Συμβαίνει συχνά στο Facebook και γενικότερα στο διαδίκτυο… «Γνωριζόμαστε» χωρίς να έχουμε ποτέ συναντηθεί. Αλλά μέχρι να πιάσει ο ένας το χέρι του άλλου, να νιώσει το σφυγμό του, να δει το χαμόγελο του, δεν μπορείς να το πεις και φιλία με την ευρύτερη έννοια του όρου… Έτσι γνώρισα και τον Παύλο…


Και προχθές που κατεβήκαμε με τη Σούλα ένα τριήμερο του μεγάλου καύσωνα , τέλη Ιουνίου με αρχές Ιουλίου στη Βυτίνα, σχεδιάσαμε την τελευταία στιγμή να "βρεθούμε" σπίτι τους, στο Λεβίδι Αρκαδίας. Και συνέβη ένα εκπληκτικό γεγονός. Όταν βρεθήκαμε κοντά διαπιστώσαμε ότι με τον Παύλο και τη σύζυγο του Μαρία ήταν σα να γνωριζόμαστε χρόνια…


Η Σούλα είχε την ευκαιρία να γνωριστεί καλύτερα με τη σύζυγο του Παύλου, τη Μαρία… Δεν καθίσαμε πολύ, ήταν περασμένη η ώρα και είχαμε μπροστά μας το δρόμο της επιστροφής. Ένα δρόμο που την Κυριακή το βράδυ είχε αρκετή κίνηση, θυμίζοντας μου άλλες , παλιότερες εποχές, από τις εξόδους που είχα τότε.


Από την άλλη με τον Παύλο κάναμε μια πολύ όμορφη κουβέντα. Έχει ένα μοναδικό χάρισμα να λέει ιστορίες… Κρεμόμουνα από τα χείλη του, καθώς μου μιλούσε για το ξεχωριστό εκείνο τριαντάφυλλο ή τον κουφό βάτραχο που κατάφερε το ακατόρθωτο ή τον βασιλιά Σολομώντα που ζήτησε μόνο σοφία από τον Ιεχωβά, αλλά δεν τη διαχειρίστηκε σωστά…


Η βεράντα τους, στην πίσω πλευρά του σπιτιού τους. Είχαν βάλει ένα τραπέζι κάτω από τον ίσκιο μιας μυγδαλιάς που οι καρποί της είχαν κιόλας ωριμάσει… Αν και δεν χρειαζόταν. Είμαστε κιόλας στο λυκόφως της μέρας, στο γλυκό σούρουπο. Μόλις που προλάβαμε να τραβήξουμε τις φωτογραφίες που βλέπετε δημοσιευμένες


Ναι, ήταν για μας μια πολύ όμορφη αυτή η συνάντηση – γνωριμία με τους δύο πολύ καλούς μας φίλους μας, τον Παύλο και τη Μαρία. Η Σούλα κουβεντιάζει με παραστατικό ύφος μαζί της. Μοιράζεται όμορφες εμπειρίες από τη γνωριμία μας, για τα χρόνια που έζησε στον Καναδά, για τα παιδιά της… Απλά και όμορφα πράγματα..


Μια όμορφη ανθρώπινη παρέα. Αναζωογονητική, τόσο για μας όσο και για κείνους. Μια διαπίστωση που έγινε αμέσως μετά, τόσο στην κουβέντα που κάναμε στη διαδρομή προς την Αθήνα, όσο και στα μηνύματα που ανταλλάξαμε προκειμένου να ησυχάσουν κι εκείνοι ότι φτάσαμε σπίτι μας σώοι και ασφαλείς. Κάτι που συνεχίσαμε και την επόμενη μέρα. Δακρύσαμε με το ποίημα απου μας έστειλε χθες ο Πάυλος...


Για μας αυτή η συνάντηση – γνωριμία ήταν μόνο η αρχή, μιας όμορφης σχέσης. Διότι ασφαλώς και θα έχει συνέχεια… Οι παρέες είναι ωραίες όταν έχεις να δώσεις και να πάρεις… Κι αυτό έχει σχέση με την καλή και δεκτική καρδιά, την αδελφότητα και την ανθρωπιά που όλοι, λίγο – πολύ, έχουμε ανάγκη αυτές τις τελευταίες, δύσκολες μέρες.


Τι ωραίοι άνθρωποι, ο Παύλος και η Μαρία! Ζήτησα την άδεια να φωτογραφηθούμε μαζί. Μου την έδωσαν. Και δεν έβαλαν κανέναν όρο ως προς το από το πού και πώς θα τις τραβήξω. Τους χαίρομαι τέτοιους ανθρώπους. Και θέλω, είναι τιμή για μένα, να είναι φίλοι μου και να μπορούμε να μοιραζόμαστε πράγματα. Όμορφη αδελφική αγάπη...