Κυριακή απογευματάκι, στη γειτονιά που μεγάλωσε και έζησε η Σούλα, στο Αιγάλεω…
Ήταν η περασμένη Κυριακή όταν το συζητήσαμε και το κάναμε πράξη… Επιχειρήσαμε μια βόλτα μνήμης στη γειτονιά που έζησε ως παιδί και μεγάλωσε η Σούλα… Το ήθελε και ο πατέρας της, ο Διονύσης και βοήθησε να το υλοποιήσουμε ο καλός καιρός, αφού δεν είχε ούτε ζέστη, ούτε κρύο…
Η αλήθεια είναι πως πήγαιναν πάρα πολλά χρόνια από τότε που έφυγαν από εκεί… Κοντά μισός αιώνας. Και φυσικά είχαν αλλάξει πολλά πράγματα. Παρ’ όλα αυτά υπήρχαν και σπίτια (τα είδαμε…) που διατηρήθηκαν στο χρόνο, όπως αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία μας.
Εδώ ήταν το μικρό σπιτάκι που νοίκιαζαν, με τα δύο δωμάτια και την κοινή αυλή… Και οι δρόμοι έξω χωματένιοι Τώρα στη θέση του, έχει υψωθεί μια τεράστια πολυκατοικία και τίποτα δεν θυμίζει το μέρος που έζησε ως παιδί, η Σούλα… Και όμως συγκινήθηκε, τόσο η ίδια, όσο και ο παππούς Διονύσης.
Κι από αυτό το σημείο που βλέπουμε στη φωτογραφία, όπως μου είπε η Σούλα, υπήρχε άλλη μια μικρή πορτούλα που οδηγούσε στο σπίτι, που έμεναν με ενοίκιο, μέσω της μικρής κουζίνας… Έπρεπε να τα ξέρουν όλα αυτά γιατί ως μικρά παιδιά κι αργότερα ως νεαροί, τις έκαναν τις αταξίες τους κι έπρεπε να έχουν εύκολη πρόσβαση και έξοδο.
Αυτό το σπίτι μιας γειτόνισσας παρέμεινε ως είχε… Η Σούλα ήθελε να χτυπήσει την πόρτα του, αλλά τίποτα δεν έδειχνε ότι υπήρχε ζωή μέσα του. Ναι, την ήξερα καλά αυτή τη γυναίκα και τα παιδιά της… Εξάλλου στη μικρή κοινωνία της γειτονιάς ήταν πολύ γνωστή…
Ο παππούς Διονύσης δεν πίστευε στα μάτια του με όσα έβλεπε… Του αρεσε πολύ που ήρθε ξανά, έστω και βόλτα στον τόπο που πέρασε πολλά χρόνια από τη ζωή του με την οικογένεια του. Και βέβαια διαπίστωνε κι αυτός και η Σούλα τις αλλαγές που είχαν προκύψει, αυτά τα τελευταία 50 χρόνια…
Και καθώς περπατούσαμε στο τετράγωνο που ήταν κάποτε το σπίτι που έζησε και μεγάλωσε η Σούλα, είδαμε έναν άνθρωπο που ασχολιόταν με το αυτοκίνητο του. Προσπαθούσε να φτιάξει του υαλοκαθαριστήρες του… Τον πλησίασαν και μίλησαν μαζί τους… Εκείνος είχε μόλις τριάντα χρόνια εκεί, αλλά θυμόταν πολλούς.
Μια πραγματική γειτονιά του Αιγάλεω, εκεί στην Κολοκοτρώνη, σαν αυτές της παλιάς Αθήνας… Και μπορεί να μην κάθονταν πια στο δρόμο να σχολιάζουν την επικαιρότητα και τους ανθρώπους, όπως κάνουν ακόμα στα χωριά, αλλά είναι ανοιχτοί, χαμογελαστοί, διαθέσιμοι να καταθέσουν όποια πληροφορία γνωρίζουν.
Ύστερα πήγαμε μια βόλτα στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Αιγάλεω που έβγαλε η Σούλα… Πετρόχτιστο, πανέμορφο, το βρήκε όπως το άφησε. Μόνο που είχαν προστεθεί και άλλα κτίρια στη διάρκεια των χρόνων που πέρασαν… Όμως, ακόμα θυμόταν με νοσταλγία τη τότε βασίλισσα Φρειδερίκη από το μπαλκόνι του διευθυντή, να χαιρετά τον κόσμο στα εγκαίνια του…
Αγαπητοι μου αδελφοι καλημέρα .Διαβασα την πρωινη μου εφημεριδα και συγκινηθηκα ,γι αυτό γρα φω δυο λογια να υποστηριξω τα συναισθηματα που νοιωθει κανεις όπως εγω .Στην ζωη μου περασα από πολλες φασεις και μετα από χρονια ενοιωσα την αναγκη να...
Αγαπητοι μου αδελφοι καλημέρα .Διαβασα την πρωινη μου εφημεριδα και συγκινηθηκα ,γι αυτό γρα φω δυο λογια να υποστηριξω τα συναισθηματα που νοιωθει κανεις όπως εγω .Στην ζωη μου περασα από πολλες φασεις και μετα από χρονια ενοιωσα την αναγκη να ξαναδω μερικες στιγμες από το παρελθον που σημαδεψαν την ζωη μου ,και το εκανα επισκεπτομενη τα μερη που εζησα .Θυμαμαι τα λογια ενός νομικου που μου ειχε πει .Ο δολοφόνος γυπιζει παντα στον τοπο του εγκλήματος .Ναι η επιστροφή στο παρελθον σου δινει την αποψη ποσο περαστικοι ειμαστε από αυτή την ζωη .Εδώ που μενω στέκομαι στα σκαλια του κτιριου που εργαστηκα σαν τηλεφωνητρια στον ΟΤΕ και γινομαι για λιγο 19 χρονων .τοτε μου ερχεται στο νου η υποσχεση του Ιεχωβά .Ιδου κανω νεα τα παντα .αποκ 21 --5. λιγη υπομονή μεχρι τοτε .Σας χαιρετω ολους .
Αγαπητή Δήμητρα, ειλικρινά χαίρομαι μέσα από την καρδιά μου που έχεις βρει στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ την πρωινή σου εφημερίδα… Και χαίρομαι διπλά γιατί αυτό έμαθα να κάνω πάντα στη ζωή μου και συνεχίζω να κάνω: Εφημερίδες!
Όταν μάλιστα ξεκίνησα ως νέος...
Αγαπητή Δήμητρα, ειλικρινά χαίρομαι μέσα από την καρδιά μου που έχεις βρει στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ την πρωινή σου εφημερίδα… Και χαίρομαι διπλά γιατί αυτό έμαθα να κάνω πάντα στη ζωή μου και συνεχίζω να κάνω: Εφημερίδες!
Όταν μάλιστα ξεκίνησα ως νέος ρεπόρτερ νόμιζα ότι μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο… Αλλά όπως λέει και ένα τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκι «αυτός ο κόσμος, δεν αλλάζει με τίποτα». Εμείς θα συμφωνήσουμε ως προς το ποιός επιχειρεί την αλλαγή, γιατί ξέρουμε καλά και με σιγουριά ότι αυτό το σύστημα είναι στα τελευταία του…
Συνέχισε να ενημερώνεσαι από δω… Με ήπιους τόνους και χωρίς κανένα φανατισμό λέω όσα δεν μπόρεσα να πω ποτέ μέσα από τις εφημερίδες που εργάστηκα κατά καιρούς… Και δεν ήταν λίγες…
Σχόλια (2)