Μια μικρή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, αρχές του Γενάρη...
Χρειάστηκε να βγω λίγο έξω από το γραφείο μου χθες το μεσημέρι για να κάνω κάποιες προγραμματισμένες δουλειές. Κινήθηκα με αργό ρυθμό... Το περπάτημα μου ήταν μάλλον... εκδρομικό... Κι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω την Αθήνα, το κέντρο της, ξανά με πιο καθαρό μάτι...Όχι πως δεν την ξέρω... Το γραφείο που εργάζομαι είναι στο νούμερο 34 της Βερανζέρου, σε μια από τις πιο προβληματικές περιοχές της πρωτεύουσας, όπως είναι η πλατεία Βάθη.
Όμως αλλιώς είναι να βλέπεις από κοντά τα τόσα κλειστά μαγαζιά... Τους σκυθρωπούς ανθρώπους που κυκλοφορούν στους δρόμους. Τη μουντή, σχεδόν μαυρισμένη μέρα, λόγω των χειμωνιάτικων καιρικών συνθηκών... Για πρώτη φορά παρατήρησα δρόμους – νεκροταφεία από τα κλεισμένα μαγαζιά. Και δεν ήταν μόνο τα εμπορικά, αλλά και πολλά καφέ. Αυτά που νομίζαμε ότι δεν θα τα ακουμπούσε η κρίση...
Κι όμως οι πελάτες που θα πάνε σ' αυτά πρέπει να έχουν τα χρειώδη για να αντιμετωπίσουν το όποιο μικρό κόστος ενός καφέ ή ενός ποτού...
Άδεια μου φάνηκε και η Ακαδημίας που περπάτησα για να πάω ώς την ΕΣΗΕΑ προκειμένου να ανανεώσω τη δημοσιογραφική μου ταυτότητα...
Δεν έλειψαν βέβαια και οι άστεγοι, σήμα κατατεθέν της... ανάπτυξης που θα 'ρθει, αλλά καθυστερεί πολύ... Και κάθε χρονιά το αναβάλει... Και στο μεταξύ, εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε για να καλύψουμε την μαύρη τρύπα των ελλειμμάτων και των δανειακών μας υποχρεώσεων απέναντι στην τρόικα.
Αυτή η Αθήνα δεν αντέχετε πια, όσο καλή διάθεση κι αν έχεις... Ήταν που ήταν δύσκολη πόλη, τον τελευταίο καιρό έχει γίνει αφόρητη...
Δεν κράτησε περισσότερο από μια ώρα, όλη αυτή η βόλτα... Αλλά ήταν αρκετή για να δω πολλά πράματα και να μάθω ακόμα περισσότερα...
Ελπίζω με το γραφτό μου να κατάφερα να αποκαθηλώσω το μύθο στον οποίο οικοδόμησαν κάποια παιδιά της επαρχίας στα όνειρα τους. Ότι η πρωτεύουσα της Αθήνας είναι σε θέση να τους προσφέρει πολλά πράγματα... Ακόμα κι αν έχει μια στάλα αλήθειας αυτός ο μύθος η έλλειψη ρευστού κάνει απαγορευτική όλη αυτή τη σκέψη...
Συνειδητά δεν τράβηξα καμιά φωτογραφία για να τη μεταφέρω εδώ... Τι νόημα θα είχε; Ποιος δεν την έχει δει σ' αυτή την κατάσταση; Ποιος δεν την ξέρει; Δεν έχουν πια το ειδησεογραφικό στοιχείο τέτοιες φωτογραφίες... Συνεχείς και επαναλαμβανόμενες είναι...
Επέστρεψα στο γραφείο μου με μια κατήφεια... Οι μόνοι που παραμένουν σταθεροί είναι οι τεχνικοί των κομπιούτερ... 25 ευρώ χρεώνουν μόνο για να ανοίξουν και να δέσουν έναν μικρό φορητό υπολογιστή, προκειμένου να αλλάξουν μια μπαταρία μνήμης... Αυτό, για να ξέρουμε πού ζούμε και ίσως, ίσως πού οφείλετε όλο αυτό το “κάθισμα” του κόσμου και η άρνηση του να συμμετέχει στα κοινά...
Σχόλια (0)