Η Βιβλική περιγραφή δείχνει ότι ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, τοποθετήθηκε σ’ έναν κήπο ή πάρκο και περιβαλλόταν απ’ όλα όσα ήταν αναγκαία για να διατηρηθεί στη ζωή. Υπήρχε αφθονία βλάστησης και «παν δένδρον ωραίον εις την όρασιν και καλόν εις την γεύσιν.» Για να υπάρχει τόσο μεγάλη ποικιλία δέντρων, προφανώς δεν ήταν κάποιος μικρός κήπος ή πάρκο.


Ο Άνθρωπος Λαχταρά τον Παράδεισο. Στους σύγχρονους καιρούς ο άνθρωπος φτιάχνει κήπους και πάρκα μέσα ή κοντά σε μεγάλες πόλεις. Γιατί; Γιατί αυτός που μένει στην πόλη συχνά λαχταράει να ξεκουράσει το πνεύμα του ανανεώνοντας την επαφή του με τη φύση. Και πόσο πολύ χαιρόμαστε όταν περπατάμε σ’ ένα όμορφο πάρκο ή κήπο, ιδιαίτερα όταν έχει ανθισμένα λουλούδια και δέντρα!


Πόσες φορές καθώς βλέπουμε έναν κήπο με όμορφα λουλούδια δεν λέμε: «Τι Παράδεισος!» Πόσο πιο πολύ θα μας άρεσε να ζούμε μέσα σε τέτοιες παραδεισένιες συνθήκες! Ναι, είναι μια φυσική λαχτάρα, η οποία φτάνει στην αρχική προέλευση του ανθρώπου στο παραδεισένιο πάρκο της Εδέμ. Γι' αυτό και μας αρέσουν τα λουλούδια και κάνουμε καθετί για να μη λείπουν από το σπίτι μας.

Αφήγηση από τον Μάρτιν Βέντερκβιστ

Ήταν μια αξέχαστη στιγμή. Συνέβη στη διάρκεια μιας σφοδρής χιονοθύελλας. Καμιά δεκαριά από μας στεκόμαστε γύρω από τον ανοιχτό τάφο και ψέλναμε. Μετά είπα λίγα λόγια ότι θα ξανασυναντηθούμε όταν παρέλθει από τη γη ο καιρός των δυσκολιών.

Ο νεαρός πατέρας γονάτισε, πήρε το μικρό άσπρο φέρετρο στα χέρια του και προσεκτικά το έθαψε στη γη. Δάκρυα υπήρχαν σχεδόν σ’ όλα τα μάτια καθώς επιστρέφαμε μέσα από το δάσος στο σπίτι. Το βράδυ, με τη συντροφιά και τη συζήτηση, όλοι παρηγορήθηκαν από τις σκέψεις που μπόρεσα να παρουσιάσω από το λόγο του Θεού.—Ιωάννης 5:28, 29· Ρωμαίους 15:4.

Στα εξήντα μου χρόνια σαν διαγγελέας του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού, πάνω από 600 φορές έχω παρηγορήσει τις οικογένειες των νεκρών καθώς διεξήγα τις ομιλίες κηδείας σε διάφορα μέρη της Σουηδίας και της Φιλανδίας. Αλλά προτού σας διηγηθώ περισσότερα για τις εμπειρίες που είχα, θα σας εξηγήσω πρώτα πώς έγινα διάκονος.

Οι Πρώτες Επιδράσεις

Μια μέρα του 1908, όταν επέστρεψε ο πατέρας μου στο σπίτι από τη δουλειά του στη Στοκχόλμη, βρήκε στο τραίνο ένα τετρασέλιδο φυλλάδιο. Αυτό το φυλλάδιο με τίτλο «Πού Είναι οι Νεκροί;» ήταν εκδόσεως του διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής. Επειδή και οι γονείς μου πίστευαν στη Βίβλο, διαβάζοντας αυτό το φυλλάδιο υποκινήθηκαν να μελετήσουν πιο βαθιά το Λόγο του Θεού.

Οι γονείς μου σύντομα ήρθαν σ’ επαφή με τους Σπουδαστές των Γραφών, όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Και οι δυο τους άρχισαν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις που γίνονταν κάθε Κυριακή σε μια μικρή αίθουσα στη Στοκχόλμη, μαζί με 50 περίπου άλλους. Τον Αύγουστο του 1912 ο Κάρολος Τέιζ Ρώσσελ, ο πρόεδρος της Εταιρίας «Σκοπιά», ήταν ο κύριος ομιλητής σε μια συνέλευση που έγινε στη Στοκχόλμη και την οποία παρακολούθησαν περισσότεροι από 100 Σπουδαστές των Γραφών απ’ όλη τη Σουηδία. Αν και δεν κατάλαβα πολλά πράγματα απ’ αυτά που ειπώθηκαν επειδή ήμουν 10 χρόνων, με εντυπωσίασαν πάρα πολύ αυτά που έβλεπα να γίνονται.

Όταν τελείωσα το Γυμνάσιο, και εργαζόμουνα σε μια εταιρία ραπτικής στη Βαίστερως, άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά τα προβλήματα της ζωής και, τα βράδια, διάβαζα συχνά τη Βίβλο. Τον άλλο χρόνο, το 1920, για πρώτη φορά έλαβα μέρος στη διακήρυξη του ‘ευαγγελίου της βασιλείας’ σε άλλους με τον μικρό όμιλο Βιβλικής μελέτης της πόλεως.—Ματθαίος 24:14.

Αργότερα τον ίδιο χρόνο, ο Α. Χ. Μακμίλλαν από το προσωπικό των Κεντρικών γραφείων της Εταιρίας στο Μπρούκλυν στη Νέα Υόρκη, επισκέφθηκε τη Σουηδία, κι έδωσε την ομιλία «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσι Αποθάνει.» Δέκα από μάς εργαστήκαμε σκληρά για να διαφημίσουμε το θέμα, και η αίθουσα που χωρούσε 350 άτομα ήταν γεμάτη. Πολλοί δεν μπόρεσαν να μπουν μέσα· γι’ αυτό παίρνοντας ένα σωρό από βιβλιάρια με το ίδιο θέμα, βγήκα έξω κι έδωσα ένα αντίγραφο της ομιλίας για να τη διαβάσουν στο σπίτι τους αρκετές εκατοντάδες άτομα!

Καθορίζοντας την Πορεία της Ζωής μου

Είπα στον Α. Χ. Μακμίλλαν ότι ήθελα να μετέχω στην ολοχρόνια διακονία, αλλά φαινόταν να αμφιβάλλει για τις προθέσεις ενός 18-χρονου. Γι’ αυτό είπε: «Έχεις πολλά να μάθεις.» Παρ’ όλα αυτά, τον άλλο χρόνο διορίστηκα σαν ολοχρόνιος κήρυκας. Μαζί μ’ έναν άλλο αδελφό, ξεκίνησα για το διορισμό μου στη Γκότλαντ. Τότε δεν υπήρχαν κήρυκες της Βασιλείας σ’ αυτό το νησί.

