Έζησα από τα μέσα για περισσότερο από τριάντα χρόνια το δημοσιογραφικό επάγγελμα και πάνω που ετοιμάζομαι, αν δώσει ο Θεός, να βγω στη σύνταξη, έφτασα να... ντρέπομαι να λέω δημόσια τι δουλειά κάνω... Κάποιος φταίει γι 'αυτό... Η φωτογραφία εδώ, είναι από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ όπου για 12 χρόνια δούλεψα ως υλατζής, όταν ακόμα ήταν στο ιστορικό κτίριο της Σωκράτους...

Ποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ντροπή τη δουλειά που έκανε για περισσότερα από 30 χρόνια τίμια και δημιουργικά χωρίς να χρειαστεί να ξεπουλήσει καμιά ηθική αξία; Κανείς, βεβαίως... Κι όμως έρχεται μια στιγμή που νιώθεις να σε περιβάλει ένας άκρατος ρατσισμός ο οποίος θέλει όλους τους δημοσιογράφους να είναι συμβιβασμένοι, τσιράκια των αφεντικών τους, λαμόγια σαν αυτούς που “προστατεύουν” με τις ανώδυνες εκπομπές στα συνεργάσιμα τηλεοπτικά δίκτυα, τα ραδιόφωνα που ζητούν να κάμψεις τη μέση σου και τις εφημερίδες που έχουν χάσει κάθε είδους αξιοπρέπειας απέναντι στους αναγνώστες που υποτίθεται ότι είναι ταγμένοι να υπηρετούν...

Ναι, υπάρχουν όλα αυτά, δεν το αρνούμαι... Τα έζησα από μέσα σε μεγάλα ΜΜΕ, τα ξέρω... Η διαφωνία μου είναι στο ότι όλοι όσοι κάνουν αυτή τη δουλειά είναι το ίδιο...

Βαρέθηκα, κουράστηκα να απολογούμαι για τον κλάδο μου. Κι έτσι αποφάσισα να αλλάξω τακτική. Σπάνια στις παρέες μου, αναφέρω τι δουλειά κάνω...

Κάποτε είχα μια ψευδαίσθηση πως ίσως η ΕΣΗΕΑ ως συνδικαλιστικό σωματείο των δημοσιογράφων θα προσπαθούσε να έβαζε μια τάξη. Απογοητεύτηκα... Οι άνθρωποι σε καιρούς τέτοιας σκληρής οικονομικής κρίσης κι ενώ υπάρχουν συνάδελφοι για μήνες απλήρωτοι, εφημερίδες που κλείνουν και μεγάλα συγκροτήματα που μειώνουν αυθαίρετα τους μισθούς και απολύουν ανενόχλητοι, στην ΕΣΗΕΑ χρειάστηκαν τρεις ολόκληρους μήνες για να συνέλθουν σε σώμα...

Κι αυτό με... βήματα. Πρώτα εξέλεξαν πρόεδρο και γραμματέα και στην... επόμενη συνεδρίαση, τις υπόλοιπες θέσεις ευθύνης... Τι μπορεί κανείς αλήθεια να περιμένει από ένα τέτοιο Σωματείο; Πόσο να το εμπιστευτείς ότι σε μια ώρα δύσκολη θα σε στηρίξει ουσιαστικά, αντί να εκδώσει μια τυπική ανακοίνωση – διαμαρτυρία;

Χθες έγινε αυτό κατορθωτό... Και στο μεταξύ έκλεισαν μέσα σε μια νύχτα τη δημόσια ραδιοτηλεόραση και οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ τρεις μήνες τώρα, σας τους πειρατές εκπέμπουν πρόγραμμα, τόσο τηλεοπτικό, όσο και ραδιοφωνικό από το internet. Κι ενώ την Παρασκευή που μας πέρασε ο Δημοσιογραφικό Οργανισμός Λαμπράκη απέλυσε 30 εργαζόμενους. Τη Δευτέρα, προχθές, εν μέσω 24ωρης απεργίας στον ΔΟΛ, το λογιστήριο κάλεσε και έδωσε τις απολύσεις σε άλλους 18 συναδέλφους...

Και στο μεταξύ ΤΑ ΝΕΑ κυκλοφόρησαν κανονικά την Τρίτη στα περίπτερα... Ποιοί δούλεψαν γι' αυτό, απεργοσπαστικά; Δεν αντιλαμβάνονται ότι σήμερα τους κανακεύουν για να τους χρησιμοποιήσουν κι αύριο θα είναι οι πρώτοι που θα πετάξουν σαν στημένες λεμονόκουπες στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας;

Τι να περιμένει κανείς πια; Ακόμα και ο ΕΔΟΕΑΠ, η “ασπιρίνη” που λέμε εμείς οι παλιότεροι, περνά τις χειρότερες μέρες του... Ελάχιστα πράγματα καλύπτει πια και τίποτα δεν θυμίζει τα Ταμείο Υγείας, Επικούρησης και Περίθαλψης που ξέραμε πριν μερικά χρόνια...

Αλλά μήπως οι συντάξεις είναι εγγυημένες πια; Καθόλου... Το “κούρεμα” των αποθεματικών του ταμείου ΕΤΑΠ ΜΜΕ θα δυσκολέψει ουσιαστικά σε λίγο την καταβολή των συντάξεων...

Τα βλέπω άραγε τυχαία, όλα μαύρα σήμερα; Δε νομίζω... Η ανακοίνωση ότι ίσως σε λίγο έχουμε ολοκληρωμένο Δ.Σ. στην ΕΣΗΕΑ με εκνεύρισε. Ο κλάδος παραπαίει. Κι από την άλλη βλέπεις τα παπαγαλάκια των καναλιών να παίζουν το παιχνίδι των δανειστών τροϊκανών και να τρομοκρατούν τους πολίτες που έχουν ήδη χάσει τον μπούσουλα από όσα βιώνουν και οι ίδιοι. Ωστόσο δεν απογοητεύομαι και μπορώ να φωνάξω δυνατά: Η δημοσιογραφία πέθανε, ζήτω η δημοσιογραφία!

• Δείτε ΕΔΩ ένα χθεσινό επεισόδιο στο Εξάρχεια σε δημοσιογράφο...