Τελευταίες, για την ώρα, φωτογραφίες από χιόνια… Είναι από τη Μυτιλήνη, όχι σημερινές, αλλά από τις αρχές της εβδομάδας. Υποθέτω πως τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, τα χιόνια θα έχουν λιώσει… Εκτός κι αν έριξε κι άλλα από τότε… Οπότε…


Δεν ήθελα να πάνε χαμένες… εδώ θα τις δουν εκατοντάδες αναγνώστες μας… και θα ταξιδέψουν νοερά σε ένα νησί του ανατολικού Αιγαίου, τη Μυτιλήνη, που τον τελευταίο καιρό, όπως έχουμε δει κι εδώ από τις αναρτήσεις μας δοκιμάζονται από τους θαλλασοδαρμένους πρόσφυγες – μετανάστες που φτάνουν κατά κύματα…


Δεν είναι πολύ το χιόνι, αλλά την έχει την ομορφιά του… Δεν συμφωνείτε; Υπέροχο τοπίο… Είναι η ώρα που αν και χρωματιστή νομίζεις πως η φωτογραφία σίγουρα είχε έμπνευση, αλλά τον βοήθησε και η ίδια η φύση… Απολαύστε το… Δεν το βλέπει κανείς κάθε μέρα…


Μέσα από το αυτοκίνητο… Άλλη μια υπέροχη φωτογραφία… Να τις κρατάμε στη μνήμη μας, γιατί οι μετεωρολόγοι λένε ότι ο χιονιάς δεν έφυγε (αν κι εμείς εδώ στην Αθήνα, δεν τον είδαμε ακόμα…) Ίσως αυτή τη φορά αλλάξουν τα πράγματα. Ας προσέχουμε κι ας είμαστε υπομονετικοί… Όλα μπορεί να συμβούν.

Η ιστορία αυτή κυκλοφορεί στο διαδίκτυο… Κάπως έφτασε και σε μένα. Δεν είμαι βέβαιος αν είναι αληθινή ή αν κάποιος την «έστησε» γιατί έπρεπε να δώσει κάποια μηνύματα. Ακόμα κι έτσι να είναι αξίζει να τη μοιραστώ μαζί σας.

Σίγουρα θα βγάλουμε όμορφα συμπεράσματα. Κι ίσως γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και αρχίσουμε να βλέπουμε αλλιώς τους ηλικιωμένους ανθρώπους που, όπως λέει η ιστορία, χρειάζονται την αγάπη μας, το χάδι μας, ένα καλό λόγο μας, λίγη περισσότερη προσοχή, το χάδι μας, το μοίρασμα, στη συντροφιά μας…

Πέθανε Παρατημένος σε ένα Γηροκομείο

Σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν νοσοκομεία και οίκοι ευγηρίας γεμάτα με ηλικιωμένους που κυριολεκτικά τους έχουν ξεχάσει. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι πολλές οικογένειες τους βάζουν εκεί και όντως τους ξεχνάνε. Επίσης, το προσωπικό είναι πολύ απασχολημένο και στην ουσία δεν νοιάζονται να γνωρίσουν πραγματικά τους ασθενείς τους.

Όταν ο Mak Filiser πέθανε στην γηριατρική πτέρυγα ενός γηροκομείου, οι νοσοκόμες πίστευαν πως δεν άφηνε τίποτα πίσω του που να έχει πραγματική αξία. Ωστόσο, όταν ξεκίνησαν να καθαρίζουν το δωμάτιό του, βρήκαν κάτι απίστευτο – ένα ποίημα. Η νοσοκόμα είχε εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από το ποίημα αυτό, που έκανε αντίτυπα και τα έστειλε σε όλο το προσωπικό.