Η πρώτη μου μέρα στο έργο μαρτυρίας στο Βίσμπυ άρχισε με μια επίσκεψη σε μια αίθουσα κηδειών. Θα τολμούσα να μπω μέσα και να προσφέρω το βιβλίο «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσι Αποθάνει»; Ο ιδιοκτήτης μπορεί να φοβόταν μήπως μείνει χωρίς δουλειά! Όμως, πήρε αμέσως την έκδοση. Μάλιστα, η ζήτηση του βιβλίου ήταν τόσο μεγάλη που μερικές φορές έπρεπε να τηλεγραφήσουμε ζητώντας περισσότερα. Συντομεύσαμε τον τίτλο σε «Εκατομμύρια», και οι τηλεγραφητές εκπλήσσονταν όταν έπρεπε να μεταδώσουν το μήνυμα, «Στείλτε αμέσως 500 Εκατομμύρια»!

Όταν ένας από τους ομιλητές της Εταιρίας αρρώστησε τον Ιανουάριο του 1922, μου ζητήθηκε να δώσω την ομιλία του σε πολλά μέρη. Διαμαρτυρήθηκα ότι η ικανότητά μου να μιλάω δημόσια ήταν πολύ μικρή, αλλά μου δόθηκε ο διορισμός του ομιλητή, αρχίζοντας από τη Φλεν. Εκεί μια αδελφή είχε κανονίσει να έρθουν για ν’ ακούσουν την ομιλία το βράδυ 200 περίπου άτομα. Οι παρόντες—κυρίως ηλικιωμένοι άνδρες και γυναίκες με πολλή πείρα στη ζωή—φαίνονταν εκνευρισμένοι και διστακτικοί στη διάρκεια της ομιλίας. Περίμεναν έναν τελείως διαφορετικό ομιλητή και όχι έναν 20-χρονο! Όμως, σε μια άλλη πόλη όταν τελείωσα την ομιλία μου, πολλοί ηλικιωμένοι άνδρες ήρθαν και μου έσφιξαν το χέρι, ευχαριστώντας με για όσα είχαν ακούσει. Αυτό βέβαια με ενθάρρυνε.

Για αρκετά χρόνια συνέχισα σαν περιοδεύων ομιλητής, και το δρομολόγιό μου αναγραφόταν στο περιοδικό ΣΚΟΠΙΑ, μαζί με τους τακτικούς περιοδεύοντες αντιπροσώπους της Εταιρίας. Ιδιαίτερα μας καλοδέχονταν εμάς τους ταξιδιώτες οι άποικοι στη Λάπλαντ. Πολλοί που είναι σήμερα Μάρτυρες κατάγονται απ’ αυτή την ορεινή περιοχή, και στις συνελεύσεις μερικοί απ’ αυτούς με χαιρετούν και μου λένε ότι άκουσαν την πρώτη τους δημόσια ομιλία όταν πήγα στο σπίτι των γονέων τους πριν από χρόνια.

Εμπειρίες από το Δημόσιο Βήμα

Φυσικά στη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 πολλά άτομα παρακολουθούσαν τις Βιβλικές ομιλίες μας και άκουγαν προσεκτικά. Κάποτε, όμως, ένα πολύ γνωστό άτομο σηκώθηκε και φώναξε: «Ψέματα. Υπερβολές. Άντε τώρα ας φύγουμε!» Αλλά απογοητεύτηκε όταν μόνο τρεις -τέσσερις τον ακολούθησαν.

Σε μια άλλη περίπτωση μια ομάδα από νεαρούς μπήκαν στην αίθουσα τραγουδώντας «Τη Διεθνή» (ύμνος των Κομμουνιστών). Κάθισαν στην πρώτη σειρά προφανώς με την πρόθεση να με εκνευρίσουν και να διαλύσουν τη συνάθροιση. Αφού μίλησα για τα προβλήματα που ήταν ιδιαίτερα έντονα σ’ αυτήν την περιοχή, συνέχισα με την ομιλία «Ποιος θα Φέρει Ειρήνη στον Κόσμο;» Αμέσως οι νεαροί, ο ένας κατόπιν του άλλου, έβγαλαν τους σκούφους τους και άρχισαν ν’ ακούνε προσεκτικά. Μετά έφυγαν ειρηνικά, και μερικοί μάλιστα σταμάτησαν στο τραπέζι με τα βιβλία και ζητούσαν έντυπά μας.

Όταν επέστρεψα από μια επίσκεψη που έκανα στο νησί Σεσχαρό στο Βοθνικό Κόλπο, βρήκα να με περιμένει στην προβλήτα ένας αστυνομικός. Με πήγε στο αστυνομικό τμήμα, όπου ο αξιωματικός μου είπε ότι με κατηγορούσαν ότι έδωσα πολιτική ομιλία που είχε σχέση με τον Κομμουνισμό μάλλον. Και πρόσθεσε: «Είπες ότι όλη η κοινωνία θα ανατραπεί και ένας νέος ηγέτης με το όνομα Ιεχωβά θα αναλάβει.» Φυσικά, το ζήτημα ξεκαθαρίστηκε όταν τους εξήγησα ότι Ιεχωβά είναι το όνομα του Θεού και ότι στη διάρκεια της ομιλίας συζητήθηκε η βασιλεία του.

Αλλαγές στο Διορισμό

Η «θέση μου σαν αντικαταστάτης» του περιοδεύοντα ομιλητή συνέχισε μέχρι το 1925, όταν άρχισα να εργάζομαι στα γραφεία του τμήματος της Εταιρίας. Μετά, το 1934, παντρεύτηκα. Πόσο πολύ εκτίμησα την πιστή υποστήριξη της συζύγου μου της Έλνα! Για αρκετά χρόνια κι εκείνη είχε εργαστεί στα γραφεία της Εταιρίας.

Κάποτε στη δεκαετία του 1930 περπάτησα πολλά μίλια για να επισκεφτώ ανθρώπους που ζούσαν σε απομονωμένες καλύβες στην πιο βόρεια σιδηροδρομική γραμμή της Σουηδίας, πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο. Οι σιδηροδρομικοί εκεί δεν είχαν πολλούς επισκέπτες και γι’ αυτό ήθελαν να μείνουμε αρκετό χρόνο για να συζητήσουμε μαζί τους τα προβλήματα της ζωής.

