Έζησα από τα μέσα για περισσότερο από τριάντα χρόνια το δημοσιογραφικό επάγγελμα και πάνω που ετοιμάζομαι, αν δώσει ο Θεός, να βγω στη σύνταξη, έφτασα να... ντρέπομαι να λέω δημόσια τι δουλειά κάνω... Κάποιος φταίει γι 'αυτό... Η φωτογραφία εδώ, είναι από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ όπου για 12 χρόνια δούλεψα ως υλατζής, όταν ακόμα ήταν στο ιστορικό κτίριο της Σωκράτους...

Ποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ντροπή τη δουλειά που έκανε για περισσότερα από 30 χρόνια τίμια και δημιουργικά χωρίς να χρειαστεί να ξεπουλήσει καμιά ηθική αξία; Κανείς, βεβαίως... Κι όμως έρχεται μια στιγμή που νιώθεις να σε περιβάλει ένας άκρατος ρατσισμός ο οποίος θέλει όλους τους δημοσιογράφους να είναι συμβιβασμένοι, τσιράκια των αφεντικών τους, λαμόγια σαν αυτούς που “προστατεύουν” με τις ανώδυνες εκπομπές στα συνεργάσιμα τηλεοπτικά δίκτυα, τα ραδιόφωνα που ζητούν να κάμψεις τη μέση σου και τις εφημερίδες που έχουν χάσει κάθε είδους αξιοπρέπειας απέναντι στους αναγνώστες που υποτίθεται ότι είναι ταγμένοι να υπηρετούν...

Ναι, υπάρχουν όλα αυτά, δεν το αρνούμαι... Τα έζησα από μέσα σε μεγάλα ΜΜΕ, τα ξέρω... Η διαφωνία μου είναι στο ότι όλοι όσοι κάνουν αυτή τη δουλειά είναι το ίδιο...

Βαρέθηκα, κουράστηκα να απολογούμαι για τον κλάδο μου. Κι έτσι αποφάσισα να αλλάξω τακτική. Σπάνια στις παρέες μου, αναφέρω τι δουλειά κάνω...

Κάποτε είχα μια ψευδαίσθηση πως ίσως η ΕΣΗΕΑ ως συνδικαλιστικό σωματείο των δημοσιογράφων θα προσπαθούσε να έβαζε μια τάξη. Απογοητεύτηκα... Οι άνθρωποι σε καιρούς τέτοιας σκληρής οικονομικής κρίσης κι ενώ υπάρχουν συνάδελφοι για μήνες απλήρωτοι, εφημερίδες που κλείνουν και μεγάλα συγκροτήματα που μειώνουν αυθαίρετα τους μισθούς και απολύουν ανενόχλητοι, στην ΕΣΗΕΑ χρειάστηκαν τρεις ολόκληρους μήνες για να συνέλθουν σε σώμα...

Κι αυτό με... βήματα. Πρώτα εξέλεξαν πρόεδρο και γραμματέα και στην... επόμενη συνεδρίαση, τις υπόλοιπες θέσεις ευθύνης... Τι μπορεί κανείς αλήθεια να περιμένει από ένα τέτοιο Σωματείο; Πόσο να το εμπιστευτείς ότι σε μια ώρα δύσκολη θα σε στηρίξει ουσιαστικά, αντί να εκδώσει μια τυπική ανακοίνωση – διαμαρτυρία;

Χθες έγινε αυτό κατορθωτό... Και στο μεταξύ έκλεισαν μέσα σε μια νύχτα τη δημόσια ραδιοτηλεόραση και οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ τρεις μήνες τώρα, σας τους πειρατές εκπέμπουν πρόγραμμα, τόσο τηλεοπτικό, όσο και ραδιοφωνικό από το internet. Κι ενώ την Παρασκευή που μας πέρασε ο Δημοσιογραφικό Οργανισμός Λαμπράκη απέλυσε 30 εργαζόμενους. Τη Δευτέρα, προχθές, εν μέσω 24ωρης απεργίας στον ΔΟΛ, το λογιστήριο κάλεσε και έδωσε τις απολύσεις σε άλλους 18 συναδέλφους...

