Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Θανάση Ρέππα… Δικηγόρος και μέλος του νομικού τμήματος του Μπέθελ για πάρα πολλά χρόνια, ο Θανάσης ήταν στο Στρασβούργο, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, και στη συνέχεια στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ανάμεσα στην ομάδα των νομικών που υπερασπίστηκε τον αδελφό Κοκκινάκη… Και αυτή η νίκη ήταν που έδωσε καρπούς στη συνέχεια, ώστε το έργο στον ελληνικό αγρό να γίνει πιο ελεύθερο…


Ασφαλώς και δεν θα ακούτε για πρώτη φορά την ιστορία αυτή για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Χρειάστηκε όμως, όπως και πολλά άλλα πράγματα που περιγράφονται στο βιβλίο του Θανάση Ρέππα «Για λόγους Συνειδήσεως» και στο βιβλίο του δημοσιογράφου Κώστα Τσαρουχά «Αντιρρησίες Συνείδησης». Ακόμα και σήμερα ζουν ανάμεσα μας, αδελφοί, που φυλακίστηκαν για χρόνια, επειδή αρνήθηκαν να υπηρετήσουν στο στρατό, διακρατώντας σταθερή  ουδετερότητα.

Αξιοσημείωτες Δικαστικές Υποθέσεις και Αποφάσεις Προς Υπεράσπιση των Καλών Νέων

Όταν έγραψε στην εκκλησία των Φιλίππων στην αρχαία Μακεδονία, ο απόστολος Παύλος ανέφερε ‘την υπεράσπιση και νομική εδραίωση των καλών νέων’. (Φιλιπ. 1:7) Η σύγχρονη οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ελλάδα χρειάστηκε επανειλημμένα να καταφύγει στα δικαστήρια για να μπορεί να γίνεται το κήρυγμα των καλών νέων. Ο μεγαλύτερος εχθρός του λαού του Ιεχωβά στη χώρα αυτή ήταν και εξακολουθεί να είναι η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Με το να ασκεί επιρροή σε διάφορα κρατικά όργανα, ο κλήρος έγινε αιτία να υποφέρει φοβερά ο λαός του Θεού. Ωστόσο, μερικές από τις αποφάσεις που εκδόθηκαν από απροκατάληπτους δικαστές έχουν βοηθήσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στο έργο κηρύγματος.

Για παράδειγμα, κατά το έτος «αντιαιρετικού αγώνα», το 1959, ο Ιεχωβά χάρισε μια αξιοσημείωτη νίκη. Η ιεραρχία της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας είχε προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας διαφωνώντας για το αν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν «γνωστή» θρησκεία. Το Συμβούλιο της Επικρατείας εξέδωσε απόφαση σύμφωνα με την οποία οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν γνωστή θρησκεία και, ως εκ τούτου, προστατεύονται από το Σύνταγμα της χώρας.

Ο Σατανάς χρησιμοποιεί πλάγια μέσα στην προσπάθειά του να κάνει τους αδελφούς να συμβιβαστούν —ακόμη και σε ό,τι αφορά την πληρωμή των λογαριασμών τους. Οι κάτοικοι της Πάτρας διαπίστωσαν ότι υπήρχε ένα παράξενο κονδύλι στο λογαριασμό ηλεκτρικού ρεύματος. Επρόκειτο για μια επιπρόσθετη επιβάρυνση για την «οικοδόμηση της Εκκλησίας του Αγίου Ανδρέα». Φυσικά, οι Μάρτυρες αρνήθηκαν να πληρώσουν αυτή την έκτακτη επιβάρυνση. Η ΔΕΗ απειλούσε να τους κόψει το ρεύμα. Η υπόθεση παραπέμφθηκε στα δικαστήρια, και αυτές οι υποχρεωτικές εισφορές κρίθηκαν αντισυνταγματικές.

Μια άλλη τακτική που έχει χρησιμοποιήσει πολλές φορές η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι να ισχυρίζεται ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι εβραϊκή οργάνωση που υποστηρίζει τον παγκόσμιο Σιωνισμό. Η ισραηλιτική κοινότητα της Ελλάδας αναστατώθηκε από αυτή την προπαγάνδα, γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο μπορούσε να βλάψει και αυτούς επίσης.

Σε επιστολή τους με ημερομηνία 21 Σεπτεμβρίου 1976, οι εκπρόσωποι του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου της Ελλάδας γνωστοποίησαν στους ιεράρχες της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ότι τέτοιες κατηγορίες στερούνται κάθε βάσης. Σε μια δίκη που έγινε στην Κρήτη, στην οποία η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία πρόβαλε αντιρρήσεις στο να επιτραπεί στους Μάρτυρες ο σχηματισμός νομικού σωματείου, ένα από τα κύρια επιχειρήματά τους ήταν η κατηγορία ότι αποτελούμε σιωνιστική οργάνωση. Ένας νομικός εκπρόσωπος της ισραηλιτικής κοινότητας κατέθεσε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν έχουν καμία σχέση με τον Ιουδαϊσμό. Κατά την ακροαματική διαδικασία ενώπιον του εφετείου, οι δικαστές αποδέχτηκαν αυτή τη δήλωση. Ένα ακόμη ύπουλο τέχνασμα του κλήρου είχε ανατραπεί!

Νίκες στον Τομέα της Ουδετερότητας

Όλοι οι αδελφοί που καλούνται για κατάταξη στο στρατό αντιμετωπίζουν το ζήτημα της ουδετερότητας. Πριν από το 1977, οι αδελφοί έπρεπε να εκτίουν επαναληπτικές ποινές· μερικοί κρατούνταν στις φυλακές επί 12 και πλέον χρόνια! Ένας Ολλανδός γερουσιαστής παρουσίασε το ζήτημα στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στο Στρασβούργο, στις 25 Απριλίου 1977. Η απόφαση που εκδόθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης είχε τελικά ως αποτέλεσμα να περιοριστεί η περίοδος φυλάκισης στην έκτιση μιας και μόνο τετραετούς ποινής. Παρ’ όλα αυτά, σε κάθε δεδομένη στιγμή, βρίσκονται στις φυλακές της Ελλάδας κατά μέσο όρο 400 αδελφοί.

Ο νόμος περί στρατολογίας στην Ελλάδα δηλώνει ότι απαλλάσσονται από την υποχρέωση στράτευσης όσοι είναι «θρησκευτικοί λειτουργοί, μοναχοί και δόκιμοι μοναχοί γνωστής θρησκείας, εφόσον το επιθυμούν», όπως δημοσιεύτηκε στην επίσημη Εφημερίδα της Κυβέρνησης. Παρ’ όλα αυτά, κατά την περίοδο από το 1988 μέχρι το 1992, μερικοί αδελφοί που είναι αναγνωρισμένοι θρησκευτικοί λειτουργοί αναγκάστηκαν να εκτίσουν ποινές φυλάκισης εξαιτίας της ουδετερότητάς τους.

Ένας από αυτούς έφερε την υπόθεσή του στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Προσέβαλε την εντολή κατάταξής του στο στρατό και άσκησε έφεση κατά της ποινής φυλάκισης που του επιβλήθηκε στη συνέχεια, δηλώνοντας ότι είναι αναγνωρισμένος θρησκευτικός λειτουργός. Η προσφυγή του έγινε παραδεκτή και το Εφετείο τον αθώωσε —πράγμα που αποτελούσε διπλή νίκη, εφόσον αναγνωρίστηκε το γεγονός ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι γνωστή θρησκεία και επικυρώθηκε η απαλλαγή από τη στρατιωτική θητεία Μαρτύρων που έχουν αναγνωριστεί από το κράτος ως λειτουργοί. Άλλοι τρεις αδελφοί προσέφυγαν παρομοίως στο δικαστήριο και αποφυλακίστηκαν επίσης.

Ο Νόμος Περί Προσηλυτισμού

Ο νόμος περί προσηλυτισμού έχει αποτελέσει τρομερό εμπόδιο στην Ελλάδα. Αφού θεσπίστηκε για πρώτη φορά ως νόμος το 1938 και τροποποιήθηκε το 1939, αυτός ο νόμος ενισχύθηκε εκ νέου από το Σύνταγμα του 1975.

Η πιο αξιοσημείωτη υπόθεση προσηλυτισμού είναι η υπόθεση Κοκκινάκη κατά Ελλάδας. Ο αδελφός Κοκκινάκης καταδικάστηκε σε πρόστιμο και σε φυλάκιση τεσσάρων μηνών για προσηλυτισμό. Άσκησε έφεση, με αποτέλεσμα τη μείωση της ποινής του σε φυλάκιση τριών μηνών και τη μετατροπή της σε χρηματική. Ασκήθηκε αναίρεση ενώπιον του Αναιρετικού Δικαστηρίου της Ελλάδας, του Αρείου Πάγου, για αναίρεση της καταδικαστικής απόφασης. Τον Απρίλιο του 1988, ο Άρειος Πάγος αρνήθηκε να κηρύξει παραδεκτή την αναίρεση. Αυτό έδωσε στον αδελφό Κοκκινάκη τη δυνατότητα να υποβάλει ατομική προσφυγή στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στο Στρασβούργο. Στις 7 Δεκεμβρίου 1990, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου εξέτασε την υπόθεση. Ψήφισε ομόφωνα ότι η Ελλάδα είχε προβεί σε σοβαρή παραβίαση του Άρθρου 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου σχετικά με τη θρησκευτική ελευθερία. Η προσφυγή κηρύχτηκε «παραδεκτή» και παραπέμφθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στο Στρασβούργο.

Όπως ήδη σημειώθηκε στην αρχή αυτής της αφήγησης, η υπόθεση κατέληξε σε τρανταχτή νίκη υπέρ της θρησκευτικής ελευθερίας στην Ελλάδα. Μόνο ο χρόνος θα δείξει πώς θα αντιδράσουν τα ελληνικά δικαστήρια και οι Έλληνες δικαστές στην απόφαση που εκδόθηκε από αυτό το ανώτατο δικαστήριο στις 25 Μαΐου 1993. Ωστόσο, όλοι όσοι αγαπούν τη δικαιοσύνη μπορούν να βρουν παρηγοριά στο ότι γνωρίζουν πως υπάρχει κάποιο Δικαστήριο που είναι κατά πολύ ανώτερο από οποιοδήποτε ανθρώπινο δικαστήριο. Ο διορισμένος από τον Θεό Κριτής διαβάζει τις καρδιές όλων των ανθρώπων· και αυτός θα φέρει δικαιοσύνη, είτε το κάνουν αυτό οι άνθρωποι είτε όχι. —Ησ. 11:1-5.

Ακραία Σωματική Κακομεταχείριση

Το περιοδικό «Ανθρώπινα Δικαιώματα Χωρίς Σύνορα» (HumanRightsWithoutFrontiers), που εκδίδεται στο Βέλγιο, δημοσίευσε πρόσφατα μια εκτενή έκθεση σχετικά με το νόμο περί προσηλυτισμού, αποκαλώντας τον «επαίσχυντο» και προσθέτοντας: «[Αποτελούσε] νόμο ‘άλλοθι’ για την εξαπόλυση ενός πογκρόμ θρησκευτικού διωγμού στην Ελλάδα εναντίον όλων εκείνων οι οποίοι τολμούσαν να μην είναι ακόλουθοι της ‘επικρατούσας’ θρησκείας της χώρας». Το περιοδικό σημειώνει ότι αυτός ο νόμος οδήγησε σε «συνειδητές παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου», οι οποίες κυμαίνονταν από δίκες, πρόστιμα και εξορίες μέχρι και «βάναυση σωματική κακομεταχείριση, κάθε είδους σοβαρές στερήσεις και βασανιστήρια, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις οδήγησαν σε μόνιμες σωματικές βλάβες και αναπηρία των βασανισμένων, αθώων θυμάτων, καθώς και σε επώδυνο θάνατο».

