Έφτασαν στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο τις ημέρες που ήμασταν στην Κρήτη για λίγες μέρες… Ήταν από τη φίλη μας Δήμητρα Τριανταφυλλάκη που μένει στην Άνδρο. Κι έτσι δεν είχα την ευκαιρία να τα δω με πολύ προσοχή. Τα είδα σήμερα που έψαχνα κάτι για να διακοσμήσω το εντελώς ξεχωριστό αυτό θέμα.


Είναι αποξηραμένα άνθη από ένα λουλούδι που παραμένει έτσι. Δεν ξέρω πώς λέγεται, αλλά είναι υπέροχο. Αν κανείς ξέρει θα χαρώ να κάνω εδώ τη διόρθωση και να αναφέρω το όνομά του. Δήμητρα σε ευχαριστούμε από καρδιάς που μοιράστηκες μαζί μας μια τόσο όμορφη εικόνα που σου άρεσε… Πραγματικά είναι εξαίσια. Να είσαι καλά αδελφή μας…

Αφήγηση από τον Άλεξ Κελλάρη,

από το Λουτρό, της επαρχίας Κορινθίας

Μια ημέρα, όταν ήμουν μόλις οκτώ ετών ηλικίας, ενώ είχα γονατίσει για να προσευχηθώ, τα λόγια «Ελθέτω η βασιλεία σου» είχαν σφηνωθεί βαθιά στη διάνοιά μου. Τινάχθηκα επάνω και πήγα να ρωτήσω τη μητέρα μου: «Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια;» Εκείνη, αντί ν’ απαντήσει στην ερώτηση μου, όπως έκανε συνήθως, μου είπε ότι θα έκανα καλύτερα να ρωτήσω τον ιερέα. Επειδή πάντοτε πηγαίναμε στην Εκκλησία στο χωριό μας, Λουτρό, της επαρχίας Κορινθίας, αποφάσισα να κάνω αυτό που υπέδειξε η μητέρα μου.

Ήμαστε πάντοτε τακτικοί εκκλησιαζόμενοι. Πράγματι, ο πατέρας μου ήταν ένας από τους επιτρόπους του τοπικού ναού. Και λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντός του για τη θρησκεία, εγώ ελάμβανα σημαντική θρησκευτική εκπαίδευση, αργότερα μάλιστα υπηρετούσα στην εκκλησία ως «παπαδάκι.» Ώστε είχα κάθε λόγο να πάγω στον ιερέα για την ερώτηση μου, με την πεποίθηση ότι θα λάμβανα καλή απάντηση. Εν τούτοις, αυτός όχι μόνο δεν μπόρεσε ν’ απαντήσει στην ερώτηση μου, αλλά με επέπληξε, λέγοντας: «Δεν έχεις δικαίωμα να υποβάλλεις ερωτήσεις σ’ ένα ιερέα. Ένας ιερέας δεν δέχεται ούτε διαταγές ούτε ερωτήσεις από άλλους.» Περιττό να πω ότι έμεινα κατάπληκτος. Και σκεφθείτε ότι η πιο προσφιλής ελπίδα της μητέρας μου ήταν να γίνω μια μέρα ιερέας!

Καθώς μεγάλωνα, δεν λησμόνησα ποτέ εκείνη την ερώτηση μου, κι εξακολουθούσα να ρωτώ ανθρώπους γι’ αυτήν, ειδικά εκείνους που φαίνονταν να έχουν θρησκευτικές τάσεις. Αλλά κανένας δεν μπορούσε να μου δώσει πραγματική ικανοποίηση. Μου φαίνονταν περίεργο ότι θα έπρεπε να επαναλαμβάνομε αυτά τα λόγια σε προσευχή χωρίς να γνωρίζουμε τι σημαίνουν πραγματικά.

