Από μια εκδρομή που κάναμε πριν δυο χρόνια με τους φίλους μας Άρη και Χάρις, στη Χαλκίδα. Είμαστε σε μια ταβέρνα λίγο πιο έξω από την πόλη στην περιοχή Άγιος Μηνάς.

Μια ανάρτηση ακόμα για τον παππού Διονύση που έφυγε από κοντά μας την Πέμπτη 22/6 και τον αποχαιρετήσαμε στο τρίτο νεκροταφείο μαζί με πολλούς φίλους και αδελφούς.

Αισθανόμαστε την ανάγκη να εκφράσουμε δημόσια ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε όλους εσάς που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ήσασταν δίπλα μας, κοντά μας, κάνοντας πιο υποφερτό τον πόνο της απώλειας.

Το κάνατε με πολλούς όμορφους τρόπους, είτε με ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, μια αγκαλιά ενισχυτική… Κι αυτό μας κάνει πολύ περήφανους που είμαστε μέλη αυτής της παγκόσμια αδελφότητας.

Αν επιχειρούσα να δημοσιοποιήσω όλα τα όμορφα λόγια σας θα έπρεπε επί μέρες να γράφουμε γι’ αυτό στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Γι’ αυτό δεν θα το κάνουμε. Ως εξαίρεση θα σας δώσουμε μόνο το e-mail των φίλων μας και αδελφών μας, Βασίλη και Κούλα Δεδότση:

Αγαπητοί μας αδελφοί:

Επιθυμούμε μέσω αυτής της επιστολής, να εκφράσουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια για τον θάνατο του αγαπημένου σας πατέρα, αλλά και πολύ-πολύ αγαπητού σε εμάς αδελφού Διονύση, ενός πραγματικά γλυκύτατου, πράου και πιστού αδελφού, τον οποίο είχαμε το προνόμιο και την χαρά να γνωρίσουμε και να συναναστραφούμε.

Έχοντας υπόψη αυτό που αναφέρει η Αγία Γραφή στο βιβλίο των Παροιμιών 17:17, σκεφτήκαμε να σας αφιερώσουμε μερικά ενθαρρυντικά λόγια και παρηγορητικές σκέψεις.

«Ο αληθινός σύντροφος αγαπάει πάντοτε και είναι αδελφός που γεννιέται για καιρό στενοχώριας.»

Ασφαλώς κατανοούμε ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, κυριαρχούν σε αυτές τις πολύ δύσκολες ομολογουμένως καταστάσεις. Θέλουμε να σας διαβεβαιώσουμε ότι έστω και διανοητικά είμαστε κοντά σας, προσευχόμενοι στον  Θεό κάθε παρηγοριάς, να σας παρηγορεί.

Ειλικρινά λυπούμαστε πολύ, που δεν καταφέραμε να παρευρεθούμε στην κηδεία, καθώς εκκλησιαστικά απρόοπτα και οικογενειακά ζητήματα, δεν μας το επέτρεψαν. 

Σε τέτοιες πραγματικά δύσκολες και τραγικές καταστάσεις, πόσο ενισχυτική και παρηγορητική είναι η υπέροχη, θαυμάσια, συναρπαστική ελπίδα που προσφέρει ο Λόγος του Θεού!

Ναι, η Αγία Γραφή μπορεί να μας βοηθήσει να εγκαρτερήσουμε. Έχοντας μάλιστα υπόψη, πώς νιώθουν ο ουράνιος Πατέρας μας και ο Γιος του ο Ιησούς Χριστός, σχετικά με τον  θάνατο, αυτό και μόνο μπορεί να μας ανακουφίσει και να μας παρηγορήσει!

Πόσο παρηγορητικά ηχούν στα αυτιά μας και πραγματικά χαϊδεύουν την ψυχή μας, τα παρακάτω λόγια από το βιβλίο του Ιώβ!

«Αν ο ακμαίος άνθρωπος πεθάνει, μπορεί να ξαναζήσει; Όλες τις ημέρες της υποχρεωτικής μου εργασίας θα περιμένω, μέχρι να έρθει η ανακούφισή μου. Θα καλέσεις και εγώ θα σου απαντήσω. Θα έχεις λαχτάρα για το έργο των χεριών σου.» (Ιώβ 14:14-15)

Μήπως είναι εξωπραγματικό και παράλογο,  να δεχόμαστε την ανάσταση ως γεγονός; Ασφαλώς όχι, διότι η μεγαλύτερη προσωπικότητα που έζησε ποτέ στη γη, ο Ιησούς Χριστός, έκανε την πιο συγκλονιστική δήλωση: «Όλοι όσοι είναι στα μνημεία θα αναστηθούν.» (Ευαγγέλιο Ιωάννη 5:28-29)

Ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός αυτού του φοβερού σύμπαντος και του ανθρώπου, είναι σύμφωνα με την Αγία Γραφή, Θεός της αγάπης, της καλοσύνης, του ελέους, της στοργής, και ασφαλώς είναι σε θέση να κάνει αυτό που μπορεί να φαίνεται απίστευτο, ναι ακατόρθωτο για τους περισσότερους ανθρώπους, επειδή η θυσία του Γιού Του το επιτελεί αυτό!    

Αγαπητοί μας αδελφοί, καθώς η υπέροχη ελπίδα της ανάστασης, μας παρηγορεί και μας στηρίζει, αποβλέπουμε με ισχυρή και ακλόνητη πεποίθηση στον καιρό που ο αγαπημένος μας Διονύσης θα είναι και πάλι μαζί μας, σύμφωνα με τα προφητικά λόγια στο βιβλίο των Πράξεων 24:15:

«Και έχω ελπίδα προς τον Θεό, ότι πρόκειται να γίνει ανάσταση δικαίων και αδίκων.»

Ναι, προσμένουμε με απόλυτη εμπιστοσύνη, να γίνουν πράξη τα όσα αναφέρονται στο προφητικό βιβλίο της Αποκάλυψης 21:4-5:

«Και θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια!»

Με θερμή Χριστιανική αγάπη, οι αδελφοί σας,

Βασίλης και Κούλα Δεδότση

Ας το κλείσουμε εδώ το θέμα. Ο παππούς Διονύσης το πλήρωσε το εισιτήριο του. Εμείς; Θα είμαστε εκεί την Ημέρα του Ιεχωβά να τον υποδεχθούμε στην Ανάσταση; Αυτό είναι που αποτελεί πρόκληση…