Στην 52 εβδομάδα του 2013 βρισκόμαστε... Και σήμερα δεν είναι εργάσιμη μέρα... Από αύριο θα επιστρέψουμε ο καθένας στο ρόλο του, όσοι έχουν τέτοιον ακόμα κι έχει να κάνει με εργασία... Γιατί αυτοί που μας κυβερνούν φρόντισαν, ελάχιστοι πια να έχουμε αυτό το προνόμιο κι εμείς αποβλακωμένοι, ανίκανοι να κάνουμε οτιδήποτε καθόμαστε κι ακούμε, άπρακτοι και σιωπηλοί...

Παλιά, θυμάμαι, τέτοια μέρα πηγαίναμε μια βόλτα... Στο πάρκο, τον εθνικό κήπο, παντού όπου μπορούσες να αλλάξεις εικόνες και παραστάσεις. Το 'χει αυτό ο άνθρωπος.

Φαίνεται όμως ότι κι αυτό κατάφερε να το θάψει βαθιά μέσα του...

Χθες, ας πούμε, το βράδυ είπα να πάω μια βόλτα στα VILLAGE CINEMAS στου Ρέντη. Παρά το κρύο, η ουρά στα ταμεία, αλλά και η κίνηση στο χώρο ήταν σχετικά πολύ μεγάλη. Μεγάλοι και παιδιά είχαν επιλέξει τον κινηματογράφο ως μια εναλλακτική μορφή διασκέδασης. Είχα την υπομονή να περιμένω, αλλά δεν άξιζε τον κόπο. Οι ταινίες που πρόβαλαν δεν είχαν αυτό το στοιχείο ή το περιεχόμενο που ήθελα εγώ για να με ελκύσουν. Δεν μου άρεσαν ή ήταν σε ώρες που χρειάζονταν μεγάλη υπομονή στην αναμονή.

Περπάτησα λίγο ανάμεσα στον κόσμο... Πήγα από τα σπιτάκια με το παζάρι. Μια κοπέλα επέμενε να με κεράσει ένα κομμάτι τυρί σε οδοντογλυφίδα που δεν θα ήταν πάνω από δύο χιλιοστά βάρος. Χαμογέλασα, την ευχαρίστησα και το πήρα... Ύστερα έφυγα... Δεν είχε νόημα να παραμείνω...

Ούτε η τηλεόραση είχε κάτι όμορφο... Και το κομπιούτερ κάποια στιγμή το βαριέσαι, πια... Προτίμησα να ξαπλώσω νωρίς, να ξεκουραστώ...

Έτσι μπόρεσα να σηκωθώ νωρίς σήμερα και να ασχοληθώ με το γράψιμο μου... Αυτή είναι η καλύτερη συντροφιά μου. Το μοίρασμα εικόνων και σκέψεων, ναι αυτό σίγουρα είναι καλύτερο...

Πάντα μου άρεσε το πρωινό γράψιμο. Νομίζω πως το μυαλό έχει αδειάσει στο χθεσινό ύπνο και τώρα είναι σε θέση να βοηθήσει στην καταγραφή ιδεών και σκέψεων. Το κάνω και τα καλοκαίρια αυτό... Πολλά από τα γραφτά μου είναι πρωινά, παρέα με το ζεστό νες καφέ μου και την κλασική πένα μου που γράφει σε χαρτί...

Έτσι έμαθε να γράφει η δική μου γενιά... Ύστερα “μαζεύω” όλο αυτό το υλικό, τα δικά μου χειρόγραφα και τα δακτυλογραφώ... Κάνοντας το γραμματέα του εαυτού μου, είμαι σε θέση να τον δω από μια κάποια απόσταση και να κάνω τις δέουσες διορθώσεις, εφόσον αυτές είναι απαραίτητες...

Ο ύπνος της μέρας είναι για τα παιδιά... Εκείνα που αλλάζουν ρόλους και ξενυχτάνε χωρίς λόγο και αιτία ώς τις πρώτες πρωινές ώρες. Ύστερα, είναι φυσικό να καθίσουν στο κρεβάτι τους ώς το μεσημέρι...

Η δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, είναι λίγο πιο ήρεμη. Για μερικούς κρατά ακόμα κάτι από τη λάμψη του χθες, για άλλους απολύτως τίποτα... Έτσι ήταν πάντα, βέβαια... Απλά τώρα είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί και γι' αυτό σε θέση να το διαπιστώσουμε.

Ώρα για ένα καλό βιβλίο... Η καλύτερη συντροφιά που δεν θα μας προδώσει ποτέ...

• Μια ευχή που δεν... πιάνει ποτέ. Επειδή απλά τη λένε χωρίς να την υποστηρίζουν με έργα. Δείτε ΕΔΩ. Ανάπτυξη; Ποια ανάπτυξη;