Το ίδιο περιοδικό παραθέτει εκτενώς τα λόγια Μαρτύρων που επέζησαν από αυτόν το διωγμό. Πιστοί αδελφοί και αδελφές μιλούν για ακραία κακομεταχείριση: για το γεγονός ότι τους γρονθοκόπησαν, τους χαστούκισαν, τους μαχαίρωσαν, τους ξυλοκόπησαν κάνοντάς τους κατάμαυρους στο ξύλο, για το ότι τους άφησαν αιμόφυρτους και σε κατάσταση λιποθυμίας· για το ότι τους μαστίγωσαν, τους επιτέθηκαν όχλοι, τους έφτυσαν, τους έριξαν καταγής και τους ποδοπάτησαν, τους πετροβόλησαν, τους προξένησαν εγκαύματα, τους υπέβαλαν σε βασανιστήρια, τους έδεσαν με σχοινιά και αλυσίδες, και τους πυροβόλησαν. Ο Σάββας Τσεσμετζίδης θυμάται: «Με ξεγύμνωσαν, μου έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και με έσυραν τελείως γυμνό μέσα στα αγκάθια και με χτυπούσαν με κλωτσιές».

Οι αδελφοί που ήταν φυλακισμένοι υπέφεραν φοβερά. Μιλούν για βίαιο αποχωρισμό από την οικογένειά τους, για τις εβδομάδες που περνούσαν σε πλημμυρισμένα κελιά, για τους παγερούς χειμωνιάτικους μήνες σε κελιά χωρίς θέρμανση και χωρίς προστασία από τον αέρα, για την αργή λιμοκτονία, για την ανεπαρκή ή ανύπαρκτη ιατρική περίθαλψη, για το φαγητό που το μόλυναν εσκεμμένα με περιττώματα και άλλες ακατονόμαστες ακαθαρσίες, και για τα κάθε είδους διανοητικά και ψυχικά μαρτύρια που περνούσαν.

Για παράδειγμα, το περιοδικό παραθέτει ως εξής τα λόγια ενός τέτοιου κρατουμένου: «Μόλις βρεθείς στο Μεταγωγών, ξεκινάς με το να κατεβαίνεις στο υπόγειο του κρατητηρίου. Όσο πιο βαθιά κατεβαίνεις, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεσαι ότι καθετί που θυμίζει ανθρωπιά και προσωπική αξιοπρέπεια βυθίζεται και χάνεται τελείως σε εκείνον το λαβύρινθο. Από εκεί και πέρα, οι πάντες και τα πάντα κυριαρχούνται από το επιτακτικό αίσθημα της επιβίωσης και της ανάγκης για φυγή ... Στους βρώμικους τοίχους είναι γραμμένη η ιστορία, ο πόνος και η δυστυχία των ανθρώπων που είχαν την ατυχία να περάσουν μέρος της ζωής τους εκεί. Η ελεεινή βρωμιά, οι σωροί απορριμμάτων και σκουπιδιών, τα ποντίκια, ο αποπνιχτικός αέρας, η γυμνή μοναδική λάμπα που μάταια προσπαθεί να φωτίσει το σκοτάδι, οι βουλωμένες, υπερχειλίζουσες τουαλέτες, τα βρωμόνερα, οι σύριγγες, οι κηλίδες από αίμα στο πάτωμα και στους τσιμεντένιους πάγκους, τα σχισμένα στρώματα από αφρολέξ που προσφέρουν μερικές στιγμές ακέραιου αλλά ανήσυχου ύπνου, οι άθλιες και δυστυχισμένες μορφές που σου θυμίζουν ψυχιατρείο Λέρου, και οι απεγνωσμένες ψυχές που οικτρά σε ρωτούν, ‘Τι ημέρα είναι επιτέλους;’, και πρόσφυγες από κάθε γωνιά που λένε χαμηλόφωνα τα λυπητερά τους μοιρολόγια σε γλώσσες που ηχούν παράξενα, ο καφετζής που γδέρνει τον κόσμο και έχει το θράσος να χρεώνει το μπουκάλι νερό τριακόσιες δραχμές, και οι ‘ισοβίτες’ που μέσα από τη σήτα προσπαθούν να βγάλουν όλα τα σεξουαλικά απωθημένα τους, και η απεγνωσμένη ανάγκη που φουσκώνει μέσα σου να ακούσεις επιτέλους την αγριοφωνάρα του Αρχιφύλακα να λέει το όνομά σου, σαν να επρόκειτο για ουράνιο κέλευσμα να βγεις από εκείνη την ‘επίγεια κόλαση’ και να μπεις στον παράδεισο, όλα αυτά και πολλά άλλα είναι το Μεταγωγών».

Παρόμοια, ο Φώτης Λαζαρίδης αναφέρει: «Κοιμόμουν καταγής πάνω σε μεταχειρισμένες νάιλον σακούλες ... Ο ρουχισμός μου ήταν πολύ ελαφρύς. Μάλιστα, δεν μου ήταν δυνατόν να χρησιμοποιήσω για πολύ το σεντόνι μου. Χρειάστηκε να το σχίσω σε κομμάτια για να βουλώσω με αυτά μερικές από τις ποντικότρυπες στους τοίχους ... Τις πρώτες νύχτες ένιωθα τα ποντίκια κυριολεκτικά πάνω μου όταν κοιμόμουν. Όσον αφορά τις ‘τουαλέτες’, δεν είχα παρά μόνο τις γωνιές του κελιού μου, ενός μικροσκοπικού κελιού μεγέθους 2 τετραγωνικών. ... Οι τοίχοι έσταζαν από την υγρασία».

Όσον αφορά την περίοδο από το 1938 (όταν θεσπίστηκε ο νόμος περί προσηλυτισμού) μέχρι το 1992, το περιοδικό αναφέρει ότι έγιναν σχεδόν 20.000 συλλήψεις για προσηλυτισμό· σχετικά με τους «αντιρρησίες συνείδησης» αναφέρει ότι 2.269 άτομα πέρασαν από δίκη, 68 εξορίστηκαν, 42 καταδικάστηκαν σε θάνατο, 2 εκτελέστηκαν και 4 υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια μέχρι θανάτου· τελικά, αναφέρει 4.828 περιπτώσεις σωματικής κακομεταχείρισης, από τις οποίες 2.809 διαπράχτηκαν από αξιωματικούς του στρατού, 1.059 από αστυνομικούς και 252 από ιερείς. Σχετικά με τους τελευταίους αυτούς αριθμούς, το περιοδικό προσθέτει: «Χιλιάδες άλλα άτομα έχουν υποβληθεί σε κάθε είδους εξευτελισμούς».

Πώς είναι δυνατόν να υπομείνουν ανθρώπινα όντα τέτοια βάναυση μεταχείριση; Οι βίαιοι διωγμοί δεν είναι κάτι το καινούριο για τους αληθινούς Χριστιανούς. Ο απόστολος Παύλος είχε κακοποιηθεί και φυλακιστεί σε αυτή την ίδια χώρα, και έδειξε ξεκάθαρα ότι δεν υπέμεινε από δική του δύναμη. Έγραψε: «Για όλα τα πράγματα έχω τη δύναμη χάρη σε αυτόν που μου δίνει δύναμη». (Φιλιπ. 4:13) Η ίδια ακλόνητη πίστη στον Ιεχωβά Θεό έχει βοηθήσει χιλιάδες Μάρτυρες του Ιεχωβά να υπομείνουν παρόμοια παθήματα.

Εντούτοις, ο ελληνικός λαός είναι γνωστός στην ιστορία για την αγάπη που τρέφει για τη δικαιοσύνη και την ελευθερία. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ανά τον κόσμο ελπίζουν ότι τα μέλη της Ελληνικής Κυβέρνησης που έχουν ειλικρινή καρδιά θα ενεργήσουν σύντομα προκειμένου να διαφυλαχτεί διεθνώς η φήμη της χώρας με το να περιορίσουν την επιρροή που ασκεί η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και με το να προστατεύσουν αθώους ανθρώπους από το διωγμό.

Η Επέκταση Απαιτεί Καινούριες Εγκαταστάσεις Τμήματος

Παρ’ όλη αυτή την εναντίωση, το έργο κηρύγματος εξακολουθεί να ευημερεί στην Ελλάδα. Μάλιστα, στο τέλος του υπηρεσιακού έτους 1985, οι ευαγγελιζόμενοι αριθμούσαν 20.000 και πλέον. Οι εγκαταστάσεις του τμήματος στο Μαρούσι ήταν πια πολύ μικρές για να στεγάσουν την αυξανόμενη οικογένεια Μπέθελ. Κατ’ αρχάς, το Γραφείο Τμήματος έλυσε το πρόβλημα με το να νοικιάσει διαμερίσματα στη γύρω περιοχή, και αργότερα, με την αγορά ενός μικρού ξενοδοχείου που απείχε περίπου 4 χιλιόμετρα. Ωστόσο, αυτά τα μέτρα ήταν απλώς προσωρινά.

Με την έγκριση του Κυβερνώντος Σώματος, άρχισαν οι ενέργειες για την εξεύρεση κάποιας κατάλληλης τοποθεσίας όπου θα μπορούσαν να οικοδομηθούν οι καινούριες εγκαταστάσεις του τμήματος. Αυτό δεν ήταν εύκολο, εφόσον ο αυστηρός οικοδομικός κανονισμός δεν επιτρέπει να συνδυάζεται κτίριο κατοικιών με εργοστάσιο. Τελικά, έγινε η αγορά 220 στρεμμάτων γης 70 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας, κοντά στην εθνική οδό που συνδέει την Αθήνα με τη Θεσσαλονίκη. Έπειτα από αναμονή δυόμισι ετών μέχρι να εκδοθεί η άδεια οικοδόμησης, οι αδελφοί μπόρεσαν να αρχίσουν τις εργασίες οικοδόμησης το 1989.

Η τοποθεσία αυτή βρίσκεται στον Ελεώνα, σε μια λοφοπλαγιά από την οποία μπορεί κάποιος να δει βουνά και καλοποτισμένες πεδιάδες. Οι περαστικοί βλέπουν τις εγκαταστάσεις του τμήματος είτε ταξιδεύουν με αυτοκίνητο είτε με σιδηρόδρομο. Οι κατοικίες αποτελούνται από 22 σπίτια, καθένα από τα οποία στεγάζει οχτώ άτομα. Όλα τα κτίρια του συγκροτήματος διακρίνονται από το ίδιο ελκυστικό στιλ ρουστίκ.

Φυσικά, ο Ορθόδοξος κλήρος εναντιώθηκε στο έργο από την αρχή. Οργάνωσαν μάλιστα μια διαδήλωση 2.500 ατόμων, μπροστά στο εργοτάξιο. Οι αρχές, ωστόσο, έστειλαν 200 αστυνομικούς που ανήκαν στις μονάδες αποκατάστασης της τάξης για να εμποδίσουν τους ταραξίες από το να εισβάλουν στο χώρο μας, με αποτέλεσμα να αποτύχει η διαμαρτυρία. Οι ιερείς πρωτοστάτησαν επίσης σε πορείες που έγιναν στους δρόμους της Αθήνας, κρατώντας πανό διαμαρτυρόμενοι για το έργο.

Η αφιέρωση του καινούριου τμήματος έγινε στις 13 Απριλίου 1991, και οι αδελφοί χάρηκαν πολύ που, σε αυτή την εκδήλωση-ορόσημο για την ιστορία του λαού του Ιεχωβά της Ελλάδας, είχαν μαζί τους τον Μίλτον Χένσελ και τον Άλμπερτ Σρόντερ, μέλη του Κυβερνώντος Σώματος. Χιλιάδες αδελφοί και αδελφές πρόσφεραν εθελοντικά το χρόνο και τη δύναμή τους για να βοηθήσουν σε αυτό το έργο. Η αγάπη και η φροντίδα που παρέχει ο Ιεχωβά Θεός και η επίγεια οργάνωσή του ήταν έκδηλη. Ακόμη και κοσμικοί παρατηρητές έμειναν κατάπληκτοι καθώς παρατηρούσαν κτίρια να «φυτρώνουν σαν μανιτάρια». Παρά την εναντίωση, ο Ιεχωβά έχει επιτελέσει ένα σύγχρονο θαύμα στον Ελεώνα. Αυτό φέρνει στο νου τα λόγια του Παύλου που αναφέρονται στο εδάφιο 2 Κορινθίους 13:8: «Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα εναντίον της αλήθειας, αλλά μόνο υπέρ της αλήθειας». (Σήμερα ο Ελαιώνας δεν υπάρχει πια… Οι ανάγκες χρειάζονταν πια άλλα πράγματα).

Το Κύμα Αλήθειας Προχωρεί!

