Αφορμή ήταν η δουλειά που είχαμε και η αγάπη μας για τους αδελφούς μας, Σωτήρη και Μάγδα, που αρκετούς μήνες τώρα, από την αρχή σχεδόν της πανδημίας, πέρσι, ήρθαν από την Αθήνα κι έμειναν στο Νεράκι, μια περιοχή λίγο πριν το Μεγάλο Πεύκο. Μόλις έγινε η άρση των μέτρων μετακίνησης, τους επισκεφτήκαμε. Πρώτη φορά πηγαίναμε και δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου.


Καθίσαμε κοντά τους κάπου δυο ώρες και απολαύσαμε τη φιλοξενία τους. Ύστερα αποφασίσαμε να κατεβούμε στη θάλασσα. Θέλαμε να καθίσουμε λίγο στην ακρογιαλιά την όμορφη ώρα του δειλινού και να χαλαρώσουμε σε μια ατμόσφαιρα εξαιρετικά ξεχωριστή. Και όπως έδειξαν τα πράγματα, κάναμε πολύ καλά.


Όπως κάνω πάντα στα μέρη που βρίσκομαι για πρώτη φορά κατέγραψα με το κινητό μου τηλέφωνο, μερικά πλάνα που μου άρεσαν να τα κρατήσω στη σκέψη μου και το μυαλό μου. Είχε μια δροσιά και μια ιδιαίτερη ομορφιά καθώς, με την ατμόσφαιρα καθαρή, μπορούσες εύκολα να διακρίνεις απέναντι τη Σαλαμίνα.


Είναι ωραία να κάθεσαι δίπλα στο ελαφρό κυματάκι και να ακούς το πλατσούρισμα πάνω στα βότσαλα. Σε όλους αρέσει κάτι τέτοιο, αλλά στους ανθρώπους της πόλης, όπου η ησυχία και η ηρεμία της στιγμής είναι κομμάτι δύσκολο, προφανώς το εκλαμβάνεις ως ένα σπάνιο δώρο. Ένα δώρο για το οποίο ευχαριστούμε πολύ!


Αυτό το ζευγάρι το είδαμε να ψαρεύει εδώ. Τι κάνει κάποιους ανθρώπους να κάθονται ατέλειωτες ώρες χωρίς να «πιάνουν» τίποτα στο αγκίστρι τους; Ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Και το θεωρούσα, όπως και το τάβλι, «χάσιμο χρόνου», αφού μπορούσα να τον διαθέσω για να κάνω τόσα χρήσιμα πράγματα. Αλλά είπαμε, σε κάποιους αρέσει…


Φύγαμε κατά τις 10 το βράδυ, αφού πρώτα επισκεφτήκαμε και τη διπλανή ψαροταβέρνα για ένα ουζάκι. Είχαμε πολύ καιρό να το χαρούμε παρέα με θαλασσινούς μεζέδες. Και παρά το γεγονός ότι δεν κλείσαμε τραπέζι, επειδή το σκεφτήκαμε την τελευταία στιγμή, τα γκαρσόνια μας εξυπηρέτησαν, σχετικά γρήγορα. Μπράβο τους! Δείχνουν επαγγελματίες.