Η ταβέρνα του Νίκου, του γιου του καπετάνιου... Να καλοκαιρέψει λίγο και να κάθεσαι εδώ αντίκρυ στο Αιγαίο να ακούς την υπέροχη μουσική, της κόρης του, Σοφίας...

Τα Ζάρκα από ψηλά, ο τόπος που έζησα και αγάπησα... Με φόντο το ανοιχτό Αιγαίο που πάντα έκανε τα παιχνιδάκια του με τον καιρό...

Άλλη μια όμορφη φωτογραφία από την παραλία Ζαράκων. Δεν είναι δικές μου οι φωτογραφίες αν και έχω τραβήξει εκατοντάδες φωτογραφίες από αυτόν τον τόπο που πάντα μου άρεσε.

Συνέβη πριν από μερικές μέρες εντελώς ξαφνικά στη δουλειά μου. Αυτές τις μέρες που όλοι λείπουν βοηθάω παντού. Μια από τις υποχρεώσεις της γραμματείας είναι να σηκώνει το τηλέφωνο. Μεσημέρι ήταν, όταν συνέβη το περιστατικό...

Στην άλλη άκρη της γραμμής μια γνωστή φωνή. Με ζήτησε με το όνομα μου. “Ο δάσκαλος από τα Ζάρκα, ο Κώστας”... Ήταν, λέει, με τον Νίκο στην ταβέρνα του, έπιναν ένα μισόκιλο κρασί με μεζέ ψημένη φέτα και με... θυμήθηκαν...

Ο Κώστας είναι ανεξάντλητος, έχει όρεξη, διάθεση, θέλει και παρέα... Κι έβαλε τον Νίκο να με πάρει τηλέφωνο. Πού το θυμήθηκαν, αλήθεια, ύστερα από τόσα χρόνια το τηλέφωνο στη δουλειά μου; Με πήρε από το χέρι και με πήγε πολλά – πολλά χρόνια πίσω...

Σαν κινηματογραφική ταινία, όλα κύλησαν στο μυαλό μου... Τότε που πιτσιρίκι πρωτογνώρισα τον τόπο από τον Στέλιο, όταν πήγαμε έναν Αύγουστο σε μια καλαμοκαλύβα στο βουνό, δίπλα στη θάλασσα. Πραγματικά ψαρότοπος... Τα σπίτια ελάχιστα, το νερό στο πηγάδι γλυφό κι ο δρόμος για να φτάσεις εκεί από το ομώνυμο χωριό, ότι χειρότερο...

Χωματόδρομος της κακιάς ώρας. Κι όμως αυτός ο τόπος με μάγεψε... Είχε μια υπέροχη θάλασσα, ένα Αιγαίο ανοιχτό μπροστά στα πόδια σου κι ένα βότσαλο σκέτο μάρμαρο...

Εδώ έμαθα κολύμπι, όταν γλίτωσα από βέβαιο πνιγμό... Εδώ μια εποχή που πήγαινα πολύ συχνά, ζούσαμε μόνο με μπύρα. Βλέπεις δεν υπήρχαν τότε εμφιαλωμένα νερά...

Ένας από τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί ήταν ο Κώστας, ο δάσκαλος. Ερχόταν από το Αλιβέρι, όπου ήταν διορισμένος. Συχνά τα πίναμε στην ταβέρνα του Νίκου, είχε πάντοτε μια καλή ιστορία να μας πει... Άλλοτε πάλι έπαιρνε τη βάρκα, μας έβαζε μέσα μαζί μ' ένα καραφάκι ούζο, βρίσκαμε όστρακα και τα τρώγαμε επιτόπου και πίναμε...

Ύστερα ο χρόνος κύλησε... Ο κακός χωματόδρομος έγινε άσφαλτος και ο μικρός συνοικισμός άλλαξε. Φτιάχτηκαν κι άλλα σπίτια, δημιουργήθηκαν δυο υποτυπώδη ξενοδοχεία, αλλά οι άνθρωποι του δεν άλλαξαν...

Βρέθηκα ξανά τυχαία μια μέρα που είχαμε πάει στο Μαρμάρι για δουλειά. Η Σοφία, η κόρη του Νίκου είχε βάλει στα ηχεία και έπαιζε απαλά μια υπέροχη μουσική... Και ξύπνησε μέσα μου, όλη αυτή η ομορφιά... Πήγα μερικές φορές ακόμα...Ύστερα ένοιωθα ότι δεν μπορούσα πια να τον χαρώ, όπως θα ήθελα. Μερικά πράγματα σε μένα άλλαξαν, κάποια μάλιστα πολύ βίαια.

Αλλά ο τόπος πάντα μου άρεσε... Κι όσο κι αν μερικοί άνθρωποι έκαναν ότι μπορούσαν για να βάλουν τη σφραγίδα τους, να τον αλλάξουν, η φύση αντιστέκεται και κρατάει μερικά από τα πιο όμορφα στοιχεία της...

Τι μου άρεσε και μου αρέσει σ' αυτόν τον τόπο; Καταρχήν είναι μόλις μιάμιση με δυο ώρες από την Αθήνα κι έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε έναν εντελώς άλλον κόσμο. Κυριολεκτικά...

Δεν είμαι καθόλου υπερβολικός... Εξάλλου σ' αυτόν τον τόπο το μόνο που ήθελα πάντα να ξεχνάω ήταν η δημοσιογραφική μου ιδιότητα αν και ποτέ δεν τα κατάφερα... Για κάποιους σαν τον δάσκαλο ή σαν τον Νίκο, το γιο του καπετάνιου, πάντα ήμουν μ' αυτή την ιδιότητα εκεί...

Πάντα μου άρεσε να επιστρέψω για λίγο καιρό εκεί... Είναι και παραμένει ένας από τους τόπους που αγάπησα στη ζωή μου. Και επειδή αυτό δεν έγινε τυχαία, αλλά χτίστηκε σιγά – σιγά με σιγουριά και απλότητα, κρατάει άσβηστη μέσα μου, φωτιά....

Ευχαριστώ τον Κώστα, τον δάσκαλο γι' αυτές τις μνήμες που με έκανε να σκαλίσω στο μυαλό μου και να ξαναζήσω πράγματα... Όμορφα, που σημάδεψαν τη ζωή μου...