Από εκείνο το μικρό ξεκίνημα που έγινε το 1905, σήμερα, οι υμνητές του Ιεχωβά ξεπερνούν τους 25.000. Τα νερά της αλήθειας προχωρούν και από μικρό ρυάκι έγιναν δυνατός χείμαρρος. Οι δραστηριότητες του λαού του Ιεχωβά σε αυτή τη χώρα οδήγησαν στην επίδοση τεράστιας μαρτυρίας υπέρ του ονόματος του Θεού μας, του Ιεχωβά. Σε αυτή την έκθεση αναφέρονται λίγα μόνο ονόματα, αλλά στην πραγματικότητα χιλιάδες αδελφοί και αδελφές μας έχουν συμβάλει σε αυτή την επίδοση μαρτυρίας. Η φλόγα της αλήθειας καίει δυνατά σε πολλές καρδιές Ελλήνων, στις καρδιές ταπεινών αντρών και γυναικών που μιλούν άφοβα για τα καλά νέα σε ολόκληρη την Ελλάδα και στα νησιά της. Πάρα πολλοί έχουν υποφέρει αφάνταστα και έχουν θυσιάσει ακόμη και τη ζωή τους για χάρη του ονόματος του Ιεχωβά. Η όσια ακεραιότητά τους έχει ευφράνει την καρδιά του Ιεχωβά.—Παρ. 27:11.

Ο αγώνας κατά του ψεύδους πρέπει να συνεχιστεί μέχρι το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Σε αυτή τη χώρα, όπου ο Παύλος υπεράσπισε τα καλά νέα στον Άρειο Πάγο και όπου ο Ιωάννης παρέλαβε την Αποκάλυψη όταν ήταν εξόριστος στην Πάτμο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αγωνίζονται σκληρά για την πίστη. Παρά τις χιλιάδες δικαστικές υποθέσεις και το διωγμό τον οποίο μεθοδεύει ο κλήρος, ακόμη και παρά το θάνατο μερικών αληθινών λάτρεων, το φως της αλήθειας δεν έσβησε ποτέ. Σήμερα λάμπει πιο δυνατά από ποτέ άλλοτε. Και θα εξακολουθήσει να λάμπει! Το κύμα των νερών της αλήθειας θα εξακολουθεί να προχωρεί μέχρι που, όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη η γη θα είναι ‘πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν’.—Ησ. 11:9.

ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟΝΟΗΤΗ

Η φωτογραφία είναι από την περσινή Συνέλευση Περιφερείας στην Κορέα όπου πήραν με πολύ χαρά στα χέρια τους την πιο πρόσφατη μετάφραση της Αγίας Γραφής... Στα ελληνικά, την περιμένουμε με λαχτάρα...

Η Συνέλευση Περιφερείας του 1993 «Θεία Διδασκαλία» αποτέλεσε ένα περαιτέρω ορόσημο για την ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ελλάδα. Επί δεκαετίες, οι κήρυκες των καλών νέων χρησιμοποιούσαν τη μετάφραση της Αγίας Γραφής που είχε κάνει ο Βάμβας. Αυτή η μετάφραση, που έγινε το 19ο αιώνα, χρησιμοποιεί την καθαρεύουσα, η οποία, μολονότι πιο σύγχρονη από την κοινή ελληνική γλώσσα στην οποία γράφτηκε το κείμενο των Χριστιανικών Γραφών, είναι ωστόσο πολύ απαρχαιωμένη για το σύγχρονο αναγνώστη. Ιδιαίτερα τα νεαρά άτομα διαπιστώνουν ότι πολλά σημεία στη μετάφραση του Βάμβα είναι δυσνόητα. Αυτό εμπόδιζε την πρόοδο στην κατανόηση της Αγίας Γραφής.

Έτσι, την Κυριακή 18Ιουλίου 1993, κατά την τελική ημέρα της Συνέλευσης Περιφερείας «Θεία Διδασκαλία», οι Έλληνες Μάρτυρες κατασυγκινήθηκαν όταν ο Άλμπερτ Σρόντερ, μέλος του Κυβερνώντος Σώματος, ανήγγειλε την κυκλοφορία της έκδοσης Οι Χριστιανικές Γραφές—Απόδοση από τη Μετάφραση Νέου Κόσμου. Στους τρεις χώρους συνελεύσεων οι οποίοι είχαν συνδεθεί τηλεφωνικά, οι ταξιθέτες μοίρασαν στους παρόντες περίπου 30.000 αντίτυπα σε λιγότερο από πέντε λεπτά. Έτσι, όλοι ήταν σε θέση να παρακολουθούν τον αδελφό Σρόντερ καθώς σχολίαζε μερικές από τις βελτιώσεις που έγιναν σε αυτή τη νέα έκδοση σε σύγκριση με τη μετάφραση του Βάμβα. Η πιο αξιοσημείωτη από αυτές είναι το ότι το θείο όνομα Ιεχωβά εμφανίζεται στο κείμενο 237 φορές. Η καινούρια έκδοση περιλαμβάνει επίσης 68 σελίδες με ευρετήριο, σχόλια λογίων επί του κειμένου, χάρτες και Γραφικά Θέματα για Συζήτηση. Δεν είναι, λοιπόν, να απορεί κανείς που οι αδελφοί υποδέχτηκαν αυτή τη νέα έκδοση με χειροκροτήματα, επευφημίες, ακόμη και με δάκρυα—που έτρεχαν άφθονα.

Εδώ μπορούμε να δούμε μια αναφορά από το μακρινό 1973 σχετικά με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Πρόκειται για ένα δεκαεξασέλιδο έντυπο με τα μέσα που έβγαιναν τα έντυπα εκείνης της εποχής όπου για πρώτη φορά η Οργάνωση του Θεού δίνει τόσα στοιχεία που αφορούν την ταυτότητα και το έργο των ανθρώπων που υπηρετούν τον αληθινό Θεό, Ιεχωβά.

Κάτι ανάλογο θα δούμε ξανά σε λίγο στα έντυπα που έρχονται…


Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να μιλά στους ανθρώπους για τις αλήθειες της Αγίας Γραφής. Ελευθερώνουν από τις παραδόσεις που φορτώνουν ένα σωρό βάρη και υποχρεώσεις, χωρίς καμιά ουσία… Θα τους δείτε καθημερινά στην πόρτα σας να προσφέρουν περιοδικά, έντυπα και βιβλιάρια. Και φυσικά Γραφικές Μελέτες…


Κάπως έτσι αυξάνει από χρόνο σε χρόνο ο λαός του Θεού σε όλο τον κόσμο… Η αλήθεια δεν έχει όρια. Ούτε πατρίδα… Αφορά μικρούς και μεγάλους. Το μόνο που χρειάζεται είναι καθαρή καρδιά και αγάπη για τον συνάνθρωπο… Και αφορά απλούς συνανθρώπους… Θυμηθείτε τι γνώσεις είχαν οι μαθητές του Ιησού…

Οι Ευλογίες Συνεχίζουν Παρά τις Επιθέσεις

Το 1955, κατά την προβολή της ταινίας της Εταιρίας με τίτλο «Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου εν Δράσει» (TheNewWorldSocietyinAction) στην Αθήνα, συνελήφθησαν 80 αδελφοί και αδελφές. Η ταινία και ο κινηματογραφικός προβολέας κατασχέθηκαν. Εννέα αδελφοί κατηγορήθηκαν για προσηλυτισμό. Προκειμένου να διαπιστώσουν τι είδους ταινία ήταν αυτή, οι αρχές την έδειξαν σε περίπου 200 προσκεκλημένους, περιλαμβανομένων και ιερέων, καθηγητών και αστυνομικών. Η ταινία προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και αρκετές εφημερίδες σχολίασαν το γεγονός. Η ταινία και ο τεχνικός εξοπλισμός επιστράφηκαν στους αδελφούς μετά την έκδοση ευνοϊκής δικαστικής απόφασης.

Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία κήρυξε το έτος 1959 έτος «αντιαιρετικού αγώνα». Στόχος της σύμφωνα με μια αθηναϊκή εφημερίδα ήταν να ‘εξαφανίσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά’. Ωστόσο, ο λαός του Θεού όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε, αλλά, τουναντίον, απόλαυσε μεγάλες ευλογίες εκείνη τη χρονιά.

Ο αδελφός Νορ ήρθε για επίσκεψη το Μάιο και μίλησε σε 1.915 άτομα που είχαν συγκεντρωθεί σε έναν κινηματογράφο και στον Οίκο Μπέθελ στην Αθήνα. Μια εβδομάδα αργότερα, ο αδελφός Χένσελ επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη και μίλησε σε 1.250 άτομα στο Ολύμπιον, το μεγαλύτερο κινηματογράφο της πόλης. Μικρότερες συνελεύσεις διεξάχτηκαν σε ολόκληρη τη χώρα. Στη Μακεδονία, κοντά στους αρχαίους Φιλίππους, 27 αδελφοί και αδελφές βαφτίστηκαν στο ίδιο ποτάμι κοντά στο οποίο ο Παύλος και άλλοι πρώτοι Χριστιανοί κήρυξαν κάποτε σε άτομα που είχαν συναθροιστεί για προσευχή. —Πράξ. 16:12-15.

Η Εταιρία είχε νοικιάσει το στάδιο του Παναθηναϊκού στην Αθήνα για μια μονοήμερη συνέλευση που θα λάβαινε χώρα στις 30 Ιουλίου 1963. Η αστυνομία είχε δώσει τη σχετική άδεια, είχαν προσκληθεί χιλιάδες επισκέπτες από ξένες χώρες και είχαν γίνει κρατήσεις δωματίων σε ξενοδοχεία. Αλλά ξαφνικά, η κυβέρνηση κατέρρευσε! Η καινούρια κυβέρνηση, κάτω από την πίεση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ακύρωσε τη συνέλευση.

Μέρος της απογοήτευσης που προκλήθηκε από αυτό το γεγονός αντισταθμίστηκε το 1965, όταν το Κυβερνών Σώμα ανήγγειλε ότι επρόκειτο να λάβει χώρα στη Βιέννη της Αυστρίας πενταήμερη συνέλευση στην ελληνική. Η χαρά που ένιωσαν οι 1.250 αδελφοί και αδελφές που έκαναν αυτό το ταξίδι ήταν ασυγκράτητη. Το τρένο που είχαν μισθώσει οι αδελφοί για το ταξίδι, και το οποίο αποτελούνταν από 12 βαγόνια, μετατράπηκε σε «κινητή Αίθουσα Βασιλείας».

Στα μέσα του 1966, ένας νεαρός Μάρτυρας ονόματι Χρήστος Καζάνης είχε καταδικαστεί σε θάνατο λόγω της στάσης Χριστιανικής ουδετερότητας που διακρατούσε. Αυτή η υπόθεση έλαβε ευρεία δημοσιότητα και οδήγησε στην επίδοση τεράστιας μαρτυρίας σε ολόκληρη την Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κάθε ημέρα, οι μεγάλες αθηναϊκές εφημερίδες σχολίαζαν εκτενώς αυτή την καταδίκη, καθώς και τα πιστεύω των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τελικά, η ποινή μειώθηκε σε φυλάκιση τεσσεράμισι ετών. Ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος έγινε στόχος έντονης επίκρισης εξαιτίας αυτού του ζητήματος, εφόσον έδινε την εντύπωση ότι ενέκρινε την εκτέλεση ενός νεαρού που αρνούνταν να πάρει όπλο.

Κατάληψη της Πολιτικής Εξουσίας

Ξαφνικά, τη νύχτα της 21ης Απριλίου 1967, ο στρατός κατέλαβε την εξουσία στην Ελλάδα. Τα άρθρα του Συντάγματος που προστάτευαν την ελευθερία συγκεντρώσεων και τύπου αναστάλθηκαν. Χρειάστηκε να σταματήσει η εκτύπωση της «Σκοπιάς». Σύμφωνα με το νόμο, πουθενά δεν μπορούσαν να συναθροίζονται περισσότερα από πέντε άτομα. Το έργο κηρύγματος έπρεπε να γίνεται με προσοχή. Όπως συνήθως, ο Ορθόδοξος κλήρος εκμεταλλεύτηκε τις συνθήκες που επικρατούσαν για να δημιουργήσει προβλήματα στους αδελφούς.

