Το τριήμερο 17 – 18 – 19 Οκτωβρίου 2014 πραγματοποιήθηκε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, Διεθνής Συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ενθαρρυντικό: Ήταν παρόντες 70.000 αδελφοί από 60 χώρες! Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο από τον καθαρισμό του σταδίου και από την προετοιμασία.


Τη Ζήσαμε κι εμείς τη Διεθνή Συνέλευση τον φετινό Ιούνιο εδώ, στο ΟΑΚΑ. Εδώ μάλιστα στην κορυφή της ιστοσελίδας μπορείτε να ξαναζήσετε όλη την ομορφιά της… Έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε το υπέροχο κλίμα που υπήρχε εκεί. Μόνο που στην Αυστραλία η κουλτούρα είναι διαφορετική και τα ΜΜΕ αντιλαμβάνονται το ρόλο τους όπως θα έπρεπε. Δείτε ΕΔΩ  κι ΕΔΩ άλλο ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ.


Δεν υπάρχει πιο όμορφο από το να ζεις κοντά σε ανθρώπους που μοιράζονται το ίδιο πλούσιο πνευματικό τραπέζι. Και στη Μελβούρνη της Αυστραλίας συνέβη την περασμένη εβδομάδα… Ναι, μας ενθαρρύνουν τέτοιες διεθνείς συναντήσεις. Όλοι βγαίνουμε πιο ωφελημένοι. Δείτε ΕΔΩ κι άλλες εικόνες…

Οι φυλακισμένοι συνήθως είναι δυστυχισμένοι. Μπορείτε να καταλάβετε την αιτία, αφού ασφαλώς δεν θα θέλατε να χάσετε την ελευθερία και τη συναναστροφή σας με την οικογένεια και τους φίλους. Πολύ περισσότερο αν η καταδίκη θα ήταν για χρόνια σε φυλάκιση.

Η ιστορία, όμως, μας μιλάει για κάποιους ευτυχισμένους φυλακισμένους στην αρχαία πόλη των Φιλίππων στη Βόρεια Ελλάδα. Ήταν ο απόστολος Παύλος και ο σύντροφός του Σίλας. Βρίσκονταν στη φυλακή εξαιτίας της Χριστιανικής τους πίστης, κι όμως η Βίβλος λέει ότι ευτυχισμένοι ‘υμνούσαν προσευχόμενοι το Θεό.

Το Σεπτέμβριο του 1982, δύο διάκονοι από τα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νέα Υόρκη επισκέφθηκαν μια άλλη Ελληνική φυλακή. Εκεί συναντήθηκαν με παραπάνω από εκατό αφιερωμένους Χριστιανούς που επίσης ήταν ευτυχισμένοι.

Η επίσκεψη έγινε στις στρατιωτικές φυλακές της Αυλώνας, ένα σύγχρονο συγκρότημα γύρω στα 50 χιλιόμετρα στα βόρεια της Αθήνας. Αν και εκεί βρίσκονται κάθε είδους στρατιωτικοί φυλακισμένοι, πρόσφατα, ένα μεγάλο μέρος των εγκλείστων αποτελείται από νεαρούς οι οποίοι είναι διάκονοι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Γιατί βρίσκονται στη φυλακή;

Οι Μάρτυρες αυτοί φυλακίστηκαν επειδή έχουν παρόμοιες πεποιθήσεις όπως και οι πρώτοι Χριστιανοί. (Ησαΐας 9:6· 2:4· Ματθαίος 26:52) Στο βιβλίο «Μια Σύντομη Ιστορία της Ρώμης» οι Φερρέρο και Μπαρμπαγκάλλο δηλώνουν: «Ακόμη και στο δεύτερο αιώνα, η Χριστιανοσύνη διακρατούσε σταθερά την άποψη ότι ‘δεν είναι σωστό να είμαστε άνθρωποι των πολεμικών όπλων, . . . και ότι αν ένας γιος ειρήνης, δεν επιτρέπεται να προσφύγει ούτε στα δικαστήρια, πολύ περισσότερο δεν έπρεπε να παίρνει μέρος σε μάχη,’ κι επομένως η στρατιωτική υπηρεσία ήταν ασυμβίβαστη με τη Χριστιανοσύνη.»—Σελίδα 382.