Όταν ο Κόσμος Ξαναμπήκε στον Πόλεμο

Η Σουηδία απέφυγε την ανάμιξη στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά η μανία αυτού του πολέμου έδωσε την ευκαιρία στους εκκλησιαστικούς ηγέτες να προσπαθήσουν να παρεμποδίσουν το έργο μας. Ένας Σουηδός επίσκοπος είπε ψέματα ότι οι Μάρτυρες προετοιμάζονταν «να βγουν στην ερχόμενη μάχη ενάντια στο Σατανά κατά διαταγή του Ιεχωβά» και να συντρίψουν όλους τους εχθρούς του Θεού με ένοπλη δύναμη. Μετά τον πόλεμο, οι εχθροί μας ήθελαν να μην τους θυμίζουν την αναστάτωση που είχαν δημιουργήσει στη διάρκεια αυτών των ετών.

Εγώ ήμουν ένας από εκείνους που κλήθηκε για στρατιωτική υπηρεσία πολλές φορές. Όταν καταδικαζόμαστε, μας άφηναν ελεύθερους μέχρις ότου έπαιρνε εντολή η αστυνομία να μας φυλακίσει. Μια φορά επρόκειτο να δώσω την ομιλία κηδείας για ένα συγγενή όταν δυο αστυνομικοί μπήκαν στην αίθουσα που είχαν μαζευτεί περίπου εκατό άνθρωποι.

Οι αξιωματικοί με πλησίασαν και μου είπαν ότι με συλλάμβαναν και ότι έπρεπε αμέσως να τους ακολουθήσω. Αλλά ο γιος του νεκρού τους έκανε νόημα διακριτικά να πάνε πιο πέρα και τους ψιθύρισε: «Πρέπει να καταλάβετε ότι δεν μπορείτε να διακόψετε τη συγκέντρωση αυτή έτσι. Ο λειτουργός πρέπει να ολοκληρώσει το έργο του εδώ προτού φύγει. Αλλιώς, τι θα σκεφτούν οι συγγενείς και οι φίλοι;»

Τότε, οι αστυνομικοί απομακρύνθηκαν, πάρκαραν την «κλούβα» πίσω από το σταύλο και με περίμεναν. Εξήγησαν, κάπως συνεσταλμένα, ότι είχαν εντολή να με οδηγήσουν πριν νυχτώσει στη φυλακή του Λίνκαιπινγκ.

Ελευθερία για τη Διακήρυξη του «Ευαγγελίου»

Ένα άτομο που έχει χάσει την ελευθερία του για κάποιο διάστημα εκτιμά το προνόμιο να μπορεί να συναντάει ανθρώπους και να τους μιλάει για το «ευαγγέλιο,» είτε από το βήμα είτε από πόρτα σε πόρτα.

Μετά από 60 και πλέον χρόνια σαν διαγγελέας του «ευαγγελίου», είμαι ευγνώμων για το μεγάλο προνόμιό μου να ανήκω στις τάξεις των αφιερωμένων λάτρεων του Ιεχωβά, μολονότι δεν έχω την ίδια σωματική δύναμη όπως τα πρώτα χρόνια. Ακόμη, μαζί με τη σύζυγό μου και χάρη στον Παντοδύναμο, συχνά θυμάμαι την πολύτιμη συντροφικότητα που έχουμε με ταπεινούς και σωστούς ανθρώπους που προσβλέπουν με ανυπομονησία στην προ πολλού αναμενόμενη παγκόσμια κυβέρνηση στην οποία ο Άρχοντας της Ειρήνης θα κυβερνά.—Ησαΐας 9:6, 7.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ της 15/8/1982

Οι Γραφές περιέχουν πολλές ρητές εντολές για την απόκτηση θάρρους και επίσης δείχνουν πώς μπορεί να το αποκτήσει κανείς. (Ψλ 31:24) Η συναναστροφή με συλλάτρεις μας μπορεί να αποτελέσει μεγάλη βοήθεια. (Πρ 28:15) Στο εδάφιο Ψαλμός 27:14 ο Δαβίδ, ένας θαρραλέος άνθρωπος, είπε: «Να είσαι θαρραλέος, και ας είναι ισχυρή η καρδιά σου». Στα προηγούμενα εδάφια του 27ουΨαλμού, αποκαλύπτει τι τον βοήθησε να είναι θαρραλέος: Το ότι βασιζόταν στον Ιεχωβά ως «το οχυρό» της ζωής του (εδ. 1), προηγούμενες εμπειρίες του από τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε ο Ιεχωβά τους αντιδίκους του (εδ. 2, 3), η εκτίμηση που είχε για το ναό της λατρείας του Ιεχωβά (εδ. 4), η εμπιστοσύνη του στην προστασία, στη βοήθεια και στην απελευθέρωση που παρείχε ο Ιεχωβά (εδ. 5-10), η συνεχής εκπαίδευση στις αρχές της δίκαιης οδού του Θεού (εδ. 11) και οι ιδιότητες της πίστης και της ελπίδας (εδ. 13, 14).


Όταν ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε τους Χριστιανούς για τους κινδύνους των κακών “συναναστροφών” (1Κο 15:33), χρησιμοποίησε στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο το ουσιαστικό ὁμιλία, συγγενικό του ρήματος ὁμιλέω, που αποδίδεται “συνομιλώ”. (Πρ 20:11) Η λέξη ὁμιλία δηλώνει επαφή με άλλο άτομο, συνήθως μέσω προφορικού λόγου. Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα χρησιμοποίησε αυτή τη λέξη ως απόδοση δύο όρων του εβραϊκού κειμένου, από τους οποίους ο ένας μεταφράζεται «πειστικότητα» στο εδάφιο Παροιμίες 7:21. Οι φωτογραφίες στη σημερινή δημοσίευση είναι από δύο τέτοιες κοινωνικές συναναστροφές. Οι τρείς πρώτες από το σπίτι της Αναστασίας στο Μοσχάτο όπου κάναμε προετοιμασία μελέτης της «Σκοπιάς» και η τελευταία από τον Πειραιά…


Η Γραφή είναι ξεκάθαρη: Όσοι επιθυμούν την επιδοκιμασία του Θεού επιλέγουν να κάνουν συντροφιά με άτομα αφοσιωμένα στη δικαιοσύνη και στην αλήθεια. (2Τι 2:22) Οι καλές συναναστροφές μπορούν όντως να βοηθήσουν κάποιον να συνεχίσει να περπατάει σε αρμονία με τη θεϊκή σοφία, οι κακές συναναστροφές έχουν αναμφισβήτητα βλαβερές συνέπειες. Η θεόπνευστη παροιμία δηλώνει: «Αυτός που περπατάει με σοφούς θα γίνει σοφός, αλλά αυτός που έχει δοσοληψίες με τους άφρονες θα έχει κακή κατάληξη». (Παρ 13:20· παράβαλε Παρ 22:24, 25· 28:7· 29:3.) Η λέξη ρα‛άχ του εβραϊκού κειμένου, που μεταφράζεται “έχω δοσοληψίες” στο εδάφιο Παροιμίες 13:20, αποδίδεται επίσης “συναναστρέφομαι” και είναι συγγενική με τη λέξη ρέα‛ του εβραϊκού κειμένου, που σημαίνει «συνάνθρωπος· σύντροφος· πλησίον· φίλος».—Κρ 14:20· Λευ 19:18· Ψλ 38:11· 101:5· Παρ 22:11.