Το 1912, όταν ήμουν ηλικίας δεκαέξι ετών, οι γονείς μου μού επέτρεψαν να μεταναστεύσω στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου μπορούσα να είμαι με τον αδελφό μου στο Τολήντο, Οχάιο. Έτσι άρχισε μια νέα ζωή για μένα, με περισσοτέρους από ένα τρόπους. Μια μέρα, καθώς παρατηρούσα έξω από το παράθυρο του εστιατορίου ενός συγγενούς μου όπου εργαζόμουν, είδα μια ιπποκίνητη άμαξα με πινακίδες σε κάθε πλευρά της. Ο αμαξηλάτης κινούσε ένα κουδούνι για να επισύρει την προσοχή. Επρόκειτο για την αναγγελία της προβολής του «Φωτοδράματος της Δημιουργίας»—μιας ταινίας που υπόσχονταν να δείξει όλα τα σχετικά με την αληθινή ιστορία της ζωής από τη Βίβλο.

Επειδή δεν γνώριζα καλά την πόλη, έπεισα τον θείο μου να με οδηγήσει στον τόπο όπου θα γινόταν η παρουσίαση αυτής της ταινίας. Ύστερα από την προβολή, που ήταν μια πραγματική αποκάλυψη για μένα, ερώτησα τον υπεύθυνο της συνάθροισης, τον Α. Χ. Μακμίλλαν: «Τι σημαίνει ‘Ελθέτω η βασιλεία σου’;» Η νεανική μου ειλικρίνεια τον διεσκέδασε, και μου είπε να διαβάσω το εδάφιο Δανιήλ 2:44, όχι μια φορά, αλλά δύο. Όταν είδε ότι πάλι δεν είχα συλλάβει το νόημα, μου εξήγησε: «Η βασιλεία του Θεού είναι η σφύρα του με την οποία θα καταστρέψει όλες τις βασιλείες του κόσμου και θα φέρει ευλογίες σ’ όλους εκείνους που θα επιζήσουν.»

Συμμετοχή και άλλων στην ελπίδα της βασιλείας

Αυτή η απάντηση μου έδωσε ακριβώς εκείνο που ζητούσα. Την επομένη ημέρα μιλούσα στους φίλους και συγγενείς μου μ’ ενθουσιασμό γι’ αυτά που είχα ιδεί και μάθει. Και τα επόμενα τρία βράδια πήγα πάλι για τις υπόλοιπες προβολές του Δράματος.

Με την ανυπομονησία να μάθω περισσότερα γι’ αυτή τη νέα ελπίδα, επισκέφθηκα πολλά βιβλιοπωλεία αναζητώντας βιβλία γι’ αυτό το θέμα. Σ’ ένα απ’ αυτά ήμουν ενθουσιασμένος που βρήκα τον Πρώτο Τόμο των Γραφικών Μελετών με το θέμα «Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων.» Ήταν στην Ελληνική και μου στοίχισε μόνο δέκα σεντς! Αλλά τι πολύτιμη πηγή γνώσεως αποδείχθηκε ότι ήταν, και τι χαρά μου έφερε!

Όταν παρουσιάσθηκε η ευκαιρία, μπόρεσα να προμηθευτώ και τους άλλους έξη τόμους αυτής της σειράς των «Μελετών» από πλανοδίους βιβλιοπωλητές. Όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο περισσότερο αισθανόμουν υποχρεωμένος να μοιράζομαι αυτή τη θαυμαστή ελπίδα της Βασιλείας και με άλλους.

Σε λίγο εξερράγει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, και με έκπληξη είδα ότι ο έβδομος τόμος των Γραφικών Μελετών είχε απαγορευθεί από την κυβέρνηση. Αστυνομικοί, οι οποίοι ζητούσαν ν’ ανεύρουν αντίτυπα του απαγορευμένου βιβλίου, άρχισαν να με παρενοχλούν, κι έτσι απεφάσισα να μετοικήσω στο Σπρίνγκφηλντ, Οχάιο, που είχα μερικούς συγγενείς. Απεδείχθη ότι αυτή η μετακίνηση μου ήταν ορθή, διότι εκεί ήλθα γρήγορα σ’ επαφή με τους Σπουδαστές της Γραφής, όπως ήσαν τότε γνωστοί οι μάρτυρες του Ιεχωβά, και μπορούσα να συνέρχομαι τακτικά μαζί των για Γραφική μελέτη. Την εποχή εκείνη είχαμε ήσυχες συναντήσεις στο υπερώον ενός επταωρόφου κτιρίου γραφείων, όπου ένας από τους Σπουδαστάς της Γραφής ήταν χειριστής του ανελκυστήρος. Ανάμεσα σ’ εκείνους που είχα συναντήσει εκεί ήταν ο Τσέστερ Γκόινγκς, με τον οποίο επρόκειτο αργότερα να υπηρετήσω στα κεντρικά γραφεία της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά.