Οι φυλακισμένοι Μάρτυρες στην Ελλάδα συνήθως καταδικάζονται σε τεσσεράμισι χρόνια φυλακή. Αφού περνούν τους πρώτους έξι ως οκτώ μήνες στην Αυλώνα , το υπόλοιπο της ποινής τους το υπηρετούν σε άλλες φυλακές, όπου επίσης τους μεταχειρίζονται καλά και με εκτίμηση.

Οι διάκονοι που επισκέφτηκαν την Αυλώνα έγιναν φιλικά δεκτοί από έναν ανώτερο αξιωματικό της φυλακής. Ενώ φιλόξενα πρόσφερε Ελληνικό καφέ στους επισκέπτες του, ο αξιωματικός έκανε σχόλια για την εξαιρετική συμπεριφορά των νεαρών διακόνων. Είναι άξιοι εκτίμησης και αξιόπιστοι. Πράγματι, τους έχουν κάνει υπεύθυνους για την κουζίνα και για την αποθήκη τροφίμων.

Ο αξιωματικός ευγενικά έδειξε στους επισκέπτες τον περίγυρο της φυλακής, και επίσης το μέρος όπου βρίσκονται τα δωμάτια των φυλακισμένων Μαρτύρων. Ανάλογα με το χώρο που υπάρχει, τέσσερις ή περισσότεροι Μάρτυρες μπορεί να βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο, οπότε είναι δυνατό να έχουν μια βιβλιοθήκη με τις Γραφές τους και τη σχετική ύλη μελέτης. Η φυλακή έχει χώρους για μπάσκετ μπωλ και για ποδόσφαιρο που μπορούν να πηγαίνουν όλοι οι φυλακισμένοι, αλλά οι Μάρτυρες εκτιμούν ιδιαίτερα μια άλλη δυνατότητα. Τους έχει χορηγηθεί μια μεγάλη αίθουσα (που χωράει 150 καθίσματα) αποκλειστικά και μόνο για τις εβδομαδιαίες Χριστιανικές τους συναθροίσεις. Παρά το γεγονός ότι η επίσκεψη έγινε καταμεσήμερο, επιτράπηκε στους 101 φυλακισμένους Μάρτυρες να συναντηθούν με τους αδελφούς τους από το Μπρούκλυν και να απολαύσουν λίγη εποικοδομητική πνευματική συντροφιά.

Οι δύο διάκονοι επισκέφθηκαν επίσης μερικά δωμάτια που υπήρχαν δείγματα από την όμορφη χειροτεχνία των φυλακισμένων σε χαλκό, ξύλο, μαλλί και ελαιογραφίες.

Παρά το γεγονός ότι η επίδοση στη χειροτεχνία φέρνει ικανοποίηση, οι Μάρτυρες φυλακισμένοι αντλούν ιδιαίτερη ευτυχία από τη μελέτη της Βίβλου, αποκτώντας βαθύτερη ενόραση στις αρχές της με τις οποίες ζουν. Και κάθε μέρα στην οποία φροντίζουν για τον κήπο ή άλλες παρόμοιες εργασίες μετράει σαν δύο για την ποινή τους. Έτσι αποφυλακίζονται γρηγορότερα. Κατόπιν θα απολαύσουν τη μεγαλύτερη ελευθερία να συμμετάσχουν μαζί με άλλους στη διάδοση των καλών νέων που έχουν μάθει από τη Γραφή. Ασφαλώς είναι καλά νέα να μαθαίνει κανείς ότι ο Θεός σύντομα θα εξαλείψει όλα τα παθήματα και την καταπίεση από τη γη. (Αποκάλυψις 21:4, 5). Προς το παρόν, «πάσα η κτίσις συστενάζει και συναγωνιά,» όπως ανέφερε ο Παύλος στο Ρωμαίους 8:22. Αλλά οι Χριστιανοί που έχουν φυλακιστεί για τις πεποιθήσεις τους στην Αυλώνα γνωρίζουν ότι όλοι όσοι υπηρετούν πιστά τον Θεό μπορούν να αποβλέπουν στο χρόνο που «και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού.»—Ρωμαίους 8:21.