Το έργο συνεχίστηκε υπό την επιφάνεια. Οι αδελφοί ήταν υποχρεωμένοι να συναθροίζονται σε απομονωμένες τοποθεσίες στα δάση. Όταν ο Φ. Γ. Φρανς, ο οποίος αργότερα έγινε ο τέταρτος πρόεδρος της Εταιρίας, επισκέφτηκε την Ελλάδα το 1969, μίλησε σε χίλιους και πλέον αδελφούς που ήταν συγκεντρωμένοι σε ένα δάσος κοντά στη Θεσσαλονίκη.

Το μίσος που υπήρχε εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά φάνηκε ιδιαίτερα από μια υπόθεση που διαδραματίστηκε το 1974. Ένας αδελφός ονόματι Πολυκανδρίτης και η σύζυγός του δεν μπορούσαν να πάρουν άδεια για να θάψουν το βρέφος τους, το οποίο είχε πεθάνει λίγο μετά τη γέννησή του. Ο λόγος; Οι εφημερίδες ανέφεραν ότι οι γονείς ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά, νυμφευμένοι κατά το δόγμα αυτό από το 1954. Αλλά, στη διάρκεια του περασμένου καθεστώτος, το Υπουργείο Εσωτερικών έβγαλε μια εγκύκλιο που έλεγε ότι όλοι οι γάμοι που τελούνται από Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι άκυροι —μια ενέργεια που είχε την υποστήριξη της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Έτσι, ο τοπικός ληξίαρχος επέμενε ότι οι γονείς έπρεπε να δηλώσουν ότι το παιδί τους ήταν νόθο προτού τους επιτρέψει να το θάψουν. Ο πατέρας αρνήθηκε να το κάνει αυτό. Δεν ήταν πρόθυμος να πει ψέματα, κηλιδώνοντας έτσι το όνομα της οικογένειάς του και την ίδια του τη συνείδηση. Καθώς αυτή η διαμάχη συνεχιζόταν, το πτώμα του βρέφους παρέμεινε επί τέσσερις ημέρες στο ψυγείο. Στην Ελλάδα, η κοινή γνώμη καταδίκαζε αυτόν το μισαλλόδοξο διωγμό. Το «Βήμα», μια αθηναϊκή εφημερίδα, τον χαρακτήρισε ως «Μεσαίωνα σε όλο του το μεγαλείο».

Παρά τις δυσκολίες που δημιουργούσε η στρατιωτική διακυβέρνηση, το έργο κηρύγματος της Βασιλείας εξακολούθησε να προοδεύει. Ο αριθμός των ευαγγελιζομένων αυξήθηκε από 10.940 το 1967 σε 17.073 το 1974. Οι Γραφικές μελέτες και η παρακολούθηση των συναθροίσεων ανέβηκαν επίσης στα ύψη κατά τη δύσκολη εκείνη περίοδο.

Έργα Οικοδόμησης για μια Επεκτεινόμενη Οργάνωση

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν πολλούς τόπους συναθροίσεων στην Ελλάδα, αλλά μέχρι πρόσφατα δεν επιτρεπόταν να τους αποκαλούν Αίθουσες Βασιλείας. Πολλοί αποκαλούνταν απλώς «αίθουσες διαλέξεων». Μέχρι τώρα, μόνο 25 περίπου τόποι συναθροίσεων στην Ελλάδα αποκαλούνται «Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά». Ωστόσο, στις περίπου 117 εκκλησίες που βρίσκονται στην Αθήνα, συναθροίζονται περίπου 9.500 Μάρτυρες!

Παρ’ όλα αυτά, ο λαός του Ιεχωβά είχε τη δυνατότητα να αναπτύξει οικοδομικές δραστηριότητες στην Ελλάδα. Το 1977, οι αδελφοί αγόρασαν γύρω στα 52 στρέμματα δασικής περιοχής περίπου 35 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας. Σε μια πανέμορφη περιοχή μέσα σε πευκόδασος, χτίστηκε η Αίθουσα Συνελεύσεων της Μαλακάσας, χωρητικότητας 1.800 ατόμων. Αυτή έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό —οι συρόμενοι τοίχοι της μπορούν να ανοίξουν έτσι ώστε να χωράει μέχρι και 3.500 άτομα. Η γύρω περιοχή προσφέρει επαρκή χώρο για τη διεξαγωγή συνελεύσεων περιφερείας· μέχρι και 20.000 άτομα έχουν παρευρεθεί σε ειδικές συνάξεις που έλαβαν χώρα εκεί. Όσο δε για το χώρο συνελεύσεων που βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, χιλιάδες άτομα μπορούν να απολαμβάνουν εκεί τις συνελεύσεις τους περιοχής και περιφερείας.

Πριν από μερικά χρόνια, οι αδελφοί αγόρασαν μια έκταση γης στην Κρήτη, πάνω σε μια λοφοπλαγιά μέσα σε ένα τοπίο από βουνά, κοιλάδες και αμπέλια. Εκεί χτίστηκε ένα αμφιθέατρο και μια Αίθουσα Βασιλείας· σήμερα, αυτός ο χώρος συνέλευσης αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της περιοχής. Η λοφοπλαγιά που έχει διαμορφωθεί με βαθμίδες, με την ποικιλία των λουλουδιών και των θάμνων της, δένει υπέροχα με το περιβάλλον. Η ειρηνική ατμόσφαιρα είναι ιδανική. Όταν αναπτύσσεται ο Λόγος του Θεού από το βήμα, οι αδελφοί συνήθως λένε: «Μας θυμίζει παράδεισο». (Η αναφορά πρόκειται για τη Φοινικιά, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Ηράκλειο που σήμερα δεν υπάρχει πια…)

Επί 25 χρόνια, το κτίριο του τμήματος βρισκόταν στην οδό Καρτάλη, στην Αθήνα. Κατά τα χρόνια αυτά, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων αυξήθηκε από λιγότερους από 5 χιλιάδες ευαγγελιζομένους σε περισσότερους από 18 χιλιάδες· ήταν ολοφάνερο ότι χρειαζόταν περισσότερος χώρος. Το 1962, έγινε η αγορά ενός οικοπέδου 10 στρεμμάτων στο Μαρούσι, που είναι προάστιο της Αθήνας. Αυτή η τοποθεσία τώρα ήταν ιδανική για την οικοδόμηση ενός καινούριου κτιρίου Μπέθελ, με 27 υπνοδωμάτια, εργοστάσιο, γραφεία και άλλες εγκαταστάσεις. Η αφιέρωση έλαβε χώρα στις 16 Ιουλίου 1979, και ο Λάιμαν Σουίνγκλ εκπροσώπησε το Κυβερνών Σώμα κατά την εκδήλωση αυτή.

Περαιτέρω τεχνολογικές εξελίξεις βοήθησαν τους αδελφούς στο καινούριο τμήμα να παράγουν περιοδικά και βιβλία υψηλότερης ποιότητας. Από τον Ιούλιο του 1986 και μετά, Η «Σκοπιά» και το «Ξύπνα»! άρχισαν να εκδίδονται ταυτόχρονα με την αγγλική έκδοση.

Περίοδος Διόρθωσης

Στη δεκαετία του 1980 ανέκυψε η ανάγκη για προσαρμογές εντός της οργάνωσης του τμήματος. Από το 1977 μέχρι το 1981, το έργο παρουσίαζε στασιμότητα. Ο αριθμός των ευαγγελιζομένων παρέμενε στάσιμος, γύρω στους 18.500 ευαγγελιζομένους, μολονότι 2.134 άτομα είχαν βαφτιστεί κατά την ίδια περίοδο. Ποιο ήταν το πρόβλημα; Έπρεπε να δοθεί προσοχή σε κάποια έλλειψη καθαρότητας στις εκκλησίες. Φαίνεται, μάλιστα, ότι μερικοί αδελφοί θεωρούσαν τις λέξεις «πρεσβύτερος» και «διακονικός υπηρέτης» ως τίτλους μάλλον και όχι ως ένδειξη της ευθύνης που φέρει κάποιος να φροντίζει τα πρόβατα του Ιεχωβά. Αλλά και η αποστασία ύψωσε το απαίσιο κεφάλι της εκείνα τα χρόνια, και οι εκκλησίες έπρεπε να απαλλαγούν από αυτή τη διαιρετική επιρροή. Όταν εφαρμόστηκαν αυτά τα μέτρα, άρχισαν να σημειώνονται και πάλι σταθερές αυξήσεις.

Ο Πλάτων Υδραίος, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως εκπρόσωπος της Εταιρίας επί 30 και πλέον χρόνια, ήταν τώρα προχωρημένης ηλικίας, και τον διαδέχτηκαν διάφοροι αδελφοί ως συντονιστές της Επιτροπής του Τμήματος στα χρόνια που ακολούθησαν. Αυτή υπήρξε μια δύσκολη περίοδος για την οικογένεια Μπέθελ στην Αθήνα. Οι συγκρούσεις προσωπικοτήτων και η υπερηφάνεια αποτελούσαν πολλές φορές εμπόδιο για το έργο. Αλλά με τη συνεχή παροχή βοήθειας από μέρους του Κυβερνώντος Σώματος και άλλων πιστών αδελφών, η οργάνωση ενδυναμώθηκε.

Έργο Δρόμου

Το 1983, ο κλήρος της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας δέχτηκε ένα πλήγμα. Για πρώτη φορά, οι αδελφοί οργάνωσαν έργο δρόμου σε συνάρτηση με μια συνέλευση περιφερείας.

Η αντίδραση ήταν δραματική. Εκατοντάδες Μάρτυρες συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στα τοπικά αστυνομικά τμήματα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εκδικαστούν 38 υποθέσεις, στις 35 από τις οποίες οι αδελφοί νίκησαν πρωτόδικα, ενώ 3 παραπέμφθηκαν στο εφετείο. Ο κλήρος αναγκάστηκε να αναγνωρίσει ότι ο πόλεμος που έκαναν ήταν καταδικασμένος σε αποτυχία. Γεμάτοι απόγνωση, διοργάνωσαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μίσθωσαν δεκάδες λεωφορεία για τη μεταφορά των διαδηλωτών, αλλά τελικά τα άτομα που συγκεντρώθηκαν δεν γέμιζαν ούτε ένα λεωφορείο! Έκτοτε, ο λαός του Θεού συνεχίζει να δίνει μαρτυρία στους δρόμους και αυτό με μεγάλη επιτυχία.

Η Ειδική Συνέλευση του 1985

Το 1985, το Κυβερνών Σώμα επέλεξε την Ελλάδα για τη διεξαγωγή μιας από τις ειδικές συνελεύσεις για εκείνο το έτος. Τρεις ήταν οι τοποθεσίες που επιλέχτηκαν: το στάδιο Απόλλων στην Αθήνα· η Αίθουσα Συνελεύσεων και ο χώρος γύρω από αυτήν, στη Μαλακάσα, εκτός της Αθήνας· και ο χώρος συνελεύσεων κοντά στη Θεσσαλονίκη.

Εκατοντάδες εκπρόσωποι της συνέλευσης ήρθαν από 17 χώρες. Στη συνέλευση παρευρέθηκαν και δύο μέλη του Κυβερνώντος Σώματος, οι αδελφοί Γάγκας και Μπάρι. Οι ομιλίες μεταφράστηκαν σε διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες, καθώς και στην ιαπωνική γλώσσα, προς όφελος των επισκεπτών. Ο Γιώργος Γάγκας, ο οποίος είναι Έλληνας, μίλησε στους παρευρισκομένους στην ελληνική γλώσσα, πράγμα που χαροποίησε ιδιαίτερα το ακροατήριό του. Το σύνολο των παρόντων στις τρεις συνελεύσεις ήταν 37.367 άτομα και 368 βαφτίστηκαν.

Η αγάπη που υπήρχε ανάμεσα σε αδελφούς από τόσο πολλά μέρη του κόσμου γινόταν ιδιαίτερα έκδηλη κατά τα μεσημεριανά διαλείμματα. Κάτω από την πλούσια σκιά των πεύκων, στο χώρο της συνέλευσης, μπορούσε να ακούει κανείς πλήθος φωνών να ψάλλουν ύμνους της Βασιλείας.