Εξακολουθούσα να δίνω μαρτυρία σε ανθρώπους για την ελπίδα της Βασιλείας, ειδικά μεταξύ των Ελληνοφώνων. Θυμάμαι τουλάχιστον δύο οικογένειες που είχαν λάβει στάση υπέρ της βασιλείας του Θεού.

Ομιλητές από το Κολόμπους, Οχάιο, ερχόταν για να δίνουν δημόσιες ομιλίες, προσθέτοντας έτσι σ’ εμάς πολλή γνώση σχετικά με το θέλημα του Θεού. Στην αρχή δεν εννοούσα την ανάγκη να βαπτισθώ και πάλι. Αλλά καθώς προχωρούσα σε ωριμότητα, ανεγνώρισα ότι το προηγούμενο βύθισμα στο νερό σε βρεφική ηλικία δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Έτσι βαπτίσθηκα στις 31 Δεκεμβρίου 1923, στο Ουήλινγκ, της Δυτικής Βιργινίας.

Χαρά της βασιλείας ή κοσμική επιτυχία

Είχα πάντοτε μεγάλο ενδιαφέρον στην επέκταση της υπηρεσίας μου για τα συμφέροντα της Βασιλείας, εφόσον είχα αρχίσει τον αγώνα «δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού.» (Φιλιππησ. 3:14) Συχνά είχα επιθυμήσει να μπορούσα να προσφέρω κάποια βοήθεια στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν, Νέας Υόρκης. Αλλά κάποιος μου είπε ότι χρησιμοποιούσαν μόνο τη βοήθεια πεπειραμένων ανθρώπων, κι έτσι έθεσα κατά μέρος αυτή την ιδέα προς το παρόν.

Κατόπιν, σε μια περίπτωση, ένας «Περιοδεύων» εκπρόσωπος της Εταιρίας, ο αδελφός Ο. Ι. Θορν, επεσκέφθηκε την εκκλησία μας. Όταν βγήκα στο από σπίτι σε σπίτι κήρυγμα μαζί του, μου είπε: «Αδελφέ, γιατί δεν υπηρετείς τη Βασιλεία με όλο το χρόνο σου στο Μπέθελ;» «Διότι δεν γνωρίζω πώς να κάνω βιβλία,» απήντησα. «Μην ανησυχείς,» μου είπε, «θα σου δείξουν εκείνοι τον τρόπο,» και μ’ αυτά τα λόγια μου έδωσε μια αίτηση. Με χαρούμενη διάθεση συμπλήρωσα το έντυπο και το απέστειλα στο γραφείο της Εταιρίας.

Φυσικά ήμουν ελεύθερος να πάω, γιατί μόλις είχα πωλήσει το μερίδιό μου σε κάποια επιχείρηση. Αλλά τότε, αιφνιδίως, ήλθαν οι δοκιμασίες, η μία μετά την άλλη. Πρώτα, έλαβα μια πολύ δελεαστική και επικερδή προσφορά εργασίας. Αλλά είχα απαλλαγεί από τον υλισμό, κι έτσι την αρνήθηκα. Κατόπιν, ένας φίλος όλης μου της ζωής και Χριστιανός αδελφός είχε αποφασίσει να επισκεφθεί τους γονείς του στην Ελλάδα και μου ζήτησε να φροντίσω για την εργασία του στη διάρκεια της απουσίας του. Ανέμενα μερικούς μήνες κάποια απάντηση στην αίτηση μου προς το Μπέθελ. Και του είπα: «Αν σε δύο εβδομάδες δεν λάβω απάντηση από την Εταιρία, θα φροντίσω για την επιχείρηση σου.» Αλλά σε λίγες ημέρες ήλθε μια επιστολή σε ειδικό ταχυδρομείο. Μου ζητούσαν να παρουσιασθώ για υπηρεσία στο Μπέθελ.

