Δεν θα μας ενδιέφερε, ως Site η πολιτική πλευρά του ταξιδιού Σαμαρά στις ΗΠΑ, αλλά επειδή είδαμε τους πιο αντιφατικούς τίτλους γι' αυτό σταματάμε λίγο να τους δούμε ξανά μαζί... Εδώ ο τίτλος της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ.

Εντελώς διαφορετικά το βλέπει η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ... Τοποθετεί σύμμαχο της Ελλάδας τον πρόεδρο των ΗΠΑ κ. Ομπάμα. Και τον βλέπει ως φως μέσα στα διεθνή σκοτάδια. Μακάρι να ήταν τόσο απλό...

Στην ίδια λογική που εκπορεύεται, είναι φανερό από τα κυβερνητικά γραφεία, κινείται και ο τίτλος του ΕΘΝΟΥΣ. Βλέπει μάλιστα και “Δόγμα Ομπάμα” ενόψει. Αυτοί δεν είναι πολιτικοί συντάκτες, χαρτορίχτρες είναι...

Στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ βάζουν με εισαγωγικά τη δήλωση του κ. Ομπάμα “Όχι άλλη λιτότητα”. Από πού προκύπτει αυτό και κατά πόσο μια υπερδύναμη μπορεί να... μπερδεύεται στα εσωτερικά μιας χώρας; Λεπτομέρειες...

Υποστηρικτή της Ελλάδας παρουσιάζουν και ΤΑ ΝΕΑ τον πρόεδρο των ΗΠΑ κ. Ομπάμα. Θεωρούν μάλιστα ότι κάνει και “ηχηρή παρέμβαση, υπέρ μας”. Αμ, καμιά οργάνωση δεν είναι μονοσήμαντη. Γι' αυτό και καμιά εφημερίδα δεν συμφωνεί με καμιά άλλη, στις εκτιμήσεις.

Στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ θεωρούν ότι ο Ομπάμα έστειλε σαφές μήνυμα στην Ευρώπη, ενώ αναφέρει ότι ο Σαμαράς έδωσε εγγυήσεις και ζήτησε στήριξη από τις ΗΠΑ. Τι δεν καταλαβαίνετε από μια τέτοια προβολή του θέματος;

Πόσο σημαντική μπορεί να είναι για ένα κράτος η φωτογραφική αποτύπωση της χειραψίας δυο πολιτικών ηγετών, ακόμα κι αν ο ένας από αυτούς ηγείται μιας παγκόσμιας υπερδύναμης; Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ πάντως προβάλλει το θέμα πανηγυρικά στην πρώτη της σελίδα.

Μπορούμε τώρα να αισθανόμαστε καλύτερα; Προσωπικά καμιά απολύτως ελπίδα δεν τρέφω μετά τη συνάντηση Σαμαρά – Ομπάμα, αλλά για να το γράφει με μεγάλα γράμματα στον τίτλο της η ΕΛΛΑΔΑ ΑΥΡΙΟ, ίσως να εκτιμά πως κάποιοι βλέπουν έτσι τα πράγματα...

Στην ίδια γραμμή και η κρητική εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ του Ηρακλείου. Εκτιμά μάλιστα ότι ο Σαμαράς πήρε αυτό που ήθελε στη συνάντηση του με τον Αμερικανό πρόεδρο... Τόσο απλό... Φοβούμαι πως η όλη ιστορία είναι μόνο για δημόσιες σχέσεις...

Η ουσία είναι εδώ... Σ' αυτή την είδηση που σωστά προβάλλεται από την ΑΥΓΗ ως πρώτο θέμα. Τα προβλήματα στη χώρα μας διογκώνονται, η ανεργία τσακίζει κάθε ηλικία, ιδιαίτερα τους νέους και τις γυναίκες... Όταν καταλαγιάσουν οι πανηγυρισμοί και με την επιστροφή του από την Ουάσιγκτον, ο κ. Σαμαράς πρέπει να δει σοβαρά αυτό το πρόβλημα...

Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ που στήσαμε μέσα σε λίγες μέρες από την επιστροφή μου στην Αθήνα. Διαβάστε τηn, πατώντας ΕΔΩ.

Με περίμεναν στο Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ για να βγάλουν την εφημερίδα τους ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ. Τα έχω ξαναγράψει εδώ σε άλλο σημείωμα... Πήγα την πρώτη μέρα που έφτασα και πήρα την ύλη. Και την ίδια μέρα το απόγευμα κάθισα και έκανα κασέ...