Και στο μεταξύ ΤΑ ΝΕΑ κυκλοφόρησαν κανονικά την Τρίτη στα περίπτερα... Ποιοί δούλεψαν γι' αυτό, απεργοσπαστικά; Δεν αντιλαμβάνονται ότι σήμερα τους κανακεύουν για να τους χρησιμοποιήσουν κι αύριο θα είναι οι πρώτοι που θα πετάξουν σαν στημένες λεμονόκουπες στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας;

Τι να περιμένει κανείς πια; Ακόμα και ο ΕΔΟΕΑΠ, η “ασπιρίνη” που λέμε εμείς οι παλιότεροι, περνά τις χειρότερες μέρες του... Ελάχιστα πράγματα καλύπτει πια και τίποτα δεν θυμίζει τα Ταμείο Υγείας, Επικούρησης και Περίθαλψης που ξέραμε πριν μερικά χρόνια...

Αλλά μήπως οι συντάξεις είναι εγγυημένες πια; Καθόλου... Το “κούρεμα” των αποθεματικών του ταμείου ΕΤΑΠ ΜΜΕ θα δυσκολέψει ουσιαστικά σε λίγο την καταβολή των συντάξεων...

Τα βλέπω άραγε τυχαία, όλα μαύρα σήμερα; Δε νομίζω... Η ανακοίνωση ότι ίσως σε λίγο έχουμε ολοκληρωμένο Δ.Σ. στην ΕΣΗΕΑ με εκνεύρισε. Ο κλάδος παραπαίει. Κι από την άλλη βλέπεις τα παπαγαλάκια των καναλιών να παίζουν το παιχνίδι των δανειστών τροϊκανών και να τρομοκρατούν τους πολίτες που έχουν ήδη χάσει τον μπούσουλα από όσα βιώνουν και οι ίδιοι. Ωστόσο δεν απογοητεύομαι και μπορώ να φωνάξω δυνατά: Η δημοσιογραφία πέθανε, ζήτω η δημοσιογραφία!

• Δείτε ΕΔΩ ένα χθεσινό επεισόδιο στο Εξάρχεια σε δημοσιογράφο...

Δευτέρα σήμερα, τίτλοι εφημερίδων που θα δούμε στο περίπτερο και έχουν να πουν κάτι στον αναγνώστη. Δείτε εδώ την ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ. Όχι, δεν αφορά τους κατά γράμμα κυνηγούς ο τίτλος... Για όλους εμάς λέει, που μας έχουν βάλει στο στόχαστρο αυτές τις μέρες... “Μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές” που λέει κι ένα άλλο τραγούδι...

Το σοβαρό είναι αυτό... Ότι θυσίες κι αν έχουμε υποστεί (και δεν είναι καθόλου λίγες...) τίποτε δεν δείχνει ότι κινούμαστε στη σωστή κατεύθυνση, ότι δηλαδή κάπου στο βάθος του τούνελ φαίνεται λίγο φως... Το αντίθετο... Το χρέος μεγαλώνει... Να χαρώ εγώ οικονομολόγους και πολιτικούς του γλυκού νερού... Μη μας “σώζετε” άλλο...

Για δες που η ΕΣΤΙΑ ανακαλύπτει στο πρωτοσέλιδο της “Συμπτώματα εθνικής καταθλίψεως”... Άντε; Δεν το πιστεύω... Αν άρχισε και η ΕΣΤΙΑ που στηρίζει με τα μπούνια τις πολιτικές των τροϊκανών δανειστών μας σε βάρος μας τότε, μα την αλήθεια, κάτι σοβαρό συμβαίνει εδώ... Δεν πρόκειται για τη γκρίνια και τη μιζέρια ενός λαού, αλλά ότι η “ψυχική εξουθένωσης των Ελλήνων πολιτών” είναι υπαρκτή...

