Δεν βάζω συχνά τη φωτογραφία μου στο Site μου. Προσπαθώ να δίνω βήμα σε άλλους φίλους. Και είναι λογικό… Ύστερα από μισό αιώνα ζωής και μια πενταετία έχεις ζήσει ήδη πολλά και έχεις μάθει ακόμα περισσότερα… Εδώ όμως μου το ζήτησε ο φιλος μου Γιώργος Νικηφόρος… Και ανταποκρίθηκα με ευχαρίστηση στην πρόσκληση του. Δείτε ΕΔΩ ένα περίπτερο αδελφών στην έκθεση βιβλίου της Θεσσαλονίκης.
Αν και το θέμα μου σήμερα ξεφεύγει λίγο από τις τελευταίες αναρτήσεις, για να πιάσουμε το νήμα της επικαιρότητας, θεωρώ ότι δεν μπορώ να φύγω από υπέροχες στιγμές που έχω ζήσει, μια ολόκληρη εβδομάδα μετά. Μένω, έστω στις φωτογραφίες, στην πρωινή συναναστροφή της περασμένης Πέμπτης στο Ηράκλειο Κρήτης, όταν υποδεχθήκαμε 400 περίπου αδελφούς που ταξίδευαν με κρουαζιερόπλοιο στη Μεσόγειο…
Αυτές οι δύο φωτογραφίες είναι από τη Χαβάη! (Μικρός που είναι ο κόσμος…) Μου τις έστειλε η αδελφή Katherine Sasaki… Γνωριστήκαμε μέσα από το Site. Η Katherine είναι Ελληνίδα, έχει παντρευτεί τον Ιάπωνα Sasaki και μένουν μόνιμα εκεί… Όμως αγαπά τον τόπο που γεννήθηκε και ψάχνοντας στο διαδίκτυο να βρει να διαβάσει κάτι από τη Διεθνή Συνέλευση της Αθήνας, έπεσε πάνω στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.
Πραγματικά η δύναμη του διαδικτύου είναι τεράστια… Η Katherine με πήρε τηλέφωνο, στο κινητό μου, την ώρα που ήταν σε εξέλιξη η Διεθνής Συνέλευση… Μιλούσε άπταιστα τα ελληνικά και ήθελε να με ευχαριστήσει που αν και ήταν 13 ώρες διαφορά από την Ελλάδα μπορούσε να παρακολουθεί μέσα από τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ ζωντανά, όσα συνέβαιναν στο ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Πιο ζεστή φωνή, δεν έχω ξανακούσει…
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 05/07/2014
Τη βδομάδα που πέρασε είχαμε την ανακοίνωση των βαθμών των παιδιών που συμμετείχαν φέτος στις πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ. Μερικοί γονείς έχουν βάλει πολύ ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων τους θεωρώντας ότι τα παιδιά τους είναι υποχρεωμένα να φέρουν μεγάλους βαθμούς και εντέλει να πετύχουν τους στόχους που έχουν θέσει από την αρχή.
Κι αυτό, ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί πόσο επώδυνο είναι για τα ίδια τα παιδιά, όταν μάλιστα το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα, είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικό, σκληρό και δύσκολο.
Όσοι έχουμε βιώσει αυτή την εμπειρία, ξέρουμε ότι πέρα από το σχολείο, είναι απαραίτητη η ενισχυτική διδασκαλία του φροντιστηρίου ή τα ιδιαίτερα κατ’ οίκον μαθήματα… Και παρά τις τεράστιες οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, πολλοί είναι εκείνοι που στερούνται βασικά πράγματα προκειμένου να μη λείψει αυτή η υποστήριξη από τα παιδιά.
Τώρα, καθώς γνωρίζουν τα αποτελέσματα τους, τα μόρια που έχουν συγκεντρώσει, το μόνο που περιμένουν είναι η ανακοίνωση των βάσεων των σχολών, ώστε μέχρι τις 14 του Ιουλίου να είναι σε θέση να συμπληρώσουν τα μηχανογραφικά, τα εργαλεία δηλαδή που θα τους ανοίξουν την πόρτα στα ΑΕΙ – ΤΕΙ.