Παρασκευή πρωί παραδόθηκε και άρχισε να δουλεύεται... Είναι και στο τυπογραφείο δύσκολα τα πράγματα αυτή την εποχή... Κάποιοι λείπουν και κάποιοι περιμένουν να τελειώσουν με τους πελάτες τους τις δουλειές, για να φύγουν κι αυτοί...

Η Κατερίνα τη δούλεψε με πολύ προσοχή και τη Δευτέρα το μεσημέρι κάθισε λίγο παραπάνω και την τελείωσε. Ο Θύμιος, ο πρόεδρος του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, πήγε την Τρίτη το πρωί και την πήρε για διόρθωση. Και στις 12 το μεσημέρι δώσαμε ραντεβού στο τυπογραφείο...

Κάναμε τις τελευταίες διορθώσεις και δώσαμε το “τυπωθείτω”. Πιο γρήγορα δεν μπορούσε να γίνει... Και μάλιστα με την ποιότητα που διαθέτει τόσο στο περιεχόμενο όσο και στην εμφάνιση της εφημερίδας...

Πραγματικά η συνεργασία μου μαζί τους, είναι καταπληκτική... Χθες το μεσημέρι ένοιωσα όμορφα όταν, τελειώνοντας, άκουσα πως προγραμματίζει το δικό του φευγιό για το φετινό καλοκαίρι...

Εγώ που θα μείνω πίσω θα παρακολουθώ την όλη πορεία των πραγμάτων με το πιεστήριο και τη διεκπεραίωση για να φτάσει το φύλλο στα σπίτια των συναδέλφων που το περιμένουν πως και πως...

Παράλληλα θα “σπρώξουμε” με τον Θοδωρή τις εκκρεμότητες της ΦΩΝΗΣ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΟΤΕ, το επόμενο φύλλο που πρέπει να ολοκληρωθεί ώς τις 20 Αυγούστου και να φύγει από το ταχυδρομείο το πολύ ώς το τέλος του μήνα...

Ψιλοελέγχεται η κατάσταση με δεδομένες τις δυσκολίες του Αυγούστου. Ενός μήνα, που δε μοιάζει με τους άλλους. Όσο κι αν είναι “στριμωγμένα” τα πράγματα οικονομικά, δεν υπάρχει κανείς που να μη θέλει να κλέψει λίγο χρόνο για να ξεκουραστεί, να πάρει μια ανάσα και να ξαναβάλει μπροστά τον αγώνα για την επιβίωση...

Ο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ ήταν ένα βήμα που έγινε πιο γρήγορα κι απ' ότι περίμενα... Αυτό σημαίνει πως ότι θέλουμε, το μπορούμε...

Το ξέρουμε... Αλλά αξίζει και το επιχειρούμε... Να μη σταματήσουμε στις όποιες δυσκολίες. Κι αυτές είναι για να ξεπερνιούνται...

Οι εφημερίδες είναι το γήπεδο μου... Μακάρι να είχα κάνα δυο ακόμα, αλλά πού; Ο κόσμος έχει φοβηθεί με τα αυξημένα έξοδα του ταχυδρομείου κι έχει μαζευτεί. Λάθος κατά τη γνώμη μου... Η παρέμβαση του Τύπου είναι μεγάλη, έχει δύναμη, αν λειτουργεί σωστά...

Το κακό είναι ότι δεν το καταλαβαίνουν εκείνοι που πραγματικά το χρειάζονται για τη στήριξή τους... Και σ' αυτό δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα...

Φιμωμένη η Ισπανίδα δημοσιογράφος Κριστίνα Φαλλαράς. Ένας χαρακτηριστικός τρόπος να δείξει πως δεν είναι ελεύθερη πια να ζήσει από τη δουλειά της...

Άλλες εποχές, τότε που Κριστίνα ήταν μια φυσιολογική δημοσιογράφος και έκανε καριέρα, φτάνοντας στη θέση της υποδιευθύντριας...

Το 2008, έγκυος οκτώ μηνών, η βραβευμένη ισπανίδα συγγραφέας Κριστίνα Φαλλαράς απολύθηκε από την εφημερίδα όπου εργαζόταν ως υποδιευθύντρια. Ήταν η αρχή της κατάρρευσης μιας χώρας που συμπαρέσυρε την ίδια και πολλούς συμπολίτες της. Τον Νοέμβριο του 2012 η Κριστίνα έλαβε μια επιστολή από την τράπεζα που εξηγούσε ότι επειδή δεν κατέβαλε τα χρέη της ξεκινούσε η διαδικασία έξωσης. Η κάτοχος του Βραβείου Hammet 2012 για το καλύτερο αστυνομικό μυθιστόρημα ισπανικής γλώσσας περιέγραψε σε μια μακρά επιστολή την πτώση της.