Η μόνη εφημερίδα που δεν αναφέρεται στις “αποφασιστικές” δηλώσεις των υπουργών Παιδείας ότι στις 11 Σεπτεμβρίου τα σχολεία θα ανοίξουν κανονικά είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Προτιμά και σωστά, κατά τη γνώμη μας, να δώσει το νέο, επίσημο πρόγραμμα του σχολείου, αντί να προβάλλει αμάσητη την κυβερνητική προπαγάνδα... Ποιος δεν γνωρίζει ότι ο φετινός Σεπτέμβρης θα είναι δύσκολος, πολύ δύσκολος;

Φέρτε στο μυαλό σας κάθε Ελληνίδα μάνα και την αντίδρασή της μόλις μαθαίνει ένα "μυστικό" του παιδιού της. Το ίδιο αντιδρά και η Ισπανίδα μάνα, που -στο σατυρικό video- μαθαίνει ότι στην Ισπανία του 2013, της κρίσης, του ΔΝΤ και της ανεργίας, ο γιός της βρήκε δουλειά! Μια εκπληκτική ταινιούλα που σκηνοθέτησε ο Andrea Casaseca Ferrer και με την οποία προσπαθεί να αποτυπώσει τον αντίκτυπο της κρίσης και της τεράστιας ανεργίας στην ισπανική κοινωνία. Είναι μεσημέρι, στην Ισπανία όπου το να είσαι άνεργος είναι το... φυσιολογικό, και η οικογένεια έχει μόλις τελειώσει το φαγητό. Στο τραπέζι κάθονται η μητέρα, ο πατέρας και ο γιος τους. Ο νεαρός (Gerald B Filmore) "βασανίζεται" από ένα μυστικό. Δεν αντέχει να λέει άλλα ψέμματα και... αποκαλύπτεται: Βρήκα δουλειά, λέει στους γονείς του. Και έτσι, αρχίζει το... μοιρολόι! Η μητέρα (Kiti Manver) σηκώνεται και αρχίζει να αναρωτιέται με τι πρόσωπο θα ξανακυκλοφορήσει στη γειτονιά, τι θα πει στον κόσμο και στους γνωστούς. Ο πατέρας (Javier Laorden) απορεί με τον γιο του και του ζητά να μην αποκαλύψει τίποτα στην αδερφή του γιατί πως θα αντέξει τη ντροπή και στο τέλος, ρωτά επιτέλους τον γιό του: Και τι δουλειά θα κάνεις; Η απάντηση είναι... αποστομωτική!

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 17/08/2013

Μπορεί να μην είμαι από το Ρέθυμνο, μα ύστερα από τόσα χρόνια εβδομαδιαίας παρουσίας σ' αυτή τη στήλη έχω πάρει κάτι από τη μυρωδιά, τα χνώτα και τις αγωνίες των ντόπιων. Θα ήθελα λοιπόν στο τελευταίο σημείωμα μου, λίγο πριν “κλείσει” για λίγο ετούτη η εφημερίδα προκειμένου τα στελέχη της να κάνουν χρήση των καλοκαιρινών τους διακοπών, να γράψω για κάτι που ξέρω πως απασχολοεί πολύ κόσμο στην πόλη και τον νομό.

Αναφέρομαι στη δρομολόγηση του καραβιού που θα γίνει η γέφυρα της πόλης με την υπόλοιπη Ελλάδα και κάτι συμβαίνει κάθε φορά, με αποτέλεσμα να μην κινείται... Καταλαβαίνω ότι οι εποχές που ζούμε, είναι δύσκολες από οικονομική άποψη για τους περισσότερους... Και ξέρω επίσης ότι το μοντέλο της εταιρίας λαϊκής βάσης το έχουν δοκιμάσει στο παρελθόν οι πολίτες της πόλης με όχι και τόσο καλά αποτελέσματα. Καταλαβαίνω λοιπόν πως χρειάζεται περισσότερη δουλειά προκειμένου να πιστεί ο μικρομέτοχος να τοποθετήσει τις οικονομίες του σε ένα πείραμα που δεν είναι σίγουρος ότι θα στεριώσει και θα αποδόσει, ως επένδυση...