Αυτό τακτοποίησε το ζήτημα! Στις 17 Μαρτίου 1930, μπήκα στον Οίκο Μπέθελ για ν’ αρχίσω μια περίοδο, η οποία μου προσέφερε άφθονα χαρωπά προνόμια—μια περίοδο η οποία έως τώρα περιέλαβε σχεδόν σαράντα ευτυχισμένα χρόνια.

Υπηρεσία της βασιλείας στο Μπέθελ

Παρά την έλλειψη πείρας που είχα, μου υπέδειξαν πώς να εργάζομαι στο τμήμα βιβλιοδεσίας, στο μηχάνημα τοποθετήσεως καλυμμάτων. Μου άρεσε πραγματικά αυτή η εργασία. Πράγματι, χωρίς να το αντιληφθώ καλά, παρέμεινα είκοσι τρία χρόνια στην ίδια εργασία. Είχα το προνόμιο να εκπαιδεύσω πολλούς νέους, ενθαρρύνοντάς τους να παραμείνουν στην υπηρεσία της Βασιλείας, που τους είχε ανατεθεί.

Στις ικανοποιήσεις της υπηρεσίας Μπέθελ προστίθονταν και οι πολλές ευκαιρίες συμμετοχής σ’ όλες τις μορφές του έργου κηρύγματος της Βασιλείας. Ως αυτή την ημέρα μπορώ να συμβαδίζω στο προνόμιο του κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι, να κάνω επανεπισκέψεις σ’ ενδιαφερόμενα άτομα και να διεξάγω μαζί τους Γραφικές μελέτες. Η προσφορά στους δρόμους περιοδικών για Γραφική μελέτη υπήρξε, επίσης, μια άλλη χαρά. Στην εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά του Ρίβερσαϊντ, στο Δυτικό Μανχάτταν, υπάρχει ένας όμιλος μελέτης βιβλίου που διεξάγεται στο σπίτι μιας Ελληνικής οικογενείας. Από τότε που συνεστήθη για πρώτη φορά το 1937 έχω την μεγάλη χαρά να υπηρετώ ως υπηρέτης μελέτης.

Φαντασθείτε την ικανοποίηση μου να βλέπω στη διάρκεια των ετών «παιδιά» ακόμη και «εγγονούς» απ’ αυτό τον όμιλο να γίνονται διαγγελείς του αγγέλματος της βασιλείας του Θεού!

Για μένα ένα πολύ σημαντικό γεγονός στην ιστορία του Μπέθελ ήταν η έναρξη της Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας για το προσωπικό του Μπέθελ. Αυτό συνέβη το 1942. Ενεγράφην αμέσως, κι εξακολουθώ να συμμετέχω και να εκφωνώ ομιλίες σπουδαστή. Η θαυμαστή εκπαίδευση που προμηθεύει αυτή η Σχολή έχει εξαρτίσει πολλούς, καθώς κι εμένα, για να μπορούμε να εκφωνούμε δημόσιες ομιλίες.

Μια ευρύτερη άποψη του μεγάλου έργου του Θεού

Η υπηρεσία στα κεντρικά γραφεία του Μπέθελ όλα αυτά τα χρόνια συνετέλεσε ασφαλώς πολύ στο να ευρύνει την άποψη μου για τα συμφέροντα της Βασιλείας και για το θαυμαστό έργο που διεξάγει ο Ιεχωβά σ’ όλη τη γη. Μάρτυρες απ’ όλα τα σημεία των Ηνωμένων Πολιτειών και απ’ όλα τα μέρη του κόσμου έχουν έλθει για επίσκεψη εδώ ή για να παρακολουθήσουν τη Σχολή Γαλαάδ για ιεραποστολική εκπαίδευση. Υπήρξε με θαυμαστό τρόπο ενισχυτικό να βλέπω άτομα απ’ όλες τις εθνικότητες με τον ίδιο ζήλο για την υπηρεσία του Θεού.