«Το να μιλάμε μας σώζει» λέει η ίδια και περιγράφει σε λεπτομέρειες την αγωνία αυτών που το σύστημα συνθλίβει. Αφού επέστρεψε τα κλειδιά του διαμερίσματός της τώρα μένει προσωρινά στο σπίτι ενός φίλου της με τα δύο παιδιά της.

Λέγομαι Κριστίνα Φαλλαράς και έγινα η πιο διάσημη εκδιωγμένη της Ισπανίας. Θα προτιμούσα να μιλάω για άλλα πράγματα, αλλά η εποχή και η χώρα επιβάλλουν αυτή τη συζήτηση. Την Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012, στις 19.40, μερικές ώρες πριν την έναρξη της δεύτερης γενικής απεργίας στην Ισπανία, ένας δικαστικός της Βαρκελώνης χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου στην πλατεία Universidad. Ακούγονταν ήδη τα ελικόπτερα της αστυνομίας πάνω από την απεργία. Τη στιγμή που ο γιός μου Λούκας άνοιξε την πόρτα και μου είπε «Μαμά, είναι ένας κύριος» έπαψα να είμαι συγγραφέας, δημοσιογράφος και εκδότρια και έγινα εκδιωκόμενη η οποία θα μπορούσε να καταθέσει τη μαρτυρία της γραπτά ή να πει τα επιχειρήματά της μπροστά σε μια κάμερα. Μια μαρτυρία ζωντανή, σε πρώτο πρόσωπο..

Γράφω από τα χαμηλά της Ισπανίας, από το μισό που κατέρρευσε. Το 2009 και 2010 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι αύξησαν το ποσοστό των ανέργων. Αυτοί οι άνθρωποι δεν παίρνουν κανένα επίδομα το οποίο χορηγείται μόνο για 2 χρόνια στην Ισπανία. Και από το 2011 εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένοι προστίθενται ακόμη. Τους βλέπουμε να πέφτουν, τους κάνουμε χώρο δίπλα μας. Ξέρουμε, εμείς κι αυτοί, ότι είναι αναπόφευκτο.

Από δω κάτω είναι δύσκολο να διακρίνεις αυτούς που έμειναν εκεί ψηλά, πρέπει να κάνεις προσπάθεια να θυμηθείς. Ξέρουμε πώς ζουν, τι τρώνε, τι αγοράζουν, πώς ντύνονται και μετακινούνται γιατί βρισκόμασταν κι εμείς εκεί πριν από καιρό. Αλλά η φτώχεια επιβάλλει τη λήθη και πιστεύω ότι αυτό βοηθάει κάπως. Αυτοί που βρίσκονται ψηλά, αντίθετα, δεν κοιτούν προς τα κάτω. Δεν μπορούν. Απομένουν κάποιοι δημοσιογράφοι που προσπαθούν μάταια να περιγράψουν τη φτώχεια, τις εξώσεις, το γιατί μιας αυτοκτονίας. Αλλά μπορούν; Αν δεν σας έχουν ποτέ κόψει το ρεύμα , το νερό, ή και τα δύο, η άποψη που έχετε για τη φτώχεια είναι ψεύτικη. Να γιατί σήμερα μπορώ να σας φανώ χρήσιμη. Είναι η εκδιωκόμενη που σας μιλάει.

Φυσικά είμαι κατάπληκτη που βρίσκομαι εδώ κάτω. Μια έξωση είναι μια διαδικασία πολύχρονη που ξεκινάει από μια απόλυση αλλά σας καταλαμβάνει εξ απήνης: είναι σαν να βρίσκεστε ξαφνικά γυμνός. Καθημερινά, στις 6 το πρωί το ξυπνητήρι στο κομοδίνο μου χτυπάει και μια δύναμη με σηκώνει από το κρεβάτι του, με οδηγεί προς το μπάνιο: να κερδίσω τη ζωή μου. Τη ζωή δεν την έχεις, τελικά, πρέπει να την κερδίσεις. Και αν δεν κερδίζεις τη ζωή σου τι συμβαίνει, τη χάνεις; Καθημερινά αυτή η σκέψη με κατακλύζει.