Ωστόσο ζούμε τις εποχές που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο... Αν λοιπόν είναι τόσο ρευστή η ζωή μας και τόσο θολό το κοντοπρόθεσμο μέλλον, αποτελεί αυτό αιτία για να σκύβουμε το κεφάλι και να περιμένουμε συγκαταβατικά το αύριο που άλλοι μας ετοιμάζουν;

Το σημαντικό θα ήταν να κάναμε δικιά μας μια τέτοια υπόθεση... Να μην πούμε: Δεν με αφορά εμένα, αλλά να δείξουμε έμπρακτα πως “καίει” και εμάς και τα παιδιά μας... Ποιος μπορεί να αρνηθεί πως ο θαλάσσιος δρόμος είναι αυτός που μας ενώνει με την υπόλοιπη Ελλάδα; Και γιατί θα πρέπει το Ρέθυμνο να είναι πάντα ο φτωχός συγγενής ανάμεσα στο Ηράκλειο και τα Χανιά;

Αναρωτιέμαι ώρες – ώρες πως, η αποφασιστικότητα είναι αυτό που λείπει από τους ανθρώπους. Ο φόβος για τις ευθύνες και το αύριο μας κρατάνε δέσμιους στις όποιες επιλογές μας που έχουν να κάνουν με τη συντήρηση και τα τοπικά ήθη και έθιμα...

Ο νομός έχει ανάγκη τον τουρισμό... Ποιος μπορεί να το αρνηθεί αυτό; Κι έχει μαγικούς και ονειρεμένους τόπους όπου οι εκδρομείς, ανά την Ελλάδα, μπορούν να βρουν υπέροχα και μοναδικά μέρη για να περάσουν τις διακοπές τους. Αναρωτηθήκατε ποτέ, πόσο πολύ θα βοηθούσε σ' αυτή την κατεύθυνση η δρομολόγηση του πλοίου;

Μας αρέσουν, σαν λαός εκδηλωτικός, τα μεγάλα λόγια... Και προσπαθούμε να πείσουμε με τα επιχειρήματα μας. Έχω διαβάσει σ' αυτή την εφημερίδα εκατοντάδες αρθρα, σχόλια, ρεπορτάζ που κινούνται προς αυτήν την κατέυθυνση. Φτάνει αυτό; Όχι δεν φτάνει. Πρέπει να υπαρξει μεγαλύτερη κινητικότητα για το θέμα. Και πρέπει να κάνουν το ίδιο και τα άλλα μέσα ενημέρωσης της πόλης. Αυτός είναι ο ρόλος τους, δεν θα τον υποδείξουμε εμείς. Υποθέτω τον γνωρίζουν...

Προσωπικά, με την αγάπη που έχω στην πόλη των γραμμάτων και των τεχνών, θα κάνω μια έκκληση σε όλους, όσους τουλάχιστον, διαβάσουν αυτό το κομμάτι.

Ξαναδείτε το θέμα αυτό, με μεγαλύτερη σοβαρότητα. Δεν είναι από αυτά που βρίσκει κανείς καθημερινά μπροστά του. Ίσως αν χαθεί τώρα η ευκαιρία, στην επόμενη να μη δοθεί ξανά ή σε κάποιες άλλες γενιές, πολύ μακρινές από τη δική μας να μη δοθεί καθόλου... Ο εγωισμός και τα μικροσυμφέροντα δεν είναι οι καλύτεροι σύμβουλοι στις μεγάλες αποφάσεις..

