ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 20/07/2013

Χρειάστηκε λοιπόν να έρθει το πολυνομοσχέδιο τη Βουλή, μέσα στον Ιούλιο, για να μας κάνει να αφυπνιστούμε λίγο και να αντιληφθούμε σε τι δεινή θέση βρισκόμαστε... Χιλιάδες εργαζόμενοι θα βρεθούν εκτός παραγωγής μέχρι το Σεπτέμβρη κι αυτό δεν μπορούν το χωνέψουν εύκολα. Ο κύκλος όλο και κλείνει, ο κίνδυνος, όλο και πλησιάζει...

Ποιος έχει τώρα κουράγιο και δύναμη να σχεδιάζει στοιχειωδώς τις διακοπές του, να κάνει κοντοπρόσθεσμα σχέδια και όνειρα; Απ' όπου κι αν το δεις, το μέλλον είναι θολό και πουθενά δε φαίνεται ίχνος ελπίδας που να εκπορεύονται από τη γη και τους ανθρώπους και να προδίδει μια κάποια σιγουριά και αισιοδοξία...

Στους ανθρώπους πάντα άρεσαν οι μεγάλες κουβέντες... Και τώρα βλέπουν πόσο προδομένοι είναι. Οι χθεσινοί φίλοι, έγιναν εχθροί. Και ουδείς πείθετε πλέον για τις αγαθές προθέσεις τους...

Κάποτε άκουγα να λένε: “Φταίμε κι εμείς που περάσαμε στον καταναλωτισμό, χωρίς μέτρο, τη στιγμή που θα μπορούσαμε να κάνουμε και με λιγότερα”. Σήμερα όλο και λιγοστεύουν αυτές οι φωνές... Η οργή και ο θυμός μεγαλώνουν. Δεν ξέρω πια πως θα “μαζέψουν” τα καταστροφικά αποτελέσματα τους. Το καζάνι είναι έτοιμο να εκραγεί. Γιατί θα εκραγεί, έτσι όπως το πάνε... Αποτελεί νόμο της φυσικής κι αλίμονο σ' αυτούς που τον αγνοούν. Θα θρηνήσουν θύματα...

Την αρχή ξεκίνησαν φέτες -φέτες. Έκλεισαν την ΕΡΤ σε μια νύχτα και πέταξαν στο δρόμο 2.650 εργαζόμενους. Ύστερα ήρθε η σειρά των καθηγητών, των σχολικών φυλάκων, των δημοτικών υπαλλήλων, της δημοτικής αστυνομίας. Ο κατάλογος όλο και μεγαλώνει και βλέπουμε μέσα σ' αυτόν τον διπλανό μας, το γείτονα, αυτόν που ως χθες δεν αντιδρούσε επειδή έκρινε πως είναι βολεμένος και πως δεν τον αφορούσε το θέμα των απολύσεων.

Τώρα που η ανεργία χτυπά απειλητικά την πόρτα του και βλέπει να χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του, καταλαβαίνει τα ψέμματα τους. Το χρέος της χώρας για τη σωτηρία της οποία υποτίθεται ότι γίνονται όλα τούτα, είναι 317 δισ. ευρώ . Όσο ήταν κι όταν χτυπούσαμε την πόρτα των τροϊκανών ζητώντας τους βοήθεια κι εκείνοι μας επέβαλαν μια σειρά σκληρά μέτρα με τη μορφή των Μνημονίων. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι ένα τέτοιο χρέος δε βγαίνει ούτε με τα... πετρέλαια της Βραζιλίας. Και τα παιδιά των παιδιών μας θα πληρώνουν και τέλος στη μαύρη τρύπα δεν θα φανεί...

Το μόνο που διακρίνουμε εμφανώς να αλλάζει είναι η λίστα της ανεργίας που συνεχώς διογκώνεται, ενώ το τοπίο γύρω μας μοιάζει με βομβαρδισμένο και οι ψυχές των γνωστών μας βιοπαλαιστών είναι δηλητηριασμένες, ζώντας καθημερινά στην αβεβαιότητα και στη δυστυχία ότι κάθε καινούρια μέρα που ξημερώνει μπορεί να είναι αυτός το επόμενο θύμα για το... θράσος που έχει να θέλει μια αξιοπρεπή δουλειά που θα του επιτρέπει να βγάζει τα προς το ζειν...

Το μόνο ενθαρρυντικό σημείο είναι ο πανελλαδικός ξεσηκωμός της περασμένης Τρίτης. Στην Αθήνα μα και στις περιφερειακές συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα είδαμε κάτι να αλλάζει. Οι τάξεις των απεργών πύκνωσαν... Κι αυτή τη φορά συμμετείχαν κι εκείνοι που δεν απειλούνται άμεσα, αλλά ξέρουν καλά πως, αργά ή γρήγορα θα έρθει και η σειρά τους να προστεθούν στο μακρύ κατάλογο της ανεργίας με ότι αυτό συνεπάγεται...

Είναι πια φανερό και στον τελευταίο που διαθέτει στοιχειώδες πολιτικό κριτήριο πως δεν ενδιαφέρονται να σώσουν τη χώρα. Να την ξεθεμελιώσουν θέλουν, να απορυθμίσουν κι άλλο τις εργασιακές σχέσεις, να καταστρέψουν το εμπόριο, να διαλύσουν τη μεσαία τάξη που είχε μια ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, να επιστρέψουν στον μεσαίωνα και να γίνει ακόμα πιο εύκολος ο κοινωνικός και ταξικός διαχωρισμός, όπου οι πλούσιοι είναι πιο λίγοι και πλουσιότεροι, ενώ οι φτωχοί ακόμα περισσότεροι, διαθέσιμοι προς εκμετάλλευση...

Το παιχνίδι θα το χάσουν γιατί δεν ξέρουν να τηρούν τους κανόνες... Ούτε μια ανάσα, ούτε ένα περιθώριο ανάσας δε δίνουν. Το κοινωνικό καζάνι θα εκραγεί με απρόβλεπτες συνέπειες... Ας είναι σίγουροι ότι αυτό θα συμβεί με μαθηματική ακρίβεια... Εδώ θα είμαστε και θα το δούμε...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο, Σάββατο, στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στη στήλη μου "Επισημάνσεις".