Μια θεατρική παράσταση μέσα στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα, μετά από βροχή!
Ήταν μια μέρα δύσκολη, χθες... Το απόγευμα κατά τις 5 έριξε μια δυνατή βροχή. Μέσα σε λίγο χρόνο ο καιρός μαύρισε, λες και δεν ήταν καλοκαίρι… Ξέσπασε και μετά πάλι γαλήνεψε και κατά τις 7 στέγνωσε η γης στο πάρκο. Και είπαν να γίνει έξω, η παράσταση που είχε προγραμματιστεί με το τίτλο «Η Γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονυσίου Σολωμού… Την παράσταση οργάνωσε η ΠΟΛΙΤΕΙΑ που της αξίζει έπαινος για την πρωτοβουλία της. Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του έργου ΕΔΩ, αν θέλετε να εμβαθύνετε ακόμα περισσότερο στην υπόθεση του έργου και να έχετε μια προσωπική άποψη για το θέμα. Στο θέατρο κάνει καλό, αυτό…
Ήμουν εκεί για περπάτημα… Μου αρέσει να μυρίζω το χώμα μετά τη βροχή… Βρήκα και μούρα (λιγοστεύουν πια όσο περνά ο Ιούνης…) κι έφαγα. Ύστερα κάθισα στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ και γνώρισα τον ηθοποιό Νίκο Καλαμό που μόνος του σήκωσε όλο το έργο πάνω του, καθώς και την κοπέλα που έκανε τα φώτα, τη Μάρω… Ο Νίκος είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος που αγαπά την τέχνη του ηθοποιού, φαινόταν από τον τρόπο που προσέγγιζε τα πράγματα, στην κουβέντα μας. Εκεί που με σκλάβωσε, αργότερα, ήταν στην ερμηνεία του στο ρόλο που υποδύονταν… Μοναδικός. Έψαξα στο διαδίκτυο. Και λίγα του είχαν γράψει…
Δεν ήταν πολλοί οι θεατές που ήρθαν να παρακολουθήσουν την παράσταση… Φταίει ίσως και ο καιρός που πολλοί δεν φανταζόταν ότι τελικά η παράσταση θα γινόταν μετά τη βροχή… Η μπορεί και η κουλτούρα μας... Που έχει το θέατρο λίγο μακριά από τις προτεραιότητες που βάζει, αν βάζει… Αυτοί οι 25 ήρωες – θεατές ωστόσο, περάσαμε υπέροχα… Αν κάπου παίζεται από τον Νίκο που επιμένει, όρθιος, να δίνει μια μάχη αξιοπρέπειας στο χώρο της Τέχνης, μην την χάσετε. Πραγματικά δεν είναι υπερβολή, όταν λέω ότι είναι μια μοναδική εμπειρία
Τόπος της δράσης είναι η Ζάκυνθος και χρόνος το 1826 (όταν οι Τούρκοι πολιορκούν το Μεσολόγγι). Ο αφηγητής ιερομόναχος, άνθρωπος απλός, που παρακολουθεί άναυδος όσα συμβαίνουν γύρο του και βλέπει διδακτικά οράματα. Ο τόνος της φωνής του είναι βιβλικός και η αφήγησή του συχνά αλληγορική. Το έργο συντίθεται από δυο διαπλεκόμενα θέματα: τη σκληρή και ανήθικη συμπεριφορά της Γυναίκας και τη δύσκολη ζωή των γυναικών του Μεσολογγιού που βιώνουν την προσφυγιά και την ζητιανιά στο νησί που κατέφυγαν για να γλυτώσουν από τους Τούρκους. Ο ήρωας περιγράφει με απροκάλυπτη απέχθεια τον χαρακτήρα της Γυναίκας της Ζάκυθος και στιγματίζει τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζεται τις Μεσολογγίτισσες. Μιλά για τη μοχθηρή ψυχή της και για το αβυσσαλέο μίσος της απέναντι στην Επανάσταση.