Καθώς οι δύο επισκέπτες αναχώρησαν, πήραν μαζί τους από την Αυλώνα τις τρυφερές αναμνήσεις των αφιερωμένων νεαρών οι οποίοι είναι ευτυχισμένοι να υπηρετούν τον Θεό κάτω από όλες τις περιστάσεις και έχουν την πεποίθηση να αυξήσουν το δημόσιο αίνο τους προς τον Θεό αμέσως μόλις μπορέσουν.

• Το παραπάνω κομμάτι έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό ΞΥΠΝΑ της 8/1/1984 και αναδημοσιεύθηκε στο αξιόλογο Blog του Άγγελου Φισκιλή απ’ όπου και το πήραμε.

Το εξώφυλλο του βιβλίου του Θανάση Ρέππα «Για λόγους Συνειδήσεως». Μια έκδοση του 1979 προωθημένο για την εποχή του, που θα παραμείνει διαχρονικό στο πέρασμα των χρόνων…


Η δίκη που έφερε τον Μηνά, τον ήρωα του βιβλίου, πιο κοντά στην αλήθεια… Κάπως έτσι ελκύει ο Θεός κοντά του, τους ανθρώπους. Ένα απλό γεγονός στα μάτια μας, που μπορεί να φαίνεται τυχαίο, είναι αρκετά…


Η πρώτη του εμπειρία στο στρατόπεδο καθώς παρουσιάζεται και η συνάντηση του με τον Διοικητή στον οποίο εξηγεί τους λόγους άρνησης στράτευσης… Συγκλονιστική εμπειρία…


Τα βασανιστήρια αρχίζουν… Αφού δεν μπόρεσαν με το καλό, επιχείρησαν με τη βία να τον κάνουν να αλλάξει την απόφασή του και να ντυθεί στρατιώτης, χωρίς κανέναν αποτέλεσμα. Ο Μηνάς ήταν αποφασισμένος…


Η συνάντηση του με τον Βασίλη στο κελί του κρατητηρίου και ο θάνατός τους που αργότερα παρουσίασαν ως αυτοκτονία… Ο Βασίλης ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση για την οποία θα γράψουμε κι αργότερα…


Ο Επίτροπος του στρατοδικείου, προτείνει για τον Μηνά, την εσχάτη των ποινών, τον θάνατο χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Το δικαστήριο «παγώνει». Θάνατος για λόγους συνειδήσεως; Αν είναι δυνατόν…


Το κλείσιμο του βιβλίου που αξίζει να διαβάσετε κι ας είναι πολυτονικό… Ο Μηνάς έχει δώσει μαρτυρία στον δεσμοφύλακα του και χωρίζουν… Το βιβλίο δεν έχει χάπι εντ. Το αντίθετο, αφήνει ξακάθαρα να εννοηθεί ότι η ίδια ιστορία συνεχίζεται και με άλλα παιδιά…

Ο Θανάσης Ρέππας, δικηγόρος στο επάγγελμα έγραψε πριν από χρόνια αυτό το βιβλίο, «Για λόγους Συνειδήσεως» με σκοπό και στόχο να κάνει γνωστά τα ζητήματα που αντιμετώπιζαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά καθώς αρνούνταν τη στράτευση ακριβώς λόγω της συνείδησης τους.

Μοιάζει με μυθιστόρημα, αλλά δεν είναι. Λέει μεγάλες αλήθειες που αφορούν ένα νέο παλικάρι, τον Μηνά, που δεν γεννήθηκε στην αλήθεια, αλλά γνώρισε τον Θεό και υπερασπίστηκε με πάθος την πίστη του, γεγονός που αποτελεί παράδειγμα για όλους εμάς που καθημερινά αντιμετωπίζουμε δοκιμασίες προκειμένου να διακρατήσουμε την ακεραιότητα μας.

Είναι σαν να κρατάει ένα προσωπικό ημερολόγιο και να καταγράφει καθημερινά τις εμπειρίες του… Κι αυτά τα φλας μπακ που κάνει βοηθούν πολύ τον αναγνώστη να αντιληφθεί την αφετηρία του ήρωα του και τον δρόμο που βάδισε με το κεφάλι ψηλά, προκειμένου να αντιμετωπίσει τη θανατική καταδίκη και όλα όσα σκληρά συνέβησαν, ώστε να βγει νικητής από τη μάχη που έδωσε με αξιοπρέπεια, απέναντι σε ένα στρατιωτικό μηχανισμό που τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, έδειχνε να είναι κολλημένο στο παρελθόν, εκθέτοντας διεθνώς τη χώρα μας, καθώς αρνούνταν πεισματικά να προσαρμοστεί με τις διεθνείς επιταγές.

