Πολυτεχνείο, 40 χρόνια μετά υπάρχει ελπίς;
Σημεία των καιρών... Μόνο η ΑΥΓΗ σήμερα έχει ένα δίστηλο πλαίσιο στη βάση της πρώτης σελίδας για το Πολυτεχνείο. Και ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ένα μονόστηλο σχόλιο. Οι άλλες εφημερίδες, ούτε λέξη... Κι αύριο κορυφώνονται οι τριήμερες εκδηλώσεις μνήμης στην Αθήνας με την πορεία, στις 3 μ.μ. προς την αμερικανική πρεσβεία. Πόσο άλλαξαν τα πράγματα σε 40 χρόνια...
Τον πολύ κόσμο τον απασχολούν τέτοια ζητήματα... Βρίσκεται στο καναβάτσο 3,5 χρόνια τώρα... Έχει υποστεί τόσες άδικες θυσίες που δεν οδηγούν πουθενά... Δεν φαίνεται κανένα φως αισιοδοξίας για το παρών σύστημα πραγμάτων κι αυτοί σχεδιάζουν νέα μέτρα, οριζόντια, προκειμένου να καλύψουν προσωρινά το δημοσιονομικό κενό... Ποιος τους πιστεύει πια;
Και τα χειρότερα είναι μπροστά μας... Αν και όταν ολοκληρωθεί το νέο πρόγραμμα εθελούσιας αποχώρησης από τον ΟΤΕ που ανακοίνωσαν και το οποίο στοχεύει κυρίως στους τεχνικούς, δεν ξέρω κατά πόσο θα έχει λόγο ύπαρξης ένα συνδικαλιστικό σωματείο με ιστορία, όπως η ΠΕΤ ΟΤΕ. Έτσι, ίσως δυο χρόνια μετά την αποχώρηση μου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ δω την επόμενη και τελευταία στάση στην επαγγελματική μου ζωή... Μακάρι να μη συμβεί έτσι, αλλά...
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 16/11/2013
Συνηθίζουν στους εορταστικούς δεκάρικους για την επέτειο να αναφέρονται στις σημερινές επιπτώσεις ενός μεγάλου γεγονότος, στη ζωή μας και στις καρδιές μας. Κοντά μισό αιώνα μετά, μερικά πράγματα έχουν αληθινά αλλάξει σε ότι αφορούν τα μηνύματα του Πολυτεχνείου...
Μπορεί το ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ να είναι όντως διαχρονικά, αλλά ο τρόπος με το οποίο τα διεκδίκησαν τα προβεβλημένα στελέχη αυτού του αγώνα έδειξε, αν μη τι άλλο, πως μόλις βολεύτηκαν στο σύστημα, τα ξέχασαν. Ο εαυτούλης μας μόνο και τίποτα άλλο. Οι συλλογικοί αγώνες αφορούν τους άλλους, εκείνους που πάντα έδιναν χωρίς να μετρούν και χωρίς να περιμένουν να πάρουν πίσω, τίποτα.
Κι άντε τώρα να ακολουθείς ξανά το γνωστό τελετουργικό... Καταθέσεις στεφανιών, δελτία Τύπου, εκδηλώσεις στα σχολεία, πορείες... Και καθώς πέφτει Κυριακή η 17 Νοέμβρη φέτος, θα έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον να την παρακολουθήσουμε δημοσιογραφικά.
Έχουμε την αίσθηση ότι οι περισσότεροι θα είναι κάπως “κουμπωμένοι”. Δεν πρόκειται μόνο επειδή βρισκόμαστε σε πιο δύσκολη θέση από κάθε άλλη φορά. Αυτό, κάτω από άλλες προϋποθέσεις θα μπορούσε να λειτουργήσει και καλύτερα και πιο θετικά.
Αλλά οι πολιτικοί μας έχουν καταφέρει να απαξιώσουν πολλά πράγματα. Κι ανάμεσα σ' αυτά και τις σταθερές πάνω στις οποίες ακουμπούσε τόσα χρόνια για να χτίσει την ελπίδα που οδηγεί σε ένα καλύτερο αύριο. Μόνο που αυτό το αύριο δεν το είδε να έρχεται... Το αντίθετο. Ανακάλυψε έντρομος πως όλοι εκείνοι που θεωρούσε ότι ήταν στο πλάι του, πάλευαν μόνο για την τσέπη τους, οδηγώντας τη χώρα σε πτώχευση και καλώντας στη συνέχεια όλους εμάς να συνεισφέρουμε από αυτά που δεν έχουμε για να... σωθούμε.