Είχε τον τίτλο «Cranky Old Man» (Εκκεντρικός γέρος) και πήγαινε κάπως έτσι…

Τι βλέπετε νοσοκόμες; Τι βλέπετε;

Τι σκεφτόσαστε… όταν με κοιτάτε;

Έναν εκκεντρικό γέρο… όχι και πολύ σοφό,

Χωρίς συνήθειες… με απλανές βλέμμα;

Που χύνει το φαγητό του… και δεν δίνει απαντήσεις.

Όταν λέτε με δυνατή φωνή… “Μακάρι να προσπαθούσες!”

Που φαίνεται σαν να μην καταλαβαίνει… όσα κάνετε.

Και πάντα χάνει… μια κάλτσα ή ένα παπούτσι;

Κάποιον, που είτε αντιστέκεται, είτε όχι… σας αφήνει να κάνετε ότι θέλετε,

Με μπάνιο και φαγητό… να γεμίσετε τη μέρα του;

Αυτό νομίζετε; Αυτό βλέπετε;

Τότε ανοίξτε τα μάτια σας… δεν κοιτάτε εμένα.

Θα σας πω ποιος είμαι. Καθώς κάθομαι εδώ τόσο ακίνητος,

Καθώς εκτελώ τις διαταγές σας… καθώς τρώω κατά τη βούλησή σας.

Είμαι ένα μικρό παιδί από δέκα αδέρφια… με μητέρα και πατέρα,

Αδέρφια… που αγαπούν το ένα το άλλο

Ένα νεαρό αγόρι Δεκαέξι ετών… με φτερά στα πόδια του

Που ονειρεύεται ότι σύντομα… θα γνωρίσει τον έρωτα.

Ένα γαμπρό στα Είκοσι… που η καρδιά του κάνει ένα άλμα

Που θυμάται τους όρκους… που ορκίστηκε να κρατήσει

Στα Εικοσιπέντε πλέον… έχω δικά μου παιδιά.

Που χρειάζονται καθοδήγηση… Και ένα ασφαλές και χαρούμενο σπίτι.

Στα Τριάντα μου… τα μικρά μου μεγαλώνουν γρήγορα,

Δεμένοι μεταξύ μας… με δεσμούς που θα κρατήσουν.

Στα Σαράντα, οι γιοι μου… έχουν μεγαλώσει αρκετά και φεύγουν,

Αλλά η γυναίκα μου είναι εκεί δίπλα μου… για να δει πως δεν θρηνώ.

Στα πενήντα μου, για άλλη μια φορά… Μωρά παίζουν στα γόνατά μου,

Πάλι, μάθαμε τα παιδιά… Η γυναίκα μου και εγώ.

Έρχονται σκοτεινές μέρες όμως… Η γυναίκα μου είναι πλέον νεκρή.

Κοιτάω το μέλλον… Ανατριχιάζω από φόβο.

Όλα τα παιδιά μου… έχουν δικά τους παιδιά.

Και σκέφτομαι τα χρόνια… Και την αγάπη που έχω γνωρίσει.

Είμαι ένας γέρος… και η φύση είναι σκληρή

Είναι αστείο να κάνεις ένα γέρο… να μοιάζει με χαζό.

Το σώμα, καταρρέει… η ζωντάνια και η χάρη φεύγουν

Τώρα υπάρχει μια πέτρα… εκεί που κάποτε είχα καρδιά.

Αλλά μέσα σε αυτό το κουφάρι, κατοικεί ακόμα ένας νέος,

Και πού και πού… η κακοποιημένη μου καρδιά πονάει

Θυμάμαι τις χαρές… Θυμάμαι τους πόνους.

Και ζω και αγαπώ… τη ζωή από την αρχή.

Σκέφτομαι τα χρόνια, τόσο λίγα… φύγαν τόσο γρήγορα.

Και αποδέχομαι το γεγονός… ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα

Γι’ αυτό ανοίξτε τα μάτια σας, άνθρωποι… και δείτε

Δεν είμαι ένας εκκεντρικός γέρος

Κοιτάξτε καλύτερα… δείτε… ΕΜΕΝΑ!!

• Αναδημοσίευση από το http://fanpage.gr/