φαντασία -που είναι η δική μας επινόηση για το τι σημαίνουν τα πράγματα και τα φαινόμενα. Η καρδιά βαστάει το τιμόνι, ο εγκέφαλος κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, και αναλόγως τις συνθήκες, το DNA, το συνολικό περιβάλλον, θα πάρει ο καθένας το δρόμο του.

Όλα είναι στη φαντασία μας, αφού το νόημα υπάρχει μόνο για εμάς που βιώνουμε τον κόσμο με το μοναδικό μας τρόπο. Ακόμα και μια τυχαία ταύτιση δε μπορεί να διαπιστωθεί πλήρως νοηματικά. Η λογική δε φτάνει, γιατί πάσχει, ακριβώς επειδή πάσχει η καρδιά.

Η αλήθεια βρίσκεται στα αισθήματα, που καθορίζονται από το πώς βλέπουμε τα πράγματα -το οποίο όμως καθορίζεται από τον τρόπο που αισθανόμαστε τον κόσμο. Η καρδιά και το μυαλό είναι ένα, κι ό,τι κάνουν το κάνουν μαζί.

Η καρδιά μπορεί να «τυφλώσει» ή να δώσει όραση στον εγκέφαλο. Οι φόβοι, τα συμπλέγματα, τα απωθημένα, οι αρνήσεις που μας κρατάνε ευνουχισμένους οφείλονται σε συναισθηματικές ματαιώσεις που προκαλούν αναπηρία στο μυαλό. «Να είσαι σπλαχνικός», έλεγε ο Πλάτωνας, «γιατί ο κάθε ένας που αντικρίζεις δίνει μια σκληρή μάχη».

Ο ευφυής άνθρωπος, γνωρίζοντας ότι το νόημα είναι προσωπικό και όχι οικουμενικό, δεν ηθικολογεί, δεν κρίνει, δε δικάζει, αλλά εξαντλεί την ενέργειά του στο να κατανοήσει, να χωρέσει, να συν-χωρέσει τα πάντα. Αντιλαμβάνεται την ψευδαίσθηση του Εγώ, και ανοίγει την καρδιά του και άρα και το μυαλό του σε όλο τον κόσμο. Δε φοβάται για τον εαυτό του, και αυτόματα νοιάζεται για τα πάντα γύρω του.

Όταν απουσιάζει η ενσυναίσθηση, όταν η συναισθηματική μας νοημοσύνη υστερεί, σημαίνει ότι μπορούμε ίσως να λύσουμε την πιο δύσκολη μαθηματική εξίσωση, αλλά όσον αφορά τη συνολική μας πνευματικότητα, δεν πιάνουμε ούτε τη βάση.

Χαθήκαμε σε μια εγκεφαλικούρα που δε μπορούμε να διαχειριστούμε, χωρίς γνήσιο συναίσθημα και η άμυνα που διαλέξαμε λέγεται αποσυναισθηματοποίηση. Η καρδιά δεν αντέχει άλλον πόνο, κατέβασε ρολά, το μυαλό μόνο του είναι σαν το σώμα του σκουληκιού που «συνεχίζει να ζει».

Η απουσία ενσυναίσθησης είναι ένδειξη χαμηλής συνολικά νοημοσύνης. Η σκέψη μπορεί να είναι ελεύθερη, όταν η καρδιά είναι ελεύθερη κι ανάποδα, αναγκαστικά. Τι, να κοροϊδευόμαστε; Εδώ δεν ήρθαμε να λύνουμε γρίφους, ήρθαμε χωρίς σκοπό, και «όποια κι αν είναι η ερώτηση, η αγάπη είναι η απάντηση».

• Δημήτρης Πώρος
• Πηγή: www.doctv.gr