Ας δούμε ένα ακόμα γραφικό παράδειγμα: Στη διάρκεια των 40 και πλέον ετών κατά τα οποία υπηρέτησε ως προφήτης, ο Ιερεμίας δεν εγκαταλείφθηκε μόνος του. Ο Ιεχωβά ήταν μαζί του για να τον ελευθερώνει από τους εχθρούς του. (Ιερ 1:19) Ο Ιερεμίας έβρισκε ευχαρίστηση στο λόγο του Ιεχωβά. (Ιερ 15:16) Απέφευγε τη συναναστροφή με όσους αδιαφορούσαν για τον Θεό. (Ιερ 15:17) Έβρισκε καλούς συντρόφους ανάμεσα σε άτομα στα οποία μπορούσε να κάνει έργο εποικοδόμησης (Ιερ 1:10), όπως ήταν οι Ρηχαβίτες, ο Αβδέ-μέλεχ και ο Βαρούχ. Αυτοί οι φίλοι τού συμπαραστάθηκαν και τον γλίτωσαν από το θάνατο, ενώ περισσότερες από μία φορές η δύναμη του Ιεχωβά έγινε έκδηλη παρέχοντάς του προστασία.—Ιερ 26:7-24· 35:1-19· 36:19-26· 38:7-13· 39:11-14· 40:1-5.

Αφορμή γι’ αυτό το κομμάτι έγιναν οι φωτογραφίες του καλού φίλου επαγγελματία φωτογράφου, Μάριου Λώλου… Είναι σκληρές εικόνες, ασπρόμαυρες, από το νεκροταφείο της Μυτιλήνης με τους παράξενους τάφους των προσφύγων. Άγνωστοι άνθρωποι που πνίγηκαν στο Αιγαίο στην προσπάθεια τους να διαφύγουν από την τόπο τους όπου μαίνεται ο πόλεμος, αναζητώντας μια θέση στην ελευθερία της Ευρώπης. Κι έτσι κάναμε μια μικρή έρευνα για τις επιπτώσεις των πολέμων στη ζωή των ανθρώπων…


Τίνος τη ζωή δεν έχει αγγίξει ο πόλεμος; Ποιος δεν έχει αισθανθεί τις συνέπειες των δύο παγκοσμίων πολέμων αυτού του αιώνα—τη βία, την ανασφάλεια και το φόβο που έχει πέσει πάνω στο ανθρώπινο γένος; Ποιος έχει ξεφύγει από τις οικονομικές δυσκολίες που ακολούθησαν, από τα αυξανόμενα οικονομικά βάρη για να καλυφθούν τα έξοδα των στρατιωτικών επιχειρήσεων ή των πολεμικών προετοιμασιών; Τίνος η ζωή δεν κινδυνεύει τώρα από την ακόμη μεγαλύτερη απειλή ενός πυρηνικού πολέμου;


Ο πόλεμος είτε είναι επιθετικός είτε αμυντικός, για δίκαιες ή για άδικες αιτίες, υπήρξε πάντοτε η μάστιγα του πολιτισμού. Η δαπάνη σε ανθρώπινες ζωές και μόνο, έφτασε σε συγκλονιστικά ύψη. Όπως υπολόγισε η Νορβηγική Ακαδημία Επιστημών το 1969, ο κόσμος έχει γνωρίσει μόνο 292 χρόνια ειρήνης από το έτος 3.600 π.Χ., ενώ έχουν γίνει 14.531 πόλεμοι. Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Το βλέπουμε ιδιαίτερα στην Ελλάδα από τους Σύρους πρόσφυγες που κατακλύζουν τα νησιά του Αιγαίου


Ο αιώνας μας, ιδιαίτερα από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο το 1914, έχει ονομαστεί ο «αιώνας της βίας.» Σχετικά μ’ αυτό, ο Τζέημς Ρέστον έγραψε στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» της 30ης Μαΐου 1982: «Αυτός υπήρξε ο πιο αιματηρός αιώνας στην ιστορία της ανθρώπινης φυλής. Έχει δει 59 πολέμους ανάμεσα σε έθνη με 29 εκατομμύρια νεκρούς στρατιώτες, και 64 εμφύλιους πολέμους με έξι εκατομμύρια σχεδόν θύματα—για να μην αναφέρουμε τις δεκάδες εκατομμύρια πολίτες που σφαγιάστηκαν. Αυτό είναι το νόημα του πολέμου».


Οι πιθανές συνέπειες ενός άλλου παγκόσμιου πολέμου είναι τόσο ανησυχητικές, ώστε επανειλημμένα οι ηγέτες του κόσμου και οι επιστήμονες έχουν αναφέρει τη λέξη Αρμαγεδδώνας. (Αποκάλυψις 16:14, 16) Αυτοί τον θεωρούν απλώς σαν ένα ανθρωποποίητο ολοκαύτωμα, ενώ η Βίβλος συνδέει τον Αρμαγεδδώνα με «τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του παντοκράτορος.» Αυτός είναι ο πόλεμος του για να απαλλάξει τη γη από την κακία και να εγκαθιδρύσει μια δίκαιη νέα τάξη για τους ειρηνόφιλους ανθρώπους.


Αυτή η Θεόδοτη ελπίδα για μια νέα τάξη έχει στηρίξει ανθρώπους πίστεως από τους αρχαίους χρόνους. (Εβραίους, κεφάλαιο 11) Αυτοί απέβλεπαν έντονα στον καιρό που ο Θεός θα τους θυμόταν και θα τους ανάσταινε σε αιώνια ζωή. (Ιώβ 14:13, 14· Ψαλμός 37:29) Αυτοί οι δίκαιοι άνθρωποι εμπιστεύονταν στη δύναμη του Θεού να τους αναστήσει σε μια καθαρισμένη γη όπου θα ‘καταπαύσει τους πολέμους ως τα πέρατα της γης.’—Ψαλμός 46:9. Αλλά δεν ήξεραν πότε θα γίνονταν αυτά τα πράγματα.


Ο καιρός κατά τον οποίο ο Θεός θα αναλάβαινε δράση αναφερόταν απλώς σαν «ο καιρός του τέλους» ή ‘έσχατες μέρες.’ (Δανιήλ 11:40· Ησαΐας 2:2) Δεν πρέπει, γι’ αυτό, να απορούμε που οι μαθητές του Ιησού τον πλησίασαν ιδιαιτέρως και τον ρώτησαν: «Πότε θέλουσι γίνει ταύτα, και τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος;»—Ματθαίος 24:3. Ναι, οι άνθρωποι ήθελαν να ξέρουν αυτά τα σημεία για να προετοιμαστούν, όσοι είχαν σωφροσύνη.