Ναι, ήθελα να είναι αλλιώς αυτό το σημείωμα. Στο παρελθόν έχω γράψει πιο αισιόδοξα κομμάτια, αλλά τώρα δεν μπορώ να πω ότι είμαι σε θέση να κάνω το ίδιο. Δεν έχω καν τη διάθεση. Εξάλλου η μοίρα του δημοσιογράφου το έχει αυτό, να αφουγκράζεται το λαϊκό αίσθημα και να προσπαθεί να διερμηνεύσει τι κρύβει μέσα του.
Κι αυτός ο λαός ύστερα, απ' όσα έχει υποστεί, δεν εμπνέεται από την υπάρχουσα πολιτική ηγεσία. Δεν ακολουθεί πια ως πρόβατο επί σφαγή. Αρνείται να υποταχθεί, φεύγει από το μαντρί γνωρίζοντας πως ο λύκος είναι δικό τους εφεύρημα. Τελικά μόνο από αυτούς και τις πολιτικές τους κινδυνεύει... Το βλέπει άλλωστε καθημερινά στη ζωή του. Τα ψευτοδιλήμματα που του θέτουν έχουν ως στόχο να του απομυζήσουν κάθε ικμάδα ζωής που του απέμεινε...
Με τι όρεξη να γιορτάσει το Πολυτεχνείο; Αυτοί οι ίδιοι το αποστέωσαν, το έκαναν καρικατούρα, το περιέφεραν στην αγορά σαν το τσίρκο, το έκαναν παραμύθι. Μόνο που το παραμύθι τους δεν έχει δράκο...
Λέγαμε κάποτε πως ήταν καλό να επιστρέφουμε σε τέτοια μεγάλα γεγονότα, ώστε να αντλούμε δύναμη. Αλλά ποια δύναμη να αντλήσεις πια; Σαράντα χρόνια μετά, μια άλλη χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα, αποφασίζει και διατάζει υποβαθμίζοντας τις ζωές μας. Και κανείς δεν έχει διάθεση να βγει στους δρόμους, να διαδηλώσει. Προφανώς αμφισβητεί τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, δεν εξηγείται αλλιώς.
Όλη αυτή η κατάσταση δημιουργεί και την έλλειψη δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος. Απ' την άλλη, αυτή η στήλη σε όλα τα χρόνια ζωής της δεν έγραφε κάτι, απλά για να γεμίζει το χώρο της εφημερίδας.
Η έκφραση γνώμης, η άποψη ήταν για μας μια προτεραιότητα και το γεγονός ότι η διεύθυνση μας έδινε και μας δίνει πάντα τη δυνατότητα, ήταν από μόνο του, ένα μεγάλο πλεονέκτημα για τον γράφοντα... Μπορεί η επικαιρότητα να εμπνέει τον γραφιά, αλλά καμιά φορά, η ίδια η ζωή, διαμορφώνει αλλιώς τα πράγματα... Κι αυτό είναι σεβαστό. Αυτή η σχέση ευθύνης και εμπιστοσύνης είναι που μας έχει δέσει τόσα χρόνια...
- Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.
Σε χρόνο ρεκόρ στήθηκε η διμηνιαία εφημερίδα των συνταξιούχων του ΟΣΕ Ο ΤΥΠΟΣ. Τετάρτη πρωί πήρα την ύλη, τη δούλεψα, σχεδίασα τις σελίδες, έγραψα όπου χρειαζόταν τα κείμενα και τα πήγα στο Πέραμα με τη μηχανή μου για να τα περάσω απέναντι στη Σαλαμίνα και να τα παραδώσω στον αδελφό και τη μητέρα της Πόπης που τη φτιάχνει, επειδή δεν μπορούσε η ίδια, γιατί εργαζόταν εκείνη την ώρα...
