Συμβαίνει συχνά στο Facebook και γενικότερα στο διαδίκτυο… «Γνωριζόμαστε» χωρίς να έχουμε ποτέ συναντηθεί. Αλλά μέχρι να πιάσει ο ένας το χέρι του άλλου, να νιώσει το σφυγμό του, να δει το χαμόγελο του, δεν μπορείς να το πεις και φιλία με την ευρύτερη έννοια του όρου… Έτσι γνώρισα και τον Παύλο…


Και προχθές που κατεβήκαμε με τη Σούλα ένα τριήμερο του μεγάλου καύσωνα , τέλη Ιουνίου με αρχές Ιουλίου στη Βυτίνα, σχεδιάσαμε την τελευταία στιγμή να "βρεθούμε" σπίτι τους, στο Λεβίδι Αρκαδίας. Και συνέβη ένα εκπληκτικό γεγονός. Όταν βρεθήκαμε κοντά διαπιστώσαμε ότι με τον Παύλο και τη σύζυγο του Μαρία ήταν σα να γνωριζόμαστε χρόνια…


Η Σούλα είχε την ευκαιρία να γνωριστεί καλύτερα με τη σύζυγο του Παύλου, τη Μαρία… Δεν καθίσαμε πολύ, ήταν περασμένη η ώρα και είχαμε μπροστά μας το δρόμο της επιστροφής. Ένα δρόμο που την Κυριακή το βράδυ είχε αρκετή κίνηση, θυμίζοντας μου άλλες , παλιότερες εποχές, από τις εξόδους που είχα τότε.


Από την άλλη με τον Παύλο κάναμε μια πολύ όμορφη κουβέντα. Έχει ένα μοναδικό χάρισμα να λέει ιστορίες… Κρεμόμουνα από τα χείλη του, καθώς μου μιλούσε για το ξεχωριστό εκείνο τριαντάφυλλο ή τον κουφό βάτραχο που κατάφερε το ακατόρθωτο ή τον βασιλιά Σολομώντα που ζήτησε μόνο σοφία από τον Ιεχωβά, αλλά δεν τη διαχειρίστηκε σωστά…


Η βεράντα τους, στην πίσω πλευρά του σπιτιού τους. Είχαν βάλει ένα τραπέζι κάτω από τον ίσκιο μιας μυγδαλιάς που οι καρποί της είχαν κιόλας ωριμάσει… Αν και δεν χρειαζόταν. Είμαστε κιόλας στο λυκόφως της μέρας, στο γλυκό σούρουπο. Μόλις που προλάβαμε να τραβήξουμε τις φωτογραφίες που βλέπετε δημοσιευμένες


Ναι, ήταν για μας μια πολύ όμορφη αυτή η συνάντηση – γνωριμία με τους δύο πολύ καλούς μας φίλους μας, τον Παύλο και τη Μαρία. Η Σούλα κουβεντιάζει με παραστατικό ύφος μαζί της. Μοιράζεται όμορφες εμπειρίες από τη γνωριμία μας, για τα χρόνια που έζησε στον Καναδά, για τα παιδιά της… Απλά και όμορφα πράγματα..


Μια όμορφη ανθρώπινη παρέα. Αναζωογονητική, τόσο για μας όσο και για κείνους. Μια διαπίστωση που έγινε αμέσως μετά, τόσο στην κουβέντα που κάναμε στη διαδρομή προς την Αθήνα, όσο και στα μηνύματα που ανταλλάξαμε προκειμένου να ησυχάσουν κι εκείνοι ότι φτάσαμε σπίτι μας σώοι και ασφαλείς. Κάτι που συνεχίσαμε και την επόμενη μέρα. Δακρύσαμε με το ποίημα απου μας έστειλε χθες ο Πάυλος...


Για μας αυτή η συνάντηση – γνωριμία ήταν μόνο η αρχή, μιας όμορφης σχέσης. Διότι ασφαλώς και θα έχει συνέχεια… Οι παρέες είναι ωραίες όταν έχεις να δώσεις και να πάρεις… Κι αυτό έχει σχέση με την καλή και δεκτική καρδιά, την αδελφότητα και την ανθρωπιά που όλοι, λίγο – πολύ, έχουμε ανάγκη αυτές τις τελευταίες, δύσκολες μέρες.