Ο Θανάσης Ρέππας υπήρξε έως σήμερα που είναι στη σύνταξη του και βιώνει αρκετά προβλήματα υγείας, αξιοπρεπής και αξιόλογος δικηγόρος… Δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά, (βρήκα τα στοιχεία του και θα το κάνω…) αλλά γνώρισα ανθρώπους που μίλησαν μαζί του και είναι σε θέση να με διαβεβαιώσουν ότι υπερασπίστηκε πολλά παιδιά στα διάφορα στρατοδικεία…

Σ’ αυτό το βιβλίο του, εξάλλου δίνει βήμα και στον εαυτό του καθώς μετά τον πρόεδρο και τον επίτροπο που προτείνει την θανατική καταδίκη του κατηγορούμενου «για λόγους συνειδήσεως» τον υπερασπίζεται με ένα εντελώς ξεχωριστό τρόπο, δυναμικό και γνήσια χριστιανικό. Είναι καταπέλτης απέναντι στην καταφανή αδικία που είχε να αντιμετωπίσει…

Το βιβλίο του αυτό, όπως και ο ίδιος σε όλη τη ζωή, δίνει μαρτυρία ώστε να γίνει γνωστό ένα πολύ σοβαρό θέμα που αφορά τη ασυδοσία του ελληνικού κράτους απέναντι στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, με αποτέλεσμα να συμβάλει στο να γίνει γνωστό το θέμα στο εξωτερικό και να ξεσηκωθεί η διεθνής κοινότητα… Κάπως έτσι αναγκάστηκαν να κάνουν πίσω και να προσαρμοστούν σήμερα στη διεθνή νομολογία σχετικά με τους αντιρρησίες συνείδησης. Σε εμένα, ωστόσο, έγινε αφορμή να ψάξω περισσότερο το θέμα κι έτσι να βρω κι άλλα πράγματα για τους αντιρρησίες συνείδησης.

Θα τα βάλω εδώ εν καιρώ… Διότι αξίζει να υπάρχουν κάπου μαζεμένα… Κάνει καλό σε όσους ψάχνουν, σε όσους κάνουν έρευνα και το βιβλίο του Θανάση Ρέππα είναι όντως μια καλή ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Αν δεν το έχετε διαβάσει, αναζητήστε το. Εξάλλου από μόνο του είναι ένα εξαιρετικό ντοκουμέντο…

• Ανακαλύψτε περισσότερα πράγματα για τους αντιρρησίες συνείδησης στην Ελλάδα ΕΔΩ.
• Κι ΕΔΩ δείτε περισσότερες εμπειρίες αδελφών...
• Διαβάστε ΕΔΩ ένα ιστορικό ντοκουμέντο για τον θάνατο του Βασίλη Καραφάτσα.
• Δείτε ΕΔΩ το έργο "Επιστρέφω σύντομα", διηγήματα του Θανάση Ρέππα.
• "Τα μηδενικά των στεφανιών", ποιήματα. Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσιευμα για το βιβλίο αυτό.
• "Αρμενίζοντας δυτικά της Ελπίδας", ποιηματα 1997. Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα.
• "Δια ταύτα", τόμος Α' (Γνωμοδοτήσεις μια Ζωής) του Θανάση Ρέππα.
• "Δια ταύτα" (Γνωμοδοτήσεις μιας Ζωής) Τόμος Β΄, του Θανάση Ρέππα. Μέρος Α' ΕΔΩ κι ΕΔΩ το Β΄Μέρος.
• "Αδιάβαστα Βιβλία", έκδοση2005. Διαβάστε το ολόκληρο ΕΔΩ.
• θεατρικά. "Τα αποκαλυπτήρια", διηγήματα, 2007, δεύτερη έκδοση.
• "Στάσιμος Χρόνος", ποιήματα 2011. Δείτε ολόκληρο το βιβλίο ΕΔΩ.
  