Οι Συνελεύσεις Γίνονται Στόχος Επιθέσεων

Το επόμενο καλοκαίρι, τον Ιούνιο του 1986, η εφημερίδα «Η Λάρισα» ανέφερε ότι ένα πλήθος με επικεφαλής μερικούς ιερείς συγκεντρώθηκε έξω από τον κινηματογράφο «Γαλαξία», όπου 700 Μάρτυρες είχαν συναθροιστεί για να διεξαγάγουν μια συνέλευση περιοχής. Ο όχλος ήταν αποφασισμένος να διακόψει τη συνέλευση, αλλά η αστυνομία ήρθε προκειμένου να τους διαλύσει. Η εφημερίδα «Η Αλήθεια», που εκδίδεται στη Λάρισα, παρομοίασε τις διαθέσεις του όχλου με εκείνες του πλήθους που ζητούσε με κραυγές το θάνατο του Ιησού, και σημείωσε τα εξής: «Και ‘αρχηγός’ τους ένας μαινόμενος ... ιερέας, δυστυχώς! Απειλούσε, βλασφημούσε. Αλλά σε κάποια στιγμή ... έδινε πεντάλεπτη προθεσμία να εγκαταλείψουν την αίθουσα ... ‘Αλλιώς θα μπούμε μέσα και θα τους σπάσουμε τα κεφάλια’».

Ενόψει τέτοιων επιθέσεων, το Κυβερνών Σώμα αποφάσισε να εκδώσει δύο άρθρα επί αυτού του θέματος. Έτσι, το «Ξύπνα»! 22 Οκτωβρίου 1986 (στην αγγλική) δημοσίευσε ένα άρθρο με θέμα «Θρησκευτικός Διωγμός στην Ελλάδα—Γιατί;» και Η «Σκοπιά» 1 Δεκεμβρίου 1986 δημοσίευσε το άρθρο «Η Θρησκευτική Ελευθερία Δέχεται Επίθεση στην Ελλάδα». Το αποτέλεσμα; Μέλη της ελληνικής κυβέρνησης κατακλύστηκαν από επιστολές! Η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» ανέφερε: «200.000 επιστολές από 208 χώρες έστειλαν μάρτυρες του Ιεχωβά». Η εφημερίδα «Αυγή» έγραψε ότι το Υπουργείο Δικαιοσύνης χρειάστηκε να συγκροτήσει ειδική υπηρεσία για το χειρισμό χιλιάδων επιστολών διαμαρτυρίας που έφταναν κάθε ημέρα.

Οι αδελφοί είχαν νοικιάσει το σύγχρονο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας κοντά στο λιμάνι του Πειραιά για τη διεξαγωγή της συνέλευσης περιφερείας του 1988. Αφού υπογράφτηκε το συμβόλαιο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δαπάνησαν 6.000 ώρες καθαρίζοντας τις εγκαταστάσεις. Αλλά παρά το όνομα του σταδίου, το οποίο εκφράζει κάποια ιδεώδη, ένας εξέχων Μητροπολίτης προκάλεσε έντονη διαμαρτυρία —διατάζοντας μάλιστα να χτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών, κάνοντας μερικούς να νομίσουν ότι είχε ξεσπάσει κάποια συμφορά, λες και γινόταν πόλεμος. Ο Μητροπολίτης αυτός έφτασε στο σημείο να απειλήσει ότι θα γινόταν κατάληψη του σταδίου, αν δεν ανακαλούνταν η άδεια χρήσης του. Δυστυχώς, εξαιτίας της πίεσης που ασκήθηκε, αθετήθηκε το νόμιμο συμβόλαιο —μολονότι απέμεναν μόνο τρεις μέρες μέχρι να αρχίσει η συνέλευση. Οι αδελφοί εργάστηκαν ημέρα και νύχτα για να ετοιμάσουν κάποιον άλλο χώρο για τη διεξαγωγή του τετραήμερου προγράμματος. Όλα τέλειωσαν καλά— προς μεγάλη χαρά όλων των 30.000 ατόμων που μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τα μέρη του προγράμματος είτε απευθείας είτε μέσω τηλεφωνικής σύνδεσης.

(Συνεχίζεται)

Αν και στα δημοσιεύματα αυτά, όπως και σε εκείνα που θα ακολουθήσουν μιλάμε για την Ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ελλάδα, εντούτοις, το έργο που γίνεται είναι ίδιο σε ολόκληρο τον κόσμο… Και το έργο διακήρυξης των καλών νέων στον αγρό, είναι το πρώτο στα ενδιαφέροντα τους…


Παντού η ίδια όμορφη εικόνα… Άνθρωποι που διαθέτουν από το χρόνο τους, μιλώντας και ενθαρρύνοντας συνανθρώπους τους μέσα από τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, προκειμένου να γνωρίσουν την αλήθεια… Με θέρμη, πίστη και ζήλο, δείχνουν το φως σε όσους η καρδιά τους είναι διατεθειμένη να το δει…

Ένας Ιεράρχης Γνωρίζει την Αλήθεια

Παρ’ όλο αυτόν το διωγμό που υποκινούνταν από τον κλήρο και ο οποίος λάβαινε χώρα στη διάρκεια του πολέμου, η Ελένη Κουζιώνη γνώρισε την αλήθεια από έναν ιερέα! Η ίδια αφηγήθηκε: «Υπηρετούσα ως καθηγήτρια σε γυμνάσιο θηλέων στην Αθήνα. Το 1941, ένας αρχιμανδρίτης και καθηγητής θεολογίας τον οποίο γνώριζα καλά, ο Πολύκαρπος Κυνηγόπουλος, διορίστηκε στο γυμνάσιο όπου εργαζόμουν. Ένα παιδί που ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά και εργαζόταν ως λούστρος στα πεζοδρόμια κήρυξε στον κ. Κυνηγόπουλο ενώ του γυάλιζε τα παπούτσια. Αυτός έδειξε ενδιαφέρον και μου μίλησε για αυτή τη συζήτηση· πήγαμε μαζί στο σπίτι του Γεωργίου Δούρα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που άκουσα για το σκοπό που έχει ο Θεός να κάνει αυτή τη γη παράδεισο. Καθώς φεύγαμε, είπα στο θεολόγο: ‘Εδώ είναι η αλήθεια. Εγώ στην εκκλησία δεν πηγαίνω ξανά’. ‘Μη βιάζεστε’, με προειδοποίησε, ‘αφήστε να μελετήσουμε πρώτα’. ‘Και βέβαια θα μελετήσουμε’, του είπα, ‘αλλά εγώ δεν θα το κουνήσω από εδώ. Εσείς μπορείτε να πάτε όπου θέλετε’. Στο μεταξύ, αυτός επισκέφτηκε όλους τους μητροπολίτες που γνώριζε στην περιοχή της Αθήνας, αλλά κανείς τους δεν έδωσε σημασία.

»Κατόπιν, ένας ντόπιος παπάς άρχισε να ψάχνει για μάρτυρες που θα μπορούσαν να καταγγείλουν τον κ. Κυνηγόπουλο. Προειδοποίησα το φίλο μου σχετικά με τον κίνδυνο που διέτρεχε, και αυτός αμέσως ξυρίστηκε, έκοψε τα μαλλιά του, φόρεσε καφέ κουστούμι και βγήκε άλλος άνθρωπος. Ετοίμασε γραπτή απολογία, εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους είχε γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά, και υπέβαλε το έγγραφο αυτό αυτοπροσώπως στις εκκλησιαστικές αρχές». Προς το τέλος του 1943, αυτός και η σαρκική αδελφή του, η Σοφία Ιασωνίδου, καθώς και η Ελένη Κουζιώνη, βαφτίστηκαν. Τώρα, αυτός δεν ήταν πια ο «Πατήρ Πολύκαρπος», αλλά ο αδελφός Κυνηγόπουλος.

Αύξηση στην Περιοχή των Φιλίππων

Κοντά στην αρχαία μακεδονική πόλη των Φιλίππων, όπου ο απόστολος Παύλος και ο σύντροφός του Σίλας είχαν υποστεί ξυλοδαρμό και είχαν φυλακιστεί γύρω στο 50 Κ.Χ., υπάρχει ένα μικρό χωριό που ονομάζεται Κύρια. Στους σύγχρονους καιρούς, την εποχή που ο Γιαννάκος Ζαχαριάδης, ο οποίος είχε γνωρίσει την αλήθεια το 1926, κάλυπτε τη γύρω περιοχή με τα καλά νέα, μια οικογένεια στο χωριό Ροδολίβο πήρε το βιβλίο «Κυβέρνησι». Χρόνια αργότερα, το 1940, ο 19χρονος Τιμολέων Βασιλείου επισκέφτηκε εκείνη την οικογένεια και βρήκε ένα σωρό βιβλία στο ταβάνι του σπιτιού—και μεταξύ αυτών το βιβλίο «Κυβέρνησις». Ο ίδιος θυμάται: «Δαπάνησα πολλές ώρες στο ταβάνι διαβάζοντας ολόκληρο το βιβλίο. Είχα βρει την αλήθεια!»

Αυτός ο νεαρός άρχισε να κηρύττει στους δρόμους, και έτσι βρήκε έναν ομόπιστό του Μάρτυρα, έναν πρώην αστυνομικό που ονομαζόταν Χρήστος Τριανταφύλλου. Προμηθεύτηκε περισσότερα βιβλία από τον Χρήστο και σύντομα σχηματίστηκε στο Ροδολίβο μια εκκλησία που αποτελούνταν από οχτώ νεαρά άτομα. Από αυτούς τους αδελφούς, ο Τιμολέων Βασιλείου, ο Θανάσης Κάλλος και οι Παναγιώτης και Νίκος Ζινζόπουλος συνελήφθησαν στις 3 Οκτωβρίου 1945, απλώς και μόνο επειδή ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τους οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα, όπου τους έδερναν αδιάκοπα επί 24 ώρες—ιδίως χτυπώντας τους στις πατούσες των ποδιών τους. Οι νεαροί δεν μπορούσαν να περπατήσουν επί ένα μήνα.

Το 1940, μερικοί κληρικοί μίσθωσαν κάποιον άνθρωπο για να σκοτώσει τον αδελφό Ζαχαριάδη, ο οποίος υπηρετούσε τότε ως περιοδεύων επίσκοπος. Υποσχέθηκαν σε αυτόν τον πληρωμένο δολοφόνο ότι θα έμενε ατιμώρητος. Έτσι, κατά τη διάρκεια κάποιας συνάθροισης που διεξαγόταν στο σπίτι του αδελφού Ζαχαριάδη, ακούστηκε ένα απροσδόκητο χτύπημα στην πόρτα. Ήταν κάποιος άγνωστος. Ζήτησε να δει τον αδελφό Ζαχαριάδη, που εκείνη ακριβώς τη στιγμή εκφωνούσε μια ομιλία. Οι αδελφοί ζήτησαν από αυτόν τον άνθρωπο να καθήσει. Ο αδελφός Ζαχαριάδης, μόλις αντιλήφτηκε την παρουσία του αγνώστου, έκανε τις ανάλογες προσαρμογές στην ομιλία του. Κατόπιν οι αδελφοί χαιρέτησαν τον άνθρωπο και ο αδελφός Ζαχαριάδης γνωρίστηκε μαζί του. Ο άγνωστος ζήτησε τότε από τον αδελφό Ζαχαριάδη να τον ακολουθήσει στο διπλανό δωμάτιο μόνος. Έβγαλε το περίστροφό του από την τσέπη του, μαζί με τα χρήματα που του είχαν δώσει, και είπε: «Η Μητρόπολη μού ανέθεσε να έρθω εδώ, να σε βρω και να σε σκοτώσω. Αυτό είναι το περίστροφο και αυτά τα χρήματα είναι η πληρωμή για το έγκλημα που θα έκανα. Αλλά ο Θεός με προστάτεψε από το να βάψω τα χέρια μου με αθώο αίμα. Με βοήθησε να γνωρίσω ότι είσαι άνθρωπος του Θεού, αντίθετα από ό,τι μου είχαν πει».

Λόγω των πιστών προσπαθειών που κατέβαλαν αυτοί οι αδελφοί, διοργανώθηκαν εκκλησίες στο Ροδολίβο, στο Δραβήσκο, στην Παλαιοκώμη και στο Μαυρόλοφο. Το έργο εξακολουθούσε να αυξάνει σε αυτές τις βόρειες περιοχές της Ελλάδας.