Τι ωραίοι άνθρωποι, ο Παύλος και η Μαρία! Ζήτησα την άδεια να φωτογραφηθούμε μαζί. Μου την έδωσαν. Και δεν έβαλαν κανέναν όρο ως προς το από το πού και πώς θα τις τραβήξω. Τους χαίρομαι τέτοιους ανθρώπους. Και θέλω, είναι τιμή για μένα, να είναι φίλοι μου και να μπορούμε να μοιραζόμαστε πράγματα. Όμορφη αδελφική αγάπη...

Είναι από τα μηνύματα που μεταφέρονται μέσω Viber και μας ενθαρρύνουν όλους… Έτσι έφτασε και σε μένα. Μόνο που εγώ απομόνωσα μερικά πλάνα σαν φωτογραφίες για να τα δημοσιεύσω στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ και να τα μοιραστώ μαζί σας…


Τι ωραία και ενθαρρυντική έκφραση της αγάπης του Ιεχωβά! Πάνω από 4.000 φίλοι από τη Ρωσία είχαν την Περιφερειακή τους Συνέλευση στο Ελσίνκι της Φινλανδίας, λόγω της δύσκολης κατάστασης και των διωγμών που επικρατούν στη Ρωσία.


Αυτή η Συνέλευση οργανώθηκε αποκλειστικά και μόνο για τους Ρώσους αδελφούς μας και μερικοί από αυτούς είχαν ταξιδέψει 10.000 χιλιόμετρα για να φτάσουν. Τι πίστη είναι αυτή που τους υποκίνησε να πάνε σε μια ξένη χώρα και να εκπαιδευτούν στη γλώσσα τους για τον Ιεχωβά.


Έκαναν πράξη το σύνθημα της φετινής Περιφερειακής Συνέλευση «Μην Παραιτείστε» που ζητάει από μας να χαλυβδώσουμε την πίστη μας για να τα καταφέρουμε να φτάσουμε ως το τέλος και να αμειφθούμε με το βραβείο της αιώνιας ζωής!


Και οι Ρώσοι αδελφοί μας τα κατάφεραν! Η Συνέλευση ήταν φυσικά μόνο στα ρωσικά εκτός από τις συνομιλίες του αδελφού Mark Sanderson από το κυβερνών σώμα (τις οποίες άκουσαν μεταφρασμένες στη γλώσσα τους). Αυτή κι αν είναι μια στοργική προμήθεια!


Στο βίντεο ακούγονται καθαρά η την αγάπη και η χαρά των αδελφών μας εκεί καθώς ψάλλουν στον Ιεχωβά; Μπορείτε να δείτε δυο μικρά ερασιτεχνικά βίντεο ΕΔΩ και ΕΔΩ καθώς και όλο το κλίμα χαράς που επικρατούσε εκεί… Ναι, ο Ιεχωβά δίνει τη δύναμη που ξεπερνά το φυσιολογικό.


Πολύ δικαιολογημένα στα σχόλια που περιλαμβάνονται στα e-mail  και στα μηνύματα στα διάφορα μέσα επικοινωνίας όπως το Viber είναι και ο Ψαλμός 118: 6: "Ο Ιεχωβά είναι δίπλα μου, δεν θα φοβάσαι, τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος σε μένα;"

Αυτό είναι το ΞΥΠΝΑ που μοιράζεται αυτό τον μήνα, Ιούνιο 2017. Αφιερωμένο στην Αγία Γραφή, αξίζει να το αναζητήσετε και να το διαβάσετε. Αν δεν έχετε εύκαιρο το τυπωμένο, αναζητήστε το ΕΔΩ και διαβάστε το διαδικτυακά…

Όταν ο Μωυσής, ένας προφήτης του Θεού, άρχισε να γράφει την Αγία Γραφή πριν από 3.500 και πλέον χρόνια, μόνο ένα μικρό έθνος μπορούσε να τη διαβάσει. (Δευτερονόμιο 7:7) Αυτό συνέβαινε επειδή οι Γραφές ήταν διαθέσιμες μόνο στη γλώσσα εκείνου του έθνους, την πρωτότυπη εβραϊκή. Εντούτοις, αυτό θα άλλαζε αργότερα.