Ο Νίκος Καλαμό, που το σκηνοθέτησε και το ερμηνεύει, υποδύεται τον ιερομόναχο με όψη κοσμοκαλόγερου και φωνή τόσο εναρμονισμένη στα γυρίσματα του κειμένου, ώστε το κοινό παραμένει ασάλευτο. Με κυματισμούς, αναδεικνύοντας το χιούμορ και τη σκληρότητα των κεφαλαίων, παρουσιάζει τη σατιριζόμενη ηρωίδα του έργου «ζωγραφίζοντας» την εξωτερική και εσωτερική της ασχήμια. Ο Διονύσιος Σολωμός «το σώμα και την ψυχή της, συνδεδεμένα με μια δύσμορφη σατανική συζυγία, τα προβάλλει αφηγηματικά και όχι δραματικά», όπως σημειώνει η Ελένη Τσαντσάνογλου στην εξαιρετική έκδοση του έργου (από την «Ωκεανίδα»), με εικονογράφηση του Χρόνη Μπότσογλου. Την ίδια παρτιτούρα ακολουθεί και ο ηθοποιός Νίκος Καλαμό. Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στη μυστηριακή γοητεία αυτού του κειμένου, στον βίο και την πολιτεία της σατανικής ζακυνθινής γυναίκας με την εκτρωματική εσωτερική και εξωτερική ασχήμια που τη μετατρέπει σε λάγνο όργανο του Διαβόλου οδηγώντας την στην αυτοκαταστροφή.
Ο ηθοποιός, μαθαίνουμε, δούλευε τον λόγο του ποιητή επτά χρόνια πριν το παρουσιάσει με το θεατρικό φυτώριο της Αίγινας, το 2007 για πρώτη φορά με αφορμή το έτος Διονύσιου Σολωμού. Και δεν βάζει τελεία, όπως ομολόγησε. Συνεχώς αναζητάει μελέτες, διαβάζει, εμπλουτίζει τη σχέση του με το κείμενο και την ερμηνεία του. Ακολουθώντας πότε πότε το ζακυνθινό επιτονισμό των λέξεων, με επεξεργασμένη εκφορά (μακράν της όποιας γραφικότητας), με κατακτημένη λιτότητα και σεμνότητα. Ο θεατής γίνεται την ίδια στιγμή και αναγνώστης. Βλέπει με ευγλωττία και αφουγκράζεται με εικαστικότητα: «και το πρόσωπο του γέρου ήταν σαν το τζίτζικα• και της παιδούλας σαν την έκλειψη του φεγγαριού• και της γραίας σαν τ’ άγρια μεσάνυχτα». Τίποτα δε χάνεται• όλα βρίσκουν το ταίρι τους: οι λέξεις με τη Φύση, η Φύση με την ποίηση, η ποίηση με τους θεατές. Το θέατρο στην πιο πλήρη και μοναχική έκφρασή του.
Αισθάνθηκα πολύ όμορφα… Μου άρεσε και η ντοπιολαλιά της Ζακύνθου και η ερμηνεία του Νίκου Καλαμό είναι όπως ανέφερα και προηγουμένως, μοναδική. Είχε τη σκηνή του ανάμεσα σε δυο ελιές κι ένα απλό έπιπλο ήταν το σκηνικό του που έκανε τον καθρέφτη του, απαραίτητο στο έργο… Ήταν όμως εκεί, μπροστά μας και μπορούσες να απολαύσεις την ερμηνεία. Ο Νίκος ζούσε την κάθε στιγμή καθώς έπαιζε στην υπαίθρια, φυσική σκηνή... Πραγματικά είχες την αίσθηση ότι αυτός που διηγούνταν την ιστορία, ήταν πραγματικά εκείνος που την είχε ζήσει. Δυνατό κείμενο, δυνατή ερμηνεία. Ευχαριστούμε από καρδιάς…
Η αφίσα της παράστασης που έβγαλε η ΠΟΛΙΤΕΙΑ.
Σχόλια (0)