Για την ώρα, πάντως, μετρούμε συναισθήματα… Πρόσωπα χαμογελαστά, χαρούμενα, αυτά των αριστούχων που κάνουν όνειρα για το μέλλον και πρόσωπα κατσουφιασμένα, στεναχωρημένα, από τα παιδιά που δεν έγραψαν και τώρα πρέπει να επιλέξουν μια οποιαδήποτε σχολή, σαν να ήταν ρουλέτα, περιμένοντας να κάτσει κάπου η μπίλια.
Ωστόσο, η εκπαίδευση και η επαγγελματική αποκατάσταση δεν είναι θέμα τύχης, αλλά ορθού προγραμματισμού. Πολλοί που στηρίζονται σ’ αυτή τη λογική θα δούν άλλη μια φουρνιά άνεργων πτυχιούχων, που θα ψάχνει για μια ωραία κορνίζα προκειμένου να βάλει το απολυτήριο από τη σχολή του, σε μια περίοπτη θέση. Μόνο που κανένα πτυχίο, από μόνο τους, δεν δίνει ψωμί… Και αν τελικά δώσει, αυτό θα είναι πολύ πικρό… Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και θα το διαπιστώσετε.
Καιρός είναι να κάνουμε μια διαφορετική προσέγγιση στο ζήτημα. Πιο ρεαλιστική: Κανένα πτυχίο, στους καιρούς που ζούμε, δεν είναι σε θέση να μας αλλάξει ουσιαστικά τη ζωή. Χρειάζεται να βάλουμε άλλες προτεραιότητες, πιο ουσιαστικές, προτεραιότητες που θα δώσουν αληθινή χαρά και προοπτική ζωής… Επιλογές που θα έχουν να κάνουν με ένα αύριο, προσεκτικά σχεδιασμένο που μας αφορά όλους.
Η στήλη συνιστά ψυχραιμία. Ούτε υπέρμετροι πανηγυρισμοί χρειάζονται, ούτε πόνος και θλίψη... Ας το δουν, γονείς και παιδιά ως μια δοκιμασία από εκείνες που θα ζήσουν πολλές σ’ αυτόν τον κόσμο. Με άλλο τρόπο, ίσως, αλλά με ίδιο συναίσθημα: Χαρά, πίκρα, ενθουσιασμός ή απογοήτευση.
Ας προσπαθήσουμε να το βάλουμε στα πραγματικά του μέτρα, το γεγονός… Οι εξετάσεις για το πανεπιστήμιο και η είσοδος σ’ αυτό είναι μια πρώτη δοκιμασία. Θα ακολουθήσουν κι άλλες στην πορεία… Πολλές… Ας είμαστε όρθιοι, έτοιμοι για μάχες. Τίποτα δεν τελειώνει τόσο εύκολα. Αντιθέτως τώρα αρχίζουν τα δύσκολα και πρέπει να είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε σωστά.
Σε μας απομένει το πώς θα το κάνουμε. Με σωφροσύνη, με την ελπίδα πως αυτός ο ουρανός μας χωρά όλους, είτε είμαστε καλοί στα γράμματα, είτε όχι. Το τέλος του κόσμου θα έρθει σίγουρα, αλλά πιστέψτε με, για άλλη αιτία…
- Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται σήμερα (05/07/2014) στην κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην στήλη μου «Επισημάνσεις».
Συχνά, όταν έρχομαι στην Κρήτη φροντίζω να πάω μια βόλτα με καλή παρέα στην Κάτω Βρύση, στο Αστρίτσι, για ουζάκι… Είναι ένας υπέροχος τόπος, όχι πολύ μακριά από το χωριό μου, με πολύ πράσινο και δροσιά. Κάπου 8.500 πλατάνια υπάρχουν εκεί και τα τρεχούμενα νερά κάνουν τον τόπο ξεχωριστό.
Από την περασμένη Τρίτη βρίσκομαι ήδη στην Κρήτη κάνοντας χρήση των καλοκαιρινών διακοπών μου. Μ’ αρέσει εδώ, στο χωριό που γεννήθηκα, το Θραψανό… Ο τόπος, οι άνθρωποι, οι μνήμες από τα νεανικά μου χρόνια, όλα έρχονται και μου δίνουν μια όμορφη αίσθηση ξεκούρασης…