Το πρώτο πράγμα που ανέφερε ο Ιησούς ότι θα ήταν μια ένδειξη του τέλους που πλησίαζε ήταν: «θέλετε δε ακούσει πολέμους και φήμας πολέμων». (Ματθαίος 24:6) Μήπως το γεγονός ότι ζούμε στον «πιο αιματηρό αιώνα στην ιστορία της ανθρώπινης φυλής» είναι η εκπλήρωση αυτού του σημείου που έδωσε ο Ιησούς; Ζούμε πραγματικά στις ‘έσχατες μέρες’; ΕΔΩ μπορείτε να δείτε περισσότερα πράγματα για τους πολέμους και τις τραγικές συνέπειες τους σε αθώους κυρίως ανθρώπους.

Σάββατο μεσημέρι στο σταθμό του ΜΕΤΡΟ της Αττικής, στο έργο σταντ. Μεγάλο προνόμιο να υπηρετείς τον μόνο αληθινό Θεό από όποια μεριά κι αν μπορείς… Τη συγκεκριμένη ημέρα είχε κρύο και φύσαγε πολύς αέρας στην Αθήνα… Και τι μ’ αυτό; Όλα κύλησαν όμορφα και δώσαμε και δύο περιοδικά.


Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να κινείσαι στον ίδιο ακριβώς δρόμο με τον άνθρωπο σου. Μοιράζεσαι τα πιο σημαντικά και πιο σπουδαία… Ήταν μια διευθέτηση της Εκκλησίας μας Αθήνα Αττική που υλοποιήσαμε αμέσως μετά το ξεκίνημα… Το πέρασμα είναι καλό και οι άνθρωποι κοντοστέκονται να δουν και καμιά φορά, ρωτάνε…

«Ό,τι υπήρχε στον νου του, το έλεγε αυθόρμητα, με τέτοια παρρησία που ελκύει πολλούς. Και πρέπει να λεχθεί επίσης ότι μιλούσε επί του σημείου».

Στους πιο ευνοημένους ανθρώπους που περπάτησαν ποτέ στη γη, πρέπει να περιληφθούν και οι δώδεκα απόστολοι του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού.

Τι ευλογίες απολάμβαναν αυτοί οι δώδεκα καθώς συνόδευαν τον Κύριό τους! Τον άκουσαν να εκθέτει τις δίκαιες αρχές του Θεού, όπως στην επί του Όρους Ομιλία του, τον άκουσαν να εξηγεί τις παραβολές του, τον είδαν ν’ αποστομώνει τους θρησκευτικούς εχθρούς του και να τους καυτηριάζει για την υποκρισία τους. Και, τι προνόμιο είχαν να παρατηρούν τον Ιησού κάθε μέρα καθώς θεράπευε ασθενείς, χωλούς, έκανε τυφλούς να βλέπουν και ήγειρε ακόμη και νεκρούς!

Το θεόπνευστο υπόμνημα για τον Ιησού και τους αποστόλους του δεν περιλαμβάνει πλήρεις βιογραφίες και για τους δώδεκα. Αν γνωρίζουμε κάτι γι’ αυτούς, αυτό προέρχεται μόνο από λίγα γεγονότα ή μερικά εξέχοντα χαρακτηριστικά. Επί παραδείγματι, ο Ναθαναήλ ήταν ο Ισραηλίτης ‘εις τον οποίον δόλος δεν υπήρχε.’ (Ιωάν. 1:47) Ο Ματθαίος είναι γνωστός επειδή ήταν ένας φοροσυλλέκτης, πράγμα το οποίο, παρεμπιπτόντως, αποκαλύπτει μόνο η δική του αφήγηση. Το χαρακτηριστικό που γνωρίζουμε για τον Θωμά ήταν αυτό που έδωσε την αφορμή για να δημιουργηθεί η έκφραση «άπιστος Θωμάς.» Και ο Ιωάννης είναι πολύ γνωστός ως ο απόστολος για τον οποίο ο Ιησούς είχε ιδιαίτερη στοργή. Αλλά ο Πέτρος είναι η εξαίρεση. Επανειλημμένα, τα λόγια του, οι πράξεις του και η προσωπικότητα του ελκύουν την προσοχή μας μέσω των Ευαγγελικών αφηγήσεων.

Κατ’ αρχήν, ο Πέτρος αναφέρεται ονομαστικά περισσότερο και από όλους τους αποστόλους μαζί, δηλαδή 180 και πλέον φορές. Επί πλέον, οποτεδήποτε κατονομάζεται αυτός μαζί με άλλους αποστόλους, το όνομά του πάντοτε αναφέρεται πρώτο. Και αυτό συμβαίνει είτε αναφέρονται όλοι οι απόστολοι είτε μόνο τρεις, δύο ή ένας.

Χωρίς αμφιβολία, υπάρχουν αρκετοί λόγοι που συμβαίνει αυτό. Τα Ευαγγέλια δείχνουν ότι ο Πέτρος ήταν πολύ πιο θαρραλέος από τους υπολοίπους και ότι ενεργούσε συχνά ως εκπρόσωπος των συντρόφων του.

Ο Πέτρος αναφέρεται στην Αγία Γραφή με πέντε διαφορετικούς τρόπους. Το όνομά του «Πέτρος» (που μόνο αυτός φέρει) του εδόθη από τον Κύριό του και σημαίνει «πέτρα, ένα κομμάτι βράχου.» Το όνομα «Συμεών» (στην Εβραϊκή), «Σίμων» (στην Ελληνική), έχει την έννοια του «ακούω.» (Γέν. 29:33) Ονομάζεται, επίσης, «Κηφάς», που είναι το Σημιτικό αντίστιχο του «Πέτρος», και πολλές φορές συναντάται με τον συνδυασμό «Σίμων Πέτρος».

Ο πατέρας του ονομάζονταν Ιωάννης (Ιωνάς). Ο Πέτρος ήταν από την πόλη της Βηθσαϊδά, η οποία βρισκόταν στην ακτή της θάλασσας της Γαλιλαίας. Στην άνω κοιλάδα του Ιορδάνη Ποταμού ο αδελφός του ο Ανδρέας, ένας μαθητής του Ιωάννη του Βαπτιστού, παρουσίασε στον Πέτρο τον Ιησού ως τον Μεσσία. Τότε ακριβώς ο Ιησούς έδωσε στον Σίμωνα το όνομα Πέτρος και από τότε έγινε μαθητής, ακόλουθος του Ιησού.—Ιωάν. 1:35-42.