Ανανεώνεται η Επαφή με το Μπρούκλιν

Η επαφή με την οργάνωση έξω από την Ελλάδα δεν αποκαταστάθηκε παρά μόνο το 1945, όταν αδελφοί από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου έφεραν μερικά έντυπα μαζί τους. Όταν τελικά το τμήμα της Ελλάδας μπόρεσε να έρθει σε επαφή με το Μπρούκλιν, οι αδελφοί του τμήματος ανέφεραν: «Η αλήθεια δεν είναι δέσμια. Το πνεύμα του Ιεχωβά κατηύθυνε τους υπηρέτες του καθώς διεξήγαν το έργο σύναξης των προβάτων του». Στην περίοδο από το 1940 μέχρι το 1945, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων της Βασιλείας σχεδόν δεκαπλασιάστηκε, και από 178 αυξήθηκε σε 1.770 ευαγγελιζομένους.

Εφόσον το τμήμα της Ελλάδας φρόντιζε το έργο στην Αλβανία, γίνονταν επισκέψεις εκεί κατά καιρούς. Το Βιβλίο Έτους 1938 ανέφερε τα εξής για το έργο σε εκείνη τη χώρα: «Και εκεί ενεργεί ο Σατανάς μέσω της Ρωμαιοκαθολικής ιεραρχίας εναντίον της διακήρυξης του αγγέλματος της Βασιλείας. Κατασχέθηκαν τα βιβλία και, παρά το γεγονός ότι υποβλήθηκαν αιτήματα στην αλβανική κυβέρνηση, μέχρι τώρα δεν έχουν επιστραφεί». Ο αριθμός των ευαγγελιζομένων το 1939 ήταν 23. Όταν ένας αδελφός επισκέφτηκε την Αλβανία το 1948, ο αριθμός των ατόμων που κήρυτταν ήταν γύρω στα 35. Ύστερα από αυτό, ήταν δύσκολο να διατηρηθεί η επαφή με τους αδελφούς σε εκείνη τη χώρα εξαιτίας της πολιτικής κατάστασης. Τι χαρμόσυνα ήταν τα νέα, όταν το Μάιο του 1992, ύστερα από δεκαετίες απαγόρευσης, το έργο στην Αλβανία αναγνωρίστηκε νομικά, και οι ευαγγελιζόμενοι είχαν φτάσει τους 50!

Φτάνουν Γαλααδίτες

Το έτος 1946 αποτέλεσε ορόσημο. Στάλθηκαν στην Ελλάδα δύο απόφοιτοι της Γαλαάδ: ο Αντώνης Σιδέρης και ο Τζέιμς Τούρπιν. Ο Αθανάσιος Καρανάσιος, ο οποίος είχε υπηρετήσει πιστά επί πολλά χρόνια ως υπηρέτης τμήματος, αλλά τώρα είχε αρρωστήσει, αντικαταστάθηκε από τον αδελφό Σιδέρη. Το έργο κηρύγματος καθώς και το έργο μετάφρασης διοργανώθηκαν εκ νέου.

Τον Ιούνιο του 1946, ήρθαν από το Μπρούκλιν με πλοίο 152 κιβώτια με έντυπα. Μόλις έμαθε ο κλήρος για αυτή την αποστολή, άρχισε η εναντίωση. Στάλθηκε στις τελωνειακές αρχές εγκύκλιος που έλεγε ότι ‘η εισαγωγή αυτών των βιβλίων θα πρέπει να εμποδίζεται με κάθε μέσο’. Εντούτοις, η εγκύκλιος έφτασε πολύ αργά· οι αδελφοί είχαν ήδη παραλάβει τα βιβλία. Τα διαμοίρασαν αμέσως στους Μάρτυρες. Όταν εκκλησιαστικοί παράγοντες ήρθαν στο τελωνείο για να κατάσχουν τα βιβλία, αυτά βρίσκονταν ήδη αλλού!

Απτόητος ο κλήρος δοκίμασε το 1947 καινούρια τακτική. Το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων έστειλε εγκύκλιο σε όλες τις κυβερνητικές υπηρεσίες που έλεγε ότι όλα τα έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά θα πρέπει να φέρουν την ένδειξη «Αίρεσις των Μαρτύρων του Ιεχωβά». Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αρνούνται τα ταχυδρομεία και τα τελωνεία να μας επιτρέπουν να παραλαμβάνουμε έντυπα από τις Ηνωμένες Πολιτείες ή να ταχυδρομούμε οτιδήποτε εντός της Ελλάδας, αν αυτά δεν έφεραν εκείνη την ένδειξη. Ένα εξέχον γεγονός που έλαβε χώρα εκείνο το έτος ήταν η επίσκεψη στην Ελλάδα του Ν. Ο. Νορ, του τρίτου προέδρου της Εταιρίας, και του Μ. Τζ. Χένσελ, ο οποίος έγινε τελικά ο πέμπτος της πρόεδρος. Έγιναν διευθετήσεις για καινούριο κτίριο τμήματος στην οδό Τενέδου 16 στην Αθήνα. Δυστυχώς, το Νοέμβριο του ίδιου έτους, οι δυο απόφοιτοι της Γαλαάδ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Ο Πλάτων Υδραίος διορίστηκε στο τμήμα ως εκπρόσωπος της Εταιρίας.

Υποβάλλεται στην Κυβέρνηση Αναφορά Σχετικά με το Διωγμό

Όταν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι στην Ελλάδα δεν υπήρχε θρησκευτικός διωγμός, υποβλήθηκε στην κυβέρνηση, τον Αύγουστο του 1946, μια αναφορά που τεκμηρίωνε την κακομεταχείριση την οποία υφίσταντο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Στην πραγματικότητα, ο διωγμός εντεινόταν ολοένα και περισσότερο. Το 1946, σε διάστημα πέντε μόλις μηνών, 442 αδελφοί μας οδηγήθηκαν στα δικαστήρια. Μάλιστα, μερικοί εκτελέστηκαν αργότερα.

Το Μάρτιο του 1946, στο χωριό Φύκη της Θεσσαλίας, έδειραν με ρόπαλα και όπλα δέκα Μάρτυρες που αρνούνταν να παραβιάσουν τις Χριστιανικές αρχές· τους έριξαν κάτω και τους ποδοπάτησαν με τόσο κτηνώδη τρόπο ώστε τους παραμόρφωσαν. Κατόπιν τους έριξαν σε έναν ασβεστόλακκο και τους κύλησαν στον ασβέστη. Οι χωρικοί τα παρατηρούσαν όλα αυτά άπραγοι. Όταν ένας άλλος Μάρτυρας πήγε να τους επισκεφτεί το βράδυ, υποβλήθηκε και αυτός στην ίδια μεταχείριση.

Με υποκίνηση του μητροπολίτη Τρικάλων, ξέσπασαν την αμέσως επόμενη ημέρα παρόμοια βίαια επεισόδια στο κοντινό Ελευθεροχώρι. Ένας αδελφός προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί μέσω του τύπου για την κακομεταχείριση που υφίσταντο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τον οδήγησαν στο υπόγειο του αστυνομικού τμήματος και τον έδειραν μέχρι που έχασε τις αισθήσεις του. Τον πέταξαν αιμόφυρτο σε ένα στενό σοκάκι πίσω από το τμήμα. Ένας περαστικός τον πήγε στο φαρμακείο για παροχή πρώτων βοηθειών. Χρειάστηκε να περάσουν 15 ημέρες για να ανακτήσει τις αισθήσεις του και ένας μήνας για να μπορέσει να διηγηθεί τι του συνέβη.

Ο Γρηγόρης Καραγιώργος, οικογενειάρχης και Μάρτυρας από το Παλαιόκαστρο Καρδίτσας, αρνήθηκε επίσης να συμβιβάσει τις θρησκευτικές του αρχές. Στις 15 Αυγούστου 1946, έπεσε στα χέρια ομάδας αυτοδιόριστων τιμωρών που τον υπέβαλαν σε μεσαιωνικά βασανιστήρια, τα οποία οδήγησαν τελικά στο θάνατό του.

Παρόμοιες ωμότητες διαπράχτηκαν στις 26 Ιουνίου 1947 κοντά στη Σπάρτη. Στο χωριό Βρονταμάς, μια ομάδα οπλισμένων αστυνομικών βρήκε τον Παναγιώτη Τσεμπελή να διεξάγει Γραφική μελέτη με μια νεοενδιαφερόμενη γυναίκα. Έδειραν και τους δύο· η αστυνομία θέλησε να κρεμάσει τη γυναίκα, ωστόσο μεσολάβησαν μερικοί χωρικοί. Αφού υπέβαλαν τον αδελφό σε βασανιστήρια και του έσπασαν το σαγόνι, τον έδεσαν και τον έσυραν ενάμισι χιλιόμετρο έξω από το χωριό. Κατόπιν οι ένοπλοι αστυνομικοί τον πυροβόλησαν και τον σκότωσαν.

Στο ίδιο χωριό, έσπασαν το χέρι μιας αδελφής επειδή δεν ήθελε να κάνει το σημείο του σταυρού. Στο γειτονικό χωριό Γκοριτσά, ένοπλοι αστυνομικοί εισέβαλαν στο σπίτι μιας αδελφής, την έγδυσαν, την κρέμασαν ανάποδα και την υπέβαλαν σε βασανιστήρια. Ο Γιώργος Κωνσταντάκης, ένας σκαπανέας, οδηγήθηκε στο κοντινό δάσος και εκτελέστηκε.

Φυσικά, καμιά από αυτές τις κτηνωδίες δεν σταμάτησε το έργο κηρύγματος. Κατά το υπηρεσιακό έτος 1949, σημειώθηκε νέος ανώτατος αριθμός 2.808 ευαγγελιζομένων, παρά το γεγονός ότι πάνω από 700 αδελφοί και αδελφές είχαν φερθεί ενώπιον δικαστηρίων.

Εξορία!

Πολλοί οικογενειάρχες εξορίστηκαν σε απομονωμένα νησιά, όπως είναι η Γιάρος και η Μακρόνησος. Η Μακρόνησος ήταν ένα άνυδρο ερημονήσι που έγινε διαβόητο για τη σκληρή μεταχείριση στην οποία υποβάλλονταν όσοι κρατούνταν εκεί. Ο Θεόδωρος Νέρος αφηγήθηκε: «Μας πήγαν στη Μακρόνησο με πλοίο, το Φεβρουάριο του 1952. Μαζί μου ήταν ο Μιχάλης Γκαράς και ο Γιώργος Παναγιωτούλης, που είχαν ήδη κάνει πέντε χρόνια στη φυλακή. Είχαν αποφυλακιστεί και τώρα τιμωρούνταν και πάλι εξαιτίας της Χριστιανικής τους ουδετερότητας. Μόλις καταφτάσαμε, και οι δυο τους υπέστησαν βάναυσο ξυλοδαρμό.

»Ύστερα από αγγαρείες αρκετών ημερών, μερικοί στρατιώτες ήρθαν μια νύχτα στο κελί μας και με ξύπνησαν με τα λόγια: ‘Σήκω! Πάμε να σε εκτελέσουμε!’ ‘Εντάξει’, είπα και πήγα να ντυθώ. ‘Όχι!’ είπαν, ‘μείνε έτσι όπως είσαι’. Έπειτα από λίγο μου είπαν: ‘Δεν θα πεις τίποτα;’ ‘Όχι! Τι να πω;’ απάντησα. ‘Εδώ πάμε για να σε εκτελέσουμε και δεν θα πεις τίποτε;’ ‘Δεν έχω τίποτε να πω’. ‘Καλά, δεν θα γράψεις στους δικούς σου;’ ‘Όχι!’ απάντησα, ‘το ξέρουν ότι μπορεί να πεθάνω’. ‘Τότε πάμε’, είπαν. Έξω, ένας αξιωματικός φώναξε: ‘Στήστε τον εκεί στον τοίχο! Γύρνα τον πίσω!’ Ένας στρατιώτης όμως μου είπε τότε: ‘Δεν ξέρεις ότι δεν μπορούμε να σε εκτελέσουμε χωρίς να περάσεις από στρατοδικείο;’ Η όλη υπόθεση ήταν τέχνασμα για να διασπάσουν την ακεραιότητά μου!»

