Με το καραβάκι περνάω απέναντι. Από το Πέραμα στα Παλούκια. Η διαδρομή είναι όμορφη... Κι άμα την κάνεις απογευματάκι, είναι ακόμα καλύτερα...

Κάθε φορά που παίρνω ύλη του ΤΥΠΟΥ των Συνταξιούχων σιδηροδρομικών κάνω ένα ολόκληρο ταξίδι μέχρι να την παραδώσω στην Πόπη, στη Σαλαμίνα. Η Πόπη είναι γραφίστρια και μένει μόνιμα στη Σαλαμίνα με την οικογένεια της.

Κι αυτό το ταξίδι, μια φορά το δίμηνο που βγαίνει η εφημερίδα μ' αρέσει, ιδιαίτερα. Με τη μηχανή μου πάω ώς το Πέραμα. Ανεβαίνω στα μικρά φέρι – παντόφλες που κάνουν τη διαδρομή ώς το νησί για να φτάσω στα Παλούκια. Συνήθως με περιμένει εκεί η Πόπη στο περίπτερο που είναι στο λιμάνι. Της παραδίδω την ύλη με το κασέ, σχεδιασμένη και παίρνω το επόμενο φέρι για την επιστροφή. Μόνο που αυτή τη φορά η ίδια, επειδή δούλευε έστειλε στον ίδιο χώρο τη μητέρα και τον αδερφό της. Τηλεφωνηθήκαμε κιόλας. Το ραντεβού ισχύει. Με περίμεναν. Άψογος ο συντονισμός...

Απόγευμα Τετάρτης. Ώρα 6. Ο ήλιος χαμηλώνει στη δύση του και “τυφλώνει” επικίνδυνα. Είναι όμορφη η μέρα. Καλοκαιρινή... Τι κι αν κοντεύει να τελειώσει ο Οκτώβρης;

Στο σαλόνι του μικρού φέρι έχει πολλά νέα παιδιά, ναύτες στο Ναύσταθμο. Κανείς δεν φοράει στρατιωτικά, όλοι είναι με πολιτικά, αλλά είναι αρκετοί. Και τα αυτοκίνητα που μεταφέρει το φέρι, μπόλικα. Σχεδόν γέμισε το γκαράζ.

Έφτασα με το “Θεοτόκος”. Έφυγα με το “Άγιος Λαυρέντιος”. Ούτε ένα τέταρτο δεν μεσολάβησε από την άφιξη ώς την επιστροφή. Όντως οι άνθρωποι ήταν εκεί και με περίμεναν...

Επιστρέφω στο Πέραμα. Με τη μηχανή μου θα πάω στο σχολείο του γιου μου, το 53 Λύκειο Αθήνας. Έχουμε προγραμματίσει Γενική Συνέλευση να “κλείσουμε” το θέμα του Συλλόγου Γονέων. Χρειάζεται μια νομιμοποίηση, ύστερα από την καλοκαιρινή σύμπτυξη – συνένωση των 53 + 54 Λυκείων με την ονομασία 53 Λύκειο Αθήνας.