Προφανώς μερικούς μήνες αργότερα ο Ιησούς κάλεσε τον Πέτρο και τον αδελφό του, καθώς ψάρευαν, να εγκαταλείψουν τα δίκτυα τους και να τον ακολουθήσουν ως ‘αλιείς ανθρώπων’. (Λουκ. 5:1-11) Κατόπιν, το επόμενο έτος και μετά από μια ολονύχτια προσευχή, ο Ιησούς εξέλεξε τον Πέτρο και ένδεκα άλλους να γίνουν απόστολοί του.—Λουκ. 6:12-16.

Πέτρος ο αυθόρμητος απόστολος

Γιατί τόσοι πολλοί από μας αγαπούμε ιδιαίτερα τον Πέτρο; Μπορεί να λεχθεί ότι αυτό συμβαίνει λόγω της τόσο ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας του Πέτρου. Ίσως κάτι που συμβάλλει σ’ αυτό είναι το ότι γνωρίζομε περισσότερες λεπτομέρειες για τον Πέτρο παρά για οποιονδήποτε άλλο απόστολο. Αυτό που μας ελκύει σ’ αυτόν είναι η ζεστή, γεμάτη ζήλο φύση του. Μ’ αυτή συμβάδιζε ο αυθορμητισμός του, που κατέληγε καμιά φορά σε παραφορά των αισθημάτων του. Ήταν ταχύς στο να μετατρέπει τις σκέψεις και τα αισθήματα σε πράξεις, κάτι που πολλοί από εμάς έχουν την τάση να κάνουν.

Έτσι, όταν ο Ιησούς βοήθησε τον Πέτρο και τους συντρόφους του να πιάσουν πολλά ψάρια μετά από μόχθο ολόκληρης νύχτας, ο Πέτρος αισθάνθηκε τόσο καταπονημένος ώστε έπεσε στα πόδια του Ιησού και είπε: «Έξελθε απ’ εμού, διότι είμαι άνθρωπος αμαρτωλός, Κύριε.» (Λουκ. 5:8) Όταν ο Πέτρος είδε τον Ιησού να περιπατή στην κορυφή των κυμάτων, του εζήτησε να τον βοηθήσει να κάνει κι αυτός το ίδιο και, πραγματικά, ο Πέτρος μπόρεσε να το κάνει αυτό ενόσω ασκούσε επαρκή πίστη. (Ματθ. 14:25-32) Αργότερα, όταν ο όχλος ήλθε για να συλλάβει τον Κύριό του, μερικοί από τους άλλους αποστόλους ερώτησαν: «Κύριε, να χτυπήσουμε με την μάχαιρα;» (Λουκ. 22:49) Ο Πέτρος όμως δεν περίμενε να ρωτήσει. Έβγαλε αμέσως το ξίφος του και κτύπησε, αλλά με τόση αστοχία ώστε έκοψε μόνο το αυτί του δούλου του αρχιερέα.—Ιωάν. 18:10.

Υπήρχε επίσης και η περίπτωση όταν, μετά την ανάσταση, ο Ιησούς εμφανίσθηκε ως ξένος σε αρκετούς αποστόλους καθώς ψάρευαν. Και πάλι τους βοήθησε να πιάσουν πολλά ψάρια. Από αυτό ο απόστολος Ιωάννης ανεγνώρισε τον Ιησού και είπε ότι αυτός ήταν ο Κύριός τους. Ακούγοντάς το αυτό ο Πέτρος, δεν περίμενε μέχρις ότου η βάρκα, που ήταν φορτωμένη με τα ψάρια να φτάσει στην ακτή. Αμέσως ο Πέτρος βούτηξε στο νερό και κολύμπησε μέχρι την ακτή για να πάει στον Κύριό του. (Ιωάν. 21:1-8) Χωρίς καμιά αμφιβολία, αυτός ο αυθορμητισμός βρίσκει μια ανταπόκριση σε πολλούς αναγνώστες της Βίβλου.

Επίσης θαρραλέος

Ο Πέτρος ήταν τόσο πρόθυμος να μιλά όσο και να ενεργεί. Ότι υπήρχε στο νου του, το έλεγε αυθόρμητα, με τέτοια παρρησία που ελκύει πολλούς. Και πρέπει να λεχθεί επίσης ότι επανειλημμένως μιλούσε επί του σημείου. Μπορεί να μην είχε υψηλή μόρφωση, αλλά ήταν έξυπνος άνθρωπος ένας άνθρωπος που έκανε στοχασμούς. Ένας άνθρωπος που έκανε στοχασμούς; Ναι, διότι τον βρίσκουμε επανειλημμένα να κάνει ερωτήσεις που είχαν σημασία. Απαιτείται ικανότητα σκέψης για να το κάνει κανείς αυτό. Έτσι, σε μια περίπτωση, όταν ο Ιησούς χρησιμοποίησε μια παραβολή, ο Πέτρος εζήτησε από τον Ιησού να τους διευκρινίσει την παραβολή. (Ματθ. 15:15) Σε μια άλλη περίπτωση, όταν ο Ιησούς είχε πει κάποια προειδοποίηση σχετικά με την έλευση του, ο Πέτρος ήταν εκείνος που ρώτησε, «Κύριε, προς ημάς λέγεις την παραβολήν ταύτην ή και προς πάντας;» (Λουκ. 12:41) Και ήταν ο Πέτρος εκείνος που ερώτησε εκ μέρους τόσο του εαυτού του όσο και των συντρόφων του: «Ιδού, ημείς αφήκαμεν πάντα και σοι ηκολουθήσαμεν· τι λοιπόν θέλει είσθαι εις ημάς;» Ο Ιησούς τούς διαβεβαίωσε ότι ο Ιεχωβά θα τους αντάμειβε πλούσια τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον.—Ματθ. 19:27· Μάρκ. 10:29, 30.

Με την ειλικρινή του στάση, ο Πέτρος απεκάλυψε επίσης ότι είχε μεγάλη εκτίμηση για τον Κύριό του. Όταν ο Ιησούς καταράστηκε κάποια συκιά, ο Πέτρος ήταν εκείνος ο οποίος επέστησε την προσοχή στην αποτελεσματικότητα της κατάρας του Ιησού: «Ραββί, ίδε, η συκή, την οποίαν κατηράσθης, εξηράνθη.» (Μάρκ. 11:21) Όταν ο Ιησούς ερώτησε τους αποστόλους του ποιος επίστευαν ότι είναι, ο Πέτρος ήταν εκείνος που έκαμε αυτήν την έντονη, γεμάτη εμπιστοσύνη ομολογία: «Συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος.» (Ματθ. 16:16) Πάλι, όταν ο Ιησούς ρώτησε τους αποστόλους του αν θα τον εγκατέλειπαν, όπως είχαν κάνει και άλλοι μαθηταί ο Πέτρος ήταν εκείνος που είπε: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις· και ημείς επιστεύσαμεν και εγνωρίσαμεν ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος.» (Ιωάν. 6:68, 69) Οπωσδήποτε όλη αυτή η εκτίμηση και η πιστότητα εκ μέρους του Πέτρου μάς κάνει να τον αγαπούμε.