Η ΔΙΑΔΟΣΗ του αγγέλματος της Αγίας Γραφής και η θετική επίδραση που άσκησε ανά τους αιώνες οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην πρώτη της μετάφραση —τη Μετάφραση των Εβδομήκοντα. Γιατί έγινε αυτή; Και μπορεί ορθά να λεχθεί ότι επρόκειτο για μια Αγία Γραφή που άλλαξε τον κόσμο;

Θεόπνευστη Μετάφραση;

Έπειτα από την εξορία τους στη Βαβυλώνα στη διάρκεια του έβδομου και του έκτου αιώνα Π.Κ.Χ., πολλοί Ιουδαίοι παρέμειναν έξω από τη γη του αρχαίου Ισραήλ και του Ιούδα. Για τους Ιουδαίους που γεννήθηκαν στην εξορία, η εβραϊκή έγινε δεύτερη γλώσσα. Τον τρίτο αιώνα Π.Κ.Χ., υπήρχε ήδη μια Ιουδαϊκή κοινότητα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου—ένα μεγάλο πολιτιστικό κέντρο της Ελληνικής Αυτοκρατορίας. Εκείνοι οι Ιουδαίοι διέκριναν την ανάγκη που υπήρχε να μεταφραστούν οι Ιερές Γραφές στην ελληνική, η οποία ήταν τότε η μητρική τους γλώσσα.

Μέχρι εκείνον τον καιρό, το θεόπνευστο άγγελμα της Αγίας Γραφής είχε καταγραφεί στην εβραϊκή, ενώ κάποια μικρά τμήματά της είχαν γραφτεί στην παρεμφερή αραμαϊκή. Μήπως η απόδοση του Λόγου του Θεού σε μια διαφορετική γλώσσα θα εξασθένιζε τη δυναμική επιρροή που ασκούσε η θεοπνευστία, ίσως μάλιστα οδηγώντας σε παρερμηνείες; Θα μπορούσαν οι Ιουδαίοι, στους οποίους ήταν εμπιστευμένος ο θεόπνευστος Λόγος, να επιτρέψουν μια ενδεχόμενη διαστρέβλωση εκείνου του αγγέλματος μέσω μετάφρασης;—Ψαλμός 147:19, 20· Ρωμαίους 3:1, 2.

Αυτά τα λεπτά ζητήματα δημιουργούσαν φόβους. Ωστόσο, η ανησυχία ότι οι Ιουδαίοι δεν θα καταλάβαιναν πλέον το Λόγο του Θεού τελικά εκτόπισε όλες τις άλλες σκέψεις. Αποφασίστηκε να γίνει μια ελληνική μετάφραση της Τορά—των πρώτων πέντε βιβλίων της Αγίας Γραφής, τα οποία έγραψε ο Μωυσής. Η αληθινή ιστορία της μετάφρασης χάνεται μέσα στους θρύλους. Σύμφωνα με την Επιστολή του Αριστέα, ο ηγεμόνας της Αιγύπτου Πτολεμαίος Β΄ (285-246 Π.Κ.Χ.) ήθελε ένα αντίγραφο της Πεντατεύχου (δηλαδή της Τορά) μεταφρασμένο στην ελληνική για τη βασιλική του βιβλιοθήκη. Ανέθεσε αυτό το έργο σε 72 Ιουδαίους λογίους, οι οποίοι ήρθαν στην Αίγυπτο από το Ισραήλ και ολοκλήρωσαν τη μετάφραση μέσα σε 72 ημέρες. Αυτή η μετάφραση διαβάστηκε κατόπιν στα μέλη της Ιουδαϊκής κοινότητας, τα οποία είπαν πως ήταν υπέροχη και ακριβής. Αργότερα, η ιστορία αυτή διανθίστηκε με τον ισχυρισμό πως μολονότι ο κάθε μεταφραστής βρισκόταν σε χωριστό δωμάτιο, οι μεταφράσεις τους συνέπιπταν, γράμμα προς γράμμα. Λόγω της παράδοσης για τους 72 μεταφραστές, αυτή η ελληνική μετάφραση της Αγίας Γραφής έγινε γνωστή ως Μετάφραση των Εβδομήκοντα.