• "Μπορεί να λείπω στο χωριό", εκδόσεις Φανάρι, 2014
• Συναντηθήκαμε και γνωριστήκαμε από κοντά με τον Θανάση Ρέππα. Δείτε ΕΔΩ.

Σταντ στην Αθήνα… Όσο περνάει ο καιρός θα τα βλέπετε όλο και πιο συχνά, όχι μόνο στο κέντρο, αλλά και σε άλλα σημεία στις γειτονιές… Σε όλο το Λεκανοπέδιο της Αττικής, αλλά και στην Ελλάδα.


Και δίπλα τους ανθρώπους που διακηρύττουν τη δική τους αλήθεια για τον Θεό που πιστεύουν… Κάντε μια στάση… Κουβεντιάστε μαζί τους… Ίσως δείτε αυτό το διαφορετικό που ευαγγελίζονται…


Εδώ είναι το Περιστέρι… Αλλά θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άλλος Δήμος της Ελλάδας ή του κόσμου. Αν το προσέξετε θα δείτε σίγουρα κάτι ανάλογο στη δική σας πόλη. Είναι περισσότερο από βέβαιο…


Παρόμοιο έργο γίνεται σε όλο τον κόσμο… Τα περιθώρια στενεύουν και οι άνθρωποι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να πουν τα καλά νέα, να δώσουν ενθάρρυνση στους συνανθρώπους τους που λιποψυχούν από τα προβλήματα.


Πραγματικά ίδιες εικόνες παντού… Ο στόχος ο ίδιος… Να μάθουν οι άνθρωποι τον αληθινό Θεό, να βρουν ελπίδα για τη ζωή τους, να ανοίξουν ξανά τους ορίζοντες της σκέψης τους… Να ξεφύγουν από την κοροϊδία των θρησκευτικών και πολιτικών ηγετών του κόσμου..

Σας ευχαριστώ!.. Μόνο αυτό έχω να πω… Συνηθίζω κάθε νέα 10.000 νέα «κλικ», νέες επισκέψεις δηλαδή στο Site από διαφορετικές Ι.Ρ., να γράφω ένα μικρό σημείωμα, να διαπιστώνω την πορεία που χάραξα μέχρι εδώ και να προχωρώ στο δρόμο που θέλω να πάω στην κατεύθυνση που θεωρώ σωστή, μα δεν σας προλαβαίνω…

Μόνο χθες είχαμε, όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς βλέποντας τον μετρητή που είναι τοποθετημένος στη μπάρα στα δεξιά του Site όπως το βλέπετε στον υπολογιστή σας, 870 επισκέψεις… Κι έτσι, λίγο κάτω, λίγο πάνω, κινείται καθημερινά η επισκεψιμότητα του… Κι αυτό αποτελεί για μένα μεγαλύτερη ευθύνη, να το ενημερώνω, να το φροντίζω ώστε να διατηρεί την επικαιρότητα και να ζει την κάθε στιγμή μοναδικά, όπως αξίζει στον κάθε άνθρωπο…

Εκτιμώ ότι τίποτα εδώ, δεν γίνεται τυχαία… Χρειάζεται δουλειά, υπομονή, επιμονή, προσπάθεια… Κι αυτό το κάνω… Και φαίνεται προοδευτικά στις 3.613 αναρτήσεις που έχω κάνει από την αρχή της δημιουργίας του ώς τώρα… Ή στα δυο χρόνια καθημερινής ενημέρωσης πειραματικού χειρισμού του Blogπου θα το βρείτε επίσης στη σελίδα αν ψάξετε λίγο και άνοιξε το δρόμο για τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.

