Εκατομμύρια άνθρωποι, παγκόσμια, παρά το μεγάλο πρόβλημα με την οικονομία που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους, γκρινιάζουν γιατί με τα μέτρα που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις, τις αυξήσεις και τον πληθωρισμό που εξανεμίζουν μισθούς και συντάξεις, δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν όπως έχουν "μάθει" και τους πρέπει τα φετινά Χριστούγεννα. Βλέπεις, τα ήθη και τα έθιμα θέλουν να γιορτάζονται με κάθε μεγαλοπρέπεια και με τεράστιες οικονομικές θυσίες. Επιμένουν όλα αυτά να είναι στο μυαλό τους και να τους ταλαιπωρούν...
Με τους φίλους μας στο Νεράκι, μια περιοχή δίπλα στο Μεγάλο Πεύκο. Με αφορμή μια βόλτα
Αφορμή ήταν η δουλειά που είχαμε και η αγάπη μας για τους αδελφούς μας, Σωτήρη και Μάγδα, που αρκετούς μήνες τώρα, από την αρχή σχεδόν της πανδημίας, πέρσι, ήρθαν από την Αθήνα κι έμειναν στο Νεράκι, μια περιοχή λίγο πριν το Μεγάλο Πεύκο. Μόλις έγινε η άρση των μέτρων μετακίνησης, τους επισκεφτήκαμε. Πρώτη φορά πηγαίναμε και δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου.
Καθίσαμε κοντά τους κάπου δυο ώρες και απολαύσαμε τη φιλοξενία τους. Ύστερα αποφασίσαμε να κατεβούμε στη θάλασσα. Θέλαμε να καθίσουμε λίγο στην ακρογιαλιά την όμορφη ώρα του δειλινού και να χαλαρώσουμε σε μια ατμόσφαιρα εξαιρετικά ξεχωριστή. Και όπως έδειξαν τα πράγματα, κάναμε πολύ καλά.
Όπως κάνω πάντα στα μέρη που βρίσκομαι για πρώτη φορά κατέγραψα με το κινητό μου τηλέφωνο, μερικά πλάνα που μου άρεσαν να τα κρατήσω στη σκέψη μου και το μυαλό μου. Είχε μια δροσιά και μια ιδιαίτερη ομορφιά καθώς, με την ατμόσφαιρα καθαρή, μπορούσες εύκολα να διακρίνεις απέναντι τη Σαλαμίνα.
Είναι ωραία να κάθεσαι δίπλα στο ελαφρό κυματάκι και να ακούς το πλατσούρισμα πάνω στα βότσαλα. Σε όλους αρέσει κάτι τέτοιο, αλλά στους ανθρώπους της πόλης, όπου η ησυχία και η ηρεμία της στιγμής είναι κομμάτι δύσκολο, προφανώς το εκλαμβάνεις ως ένα σπάνιο δώρο. Ένα δώρο για το οποίο ευχαριστούμε πολύ!
Αυτό το ζευγάρι το είδαμε να ψαρεύει εδώ. Τι κάνει κάποιους ανθρώπους να κάθονται ατέλειωτες ώρες χωρίς να «πιάνουν» τίποτα στο αγκίστρι τους; Ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Και το θεωρούσα, όπως και το τάβλι, «χάσιμο χρόνου», αφού μπορούσα να τον διαθέσω για να κάνω τόσα χρήσιμα πράγματα. Αλλά είπαμε, σε κάποιους αρέσει…
Φύγαμε κατά τις 10 το βράδυ, αφού πρώτα επισκεφτήκαμε και τη διπλανή ψαροταβέρνα για ένα ουζάκι. Είχαμε πολύ καιρό να το χαρούμε παρέα με θαλασσινούς μεζέδες. Και παρά το γεγονός ότι δεν κλείσαμε τραπέζι, επειδή το σκεφτήκαμε την τελευταία στιγμή, τα γκαρσόνια μας εξυπηρέτησαν, σχετικά γρήγορα. Μπράβο τους! Δείχνουν επαγγελματίες.
Πέμπτη στις 20:15, στο γραφείο της στην πλατεία Μαβίλη, μία κοινωνική λειτουργός υποδέχεται στο γραφείο της τον τελευταίο πελάτη για σήμερα. Ήδη από τις 13:00 προσφέρει τις κοινωνικές υπηρεσίες της σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Η κυρία Ευτυχία κάθεται στην πολυθρόνα απέναντι από την τηλεόραση στο τεράστιο σαλόνι του κτιρίου. Αν και η οθόνη είναι κλειστή, εκείνη μπορεί να δει. Αντικρίζει τον εαυτό της, που τόσο λίγο μοιάζει με την δυναμική γυναίκα που ήξερε μέχρι πρότινος. Ένας δικηγόρος μόλις τελείωσε μια κομβική δική. Με περίσσια παρρησία και θάρρος υπερασπίστηκε την υπόθεση μιας μονογονεϊκής οικογένειας από τα Κάτω Πετράλωνα. Η τράπεζα ήθελε να τους κατάσχει το μοναδικό σπίτι τους, ημιυπόγειο 32 τ.μ. Ευτυχώς θα έχουν και απόψε μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι τους.