Οι περισσότεροι από τους σύγχρονους λογίους συμφωνούν ότι η Επιστολή του Αριστέα είναι ψευδεπίγραφο σύγγραμμα. Πιστεύουν επίσης ότι το έναυσμα για τη μετάφραση δόθηκε, όχι από τον Πτολεμαίο Β΄, αλλά από τους ηγέτες της Ιουδαϊκής κοινότητας της Αλεξάνδρειας. Τα συγγράμματα όμως του Ιουδαίου φιλοσόφου της Αλεξάνδρειας Φίλωνα και του Ιουδαίου ιστορικού Ιώσηπου, καθώς και το Ταλμούδ, αποκαλύπτουν τη γενική πεποίθηση που επικρατούσε ανάμεσα στους Ιουδαίους του πρώτου αιώνα ότι η Μετάφραση των Εβδομήκοντα ήταν τόσο θεόπνευστη όσο ήταν και οι πρωτότυπες Γραφές. Τέτοιες παραδόσεις ήταν αναμφίβολα αποτέλεσμα της προσπάθειας που καταβαλλόταν για να γίνει η Μετάφραση των Εβδομήκοντα αποδεκτή από την Ιουδαϊκή κοινότητα παγκόσμια.

Αν και η αρχική μετάφραση περιλάμβανε μόνο τα πέντε βιβλία του Μωυσή, η ονομασία Μετάφραση των Εβδομήκοντα έφτασε στο σημείο να αναφέρεται σε ολόκληρες τις Εβραϊκές Γραφές που μεταφράστηκαν στην ελληνική. Τα υπόλοιπα βιβλία μεταφράστηκαν μέσα στα επόμενα εκατό χρόνια περίπου. Αντί να είναι μια συντονισμένη προσπάθεια, η πραγματοποίηση ολόκληρης της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα ήταν ένα αποσπασματικό επίτευγμα. Οι μεταφραστές διέφεραν ως προς τις ικανότητες και τη γνώση της εβραϊκής. Τα περισσότερα βιβλία είχαν μεταφραστεί κατά λέξη, μερικές φορές σε υπερβολικό βαθμό, ενώ άλλες μεταφράσεις ήταν αρκετά ελεύθερες. Μερικά υπάρχουν τόσο σε μακροσκελή όσο και σε συντομευμένη μορφή. Ως το τέλος του δεύτερου αιώνα Π.Κ.Χ., όλα τα βιβλία των Εβραϊκών Γραφών μπορούσαν να διαβαστούν στην ελληνική. Παρά την ασυνέπεια που προέκυψε, η επίδραση την οποία άσκησε η μετάφραση των Εβραϊκών Γραφών στην ελληνική ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες των μεταφραστών.

Ο Ιάφεθ στις Σκηνές του Σημ;

Αναφερόμενο στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα, το Ταλμούδ παραθέτει το εδάφιο Γένεση 9:27: “Ας κατοικεί ο Ιάφεθ στις σκηνές του Σημ”. (Μεγκιλά 9β, Βαβυλωνιακό Ταλμούδ) Το Ταλμούδ υπονοεί συμβολικά ότι, μέσω της ομορφιάς της ελληνικής γλώσσας της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα, ο Ιάφεθ (ο πατέρας του Ιαυάν, από τον οποίο κατάγονταν οι Έλληνες) κατοίκησε στις σκηνές του Σημ (του προπάτορα του έθνους Ισραήλ). Εντούτοις, μπορούσε επίσης να λεχθεί ότι, μέσω της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα, ο Σημ κατοίκησε στις σκηνές του Ιάφεθ. Πώς συνέβη αυτό;

Έπειτα από τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στο τελευταίο μέρος του τέταρτου αιώνα Π.Κ.Χ. καταβλήθηκε τεράστια προσπάθεια για την εξάπλωση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού σε όλες τις κατακτημένες χώρες. Αυτή η τακτική ονομάστηκε εξελληνισμός. Οι Ιουδαίοι ένιωθαν ότι υφίσταντο συνεχή πολιτιστική επίθεση. Αν επικρατούσε ο ελληνικός πολιτισμός και η ελληνική φιλοσοφία, η ίδια η θρησκεία των Ιουδαίων μπορούσε να υπονομευτεί. Τι θα μπορούσε να ανακόψει την ορμή αυτής της επίθεσης;

Αναφερόμενος σε ένα πιθανό κίνητρο που έκανε τους Ιουδαίους να ετοιμάσουν τη Μετάφραση των Εβδομήκοντα, ο Εβραίος Βιβλικός μεταφραστής Μαξ Μαργκόλις σχολιάζει: «Αν αποδώσουμε την ευθύνη για το έργο εξ ολοκλήρου στην Ιουδαϊκή κοινότητα, θα πρέπει να περιλαμβανόταν και ένα άλλο κίνητρο, δηλαδή, το να γίνει ο Ιουδαϊκός Νόμος προσιτός στον πληθυσμό των Εθνικών και να πειστεί ο κόσμος ότι οι Ιουδαίοι κατείχαν έναν πολιτισμό ο οποίος συναγωνιζόταν τη σοφία της Ελλάδας». Έτσι, το να κατασταθούν οι Εβραϊκές Γραφές διαθέσιμες στον ελληνόφωνο κόσμο μπορεί να ήταν μια μορφή αυτοάμυνας και αντεπίθεσης συγχρόνως.