Ο αδελφός Νέρος αφηγήθηκε επίσης για το πώς ο Ιεχωβά προμήθευε πνευματική τροφή για τους αδελφούς που ήταν εξόριστοι: «Μια ημέρα κάποιος μου έστειλε ένα κουτί με λουκούμια. Φυσικά, όλα τα δέματα περνούσαν από έλεγχο. Οι ελεγκτές, όμως, ανυπομονούσαν τόσο πολύ να δοκιμάσουν τα λουκούμια που δεν πρόσεξαν τι υπήρχε κάτω από το χαρτί της συσκευασίας τους. Ήταν μια ολόκληρη «Σκοπιά». Οι αδελφοί σχολίασαν: ‘Οι στρατιώτες έφαγαν τα λουκούμια και εμείς φάγαμε τη «Σκοπιά» λουκούμι!’ Κάτι καλό βγήκε από όλα αυτά τα παθήματα. Ένας δεσμοφύλακας, ο οποίος είχε εντολή να παρακολουθεί τους Μάρτυρες όταν διεξήγαν μελέτες με άλλους εξορίστους, έγινε ο ίδιος Μάρτυρας 25 χρόνια αργότερα—και το ίδιο έκαναν και πολλά μέλη της οικογένειάς του. Όταν συναντιόμαστε, θυμόμαστε τα όσα ζήσαμε τα χρόνια τα παλιά».

Εκτελέσεις Τηρητών Ακεραιότητας

Στις 8 Απριλίου 1948, το «Ξύπνα»! κατήγγειλε το διωγμό που υφίσταντο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ελλάδα. Στάλθηκε ειδική επιστολή στον Έλληνα υπουργό δημόσιας τάξης σε διαμαρτυρία για την εκτέλεση του 37χρονου Χρήστου Μουλώτα, πατέρα τεσσάρων παιδιών, από αντάρτες επειδή αρνούνταν να τους προσφέρει υπηρεσίες. Η ίδια επιστολή ανέφερε επίσης ότι στις 9 Φεβρουαρίου 1949 οι κυβερνητικές αρχές είχαν εκτελέσει τον Ιωάννη Τσούκαρη από την Καρίτσα της Λάρισας.

Μάταια πάσχιζαν οι αδελφοί της εκκλησίας στη Λάρισα να επιτύχουν την απελευθέρωσή του. Λίγες ημέρες πριν από το θάνατό του, κατάφεραν να του στείλουν μερικές επιστολές. Στην τελευταία επιστολή που έγραψε ο αδελφός Τσούκαρης, με ημερομηνία 7 Φεβρουαρίου 1949, ανέφερε τα εξής:

«Αδελφέ μου αγαπητέ, πάντως η υπόθεσή μου κρέμεται στα χέρια του Ιεχωβά των δυνάμεων. Σήμερα το πρωί ... με πήγαν στο Μεζούρλο [τον τόπο εκτέλεσης], αλλά δεν με εκτέλεσαν· μου είπαν ότι πέρασε η ώρα. Αλλά είδαν όλοι το θάρρος μου και τους έκανε εντύπωση. Δεν ξέρω τώρα αν θα γίνει η εκτέλεση άλλο πρωί, αλλά ας εμπιστευόμαστε και ας δεόμαστε πάντοτε εις Αυτόν. Ας μη φοβηθούμε ανθρώπους, διότι η Γραφή λέει: ‘Ο φόβος του ανθρώπου στήνει παγίδα· ο δε πεποιθώς επί Ιεχωβά θέλει είσθαι εν ασφαλεία’. Ας έχουμε τέτοια πίστη όπως είχε ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδέ-νεγώ, οι οποίοι είπαν καθαρά: ‘Εάν ήναι ούτως, ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν, είναι δυνατός να μας ελευθερώση εκ της καμίνου του πυρός της καιομένης. Αλλά και αν ουχί, ας ήναι γνωστόν εις σε, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούμεν’».

Στις 9 Φεβρουαρίου, ο αδελφός οδηγήθηκε στο Μεζούρλο και εκτελέστηκε. Οι αναγνώστες του «Ξύπνα»! έστειλαν χιλιάδες επιστολές στους υπουργούς της κυβέρνησης, στις ελληνικές πρεσβείες και στα προξενεία για να διαμαρτυρηθούν για τέτοιου είδους εκτελέσεις. Παρ’ όλα αυτά, ένας Ελληνορθόδοξος θεολόγος και καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών υποστήριξε την εκτέλεση του αδελφού Τσούκαρη με τα εξής λόγια: «Το να αρνείται κανείς να πάρει όπλο για λόγους συνείδησης είναι για εμάς κάτι το εντελώς άγνωστο και αδιανόητο». Πόσο αληθινά ήταν, δυστυχώς, αυτά τα λόγια!

Λήγει ο Στρατιωτικός Νόμος

Όταν επιτέλους έληξε ο στρατιωτικός νόμος, οι αδελφοί και οι αδελφές μπορούσαν να κινούνται πιο ελεύθερα και να κηρύττουν τα καλά νέα. Για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια, μπορούσαν να προσφέρουν ένα δεμένο βιβλίο στο κοινό—το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής». Τα έτη 1950-1951, οι ευαγγελιζόμενοι αυξήθηκαν κατά 26 τοις εκατό, οι τάξεις των σκαπανέων κατά 28 τοις εκατό και οι Γραφικές μελέτες κατά 37 τοις εκατό.

Φυσικά, ο διωγμός δεν κατασίγασε. Το 1950, η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία κατέφυγε σε άλλη τακτική. Προσπάθησε να βαφτίσει δια της βίας παιδιά Μαρτύρων του Ιεχωβά. Βάφτισαν δια της βίας ένα 17χρονο νεαρό που ονομαζόταν Τιμόθεος, τον οποίο οι γονείς του είχαν αναθρέψει στην αλήθεια από βρεφική ηλικία, και του έδωσαν το όνομα «Δημήτριος»!

Το Δεκέμβριο του 1951, ο αδελφός Νορ και ο αδελφός Χένσελ επισκέφτηκαν δεύτερη φορά την Ελλάδα. Επειδή η αστυνομία αρνήθηκε να δώσει άδεια για συνέλευση, οι αδελφοί αυτοί μίλησαν σε 905 Μάρτυρες σε διάφορα σπίτια.

Λόγω της αυξημένης θεοκρατικής δραστηριότητας, ήταν αναγκαίο να οικοδομηθεί καινούριο κτίριο τμήματος. Η τοποθεσία που επιλέχτηκε βρισκόταν στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Καρτάλη. Το έργο οικοδόμησης ξεκίνησε το 1953· μέχρι τον Οκτώβριο του 1954, είχε ετοιμαστεί ένα καινούριο τριώροφο κτίριο για τη στέγαση της οικογένειας Μπέθελ, του εργοστασίου και των γραφείων. Εκείνο το έτος, σημειώθηκε ένας νέος ανώτατος αριθμός 4.931 ευαγγελιζομένων.

(Συνεχίζεται)

Ένα σπάνιο εξώφυλλο από τη ΣΚΟΠΙΑ 15 Ιανουαρίου 1920 στα ελληνικά… Κάπως έτσι γίνονταν το έργο στην Ελλάδα εκείνη την εποχή… Και βέβαια χρειάστηκε πολύ έρευνα έως ότου το φως γίνει ευδιάκριτο και η κατανόηση πολύ διαφορετική. Θα το διακρίνεται εύκολα, αν ρίξετε μια πιο προσεκτική ματιά στη φωτογραφία…


Μετακομίζουμε λίγο βορειότερα, στην παραλία της Θεσσαλονίκης… Εδώ, πέρσι, είχε στηθεί ένα εξαιρετικό περίπτερο για το οποίο είχαμε κάνει πολύ κουβέντα τότε… Πάντα όμως οι αδερφοί εκεί είναι εκπληκτικά δραστήριοι και το έργο τους γίνεται με πολύ θέρμη στους ανθρώπους που έχουν διάθεση να γνωρίσουν την αλήθεια…

Το Έργο Σκαπανέα

Ακόμη και σε εκείνα τα δύσκολα πρώτα χρόνια, μερικοί ζηλωτές Έλληνες διακατέχονταν από την επιθυμία να κάνουν τη διακονία σταδιοδρομία τους. Ο Μιχάλης Καμινάρης, ένας από τους πρώτους σκαπανείς, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1934, ξεχειλίζοντας από την επιθυμία να κηρύξει τα καλά νέα ολοχρονίως. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ενώθηκε μαζί του ο Μιχάλης Τριανταφυλλόπουλος. Αυτοί οι δυο αδελφοί κάλυψαν αρκετές περιοχές της Ελλάδας. Ο αδελφός Καμινάρης θυμάται: «Όσο προόδευε το έργο, τόσο φούντωνε η εναντίωση. Στο χωριό Μαγουλιανά, αντιμετωπίσαμε οχλαγωγία, και στο χωριό Πράσινο, ο παπάς διήγειρε επίθεση εναντίον μας. Στο νομό Μεσσηνίας, καθώς και στο νομό Αιτωλοακαρνανίας, περάσαμε από δεκάδες δίκες για το ζήτημα του προσηλυτισμού.

»Προκειμένου να μειωθεί ο αριθμός των συλλήψεων, το Γραφείο Τμήματος μάς συμβούλεψε να εργαζόμαστε ένας-ένας και όχι μαζί. Ήταν σκληρό να εργάζεται κανείς μόνος του, χωρίς να έχει κάποιον να του μιλάει, αλλά προχώρησα αψηφώντας τους κινδύνους και τη μοναξιά, με απόλυτη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά. Πολλές φορές μου έλεγαν οι άνθρωποι: ‘Φαντάσου πόσα χρήματα παίρνεις για να φτάσεις και έως εδώ’. Πού να ήξεραν ότι έμενα πολλές φορές νηστικός και ότι δεν γνώριζα καν αν θα έβρισκα μέρος να κοιμηθώ. Μερικές φορές, όταν βρισκόμουν σε περιοχή όπου οι άνθρωποι διάκεινταν εχθρικά, το πιο ασφαλές μέρος για ύπνο ήταν το τοπικό νεκροταφείο». Ο αδελφός Καμινάρης είναι μέλος της οικογένειας Μπέθελ από το 1945. Ο αριθμός των τακτικών σκαπανέων ανέβηκε στα ύψη, από 8 σκαπανείς το 1938 σε περίπου 1.800 το 1993.

Προσπάθειες Καταστολής του Έργου Κηρύγματος

Προκειμένου να δοθεί ώθηση στο έργο κηρύγματος που άρχισε να σημειώνει ανοδική πορεία, στις 19 Φεβρουαρίου 1936, έγινε η εγκατάσταση του πρώτου τυπογραφείου της Εταιρίας στην Ελλάδα, στο υπόγειο της οδού Λομβάρδου 51, στην Αθήνα—με ένα μεταχειρισμένο επίπεδο πιεστήριο φύλλων Offenbach. Έτσι, το Μάιο εκείνου του έτους, αυτό το πιεστήριο χρησιμοποιήθηκε για να τυπωθεί το περιοδικό «Ο Χρυσούς Αιών» (τώρα «Ξύπνα»!). Η «Σκοπιά» εξακολουθούσε να τυπώνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Εντούτοις, ο Ορθόδοξος κλήρος δεν ήθελε να κυκλοφορεί το καινούριο αυτό περιοδικό. Έτσι, το τεύχος του Αυγούστου 1936, του «Χρυσού Αιώνα», ανήγγειλε ότι υπό την πίεση του κλήρου ο διευθυντής ταχυδρομικών συγκοινωνιών και δεμάτων είχε απαγορέψει την ταχυδρομική διανομή αυτού του περιοδικού. Εντούτοις, οι εκδότες του περιοδικού διαβεβαίωσαν τους συνδρομητές ότι θα εξακολουθούσαν να λαβαίνουν το περιοδικό σε τακτική βάση. Αλλά τα πράγματα επρόκειτο σε λίγο να πάρουν τροπή προς το χειρότερο.

Στις 4 Αυγούστου 1936, άλλαξε η κυβέρνηση. Ο Ιωάννης Μεταξάς έγινε ο καινούριος κυβερνήτης της χώρας, με απόλυτες εξουσίες. Το 1938, όταν ο αριθμός των ευαγγελιζομένων ήταν 212, θεσπίστηκε ένας νόμος που απαγόρευε τον προσηλυτισμό. Αυτός ο νόμος υπήρξε έκτοτε ένα από τα πιο δύσκολα εμπόδια για το έργο κηρύγματος στην Ελλάδα. Τον Οκτώβριο του 1939, στη διάρκεια μιας συνάθροισης στην Αθήνα, συνελήφθησαν 85 αδελφοί μας, γυναίκες και άντρες. Η Ασφάλεια μετέφερε τις 35 αδελφές σε ένα θάλαμο και διαμοίρασε τους αδελφούς στα διάφορα αστυνομικά τμήματα, όπου τέθηκαν υπό κράτηση.