Είχα γράψει παλιότερα ότι «αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα». Είχα γράψει «τα παιδιά μου ζουν στο όριο της φτώχειας».Και στις 25 Ιανουαρίου 2012, στην εφημερίδα El Mundo, είχα γράψει «Ενοικιάζομαι».

«Γυναίκα λευκή, 43 ετών, δημοσιογράφος, συγγραφέας και εκδότρια. Ϋψος 1,69, 60 κιλά, κοκκινομάλλα, γαλάζια μάτια. Σπουδές πανεπιστημιακές, 25 χρόνια δημοσιογραφική εμπειρία και επαγγελματική σε 4 ισπανικές εφημερίδες, 4 ραδιοφωνικούς σταθμούς και τρεις τηλεοπτικούς. Δημοσίευσα έξι βιβλία, εκ των οποίων 4 μυθιστορήματα. Τρία από αυτά πήραν βραβείο. Ικανότητα γραφής για λογοτεχνία, πολιτική, οικονομία, κουζίνα, σεξ, βία, εκδόσεις, την οικογένεια και τις δυσκολίες της, την ανεργία, το έγκλημα, τον συνδικαλισμό και τα βάσανά του, με την ευρεία έννοια.

Ενοικιάζεται για: να σκέφτεται, να φροντίζει σπίτια ακόμη κι αν αυτή η αποστολή εμπεριέχει το μάζεμα μαρουλιών, να γράφει κάθε είδους κείμενα, αλληλογραφία, να βγάζει βόλτα τα ζώα ή και ανθρώπους, κατά προτίμηση ανθρώπους, να προετοιμάζει δράσεις υπακοής ή ανυπακοής δημόσιας ή ιδιωτικής.

Κάθε υπηρεσία που σας ενδιαφέρει και δεν περιέχεται σε αυτή τη λίστα θα μελετηθεί με προσοχή.

Τιμές συζητώνται, οι ενδιαφερόμενοι να απευθυνθούν στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.. Σεξουαλική επαφή, στοματικό σεξ, στριπ τηζ και παρεμφερή αποκλείονται”.

Οι περισσότερες απαντήσεις, παρά την παράκλησή μου, αφορούσαν σεξουαλικές καταστάσεις, μερικές φορές αρκετά ευφάνταστες. Αλλά κανείς δεν πήρε την πρότασή μου στα σοβαρά. Ωστόσο ήταν πραγματική, όπως οτιδήποτε γράφω και δημοσιεύω σε αυτή την εφημερίδα. Ήταν αληθινή όπως το ρεύμα που μου είχαν κόψει ένα μήνα πριν, αληθινή όπως τα κέρματα που μετρούσα για να αγοράσω το γάλα του πρωινού. Αλλά αυτά τα πράγματα πρέπει να έχεις ζήσει για να τα καταλάβεις, για να τα συνειδητοποιήσεις. Νόμιζα ότι το είχα συνειδητοποιήσει αλλά η επιστολή έξωσης που μου έφερε στο σπίτι ο δικαστικός ήταν σαν ένα μπλοκ πάγου που με ακινητοποίησε. Γυμνή και τρομοκρατημένη αλλά αποφασισμένη να μιλήσω για το φόβο, να εκφράσω με λόγια την αγωνία και να εξηγήσω την ενοχή.

Ονομάζομαι Κριστίνα Φαλλαράς, η εκδιωκόμενη που μιλάει, και ακριβώς 4 χρόνια πριν την απόφασή μου να μιλήσω, ένα χλιαρό πρωινό του Νοεμβρίου, στις 10 η ώρα, στις 17 Νοεμβρίου 2008, ο διευθυντής της εφημερίδας όπου ήμουν υποδιευθύντρια με απέλυσε. Εγκυο οκτώ μηνών. Εκείνη τη στιγμή η Ισπανία είχε 2,5 εκατομμύρια ανέργους και ξέραμε ότι αυτή η κατάσταση θα συνεχιζόταν ως το 2011. Μα, επιτέλους, λέγαμε όλοι μαζί εν χορώ, μια κρίση δεν μπορεί να διαρκέσει τόσο πολύ! Η κυβέρνηση Θαπατέρο μιλούσε για τα πρώτα μπουμπούκια, έλεγε ότι είχαμε ήδη πιάσει πάτο και ότι όλα σύντομα θα ξανάνθιζαν. Λίγο αργότερα ο σοσιαλιστής Θαπατέρο έριχνε δισεκατομμύρια ευρώ στις ισπανικές τράπεζες. Δημόσιο χρήμα.