Η τακτική του εξελληνισμού που ακολούθησε ο Αλέξανδρος είχε καταστήσει την ελληνική γλώσσα διεθνή. Ακόμη και όταν το βασίλειό του καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους, η κοινή ελληνική παρέμεινε η γλώσσα του εμπορίου και της επικοινωνίας ανάμεσα στα έθνη. Είτε αυτό ήταν αποτέλεσμα σκόπιμης προσπάθειας είτε αποτελούσε φυσική εξέλιξη, η Μετάφραση των Εβδομήκοντα των Εβραϊκών Γραφών βρήκε γρήγορα μια θέση στα σπίτια και στις καρδιές πολλών μη Ιουδαίων οι οποίοι δεν γνώριζαν προηγουμένως τον Θεό και το Νόμο των Ιουδαίων. Τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά.

Προσήλυτοι και Θεοφοβούμενοι

Τον πρώτο αιώνα Κ.Χ., ο Φίλων μπορούσε να γράψει ότι η «ομορφιά και η αξιοπρέπεια της νομοθεσίας του Μωυσή τιμώνται, όχι μόνο από τους Ιουδαίους, αλλά και από όλα τα άλλα έθνη». Σχετικά με τους Ιουδαίους που ζούσαν εκτός της Παλαιστίνης τον πρώτο αιώνα, ο Εβραίος ιστορικός Ιωσήφ Κλάουσνερ λέει: «Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι όλα αυτά τα εκατομμύρια των Ιουδαίων είχαν συγκεντρωθεί ως αποτέλεσμα της μετανάστευσης από τη μικρή Παλαιστίνη και μόνο. Καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι αυτή η μεγάλη αύξηση προήλθε επίσης από την αθρόα εισροή αντρών και γυναικών προσηλύτων».

Εντούτοις, αυτά τα εντυπωσιακά σημεία δεν καλύπτουν όλες τις πτυχές του ζητήματος. Ο συγγραφέας Σέι Τζ. Ντ. Κοέν, καθηγητής της Ιουδαϊκής ιστορίας, δηλώνει: «Πολλοί εθνικοί, τόσο άντρες όσο και γυναίκες, μεταστράφηκαν στον Ιουδαϊσμό στη διάρκεια των τελευταίων αιώνων Π.Κ.Χ. και των πρώτων δύο αιώνων Κ.Χ. Ακόμη πιο πολυάριθμοι, ωστόσο, ήταν εκείνοι οι εθνικοί που δέχτηκαν ορισμένες πλευρές του Ιουδαϊσμού αλλά δεν μεταστράφηκαν σε αυτόν». Τόσο ο Κλάουσνερ όσο και ο Κοέν αποκαλούν αυτά τα άτομα που δεν μεταστράφηκαν “θεοφοβούμενους”, μια έκφραση που εμφανίζεται συχνά στην ελληνική λογοτεχνία εκείνης της περιόδου.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν προσήλυτο και σε έναν θεοφοβούμενο; Οι προσήλυτοι είχαν μεταστραφεί πλήρως και θεωρούνταν Ιουδαίοι από κάθε άποψη επειδή δέχονταν τον Θεό του Ισραήλ (απορρίπτοντας όλους τους άλλους θεούς), περιτέμνονταν και προσκολλούνταν στο έθνος του Ισραήλ. Σε αντίθεση, ο Κοέν λέει σχετικά με τους θεοφοβούμενους: «Μολονότι αυτοί οι εθνικοί τηρούσαν αρκετές από τις Ιουδαϊκές συνήθειες και έδειχναν ευλάβεια με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο στον Θεό των Ιουδαίων, δεν θεωρούσαν τον εαυτό τους Ιουδαίο ούτε θεωρούνταν από τους άλλους Ιουδαίοι». Ο Κλάουσνερ τους περιγράφει ως άτομα «που βρίσκονταν σε μια ενδιάμεση κατάσταση», διότι δέχονταν τον Ιουδαϊσμό και «τηρούσαν ένα μέρος από τα έθιμά του, αλλά . . . δεν έγιναν Ιουδαίοι με την πλήρη έννοια».