Διορθώνεται κατ’ επανάληψη

Εν τούτοις, και ο Πέτρος κατά καιρούς μιλούσε χωρίς να σταθμίσει τα πράγματα ή από απερισκεψία, κι αυτό έκανε τον Ιησού να τον διορθώνει. Εν τούτοις, ο Πέτρος ποτέ δεν διαμαρτύρονταν σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αλλά ταπεινά δέχονταν τη διόρθωση, κι αυτό είναι κάτι που μας κάνει να αισθανόμαστε μια ομοιότητα μ’ αυτόν. Έτσι, όταν ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του τι βρισκόταν ενώπιων του, ότι δηλαδή θα υπέφερε πολλά, θα φονεύνταν και ότι την τρίτη ημέρα θα ανασταίνονταν από τους νεκρούς, ο Πέτρος τον πήρε παράμερα και, επιπλήττοντάς τον, είπε: «Γενού ίλεως εις σεαυτόν, Κύριε· δεν θέλει γίνει τούτο εις σε.» Ναι, αυτό που έλεγε το έλεγε με καλό κίνητρο, αλλά πόσο λάθος ήταν! Τόσο λάθος που ο Ιησούς βρέθηκε στην ανάγκη να του πη: «Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά· σκάνδαλόν μου είσαι· διότι δεν φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων.» (Ματθ. 16:21-23) Και εδώ, επίσης, πόσο συχνά κι εμείς είπαμε κάτι από καλό ελατήριο μόνο για να διαπιστώσουμε τελικά ότι ήταν μια εσφαλμένη καλοσύνη!

Σε μια άλλη περίπτωση, ο Πέτρος ζήτησε να μάθει πόσο συχνά θα έπρεπε να συγχωρεί τους αδελφούς του. Θα έπρεπε να συγχωρεί «έως επτάκις;» Ο Ιησούς τον διόρθωσε: «Δεν σοι λέγω έως επτάκις, αλλ’ έως εβδομηκοντάκις επτά.» Πόσο εύκολο είναι για μας ν’ αντιληφθούμε το πώς αισθάνθηκε ο Πέτρος, ιδιαίτερα αν κάποιος πολύ γνωστός μας κάνη επανειλημμένα σφάλματα εις βάρος μας.—Ματθ. 18:21, 22.

Κάποτε, ο Ιησούς αισθάνθηκε δύναμη να φεύγει από επάνω του με την οποία κάποια γυναίκα θεραπεύθηκε, λόγω της πίστης της. Γι’ αυτό ο Ιησούς ερώτησε: «Τις μου ήγγισε;» Ο Πέτρος απηύθυνε ένα είδος επιπλήξεως στον Ιησού λέγοντας: «Επιστάτα, οι όχλοι σε συμπιέζουσι και σε συνθλίβουσι.» Με άλλα λόγια ήταν σαν να του έλεγε: ‘Ιησού, τι ανόητο ερώτημα είναι αυτό!’ Αλλ’ ο Ιησούς διώρθωσε τον Πέτρο, λέγοντας, στην πραγματικότητα, ‘Ξέρω τι λέγω!’ Τότε φανερώθηκε η γυναίκα, οπότε ο Ιησούς τής είπε: «Θάρρει, θύγατερ, η πίστις σου σε έσωσεν· ύπαγε εις ειρήνην.» Δεν ήταν ο Πέτρος σαν κι εμάς που μερικές φορές φέρνομε μια αντίρρηση επειδή δεν γνωρίζομε όλα τα γεγονότα;—Λουκ. 8:43-48.

Ομοίως, ο Πέτρος μίλησε χωρίς περίσκεψη όταν ο Ιησούς, αφού γιόρτασε το τελευταίο Πάσχα με τους αποστόλους του, άρχισε να πλένει τα πόδια τους. Ο Πέτρος είχε δει τον Ιησού να πλένει και να σκουπίζει τα πόδια μερικών άλλων αποστόλων. Έτσι, ο Πέτρος είπε στον Ιησού, «Δεν θέλεις νίψει τους πόδας μου εις τον αιώνα.» Στην πραγματικότητα, ο Ιησούς χρειάσθηκε να τον συμβουλεύσει δύο φορές σ’ εκείνη την περίπτωση. Ο Πέτρος το είπε αυτό από καλό ελατήριο, αλλά έκανε λάθος.—Ιωάν. 13:5-10.

Εκείνο το ίδιο βράδυ ο Πέτρος μίλησε πάλι απερίσκεπτα. Ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του ότι θα σκανδαλίζονταν όλοι εκείνη την νύχτα. Αλλά ο Πέτρος αισθανόταν τόσο βέβαιος για την πιστότητά του προς τον Κύριό του, ώστε δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι αυτός θα εγκατέλειπε τον Κύριό του. Οι άλλοι μπορεί να το έκαναν, αλλ’ εκείνος όχι! Όταν ο Ιησούς προσέθεσε ότι ο Πέτρος θα τον αρνιόταν τρεις φορές, ο Πέτρος έκανε τη διαβεβαίωση του ακόμη ισχυρότερη: «Και αν γείνη χρεία να αποθάνω μετά σου, δεν θέλω σε απαρνηθή.»—Ματθ. 26:31-35.

Εν τούτοις, ο Πέτρος επρόκειτο να μάθει πόσο ισχυρή ήταν η αδυναμία του. Χωρίς αμφιβολία, αν τον είχαν οδηγήσει ενώπιον ενός δικαστού που θα τον ρωτούσε για τον Ιησού, ο Πέτρος θα χειρίζονταν το ζήτημα μ’ ένα κατάλληλο τρόπο. Αλλά όσα συνέβησαν εκείνο το βράδυ ήταν πολύ απροσδόκητα. Εννέα από τους αποστόλους είχαν εγκαταλείψει τον Ιησού. Μόνο ο Ιωάννης και ο Πέτρος είχαν ακολουθήσει τον Ιησού μέχρι την αυλή του οίκου του αρχιερέως, και εκεί μια δούλη του είπε: «Και συ ήσο μετά Ιησού του Γαλιλαίου.» Κατόπιν, τον κατηγόρησαν και άλλοι. Οι περιστάσεις, ο χρόνος, το ποιος το είπε και, το πιο πιθανόν, πώς το είπε, όλα συνδυάσθηκαν για να κάνουν τον Πέτρο να εκτραπεί και να τον αναγκάσουν, όχι μόνο ν’ αρνηθεί τον Κύριό του τρεις φορές, αλλά και να ορκισθεί ακόμη ότι ‘δεν εγνώριζε τον άνθρωπο.’ Ακριβώς εκείνη τη στιγμή λάλησε ο πετεινός. Είχαν συμβεί όλα όπως είχε προείπει ο Ιησούς. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όπως μας λέγει ο Λουκάς, «στραφείς ο Κύριος ενέβλεψεν εις τον Πέτρον.» Και ο Πέτρος «εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς.» Ο Πέτρος δεν προσπάθησε να πεί ότι δεν έφταιγε, ούτε επεδίωξε να εφεύρει δικαιολογίες, αλλά με συντριβή έδειξε τη μετάνοιά του. Οπωσδήποτε, όλοι αυτοί που έχουν στενοχωρηθεί λόγω κάποιας αδικοπραγίας εκ μέρους τους αισθάνονται να μοιάζουν με τον Πέτρο και μπορούν να κατανοήσουν πώς εκείνος θα αισθάνθηκε εκείνη τη στιγμή.—Λουκ. 22:61, 62· Ματθ. 26:69-75.