Ειδικά έχει παρατηρηθεί αυτό στις μεγάλες συνελεύσεις του λαού του Θεού· παραδείγματος χάριν, τις συνελεύσεις που είχα το προνόμιο να παρευρεθώ στην Ευρώπη το 1955. Πρώτα ήταν το ευχάριστο ταξίδι διασχίσεως του ωκεανού με το ναυλωμένο από την Εταιρία πλοίο Αρόζα Σταρ. Κατόπιν ήλθαν οι αλησμόνητες συνελεύσεις, και κατόπιν το ταξίδι στην Ελλάδα, όπου το έργο της Βασιλείας διεξάγονταν με μεγάλες δυσκολίες. Στη μικρή γενέτειρά μου πόλη μίλησα σε πολλούς για το άγγελμα της ελπίδος της Βίβλου—έδωσα ακόμη και δύο ομιλίες στην πλατεία της πόλεως και μία στο σπίτι ενός πρεσβυτέρου της Εκκλησίας. Κάθε βράδυ μπορούσα να συνομιλώ με τους Χριστιανούς αδελφούς μου ως τις δύο ή τρεις το πρωί.

Είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ μερικούς ανάπηρους Μάρτυρας στη Σπάρτη. Ένας απ’ αυτούς, όταν πληροφορήθηκε την έλευση μου, σηκώθηκε και ντύθηκε και, καθώς έμπαινα στο σπίτι, μ’ αγκάλιασε και είπε, «Τώρα μπορώ να πεθάνω ευτυχής, διότι συνάντησα ένα από τους κεχρισμένους του Κυρίου από τα κεντρικά Γραφεία του Μπρούκλυν.» Οι γιατροί δεν του είχαν δώσει πολλές ελπίδες, αλλά έζησε πέντε ακόμη χρόνια ύστερα από αυτό.

Τα γράμματα, που έγραφα στον πατέρα μου, έμαθα τώρα ότι είχαν φέρει περισσότερο καρπό απ’ ότι νόμιζα. Μια μέρα ένας Μάρτυρας, που διώκονταν από ένα βίαιο όχλο, διέφυγε στο σπίτι του. Ο πατέρας μου αντιμετώπισε τον όχλο μ’ ένα όπλο και τους απείλησε ότι θα σκοτώσει οποιονδήποτε θα πλησίαζε περισσότερο. Μολονότι δεν είχε λάβει ποτέ στάση υπέρ της βασιλείας του Θεού, είχε μάθει ότι η μισαλλοδοξία απέναντι σ’ εκείνους που κηρύττουν το άγγελμα της Γραφής δεν είναι η οδός του αληθινού Χριστιανού.

Κατόπιν ήλθε το συνταρακτικό έτος 1969, οπότε είχα άλλη μια φορά τη μεγάλη χαρά να ταξιδεύσω στην Ευρώπη, αυτή τη φορά αεροπορικώς. Η ενθουσιώδης συνέλευση στη Νυρεμβέργη, Γερμανίας, ήταν το κορύφωμα. Εδώ είχα τη χαρά να συναντήσω και να παρακολουθήσω προγράμματα συνελεύσεως μαζί με Μάρτυρας απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδος, από την Αυστραλία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, και πολλές άλλες χώρες. Η αγάπη μεταξύ των αδελφών ήταν έκδηλη σε κάθε ευκαιρία. Μπορώ πραγματικά να πω ότι ποτέ δεν είχα μια πείρα τόσο εποικοδομητική.