Μερικοί ίσως άρχισαν να ενδιαφέρονται για τον Θεό με αφορμή συζητήσεις που διεξήγαν με Ιουδαίους οι οποίοι ενασχολούνταν σε ιεραποστολικό έργο ή επειδή παρατηρούσαν πόσο διαφορετικοί ήταν αυτοί στη διαγωγή, στα έθιμα και στη συμπεριφορά. Εντούτοις, η Μετάφραση των Εβδομήκοντα ήταν το κύριο μέσο που βοήθησε αυτούς τους θεοφοβούμενους να μάθουν για τον Ιεχωβά Θεό. Ενώ δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό των θεοφοβούμενων του πρώτου αιώνα, η Μετάφραση των Εβδομήκοντα διέδωσε αναμφίβολα ένα μέρος της γνώσης σχετικά με τον Θεό στα πέρατα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μέσω της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα, τέθηκε επίσης ένα σπουδαίο θεμέλιο.

Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα Προλείανε την Οδό

Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα έπαιξε εξέχοντα ρόλο στη διάδοση του αγγέλματος της Χριστιανοσύνης. Πολλοί ελληνόφωνοι Ιουδαίοι περιλαμβάνονταν σε εκείνους που ήταν παρόντες κατά την ίδρυση της Χριστιανικής εκκλησίας την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ. Επίσης, περιλαμβάνονταν και προσήλυτοι σε εκείνους που έγιναν μαθητές του Χριστού σε αυτό το αρχικό στάδιο. (Πράξεις 2:5-11· 6:1-6· 8:26-38) Εφόσον τα θεόπνευστα συγγράμματα των αποστόλων του Ιησού και άλλων μαθητών του πρώτου αιώνα απευθύνονταν σε ένα όσο το δυνατόν ευρύτερο κοινό, καταγράφτηκαν στην ελληνική. Γι’ αυτό, πολλές παραθέσεις από τις Εβραϊκές Γραφές οι οποίες εμφανίζονται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές βασίστηκαν στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα.

Και άλλοι εκτός από τους φυσικούς Ιουδαίους και τους προσήλυτους ήταν έτοιμοι να δεχτούν το άγγελμα της Βασιλείας. Ο Εθνικός Κορνήλιος ήταν «ευλαβής και φοβόταν τον Θεό μαζί με όλο το σπιτικό του, και έκανε πολλά δώρα ελέους στο λαό και ανέπεμπε συνεχώς δεήσεις στον Θεό». Το 36 Κ.Χ., ο Κορνήλιος, η οικογένειά του και άλλοι οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί στο σπίτι του ήταν οι πρώτοι Εθνικοί που βαφτίστηκαν ως ακόλουθοι του Χριστού. (Πράξεις 10:1, 2, 24, 44-48· παράβαλε Λουκάς 7:2-10.) Όταν ο απόστολος Παύλος ταξίδεψε σε όλη τη Μικρά Ασία και την Ελλάδα, κήρυξε σε πολλούς Εθνικούς οι οποίοι ήταν ήδη άτομα που φοβούνταν τον Θεό καθώς και σε «Έλληνες που λάτρευαν τον Θεό». (Πράξεις 13:16, 26· 17:4) Γιατί ήταν έτοιμοι να δεχτούν τα καλά νέα ο Κορνήλιος και εκείνοι οι άλλοι Εθνικοί; Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα είχε προλειάνει την οδό. Κάποιος λόγιος εκτιμά ότι η Μετάφραση των Εβδομήκοντα «είναι ένα βιβλίο τέτοιας καθοριστικής σημασίας ώστε χωρίς αυτό τόσο ο Χριστιανικός κόσμος όσο και ο δυτικός πολιτισμός θα ήταν κάτι το αδιανόητο».

Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα Παύει να Θεωρείται «Θεόπνευστη»

Η εκτεταμένη χρήση της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα τελικά προκάλεσε αντιδράσεις ανάμεσα στους Ιουδαίους. Στις συζητήσεις με Χριστιανούς, λόγου χάρη, οι Ιουδαίοι ισχυρίζονταν ότι η Μετάφραση των Εβδομήκοντα ήταν ελλιπής μετάφραση. Το δεύτερο αιώνα Κ.Χ., η Ιουδαϊκή κοινότητα είχε ήδη στρέψει πλήρως τα νώτα στη μετάφραση την οποία κάποτε εγκωμίαζε ως θεόπνευστη. Οι ραβίνοι απέρριψαν το θρύλο των 72 μεταφραστών, λέγοντας: «Κάποτε, πέντε πρεσβύτεροι έγραψαν την Τορά για τον Βασιλιά Πτολεμαίο στην ελληνική, και εκείνη η ημέρα ήταν τόσο δυσοίωνη για τον Ισραήλ όσο και η ημέρα κατά την οποία έγινε το χρυσό μοσχάρι, εφόσον η Τορά δεν ήταν δυνατόν να μεταφραστεί με ακρίβεια». Για να επιτύχουν μεγαλύτερη συμφωνία με τις ραβινικές απόψεις, οι ραβίνοι ενέκριναν μια καινούρια μετάφραση στην ελληνική. Αυτή ολοκληρώθηκε το δεύτερο αιώνα Κ.Χ. από κάποιον Ιουδαίο προσήλυτο ονόματι Ακύλα, ένα μαθητή του ραβίνου Ακίμπα.

Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα έπαψε να χρησιμοποιείται από τους Ιουδαίους, αλλά έγινε η πρότυπη «Παλαιά Διαθήκη» της νεοεμφανιζόμενης Καθολικής Εκκλησίας μέχρις ότου αντικαταστάθηκε από τη λατινική Βουλγάτα του Ιερώνυμου. Μολονότι μια μετάφραση δεν μπορεί ποτέ να πάρει τη θέση του πρωτότυπου, η Μετάφραση των Εβδομήκοντα έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάδοση της γνώσης σχετικά με τον Ιεχωβά Θεό και τη Βασιλεία του μέσω του Ιησού Χριστού. Πραγματικά, η Μετάφραση των Εβδομήκοντα είναι μια Βιβλική μετάφραση που άλλαξε τον κόσμο.

[Υποσημειώσεις]

Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου μπορεί να γράφτηκε αρχικά στην εβραϊκή, και κατόπιν ακολούθησε η έκδοση στην ελληνική.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 15/9/1998

Από μια εκδρομή που κάναμε πριν δυο χρόνια με τους φίλους μας Άρη και Χάρις, στη Χαλκίδα. Είμαστε σε μια ταβέρνα λίγο πιο έξω από την πόλη στην περιοχή Άγιος Μηνάς.

Μια ανάρτηση ακόμα για τον παππού Διονύση που έφυγε από κοντά μας την Πέμπτη 22/6 και τον αποχαιρετήσαμε στο τρίτο νεκροταφείο μαζί με πολλούς φίλους και αδελφούς.

Αισθανόμαστε την ανάγκη να εκφράσουμε δημόσια ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε όλους εσάς που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ήσασταν δίπλα μας, κοντά μας, κάνοντας πιο υποφερτό τον πόνο της απώλειας.

Το κάνατε με πολλούς όμορφους τρόπους, είτε με ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, μια αγκαλιά ενισχυτική… Κι αυτό μας κάνει πολύ περήφανους που είμαστε μέλη αυτής της παγκόσμια αδελφότητας.

Αν επιχειρούσα να δημοσιοποιήσω όλα τα όμορφα λόγια σας θα έπρεπε επί μέρες να γράφουμε γι’ αυτό στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Γι’ αυτό δεν θα το κάνουμε. Ως εξαίρεση θα σας δώσουμε μόνο το e-mail των φίλων μας και αδελφών μας, Βασίλη και Κούλα Δεδότση:

Αγαπητοί μας αδελφοί:

Επιθυμούμε μέσω αυτής της επιστολής, να εκφράσουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια για τον θάνατο του αγαπημένου σας πατέρα, αλλά και πολύ-πολύ αγαπητού σε εμάς αδελφού Διονύση, ενός πραγματικά γλυκύτατου, πράου και πιστού αδελφού, τον οποίο είχαμε το προνόμιο και την χαρά να γνωρίσουμε και να συναναστραφούμε.

Έχοντας υπόψη αυτό που αναφέρει η Αγία Γραφή στο βιβλίο των Παροιμιών 17:17, σκεφτήκαμε να σας αφιερώσουμε μερικά ενθαρρυντικά λόγια και παρηγορητικές σκέψεις.

