Τους το ξεκαθάρισα από την αρχή. Θα έκανα παρέα στους φίλους μου για μια εκδρομή στο Πόρτο Ράφτη χθες κυριακάτικα, αλλά δεν θα βουτούσα...

Κι όμως είχε μια πλούσια ηλιοφάνεια ο καιρός και μια θερμοκρασία γύρω στους 15 βαθμούς Κελσίου, προκλητική ακόμα και για μένα. Αν είχα μαζί μου μαγιό νομίζω ότι θα έμπαινα, τελικά...

Ο Άρης με τη Χάρις ετοιμάζονται να μπουν στη θάλασσα. Αυτοί ήταν που με ξεσήκωσαν... Και η πανέμορφη θάλασσα, πραγματικά πλανεύτρα που με καλούσε κοντά της. Έμεινα όμως σ' αυτές τις τρεις φωτογραφίες...

Ας το ξεκινήσω έτσι το κομμάτι μου: Εγώ, χειμερινός κολυμβητής δεν υπήρξα ποτέ... Φταίει το γεγονός ότι γεννήθηκα σ' ένα χωριό, μακριά για τα δεδομένα της εποχής από τη θάλασσα, φταίει που δεν είχα παρέες χειμερινούς κολυμβητές, που δεν έκανε σε μένα το “κλικ” (και τότε που ήμουν νεώτερος...) να κάνω βουτιά χειμωνιάτικα στη θάλασσα, δεν ξέρω...

Τις μόνες πάντως φωτογραφίες που θυμάμαι από το δημοσιογραφικό βίο μου, ήταν αυτές που έφερνε στην εφημερίδα το πρακτορείο ειδήσεων ΑΠΕ από την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας των οργανωμένων χειμερινών κολυμβητών κυρίως της Βουλιαγμένης... Και μόνο που τους βλέπαμε με το μαγιό τους και χιόνια δίπλα, κρυώναμε...

Τελικά, χθες, είχα μια εμπειρία που θα μπορούσε να μου αλλάξει αυτήν την προσέγγιση... Ίσως είναι η καλή παρέα, η κουβέντα στο αυτοκίνητο στη διαδρομή για το Πόρτο Ράφτη, το γεγονός ότι βλέπεις άλλους, μεγαλύτερους από σένα, πιο τολμηρούς, να δοκιμάζουν χωρίς μεγάλη σκέψη αυτή τη χαρά...

Κι ύστερα διαπιστώνεις πως κι άλλοι, ανεξαρτήτου ηλικίας, συμμετέχουν σ' αυτό το όμορφο πανηγύρι... Βεβαίως χρειάζεται να ξεχωρίσεις το καλοκαιρινό από το χειμερινό μπάνιο. Αυτή την εποχή δεν μπορείς να αράξεις πάνω στην άμμο για ηλιοθεραπεία... Αν και είδα πολλούς που έπαιζαν ρακέτες κι ένας μάλιστα είχε... ιδρώσει από το παιχνίδι...

Χρειάζεται μια καλύτερη διαχείριση όλη η κατάσταση. Προετοιμασία πριν μπεις, ένα μικρό ζέσταμα και μετά να είσαι έτοιμος να δεχτείς το σοκ από την εναλλαγή της θερμοκρασίας που θα δεχτεί το σώμα σου απ' το νερό... Ύστερα, λένε, όλα κυλούν υπέροχα... Η προσαρμογή βοηθά ώστε να νιώθεις καλά εκεί μέσα και να μη θέλεις να βγεις...

Πολύ θεωρητικά τα άκουγα όλα αυτά την αρχή. Ύστερα όμως είδα τα γελαστά πρόσωπα των φίλων μου, τη διάθεση που είχαν για αστεία στην παρέα και στην ουσία επιβεβαίωναν με τον καλύτερο τρόπο, όλα όσα έλεγαν...

Λίγη ρακή μετά το μπάνιο μ' ένα υποτυπώδη μεζέ τους βοήθησε να συνέλθουν. Κι εμάς μαζί τους κι ας ήμασταν βαριά ντυμένοι πλάι τους. Ύστερα η βόλτα στην ψαροταβέρνα “Θαλασσοταραχή” βοήθησε ακόμα περισσότερο με τους εκπληκτικούς ψαρομεζέδες τους, το άψογο σέρβις και την πολύ ανθρώπινη συμπεριφορά τους. Είχα καιρό να βγω έτσι έξω και ξαναείδα μια γνωστή σε μένα κατάσταση. Όπου ένας κόσμος αντιλαμβάνεται πως κάποτε – κάποτε, είναι καλό να βρίσκεται με φίλους σε τέτοιες όμορφες στιγμές...

Το απόγευμα που γυρίσαμε ένιωσα μια γλυκιά κούραση... Καθώς μεγαλώνουμε αυτή η αίσθηση είναι όλο και πιο συχνή, εκεί που δεν την περιμένεις. Αλλά ήταν μια όμορφη κούραση, γλυκιά, από αυτές που ο ύπνος μπορεί να τη διαχειριστεί ωραία και να ξυπνήσεις άλλος άνθρωπος, πιο πλούσιος από εμπειρίες, όπως αυτή που είχα εγώ χθες με τους φίλους μου χειμερινούς κολυμβητές...