Το καράβι πρέπει να λύσει τα προβλήματα που το κρατάει δεμένο και να ξεκινήσει τα ταξίδια του. Μόλις συμβεί αυτό, να δείτε που ένας άλλος αέρας θα αρχίσει να πνέει στην πόλη του Ρεθύμνου. Θα σταματήσει να υπάρχει η αίσθηση του αποκλεισμού, ο ντόπιος θα νοιώσει αυτάρκης και ισότιμος του Ηρακλειώτη ή του Χανιώτη που χρόνια τώρα βλέπουν δυο ξεχωριστά πλοία να μπαίνουν κάθε μέρα στο λιμάνι τους...

Επιπλέον δείτο το σαν ένα στοίχημα ζωής που μπορεί και πρέπει να κερδηθεί... Υπ' αυτή την έννοια θεωρώ ότι δεν είναι υπερβολικός ο τίτλος του κομματιού: Το καράβι και τα μάτια σας. Στο χέρι μας είναι...

• Το κομμάτι αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις” που κυκλοφόρησε το Σάββατο 17/08/2013. Τις επόμενες δυο εβδομάδες δεν θα κυκλοφορήσει η εφημερίδα... Να ξεκουραστουν λίγο για καλοκαίρι και οι άνθρωποι που την φτιάχνουν...

Ο Βασίλης Κουφόπουλος που γνώρισα εγώ, γιορτάζει κάποια γενέθλια του στο συνεργατικό καφενείο... Οι φίλοι του είναι κοντά του. Κι ο ίδιος ξέρει να του φροντίσει με τα φαγητά του...

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χάρηκα χθες το μεσημέρι όταν είδα την είδηση δημοσιευμένη από το Site του Πιτσιρίκου... Ο Βασίλης Κουφόπουλος επιστρέφει στο ραδιόφωνο. Κάθε βράδυ 8-10 από τη συχνότητα του Real Fm... Χάρηκα γιατί ένας άνθρωπος, φίλος, σοβαρός επαγγελματίας είχε το θάρρος να πει όχι στο ΣΚΑΪ και να μπει, αν και πολύ νέος στην εθελουσία και να φύγει...

Προφανώς ο Βασίλης δεν άντεχε το κλίμα που είχε δημιουργηθεί στο Π. Φάληρο. Το λέω, γιατί είχα ζήσει αρκετά, δουλεύοντας στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ δυο ορόφους παραπάνω. Μετά το 2008 η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη στο συγκρότημα Αλαφούζοu...

Ο Βασίλης είναι ένας εξαιρετικός χαρακτήρας, όσο επαγγελματίας ακούγεται στο ραδιόφωνο και ακόμα περισσότερο... Βίωσε στοϊκά την ανεργία του και δεν το έβαλε κάτω, ενώ δραστηριοποιούνταν στο κοινωνικό κίνημα της Ακαδημίας Πλάτωνα... Φοβόμουν ότι σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, θα είχε την ίδια τύχη όλων όσων, χωρίς να το θέλουμε, βρεθήκαμε να ψάχνουμε για δουλειά...

Ήταν λοιπόν πολύ φυσικό να χαρώ όταν άκουσα ότι  εντάχθηκε στο δυναμικό του Real Fm... Μια ώρα πριν την εκπομπή το επιβεβαίωσε και ο ίδιος στη σελίδα του στο Facebook. Του ευχήθηκα και... στήθηκα στον... υπολογιστή μου να τον ακούσω...

Ξεκίνησε στις 8.08 με ένα... προεκλογικό στιγμιότυπο όπoy τα σημερινά συνεταιράκια, Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος αλληλοβρίζονται από τα προεκλογικά μπαλκόνια για... τα μάτια των ψηφοφόρων τους. Κάπως έτσι ξεκίνησε την πρώτη εκπομπή του... Θα παρακολουθεί, είπε, την επικαιρότητα, τη ζωή, τα media...