Χαίρομαι, γιατί μοιραζόμαστε πράγματα… Καθημερινά ζητήματα που αφορούν τη χαρά και τη λύπη, συναισθήματα, εικόνες από την αληθινή ζωή… Τη δική σας συμμετοχή δεν τη βλέπω μόνο από την επισκεψιμότητα, αλλά και από τα σχόλια…

Τελευταία είναι όλο και πιο θετικά, όλο και πιο ζεστά, όλο και πιο ανθρώπινα κι αυτό με ενθαρρύνει και μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω… Ξέρετε, ότι γίνεται εδώ, γίνεται εθελοντικά κι όπως θα διαπιστώσετε αν «ψάξετε» λίγο το Site, θα δείτε πως δεν έχει καμιά οικονομική υποστήριξη από διαφήμιση… Επομένως η μόνη αμοιβή είναι η χαρά που εισπράττει καθημερινά ο διαχειριστής της, εγώ δηλαδή…

Για να είμαστε ειλικρινείς, ότι συμβαίνει στην πραγματική ζωή, συμβαίνει κι εδώ... Πού και πού εμφανίζεται κάποιος «σωτήρας», ανώνυμα πάντα ή με ένα χαζό και ηλίθιο ψευδώνυμο, όπως το χθεσινό στο μήνυμα που άφησε, όλο φανατισμό, λέγοντας: «Αν το παιδί σου πάθει κάτι σοβαρό και χρειαστεί αίμα μη πας να δώσεις στο όνομα μιας διαστρεβλωμένης άποψης για αυτό που ονομάζεις θεό ή δεν ξέρω τι στο διάολο είναι αυτό που πιστεύετε! Περαστικά σας».

Φυσικά το κατέβασα μόλις έπεσε στην αντίληψη μου… Η ύβρις δεν έχει θέση εδώ… Θα μπορούσε, αν ήθελε, να κάνει ένα διάλογο και όχι βέβαια κάτω από μια τέτοια βάση, αλλά με σεβασμό στον απέναντι του και στις ιδέες του, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή όχι.

Δυστυχώς την αγένεια την κουβαλάμε μέσα μας… Η ευγένεια καλλιεργείται… Και αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον θα πρέπει να είναι άνθρωποι άρρωστοι που έρχονται μέχρι εδώ, διαβάζουν και… εκνευρίζονται… Λυπάμαι… Είναι καλύτερα να ζητήσουν τη βοήθεια ενός γιατρού, αντί να δοκιμάζουν τις λιγοστές αντοχές τους, μόνοι τους… Θα δουν το λάθος τους και ίσως μπορέσουν να ηρεμήσουν.

Ο διαδικτυακός αυτός τόπος είναι για φίλους και κανείς άλλος δεν έχει το δικαίωμα να έρχεται ακάλεστος αν δεν διαθέτει τις προδιαγραφές… Και αυτές είναι πολύ απλές: Να είναι Άνθρωπος και να σέβεται το συνάνθρωπο του... Το ότι είναι ελεύθερη η πρόσβαση και ανοιχτή στον καθένα δεν σημαίνει ότι μπορεί όποιος θέλει να κάνει ανεξέλεγκτη χρήση του διαδικτύου…

Βέβαια για να λέμε τα πράγματα ως έχουν, άνθρωποι τέτοιου είδους είναι λίγοι και ντρέπονται να βγουν και να μιλήσουν με το όνομά τους… Οι πολλοί, οι επώνυμοι, είναι εδώ δίπλα μου. Λένε τις ιδέες τους, καταθέτουν τις απόψεις τους και τις υπερασπίζονται. Γι’ αυτό τους χαίρομαι και γι’ αυτούς δεν πρόκειται ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ να υποστείλει τη σημαία του και θα συνεχίσει να καταγράφει τις αλήθειες του, όπως έκανε πάντα από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του, με το δικό του μοναδικό και πρωτότυπο τρόπο.

Ευχαριστώ τους χιλιάδες φυσιολογικούς ανθρώπους που έρχονται καθημερινά εδώ από ολόκληρο τον κόσμο, που δεν είναι πια παρά ένα μικρό χωριό και χαίρονται που βρίσκουν όμορφα πράγματα να διαβάσουν και να μοιραστούν μαζί μου.

Υπόσχομαι έτσι να συνεχίσω και στο μέλλον… Όσο μπορώ, όσο αντέχω κι όσο το μυαλό μου είναι σε θέση να υποστηρίζει θετικά αυτή τη διαδικτυακή προσπάθεια… Προς λύπη όλων εκείνων που είναι κολλημένοι στο παρελθόν και έχουν ακόμα τον μεσαίωνα, οδηγό στις αντιλήψεις τους… Ο κόσμος προχωρεί και τους αφήνει πίσω του, μόνους και δακτυλοδεικτούμενους…