Απογευματάκι Κυριακής, ώρα 4 στον πεζόδρομο της Αγίου Παύλου, στο Θησείο... Η μέρα είναι ζεστή με ήλιο κι ο κόσμος βγήκε σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, να απολαύσει τη βόλτα του...

Κάπως έτσι αισθάνθηκα κι εγώ κι αντί να ξαπλώσω μεσημέρι βγήκα να περπατήσω λίγο ανάμεσα σε αγνώστους από όλο τον κόσμο... Και πέρασα υπέροχα... Κάτι με το κράνος πήγε να γίνει πάλι, αλλά ευτυχώς δεν τους άρεσε και το άφησαν πάνω στη σέλα...

Το να επιζητάς την Κυριακή μετά το μεσημέρι μια αφορμή για να βγεις λίγο έξω, όταν η μέρα είναι πραγματικά αλκυονίδα, τότε η δυνατότητα να το κάνεις δεν είναι και δύσκολη...

Με τη μηχανή φτάνω ώς το Θησείο... Κοντά στο σταθμό του ΗΣΑΠ τις αράζουν πολλοί. Κάπου εκεί την αφήνω κι εγώ. Το ζητούμενο είναι να περπατήσω... Να μπω ανάμεσα στον κόσμο, να χαθώ περπατώντας δίπλα στους πάγκους που έχουν στήσει όσοι επιδιώκουν ένα μεροκάματο από τη δουλειά τους.

Παλιά αντικείμενα ή φο μπιζού, χειροτεχνήματα, όχι ιδιαίτερα μεγάλης αξίας, κράχτες στα μάτια κυρίως των γυναικών που “πέφτουν” πάνω τους σαν τις ακρίδες. Τις παρατηρώ. Δεν ψωνίζουν πάντα. Τους αρέσει να τα περιεργάζονται. Έτσι είναι άλλωστε στις εποχές τις ανέχειας κι αυτό το μετρά πια ο άλλος...

Το περπάτημα μου είναι αργό... Δεν έχω λόγους να βιάζομαι. Κάπου μετά την πλατεία του Θησείου στρίβω αριστερά και μπαίνω μέσα σε ένα χωματένιο δρόμο... Το είχα προσέξει κι άλλες φορές. Τις νύχτες είναι ανοιχτό, αλλά σήμερα πρόσεξα πως δεν μπορείς να μπεις στον αρχαιολογικό χώρο στο πλάι της Ακρόπολης. Υπάρχει περίφραξη. Κι ο δρόμος οδηγεί στο Μοναστηράκι, λίγο πιο κάτω από τους αέρηδες, κοντά στη Ρωμαϊκή Αγορά. Είναι και που συχνάπερνά κάποια παρέα νεαρών παιδιών, γελάει και χαριεντίζεται, κάνει αστεία. Ζει αυτό το σπουδαίο αγαθό της νεότητας...

Με το ίδιο αργό στιλ κάθομαι λίγο σε κάποιο παγκάκι και μετά συνεχίζω.Επιστρέφω από το Μοναστηράκι στο θησείο. Ανάμεσα σε περισσότερο κόσμο που κάνει τη βόλτα του, παράλληλα στις γραμμές του ΗΣΑΠ ή κάθεται ήδη στα τραπεζάκια που έχουν καταλάβει τον μισό περίπου πεζόδρομο, χωρίς καμιά ιδιαίτερη μέριμνα για θέρμανση. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Είπαμε υπάρχει μεγάλη ηλιοφάνεια, η μέρα είναι πολύ ζεστή για την εποχή...

Στο σταθμό του Θησείου, απόγευμα πια, λίγο πριν πάρει ο ήλιος την κατηφόρα, έβγαλα τα σύνεργα μου κι άρχισα να χαράζω αυτές τις γραμμές... Λέω συχνά στους μαθητές μου στα Σεμινάρια Δημοσιογραφίας, πως το πιο όμορφο πράγμα στη δουλειά μας είναι το ζωντανό ρεπορτάζ. Αυτό κάνω κι εγώ, τώρα... Έχω καθίσει στο πεζούλι, έτσι που να με βολεύει να γράψω στα χαρτιά που κρατάω. Κι όλα αυτά στο γόνατο... Πότε – πότε σηκώνω το κεφάλι, παρατηρώ τους ανθρώπους, οι περισσότεροι ζευγαράκια κι ύστερα συνεχίζω το γράψιμο μου...

Είναι για μένα οξυγόνο να μεταφέρω εδώ και να μοιράζομαι μαζί σας κάτι που δεν διάβασα κάπου και μου έκανε εντύπωση, αλλά το έζησα κι αυτό έχει νομίζω, ακόμα μεγαλύτερη αξία. Καλή εβδομάδα να έχουμε...