Έτσι άρχισε η έξωσή μου. Από την απόλυση. Η El Pais απέλυσε 129 δημοσιογράφους. Θυμάμαι ότι σκεπτόμουν: κρέας προς απόλυση, πάμε, κατεβαίνουμε, υπάρχει χώρος. Αφού είμαι βετεράνος θα υπάρχουν διάφορα σκαλοπάτια. Πρώτο σκαλοπάτι, έχω αξία, είμαι σπουδαία επαγγελματίας, έχω την αποζημίωση, έχω το επίδομα ανεργίας, αντέχω ενάμιση χρόνο. Θα πάρω δύο μήνες μια ανάσα και θα καταπιώ το χταπόδι.

Το δεύτερο σκαλοπάτι. Έχω φτάσει στο τέλος του επιδόματος ανεργίας, θα κάνω περικοπές στα τρόφιμα, στα ρούχα. Προτεραιότητα στα παιδιά, να μην καταλάβουν τίποτα. Θα πρέπει να δημιουργήσω κάτι, μια εταιρεία συμβούλων, μια μικρή επιχείρηση. Θα επενδύσω ό,τι απέμεινε από την αποζημίωσή μου για να εξασφαλίσω το μέλλον των παιδιών μου. Αλήτες πολιτικάντηδες. Το δεύτερο σκαλοπάτι καλύπτει ολόκληρο τον δεύτερο χρόνο.

Τρίτο σκαλοπάτι. Τα παιδιά δεν πήγαν διακοπές φέτος. Αγάπη, πουλήσαμε το αυτοκίνητο. Σκατά, το επίδομα ανεργίας δεν φτάνει για τίποτα. Από δω και πέρα, οι φτηνότερες μάρκες, ρύζι αλλά όχι ρούχα. Η μικρή επιχείρηση που έστησα δεν έδωσε ακόμη τίποτα, πώς θα μπορούσε άλλωστε, σε τόσο λίγο χρόνο; Και γιατί ο σύντροφός μου δεν βρίσκει δουλειά; Ίσως εγκαταλείπει. Χρειάζομαι χάπια. Αν συναντήσω αστυνομικό στο δρόμο θα του σπάσω τα μούτρα. Ίσως να την πληρώσει ο υπάλληλος της τράπεζάς μου. Αν με ξαναπάρουν γιατί άργησα το ενοίκιο, θα εκραγώ. Χρειάζομαι χάπια. Το τρίτο σκαλοπάτι κάλυψε τα πρώτα δύο τρίτα της τρίτης χρονιάς..

• Πηγή: Από το Site iefimerida.gr

Καθημερινά φτάνουν στο e-mail μου δεκάδες μηνύματα με προσφορές ξενοδοχείων μέσα στη φουλ καλοκαιρινή σεζόν, δείγμα ότι δεν πάει και τόσο καλά φέτος η βαριά τουριστική βιομηχανία στην Ελλάδα... Δεν αρκεί μόνο ο ήλιος και η θάλασσα... Χρειάζεται μια καλύτερη ψυχολογία και... λεφτά για διακοπές...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 03/08/2013

Θυμάμαι άλλα χρόνια, πως ο Ιούλιος και ο Αύγουστος θεωρούνταν φουλ σεζόν του καλοκαιριού και οι ξενοδόχοι φρόντιζαν να... ανεβάσουν λίγο τις τιμές τους δεδομένου ότι αυτή την εποχή οι Έλληνες προγραμμάτιζαν τις διακοπές τους. Φέτος, όλα δείχνουν να είναι αλλιώς...

Η μνήμη είναι ένα εργαλείο που αν το δουλεύεις σωστά δε σε αφήνει ποτέ... Δες τώρα τι μου προέκυψε... Λαμβάνω στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο καθημερινά προσφορές από δύο τουλάχιστον ξενοδοχεία σε όλη την Ελλάδα, από τη νησιωτική κυρίως, που μου προσφέρουν έκπτωση έως 50% προκειμένου να... δελεαστώ και να κάνω χρήση του προνομίου. Υποθέτω ότι το ίδιο κάνουν και σε όσους έχουν δει ότι τους αρέσουν τα ταξίδια... Τους βοηθάει σ' αυτό η Google που “ψαρεύει” τις επιθυμίες μας στο διαδίκτυο...

Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι, ούτε επαρκείς κρατήσεις έχουν, ούτε και βλέπουν μπροστά τους να υπάρχει φως... Και μη θαρρείτε πως τα πράγματα είναι διαφορετικά εδώ, στην Κρήτη που βρίσκομαι... Παντού το ίδιο είναι... Οι άνθρωποι δεν έχουν πια χρήματα και δεν θεωρούν πως οι διακοπές τους είναι το πρώτο που πρέπει να έχουν.

Πρώτα θα κοιτάξουν να καλύψουν τις άλλες ανάγκες και αν μείνουν χρήματα (που αποκλείεται να μείνει τίποτα στην άκρη...) θα τα διαθέσουν για διακοπές...

Οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες που δουλεύουν στη Χερσόνησο εξυπηρετούν ξένα γκρουπ που έρχονται σε μια πολύ χαμηλή τιμή με κλεισμένα τα δωμάτια από διεθνή τουριστικά γραφεία... Και οι ένοικοι τους φοράνε βραχιολάκια, δείγμα πως στο πακέτο που έχουν αγοράσει, είναι και η διαμονή και το φαγητό και το ποτό...

Έτσι σε τίποτα δεν ωφελείται η τοπική αγορά... Οι τουρίστες αυτού του τύπου δεν θα βγουν έξω, δεν θα φάνε σε ταβέρνες, δεν θα ψωνίσουν από την αγορά της πόλης ή της περιοχής...

Και ξαφνικά βλέπεις ότι οι άνθρωποι που έχουν επενδύσει στην βαριά τουριστική βιομηχανία να προσπαθούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και εκεί που... σνόμπαραν τον Έλληνα τουρίστα να τον παρακαλούν τώρα να κάνει χρήση των υπηρεσιών τους στη μισή τιμή...

Άργησαν... Άργησαν υπερβολικά. Έπρεπε να το κάνουν τότε που είχε ακόμα δυο χρήματα στην τσέπη του και επιθυμούσε να τον αντιμετωπίσουν ισότιμα, με υπευθυνότητα και χωρίς διακρίσεις σε σχέση με τον ξένο τουρίστα... Με όσα έχει υποστεί από τις φοροεπιδρομές ενός ασύδοτου κράτους, με τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις και την έλλειψη σιγουριάς για το αύριο, είναι αδύνατον, αν και το θέλει, να προσφέρει στον εαυτό του μια μικρή απόλαυση, μια αναζωογόνηση μπροστά στο χειμώνα που θα έρθει και θα είναι πιο δύσκολος από ποτέ...

Παρ' όλα αυτά βλέπω και στο χωριό μου και αλλού, τα μόνα μαγαζιά που ανοίγουν είναι τα καφέ και τα ταχυμαγειρεία, ιδιαίτερα τα σουβλατζίδικα. Το φτηνό τους φαγητό, δίδει μια ψευδαίσθηση ότι μπορεί να νιώθεις ακόμα λίγο άνθρωπος. Ότι έχεις τη δυνατότητα να περάσεις κάποιο χρόνο ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, κοινωνικά, αντί να είσαι κλεισμένος στον καναπέ του σαλονιού σου, μόνος, βλέποντας τα υποπροϊόντα που προσφέρει η τηλεόραση...

Γενικότερα πάντως ο κόσμος έχει χάσει την ενεργητικότητα του. Δεν κάνει παρέες, όπως άλλες χρονιές, δεν γελάει... Και πώς να το κάνει αυτό, όταν οι καθημερινές οχλήσεις από αγενείς υπαλλήλους των εταιρειών που κάνουν υπόμνηση για τα χρέη των τραπεζών δεν σε αφήνουν ήσυχο; Μερικοί βρίσκουν τον τρόπο να ξεφεύγουν προσωρινά. Έχουν τσεκάρει τα τηλεφωνικά νούμερα και δεν σηκώνουν τις συσκευές τους όταν καλούν, αλλά είναι αυτό λύση; Όχι, βέβαια...

Σε κάθε περίπτωση πάντως μέσα σε μια τέτοια περιρρέουσα ατμόσφαιρα πώς να προνοήσεις, να σκεφτείς και να υλοποιήσεις διακοπές; Φυσικές λοιπόν φαίνονται κι ας είναι ντάλα καλοκαίρι, οι μεγάλες προσφορές των ξενοδοχείων...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο 03/08/2013 στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.

Δείτε κι αυτό ντοκιμαντέρ, αξίζει...