Σαράντα χρόνια χωρίζουν αυτές τις δύο φωτογραφίες… Εδώ ο φυλακισμένος για την ακεραιότητα του στις φυλακές Ιωαννίνων Βασίλης Δεδότσης και ο φύλακας του, στρατιωτικός τότε, Κώστας. Είχαν μια καλή σχέση καθώς εκτιμούσε ο ένας τον άλλον για τον χαρακτήρα του και το ήθος του. 
Οι συγκυρίες ήρθαν έτσι που στη φετινή Ανάμνηση ο Κώστας και Βασίλης με φανερά τα σημάδια του χρόνου, βρέθηκαν μαζί… Ο χρόνος όμως δεν άμβλυνε τα συναισθήματα. Αντιθέτως η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη και ο αίνος ανήκει στον Ιεχωβά που δεν αφήνει κανέναν με καλή καρδιά να πάει χαμένος. 
Συχνά αυτά που διαβάζετε εδώ είναι γραμμένα κι από σας. Με το να συνεισφέρεται τόσο σε κείμενα όσο και σε φωτογραφίες όπως συμβαίνει με τη σημερινή ανάρτηση βοηθάτε να γίνει ακόμα πιο αξιόπιστος αυτός ο ιστότοπος. Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο, αλλά και το ίδιο το κείμενο είναι από δυο φίλους (αλλά και δικούς μας) του
ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.
Ας ξεκινήσουμε με την πρώτη αφήγηση. Προσέξτε ξανά τις δύο φωτογραφίες της σημερινής ανάρτησης. Ο στρατιωτικός της φωτογραφίας κάποτε, βρέθηκε τυχαία στο έργο από δύο αδελφές, η μία εξ αυτών τηλεφώνησε στον
Βασίλη Δεδότση, λέγοντάς του ότι βρήκαν ένα πολύ καλοσυνάτο άτομο, το οποίο τους είπε ότι ήταν
αξιωματικός στις φυλακές Ιωαννίνων και εκτιμούσε πολύ τους νεαρούς αντιρρησίες Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ιδιαίτερα ζήτησε να μάθει για τον
Βασίλη, μια και εργαζόταν μαζί στο
ίδιο γραφείο της Διοίκησης. Αυτός ήταν ο
Υποδιοικητής των Φυλακών, πολύ καλός απέναντί στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ευγενικός, τους σεβόταν πάρα πολύ και όπως χαρακτηριστικά σχολίασε,
«αυτά τα παιδιά, σημάδεψαν για πάντα τον ψυχικό μου κόσμο». Έτσι, η αδελφή έδωσε στον Βασίλη το τηλέφωνό του και δύο μέρες πριν την Ανάμνηση τον πήρε τηλέφωνο. Όταν του είπε ποιος είναι,
ξέσπασε σε λυγμούς και υποσχέθηκε να πάει στην Ανάμνηση, μια και θα ήταν εκείνος ο ομιλητής. Και κράτησε το λόγο του. Πήγε.
Για σκέψου: 1977-2017, έπειτα από 40 ολόκληρα χρόνια
συναντήθηκαν στην Ανάμνηση με αυτόν τον τόσο καλό, πρώην αξιωματικό των Στρατιωτικών Φυλακών Ιωαννίνων, τον πολύ αγαπητό μας
Κώστα Μπαλτά!
Η συγκίνηση δεν περιγράφεται, έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά! Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους.
Και το πιο σημαντικό: Ήδη δρομολογήθηκε γραφική μελέτη και όπως σχολίασε ο ενδιαφερόμενος, "έχασα πολύτιμο χρόνο, μου λείψατε πολύ όλα αυτά τα χρόνια ".
Ναι,
ο Ιεχωβά δεν θα αφήσει κανένα πρόβατό του να χαθεί! Ας δούμε τώρα τη δεύτερη αφήγηση:
Στης πεθεράς μου το σπίτι
ερχόταν ένα ζευγάρι, πιο μεγάλοι από εμάς φυσικά. Έκανα παρέα με τον πεθερό και την πεθερά μου. Συχνά όταν είχαν κόσμο τα πεθερικά μου,
κατέβαινα λίγο να τους περιποιηθώ. Σε μια τέτοια περίσταση λοιπόν γνώρισα αυτό το ζευγάρι.
Ο
κύριος Γιώργος, ένας πολύ μορφωμένος σκεπτόμενος άνθρωπος ,παρ’ όλο που
ήταν άθεος κομμουνιστής, όπως έλεγε ο ίδιος,
έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά καθώς ήταν συγκρατούμενος με πολλούς από αυτούς κατά την επταετία στην
Γυάρο. Λαλίστατος και παραστατικός όπως ήταν ο κύριος Γιώργος,
είχε πολλά να πει για τους αδελφούς μας. Κάτι που του έκανε μεγάλη εντύπωση και δεν θα το ξεχάσει ποτέ, ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία που είχε.
Σας την αναφέρω, όπως ακριβώς την άκουσα.
Αφηγείται λοιπόν ο κύριος Γιώργος: Τους Μάρτυρες του Ιεχωβά,
δεν τους είχαν όλους μαζί σε ένα κελί για να μην μιλάνε ο ένας στον άλλον για την πίστη τους, επειδή έτσι γίνονταν πιο δυνατοί, έλεγαν οι διευθυντές των φυλακών… Έβλεπαν ο ένας τον άλλον,
στο προαύλιο την ώρα που έβγαιναν έξω. Εκεί πάντα είχαν κάτι να πουν ο ένας στον άλλον.