Επισκέφθηκα και πάλι την Ελλάδα και αντήλλαξα χαιρετισμούς με ομοίους μου Χριστιανούς, στην Αθήνα, στην Κόρινθο και στη Σπάρτη. Ήταν πράγματι απόλαυση ν’ ακούει κανείς τις πολλές πείρες των. Παραδείγματος χάριν, ένας ηλικιωμένος διάκονος σκαπανέας αφηγήθηκε ότι συνέπεσε να συναντηθεί μ’ ένα όμιλο εργατών που έτρωγαν το μεσημβρινό των γεύμα. Τον κάλεσαν να συμμετάσχει στο φαγητό, και ταυτοχρόνως όλοι άκουαν κάποιον Κομμουνιστή ο οποίος τους μιλούσε για τον «Ερυθρό Παράδεισο.» Όταν αυτός ο άνθρωπος τελείωσε την ομιλία του, ο σκαπανέας του είπε με διακριτικότητα: «Εγώ είμαι ηλικίας 87 ετών, και αν σεις μπορείτε να σταματήσετε αυτή τη λειτουργία των γηρατειών και να εμποδίσετε τον θάνατό μου, είμαι πρόθυμος να έλθω μαζί σας.» Φυσικά, ο άνθρωπος δεν μπορούσε να δώσει καμιά τέτοια εγγύηση. Έτσι ο σκαπανέας διάκονος προχώρησε για να εξηγήσει την προμήθεια του Ιεχωβά για όλο το ανθρώπινο γένος. Ο άνθρωπος αυτός άκουε με πολύ ενδιαφέρον, δέχθηκε το άγγελμα της Βασιλείας, και τώρα είναι ένας ζηλωτής Μάρτυρας.

Σ’ ένα μικρό χωριό, ένας επισκέπτης ερώτησε τον τοπικό λειτουργό: «Τι συμβαίνει σ’ αυτό το χωριό; Όλοι φαίνεται να είναι Μάρτυρες!» Ο λειτουργός απήντησε: «Ίσως πολύ σύντομα θα γίνω κι εγώ ένας απ’ αυτούς.»

Ένας Μάρτυρας οδηγήθηκε στο δικαστήριο από έναν ιερέα με την κατηγορία ότι περιεφέρετο ως «λύκος με ένδυμα προβάτου.» Ο κατηγορούμενος είπε στον δικαστή: «Κύριε Πρόεδρε, εγώ φορώ τα ίδια ενδύματα που φορούν όλοι οι άλλοι άνθρωποι. Ο ιερεύς φορεί διαφορετικά φορέματα.» Μ’ αυτά τα λόγια ο ιερεύς εγκατέλειψε την αίθουσα, ενώ ο δικαστής αθώωσε τον κατηγορούμενο.

Οπωσδήποτε, ήταν μεγαλειώδες να βλέπω τον ζήλο των Μαρτύρων στην Ελλάδα. Οι υπεύθυνοι στις εκκλησίες και σ’ όλη τη χώρα δαπανούν πολλές ώρες στην ποίμανση του ποιμνίου του Θεού, και το έργο των καθίσταται δυο φορές πιο δύσκολο όταν ληφθούν υπ’ όψιν όλες οι δυσχέρειες. Είναι όμως γεμάτοι χαρά, κι έχουν ασφαλώς πολλή αγάπη για τους αδελφούς στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας, οι οποίοι εργάζονται σκληρά για να τους εφοδιάζουν τακτικά με πνευματική τροφή. Είμαι πραγματικά ευγνώμων για το ότι η Εταιρία κατέστησε δυνατόν να ταξιδεύσω και να επισκεφθώ τόσο πολλούς από τους Ευρωπαίους ομοίους με μας υπηρέτες της Βασιλείας.

Περισσότερο παρά ποτέ, ακόμη και στην ηλικία των εβδομήντα δύο ετών, εκτιμώ το ότι η Βασιλεία για την οποία προσευχόμουν μικρό παιδί αποτελεί πράγματι τη μόνη ελπίδα του ανθρωπίνου γένους. Είμαι ευγνώμων για το μέτρο υγείας και δυνάμεως που μου επιτρέπει να μεταβαίνω καθημερινά να υπηρετώ στον Οίκο Μπέθελ και, επί πλέον, να δαπανώ δεκαπέντε ως είκοσι ώρες κάθε μήνα σε δραστηριότητα που έχει σχέση με την Εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά του Ρίβερσαϊντ, Νέας Υόρκης—ένα γεμάτο ζήλο όμιλο διαγγελέων της Βασιλείας. Στα νεαρά άτομα ιδιαιτέρως λέγω: Καθ’ όσον έχετε νεανικές δυνάμεις, δαπανάτε τις στα συμφέροντα της Βασιλείας! Καμιά άλλη δράσις δεν μπορεί να φέρει τόση ικανοποίηση και ειρήνη διανοίας.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 1/7/1970