Σε πρόγραμμα προετοιμασίας, προθέρμανσης, όπως είπε ο ίδιος... Έτσι που να είναι έτοιμος, στο νέο πρόγραμμα του ραδιοφωνικού σταθμού, από Σεπτέμβρη... Σ' αυτό το νέο πρόγραμμα ο Βασίλης θα πάει δυο ώρες πιο πίσω, 10 – 12 τα μεσάνυχτα... Δε νομίζω ότι τη χρειάζεται, την προθέρμανση, ο Βασίλης... Έχει την εμπειρία και ξέρει καλά να χειρίζεται το μέσο αυτό... Οι πιστοί ακροατές του από την εποχή του ΣΚΑΪ τόσον καιρό ανησυχούσαν και τον ρωτούσαν για τα σχέδια του. Ιδού λοιπόν στον αέρα του Rael Fm από τη Δευτέρα 12 Αυγούστου!..

Πρώτος καλεσμένος του ο συγγραφέας Διονύσης Χαριτόπουλος... Κάνει μια συζήτηση μαζί του για τον Πειραιά και για τον Ολυμπιακό που αγαπά... Ποιοι ήταν οι μάγκες και οι νταήδες του Πειραιά, ακόμα και η Τρούμπα... Καλή κουβέντα. Μου άρεσε, ως ακροατής...

Δεύτερος καλεσμένος του, από το τηλέφωνο πάντα, ο δημοσιογράφος της ΑΥΓΗΣ, Γιώργος Κυρίτσης... Πολιτική συζήτηση, αλλά μ' 'ένα ραδιοφωνικό τρόπο που σε καθηλώνει...

Ακολούθησαν κι άλλοι συνάδελφοι. Όπως, ας πούμε, η Γκέλυ Σπανού από την εφημερίδα FREE SANDAY. Την άκουγα για πρώτη φορά και μου άρεσε. Είχε ένα σταθερό λόγο με γνώση και άποψη γι' αυτά που έλεγε...

9.45 άνοιξε τα μικρόφωνα του σταθμού στους ακροατές του. Χωρίς θέμα. Κάτι σαν καλωσόρισμα... Αν και ο Βασίλης έβαλε τις βάσεις γι' αυτή την κουβέντα... Κι ακούσαμε τις κορυφαίες ειδήσεις για τα media, το γήπεδο του Βασίλη. Πρώτες ειδήσεις η πώληση της “Ραδιοτηλεοπτικής” με τον 902, τηλεόραση και ραδιόφωνο και βεβαίως οι εξελίξεις στη Δημόσια Τηλεόραση. Ακόμα και για ένα δάνειο – ανάσα 5 εκ. ευρώ στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, είπε...

Πριν όμως συμβεί αυτό, έβγαλε στον αέρα τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, Νίκο Χουντή και μίλησε μαζί του για το νερό και την απειλή για ιδιωτικοποίηση του... Πολύ ενδιαφέρον θέμα που είναι βέβαιο ότι θα το βρούμε μπροστά μας...

Μια ακροάτρια, η Μαρία από τη Νίκαια ήταν η πρώτη που βγήκε και μίλησε για την Αμυγδαλέζα και για τους καλλιτέχνες που η ψευδεπίγραφη “Δημόσια Τηλεόραση” χρησιμοποιεί τα έργα τους. Η σιωπή τους, ίσως σημαίνει συναίνεση...

Από τη Νάξο ο Νικόλας ήταν ο επόμενος ακροατής... Το ραδιόφωνο ακούγεται παντού, η δύναμη του είναι μεγάλη και δίνει ερεθίσματα για συζήτηση... Από το Μαρούσι, παλιός ακροατής του και ο επόμενος που ακολούθησε... Έβαλε ως θέμα συζήτησης τα ακριβά καύσιμα και τα απλησίαστα σούπερ μάρκετ...

Καλό ξεκίνημα φίλε. Θα σε ακούσω και σήμερα και κάθε μέρα... Κι εύχομαι να πολλαπλασιαστούν οι ακροατές σου. Η εκπομπή σου είναι είναι μια όαση στην ερτζιανή έρημο...

Γιάννης Αγγέλακας. “Η Φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νοιώθει ότι φταίει”. Το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε στην πρώτη χθεσινή εκπομπή του Βασίλη Κουφόπουλου στη συχνότητα του Real Fm...