Δύναμη συνδυασμένη με αδυναμία

Πράγματι, η περιγραφή που δίνει η Αγία Γραφή για τον Πέτρο αποτελεί μια ελκυστική ανάγνωση. Το υπόμνημά του είναι μια θαυμάσια αποκάλυψη της ανθρώπινης φύσης και του τι μπορεί να κάνει το πνεύμα του Θεού για τους ατελείς ανθρώπους. Όσο σοβαρό και αν ήταν το σφάλμα του Πέτρου, αυτό δεν τον αποθάρρυνε στον βαθμό που να τον κάνει να παύσει να είναι μαθητής του Ιησού. Διακράτησε την ταπεινοφροσύνη του και την αγάπη του για τον Κύριό του. Αυτό γίνεται περισσότερο φανερό με τα όσα συνέβησαν μετά την ανάσταση του Ιησού και την εμφάνιση του στον Πέτρο και σε μερικούς άλλους στην ακτή της Θάλασσας της Γαλιλαίας. Ο Πέτρος ταπεινά δέχθηκε την έμμεση επίπληξη που έκανε ο Ιησούς όταν τον ρώτησε τρεις φορές αν τον αγαπούσε και κατόπιν του παρήγγειλε ‘να βόσκη τα αρνία του.’—Ιωάν. 21:15-17.

Πολλές φορές ο Πέτρος έλαβε την ηγεσία ανάμεσα στους δώδεκα. Έτσι, μετά την ανάληψη του Ιησού στους ουρανούς, ο Πέτρος ήταν εκείνος που έλαβε την πρωτοβουλία για ν’ αντικατασταθεί ο Ιούδας από τον Ματθία. Την ημέρα της Πεντηκοστής, ο Πέτρος ήταν εκείνος που εκπροσώπησε τους δώδεκα χρησιμοποιώντας έτσι ένα από τα ‘κλειδιά της βασιλείας’ που ο Ιησούς είχε προηγουμένως εμπιστευθεί σ’ αυτόν. Αργότερα αυτός έκανε και άλλη χρήση αυτών των κλειδιών για να φέρει τα αγαθά νέα στους πρώτους απερίτμητους εθνικούς προσήλυτους τον Κορνήλιο και τον οίκο του.—Πράξ. 1:15-26· 2:14-40· 10:1-48· Ματθ. 16:19.

Βρίσκομε τον Πέτρο να μιλά με παρρησία σχετικά μ’ ένα θαύμα με το οποίο αυτός και ο Ιωάννης θεράπευσαν ένα άνθρωπο χωλό εκ γενετής. (Πράξ. 3:12-26) Όταν τους έφεραν ενώπιον των αρχόντων, ο Πέτρος και ο Ιωάννης ήσαν τόσο θαρραλέοι ώστε οι δικαστές άρχισαν να τους θαυμάζουν. Τότε «αναγνώριζαν αυτούς ότι ήσαν μετά του Ιησού». (Πράξ. 4:13) Και, επανειλημμένα, ο Πέτρος και οι σύντροφοί του υπενθύμισαν στους άρχοντες ότι όφειλαν την πρώτιστη υπακοή τους στον Θεό. Πράγματι, στα πρώτα ένδεκα κεφάλαια του βιβλίου των Πράξεων βρίσκουμε τον Πέτρο να δίνη έξη ομιλίες. Δεν ήταν, επομένως, εκπληκτικό το ότι ο Ηρώδης ο Αγρίππας ο Α΄ τον συνέλαβε με την πρόθεση να τον σκοτώσει! Αλλά ο Θεός είχε κατά νου άλλα πράγματα για τον Πέτρο και, έτσι, έστειλε άγγελο για να τον ελευθερώσει.—Πράξ. 12:3-17.

Ο Πέτρος έπαιξε επίσης ένα εξέχοντα ρόλο στη συνάθροιση του κυβερνώντος σώματος της Χριστιανικής εκκλησίας σχετικά με το ζήτημα της περιτομής για τους Εθνικούς. (Πράξ. 15:7-11) Εν τούτοις, λίγο αργότερα, παρατηρούμε ότι ο Πέτρος επέτρεψε στον φόβο των ανθρώπων, ορισμένων εξ Ιουδαίων Χριστιανών από την Ιερουσαλήμ, να τον κάνει να συμβιβάσει τις αρχές του με το να μην κάνει συντροφιά με τους εξ Εθνών Χριστιανούς. Αυτή η αδυναμία παρακίνησε τον απόστολο Παύλο να κάνει μια σοβαρή επίπληξη στον Πέτρο, προφανώς ενώπιον ολοκλήρου της εκκλησίας όπου συνέβη αυτό. (Γαλ. 2:11-14) Κι εδώ, πάλι παρατηρούμε την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία του Πέτρου. Όλοι εκείνοι που, κατά κάποιο τρόπο, υποχώρησαν στον φόβο των ανθρώπων, μπορούν να καταλάβουν το παράδειγμα του Πέτρου και να λάβουν παρηγοριά και όφελος από αυτό.

Τελειώνοντας, δεν πρέπει να παραβλέψουμε τις δύο θαυμάσιες επιστολές που έγραψε ο Πέτρος και οι οποίες περιέχουν τόσο πολύτιμες πληροφορίες και ενθαρρυντικές συμβουλές, ιδιαίτερα για όλους όσοι υποφέρουν χάριν της δικαιοσύνης. Αυτές οι επιστολές μάς κάνουν να εκτιμούμε τον Πέτρο ακόμη περισσότερο. Πράγματι, ο απόστολος Πέτρος ήταν πολύ αγαπητό πρόσωπο και χρησιμοποιήθηκε από τον Θεό του και τον Κύριό του παρά τις αδυναμίες του. Τι ενθάρρυνση είναι η ζωή του για όλους όσους προσπαθούν σκληρά ν’ ακολουθήσουν τον Κύριό τους, όπως έκανε και ο Πέτρος!—1 Πέτρ. 2:21.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 15/10/1977