Την επόμενη ημέρα συνελήφθη στα γραφεία της Εταιρίας ο αδελφός Καρανάσιος, ο επίσκοπος τμήματος. Το τυπογραφείο σφραγίστηκε, και η περιουσία της Εταιρίας δημεύτηκε. Με υποκίνηση του κλήρου, ασκήθηκε πίεση σε όλους τους αδελφούς που είχαν συλληφθεί προκειμένου να υπογράψουν μια δήλωση σύμφωνα με την οποία θα επέστρεφαν στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Απειλήθηκαν με εξορία σε απόμακρα νησιά του Αιγαίου.

Ο Κώστας Χρήστου, ένας από τους 85, αφηγήθηκε σχετικά με μια ιδιαίτερα δόλια τακτική με την οποία ασκούνταν πίεση: «Κύριε Χρήστου, η σύζυγός σου υπέγραψε και θα είναι ελεύθερη. Θα ήταν κρίμα να μείνει μόνη της και εσύ να καταλήξεις εξόριστος στη Σέριφο!» Ο αδελφός Χρήστου, όμως, απάντησε: «Η σύζυγός μου εξαρτάται από τον Ιεχωβά και όχι από εμένα. Είναι ελεύθερη να αποφασίζει μόνη της. Αλλά είμαι βέβαιος ότι η σύζυγός μου δεν υπέγραψε. Και τι να υπογράψει; Ότι είναι κακό να λατρεύει τον Δημιουργό μας;»

Ένα άτομο που είχε φιλικές σχέσεις με τον Μεταξά γνώριζε επίσης και τους Μάρτυρες του Ιεχωβά· αυτός θεωρούσε τερατώδη την απόφαση να εξοριστούν οι Μάρτυρες. Έτσι, είπε στο δικτάτορα: «Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πολιτικοί μας αντίπαλοι. Τι κάνουν; Περιμένουν να έρθει η Βασιλεία του Θεού. Αν έρθει, τόσο το καλύτερο. Και εμείς την περιμένουμε». Αφού πείστηκε ότι έτσι είχαν τα πράγματα, ο δικτάτορας διέταξε αμέσως την αναίρεση αυτής της απόφασης. Οι αδελφοί κατενθουσιάστηκαν. Τελικά, μόνο 6 από τα 85 άτομα που συνελήφθησαν είχαν συμβιβαστεί κάτω από πίεση. Μετά από την εκδίκαση της υπόθεσης, επιστράφηκαν εξ ολοκλήρου η περιουσία του τμήματος και τα χρήματα. Το γραφείο τμήματος και το τυπογραφείο άρχισαν να λειτουργούν πάλι ελεύθερα. Ωστόσο, όχι για πολύ καιρό!

Τα Χρόνια του Πολέμου

Στις 28 Οκτωβρίου 1940, η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας, ρίχνοντας τη χώρα στη δίνη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι στρατιές των Γερμανών και των Βουλγάρων εισέβαλαν στην Ελλάδα, σκοτώνοντας πολλούς. Δεκαεννέα αδελφοί έχασαν τη ζωή τους. Κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος. Πολλοί από τους 225 ευαγγελιζομένους αντιμετώπισαν στρατοδικεία λόγω της ουδέτερης στάσης τους. Μερικοί καταδικάστηκαν σε ποινές που κυμαίνονταν από 7 μέχρι 20 έτη φυλάκισης· άλλοι καταδικάστηκαν σε ισόβια δεσμά. Σε λίγες περιπτώσεις, όπως αυτή του Εμμανουήλ Πατεράκη από την Κρήτη, καταδικάστηκαν σε θάνατο. Εντούτοις, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, δεν εκτελέστηκε καμιά θανατική καταδίκη στην Ελλάδα.

Στη διάρκεια της κατοχής, τέθηκαν υπό απαγόρευση τα βιβλία της Εταιρίας, αλλά μερικά εξακολουθούσαν να πέφτουν στα χέρια αδελφών. Μετά τον Απρίλιο του 1941, η παροχή πνευματικής τροφής γινόταν με διάφορα μέσα υπό την επιφάνεια. Κάθε επικοινωνία με τους αδελφούς των κεντρικών γραφείων είχε διακοπεί· άρθρα από παλιότερα τεύχη της Σκοπιάς ανατυπώνονταν στον πολύγραφο, και το ίδιο γινόταν με τα βιβλία «Θρησκεία» και «Σωτηρία», καθώς και με το βιβλιάριο «Πρόσφυγες». Οι αδελφοί εξακολουθούσαν να κηρύττουν, αλλά ανεπίσημα. Δάνειζαν βιβλιάρια σε ενδιαφερόμενα άτομα, προτρέποντας εκείνους που έδειχναν περαιτέρω ενδιαφέρον να συναθροίζονται με τους μικρούς ομίλους. Με αυτόν τον τρόπο, πολλοί γνώρισαν την αλήθεια.

Μερικοί Γλιτώνουν την Τελευταία Στιγμή

Με σκοπό την αντίσταση ενάντια στα κατοχικά στρατεύματα, συγκροτήθηκαν ομάδες ανταρτών από τους Έλληνες. Στις 18 Οκτωβρίου 1943, ο Γερμανικός Στρατός εισέβαλε στο Καλαμάκι της Θεσσαλίας, όπου υπήρχε από παλιά μια δραστήρια εκκλησία. Οι αντάρτες, που είχαν εκεί το αρχηγείο τους, είπαν στους χωρικούς ότι θα έπρεπε να ζητήσουν καταφύγιο στα βουνά προκειμένου να προστατευτούν. Οι αδελφοί, κατόπιν προσευχής, αποφάσισαν να μη μετακινηθούν. Όταν κατέφτασαν οι Γερμανοί, λεηλάτησαν τα σπίτια και έβαλαν φωτιά σε όσα ήταν άδεια. Δυο τρίτα των σπιτιών κάηκαν. Από τις οικογένειες του Καλαμακίου, που αριθμούσαν λιγότερες από 80, σκοτώθηκαν 65 άτομα. Εντούτοις, ήταν συγκινητικό το ότι κανένας αδελφός δεν έχασε τη ζωή του.

Στις 24 Αυγούστου 1944, τέσσερις από τους αδελφούς μας κατηγορήθηκαν για εσχάτη προδοσία και καταδικάστηκαν σε θάνατο από αντάρτες στο χωριό Τουρκολέκα, που βρίσκεται κοντά στη Μεγαλόπολη. Καθώς οδηγούνταν στον τόπο της εκτέλεσης, το πυροβολικό των Γερμανών εξαπέλυσε αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον τους και οι αντάρτες διασκορπίστηκαν. Έτσι, η εκτέλεση ματαιώθηκε!

Κατά καιρούς, οι Γερμανοί στρατιώτες περικύκλωναν κάποια περιοχή και σκότωναν όλους τους άντρες ως αντίποινο για διάφορες πράξεις σαμποτάζ. Στην Καλλιθέα, ένα προάστιο της Αθήνας, οι Γερμανοί στρατιώτες είχαν μαζέψει όλους τους άντρες για να τους εκτελέσουν. Έκαναν έρευνα στο σπίτι του Θανάση Παλαιολόγου και ήταν έτοιμοι να τον συλλάβουν, όταν ξαφνικά ο αξιωματικός αναγνώρισε ότι τα βιβλία και τα περιοδικά πάνω στο τραπέζι ήταν απαγορευμένες εκδόσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ρώτησε: «Είσαι Σπουδαστής της Γραφής;» Ο αδελφός Παλαιολόγου απάντησε: «Ναι!» Ο αξιωματικός τού εκμυστηρεύτηκε: «Η μητέρα μου στη Γερμανία ανήκει στους Σπουδαστές της Γραφής», και κατόπιν έφυγε, παίρνοντας μαζί του τους στρατιώτες!

Διωγμός στη Διάρκεια του Πολέμου

Στο Ελευθεροχώρι, μια άλλη εκκλησία η οποία είχε ιδρυθεί προ πολλού αντιμετώπιζε με θάρρος τα χρόνια του πολέμου. Ο Ηλίας Παντέρας αναφέρει: «Η δεκαετία 1940-1950 ήταν μια περίοδος πύρινης δοκιμασίας. Όποτε πήγαιναν οι αδελφοί από σπίτι σε σπίτι, χτυπούσαν οι καμπάνες, και ο πρόεδρος της κοινότητας μαζί με τους ιερείς και τους αγροφύλακες συνελάμβαναν τους αδελφούς και τους έσερναν στα δικαστήρια. Σε δυο περιπτώσεις, εθνικιστικές ομάδες με επικεφαλής κάποιον αστυνομικό έκαναν έφοδο στα σπίτια αδελφών και τους οδήγησαν στην Ορθόδοξη εκκλησία. Προσπάθησαν να τους εξαναγκάσουν να κάνουν το σημείο του σταυρού και να φιλήσουν τις εικόνες. Όταν οι αδελφοί αρνήθηκαν, τους ξυλοκόπησαν αλύπητα».

Ομάδες κομμουνιστών και τοπικοί ιθύνοντες συνέλαβαν κάποτε αδελφούς και τους διέταξαν να φυλάνε σκοπιά. Επειδή οι αδελφοί αρνήθηκαν να το κάνουν, τους οδήγησαν σε ένα κοντινό χωριό και τους παρέδωσαν στις αρχές, οι οποίες αποφάσισαν ότι ο Νίκος Παπαγεωργίου, ο Κώστας Χριστάνας και ο Κώστας Παπαγεωργίου θα έπρεπε να εκτελεστούν. Από την εφταμελή επιτροπή, μόνο ένας δεν έδωσε την έγκρισή του για την εκτέλεση. Οι αδελφοί οδηγήθηκαν σε ένα χωριό χτισμένο σε βουνοπλαγιά. Τους απαγγέλθηκε η θανατική καταδίκη, τους έδεσαν και τους ξυλοκόπησαν. Κατά τη διάρκεια του ξυλοδαρμού, ο Νίκος Παπαγεωργίου, τον οποίο είχαν δέσει χειροπόδαρα, κατρακύλησε κατά μήκος της βουνοπλαγιάς και σταμάτησε μόλις λίγο πριν από έναν γκρεμό κάτω από τον οποίο κυλούσε ένα ποτάμι. Έδερναν τους αδελφούς επανειλημμένα επί οχτώ μέρες και στη συνέχεια τους άφησαν ελεύθερους.

Ο Νίκος Παπαγεωργίου αφηγήθηκε: «Ο αρχηγός της ομάδας του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου με πήρε στο γραφείο του και μου είπε ότι με λύπη του με πληροφορεί ότι είχε λάβει την εντολή να με εκτελέσει. Μου είπε ότι θα προσπαθούσε να με βοηθήσει, αλλά ότι και εγώ θα έπρεπε να τον βοηθήσω. Άπλωσα το χέρι μου και έπιασα το δεξί του χέρι, λέγοντας: ‘Αν με αγαπάς, εκτέλεσέ με αμέσως. Αν αρνηθώ το πιστεύω μου, τότε κλάψε με’». Φανερά συγκινημένος, ο αρχηγός της ομάδας φρόντισε να αφεθεί ελεύθερος ο αδελφός Παπαγεωργίου. Είναι ενδιαφέρον ότι σύντομα όλοι εκείνοι που είχαν δώσει εντολή να γίνει αυτή η εκτέλεση έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο.

Ο αδελφός Παπαγεωργίου, που είναι τώρα ηλικίας 90 ετών, είναι ακόμη δραστήριος στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Υπάρχουν δυο ακμάζουσες εκκλησίες στο Ελευθεροχώρι σήμερα. Είναι φανερό ότι ο Ιεχωβά ευλόγησε έναν πιστό αδελφό—τον Γιάννη Κωσταρέλο από τον Εξάλοφο—και αυτός έγινε εκατοντάδες.—Παράβαλε Ησαΐας 60:22.

(Συνεχίζεται)