Φαίνεται ότι έλεγαν κάτι όμορφο, καθώς ήταν όλοι χαρούμενοι όταν γυρνούσαν στα κελιά τους. Μια μέρα λοιπόν,
άνοιξη ήταν, ήλθε ένας από αυτούς και μου είπε:
Σε παρακαλώ πες στον υπεύθυνο στην αναφορά ότι σε χτύπησα. Παλάβωσες; του είπα,
θα φας τιμωρία, θα πας στην τρύπα. Δεν πειράζει, σε παρακαλώ σήμερα πρέπει να πεις ότι σε χτύπησα, πρέπει να πάω στην τρύπα... Έχοντας εκτίμηση στον συγκρατούμενο μου αυτόν, σκέφτηκα για να θέλει να πάει στην τρύπα κάποιος λόγος υπάρχει, ας του κάνω το χατίρι. Βγήκαμε λοιπόν αναφορά και τον κατήγγειλα ότι με χτύπησε.
Η σύμπτωση ήταν,
έτσι νόμιζα τότε, ότι ήταν σύμπτωση… Στην αναφορά
όλοι κάτι κακό είχαν να πουν εκείνη την ημέρα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Άλλος του πήρε κάτι προσωπικό του και δεν το έδινε πίσω, άλλος τον χτύπησε όπως εμένα, άλλος του μίλησε υβριστικά, άλλος του έσκισε το σεντόνι. Σκεφτήκαμε όλοι... Τι έπαθαν οι γιαχωβάδες, σήμερα;
Σεληνιάστικαν; Ήταν βλέπετε πανσέληνος.
Κανένας δεν γλύτωσε την τιμωρία. Όλοι μαζί στην τρύπα μέχρι αύριο το πρωί.
Να πω ότι η τρύπα ήταν ένας λάκκος σκαμμένος στη γη βαθιά με λαμαρίνες από πάνω.
Μέσα εκεί στη διάρκεια της μέρας ακόμη και με λίγο ήλιο ήταν φούρνος. Κι όμως οι δικοί σας, για κάποιο λόγο ήθελαν όλοι να πάνε εκεί.
Γύρισαν την άλλη μέρα τσουρουφλισμένοι, διψασμένοι, καθώς νερό δεν είχε εκεί όλη μέρα, αλλά τόσο χαρούμενοι. Δεν γινόταν, έπρεπε να μάθω,
τι στο καλό συνέβη εκεί πέρα. 21 άτομα στη τρύπα και βγήκαν και χαρούμενοι. Τελικά πήρα την απάντηση μου. (Να πω ότι μέχρι τώρα είχα καταλάβει εγώ τι έκαναν οι αδελφοί μας και ήδη είχα αρχίσει να προσπαθώ να κρατήσω τα δάκρυα μου)
Εσείς μια φορά το χρόνο γιορτάζετε για τον Χριστό που πέθανε και αναστήθηκε. Αυτοί λοιπόν συνεννοήθηκαν… Βρέθηκαν όλοι μαζί στη τρύπα και έκαναν τη γιορτή σας. Είχε κάνει, λέει, ένας από αυτούς κάτι ψωμάκια στο μαγειρείο και είχαν και ένα ποτήρι τσίγκινο, άδειο. Ήθελαν να έχει μέσα κρασί, αλλά ήταν αδύνατον. Μου εξήγησαν τι ακριβώς έκαναν και γιατί.
Από τότε εκτιμώ πολύ την πίστη σας και μάλιστα όταν έγινα μέλος της
Διεθνούς Αμνηστίας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όποτε τύχαινε θέμα με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά
πάντα σας υποστηρίζω. Δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου καθώς μάθαινα μετά από τόσα χρόνια πως έκαναν ανάμνηση οι αδελφοί μας, εκεί στη Γυάρο, στη σκληρά αυτή φυλακή με τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης.
Για πολύ καιρό δεν μπορούσα να αφηγηθώ την εμπειρία στους φίλους, αδελφούς μου καθώς με έπιαναν τα κλάματα. Να προσθέσω άτι κάναμε σε ένα μήνα περίπου μαζί με τον κύριο Γιώργο,
Ανάμνηση. Είχαμε ξεκινήσει και μελέτη, αλλά είχε μια τόσο προκατειλημμένη σύζυγο, που δεν ήταν ποτέ δυνατόν να προχωρήσει.
Ο Ιεχωβά βέβαια διαβάζει τις καρδιές και στην ανάσταση, σίγουρα θα του δοθεί ευκαιρία να τον λατρέψει. Αυτή την εμπειρία
δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Σκέφτομαι τώρα
να την διαβάσει μέσα από τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ κανένας αδελφός και να πει,
«ήταν εκεί ο πατέρας μου ή ήμουν κι εγώ εκεί» αν και τώρα είναι πολύ μεγάλοι οι αδελφοί που ήταν στη Γυάρο, αν ζουν κιόλας, πόσο σημαντικό θα είναι, αυτό το μοίρασμα.
Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Με χειμώνα καιρό, και τα χιόνια να έχουν φτάσει χαμηλά στην Πάρνηθα Όλα όμως θα γίνουν όπως ακριβώς πρέπει, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να μας "γεμίζει" και να μας ενθουσιάζει. 
