Τότε που οι άνθρωποι ήξεραν τι ήθελαν και το πάλευαν με ιδιαίτερη αξιοπρέπεια…
Ο πατέρας μου υπήρξε ένας από τους καλύτερους μαστόρους, τεχνίτες – αγγειοπλάστες στη ζωή του, σε εποχές πολύ πιο δύσκολες από τούτες εδώ που ζουν τώρα τα νέα παιδιά τα οποία απασχολούνται με τον πηλό στο χωριό… Όλα τότε τα έκαναν με τα χέρια και τα πόδια τους… Δεν υπήρχαν μηχανήματα, όπως τώρα…
Άσε που ξενιτεύονταν από τον Μάη μέχρι τον Σεπτέμβρη σε διάφορα μέρη της Κρήτης, όπου μπορούσαν να βρουν χώμα ικανό και νερό, για να κάνουν τα πιθάρια και να τα πουλήσουν προκειμένου να βγάζουν τα προς το ζην… Και οι δύο φωτογραφίες είναι από το αρχείο μου, όπου ο πατέρας μου βραβεύεται από το Σύλλογο Αγγειοπλαστών Αττικής σε μια έκθεση στο Μαρούσι. Στο τραπέζι που ακολούθησε τον συνοδεύσαμε με τον γαμπρό μου, Νίκο Μαράτση…
Περίπου ίδια εποχή… Το πάσο μου για τα μέσα μεταφοράς... Ιδιαίτερα αναγκαίο, καθώς εκείνη την εποχή φιλοξενούμουν στο σπίτι της αδελφής μου Μαλάμως στους Θρακομακεδόνες και έπρεπε να κατεβαίνω το πρωί με δύο συγκοινωνίες στους Αγίους Αναργύρους για το σχολείο μου και να επιστρέφω το μεσημέρι. Μια εποχή με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς κι εγώ ψαχνόμουν, τι να κάνω επαγγελματικά στη ζωή μου…
Και μια φωτογραφία μου, μερικές δεκαετίες νωρίτερα… Προφανώς είναι από κάποια συνεστίαση, δεν θυμάμαι ακριβώς ποια, αλλά τα μπουκάλια μπροστά μου το αποδεικνύουν. Και φαίνεται να έχει τραβηχτεί από τους φωτογράφους τέτοιων εκδηλώσεων που τις πουλάνε αμέσως μετά. Το μέγεθος της είναι αρκετά μεγάλο, για να είναι δικό μου και το χαρτί διαφορετικό…
Τα πρώτα χρόνια που ήρθα να δουλέψω στην ΠΕΤ ΟΤΕ, τη δεκαετία του 1980, οι τότε διοικούντες το Σωματείο, είχαν για τον Τύπο μια άποψη πολύ διαφορετική, θετική. Και είχαν δώσει σε μένα και τους συνεργάτες μου που βγάζαμε τότε τη μηνιαία ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΟΤΕ, δυο ολόκληρα γραφεία, με αυτή την ταμπέλα απέξω. Σε σχέση με κείνα τα χρόνια, σήμερα, έχουν απαξιώσει εντελώς το δημοσιογραφικό τους όργανο…
Και μια ατζέντα του Συλλόγου Θραψανιωτών Αττικής του 1984. Τότε που προσπαθούσαμε να τον στήσουμε στα πόδια του… Χωρίς ιδιόκτητα γραφεία, όπως έχει σήμερα στη Μάρνη, στο κέντρο της Αθήνας, αλλά με πολύ αγάπη για το χωριό που γεννηθήκαμε. Μέλος τότε της διοίκησης, βγάζαμε την εφημερίδα Ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ που για περισσότερα από δυο χρόνια έκανε αίσθηση με τη σταθερή παρουσία της. Μερικοί χωριανοί, ξέρω πως έχουν ακόμα φύλλα στα σπίτια τους…