«Ο αληθινός σύντροφος αγαπάει πάντοτε και είναι αδελφός που γεννιέται για καιρό στενοχώριας.»

Ασφαλώς κατανοούμε ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, κυριαρχούν σε αυτές τις πολύ δύσκολες ομολογουμένως καταστάσεις. Θέλουμε να σας διαβεβαιώσουμε ότι έστω και διανοητικά είμαστε κοντά σας, προσευχόμενοι στον  Θεό κάθε παρηγοριάς, να σας παρηγορεί.

Ειλικρινά λυπούμαστε πολύ, που δεν καταφέραμε να παρευρεθούμε στην κηδεία, καθώς εκκλησιαστικά απρόοπτα και οικογενειακά ζητήματα, δεν μας το επέτρεψαν. 

Σε τέτοιες πραγματικά δύσκολες και τραγικές καταστάσεις, πόσο ενισχυτική και παρηγορητική είναι η υπέροχη, θαυμάσια, συναρπαστική ελπίδα που προσφέρει ο Λόγος του Θεού!

Ναι, η Αγία Γραφή μπορεί να μας βοηθήσει να εγκαρτερήσουμε. Έχοντας μάλιστα υπόψη, πώς νιώθουν ο ουράνιος Πατέρας μας και ο Γιος του ο Ιησούς Χριστός, σχετικά με τον  θάνατο, αυτό και μόνο μπορεί να μας ανακουφίσει και να μας παρηγορήσει!

Πόσο παρηγορητικά ηχούν στα αυτιά μας και πραγματικά χαϊδεύουν την ψυχή μας, τα παρακάτω λόγια από το βιβλίο του Ιώβ!

«Αν ο ακμαίος άνθρωπος πεθάνει, μπορεί να ξαναζήσει; Όλες τις ημέρες της υποχρεωτικής μου εργασίας θα περιμένω, μέχρι να έρθει η ανακούφισή μου. Θα καλέσεις και εγώ θα σου απαντήσω. Θα έχεις λαχτάρα για το έργο των χεριών σου.» (Ιώβ 14:14-15)

Μήπως είναι εξωπραγματικό και παράλογο,  να δεχόμαστε την ανάσταση ως γεγονός; Ασφαλώς όχι, διότι η μεγαλύτερη προσωπικότητα που έζησε ποτέ στη γη, ο Ιησούς Χριστός, έκανε την πιο συγκλονιστική δήλωση: «Όλοι όσοι είναι στα μνημεία θα αναστηθούν.» (Ευαγγέλιο Ιωάννη 5:28-29)

Ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός αυτού του φοβερού σύμπαντος και του ανθρώπου, είναι σύμφωνα με την Αγία Γραφή, Θεός της αγάπης, της καλοσύνης, του ελέους, της στοργής, και ασφαλώς είναι σε θέση να κάνει αυτό που μπορεί να φαίνεται απίστευτο, ναι ακατόρθωτο για τους περισσότερους ανθρώπους, επειδή η θυσία του Γιού Του το επιτελεί αυτό!    

Αγαπητοί μας αδελφοί, καθώς η υπέροχη ελπίδα της ανάστασης, μας παρηγορεί και μας στηρίζει, αποβλέπουμε με ισχυρή και ακλόνητη πεποίθηση στον καιρό που ο αγαπημένος μας Διονύσης θα είναι και πάλι μαζί μας, σύμφωνα με τα προφητικά λόγια στο βιβλίο των Πράξεων 24:15:

«Και έχω ελπίδα προς τον Θεό, ότι πρόκειται να γίνει ανάσταση δικαίων και αδίκων.»

Ναι, προσμένουμε με απόλυτη εμπιστοσύνη, να γίνουν πράξη τα όσα αναφέρονται στο προφητικό βιβλίο της Αποκάλυψης 21:4-5:

«Και θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια!»

Με θερμή Χριστιανική αγάπη, οι αδελφοί σας,

Βασίλης και Κούλα Δεδότση

Ας το κλείσουμε εδώ το θέμα. Ο παππούς Διονύσης το πλήρωσε το εισιτήριο του. Εμείς; Θα είμαστε εκεί την Ημέρα του Ιεχωβά να τον υποδεχθούμε στην Ανάσταση; Αυτό είναι που αποτελεί πρόκληση…