Ο Ρήγας, η παρέα μου παίζει στο μπαλκόνι. Μεγαλώνει. Ένας μικρός... τίγρης γίνεται με τον καιρό. Και είναι μόλις έξι μηνών...

Ξημέρωμα Σαββάτου... 8 η ώρα το πρωί. Έχω ξυπνήσει ύστερα από ένα ωραίο και ξεκούραστο ύπνο. Έξω έχει ψυχρούλα. Ο Οκτώβρης έκανε την πρεμιέρα του χθες. Ανοίγω τον υπολογιστή μου και φτιάχνω καφέ. Είναι ωραίο το πρωινό ξεκίνημα, χωρίς άγχος και με το Δεύτερο να παίζει ως τις 9 κομμάτια κλασικής μουσικής. Η πόλη κοιμάται ακόμα... Έχει και κάτι σύννεφα ο ουρανός που για όσους κοιμούνται κάνει τη νύχτα μεγαλύτερη κάτω από τα ζεστά σεντόνια του.

Αλλά αυτή η πόλη μάλλον δεν κοιμάται ποτέ. Κάπου κοντά ένας τύπος (ή τύπισσα;) με το σφυράκι κάνει δουλειές. Ποιος σεβασμός στην ησυχία και την ηρεμία του άλλου; Αν σου προκύψει κάτι τέτοιο πρέπει να είσαι πολύ τυχερός. Αγνοώ την κακιά στιγμή. “Ποιος ξέρει τι νύχτα πέρασε” λέω για να δικαιολογήσω κάπως τα πράγματα.

Ο χώρος μου είναι “περιφραγμένος και οριοθετημένος”. Διαβάζω τις αναρτήσεις στα Site και τα Blog των φίλων μου, πίνω τον καφέ μου αργά, απολαυστικά και κάνω τις δικές μου. Αυτό είναι Σαββατοκύριακο... Κι αν κάτι μ' αρέσει ακόμα εδώ, στην Αθήνα, πέρα από τη δουλειά μου, είναι κάτι τέτοιες μικρές στιγμές...

Τα πόδια μου κρυώνουν. Χρειάζεται να βάλω κάλτσες. Ο Οκτώβρης είναι πιο κοντά στο Χειμώνα. Φυσιολογικά...

Ο Ρήγας είναι παρέα μου. Γυροφέρνει στο χώρο. Του αρέσει η παρέα μου, αλλά χωρίς να το θέλει γίνεται ενοχλητικός. Γι' αυτόν όλα είναι παιχνίδι. Φυσικά, πού να αντιληφθεί ότι οι άνθρωποι θέλουν και μερικές δικές τους στιγμές;

Καλή Κυριακή μ' ένα όμορφο τραγούδι. Έτσι, για να ανοίξει το μάτι μας...

Βάλετε φόρους, βάλετε... Δια χειρός Σουρή, η ερμηνεία από τον Χάρρυ Κλυνν. Επίκαιρο όσο ποτέ...

Το κείμενο του Παύλου Τσίμα στα σημερινά ΝΕΑ έχει μια ιδιαίτερη αξία:

Ας το δούμε σαν ένα διδακτικό δράμα, σε τρεις πράξεις.

Πράξη πρώτη: Κάποιος καλός άνθρωπος, με τις καλύτερες προθέσεις στον κόσμο, εισηγείται το μέτρο των αποδείξεων. Ο σκοπός είναι άγιος: αν οι πολίτες επιβραβεύονται από το κράτος, με φοροαπαλλαγές, όταν ζητούν αποδείξεις για καθημερινές οικονομικές συναλλαγές - με τον υδραυλικό ή τον ηλεκτρολόγο ή τον γιατρό ή τον κομμωτή τους - που συνήθως μένουν αδήλωτες, παράγοντας αφορολόγητο εισόδημα, αν το αίσθημα της φιλοπατρίας αναρριπισθεί και δημιουργηθεί ένα κίνημα φορολογικής ειλικρίνειας, τότε μπορεί η αυτενέργεια της κοινωνίας να αναπληρώσει την ατροφία των φοροελεγκτικών μηχανισμών και να προκύψει, έτσι, ένα γενναίο βήμα προς την πάταξη της φοροδιαφυγής. Πολίτες υιοθετούν με ενθουσιασμό το μέτρο. Ενα «κίνημα αποδείξεων» γεννιέται.

Πράξη δεύτερη: Μια ωραία πρωία το υπουργείο Οικονομικών μετρά κέρδη και ζημιές και διαπιστώνει ότι είχε υποτιμήσει τον εχθρό. Τα δημοσιονομικά οφέλη από το «κίνημα των αποδείξεων» αποδεικνύεται ότι είναι λιγότερα από τις απώλειες - καθώς η φαντασία των εχθρών των φόρων αποδεικνύεται πιο αποτελεσματική και οι επιστροφές φόρου λόγω αποδείξεων ανοίγουν μια μαύρη τρύπα 1,2 δισ. Το υπουργείο ανακρούει πρύμνα, ανακοινώνει στην αρχή ότι η φοροαπαλλαγή λόγω αποδείξεων καταργείται αναδρομικά και εν τέλει, κάτω από το βάρος των αντιδράσεων, τροποποιεί το μέτρο για το μέλλον.

Πράξη τρίτη: Σε μια στιγμή μεγάλης αγωνίας και πανικού, καθώς η κυβέρνηση επιχειρεί πάση θυσία να γεμίσει με φορολογικά μπάζα τις νέες μαύρες τρύπες του ελλείμματος, το μέτρο των αποδείξεων επανέρχεται. Αλλά όχι ως επιβράβευση των πολιτών που βοηθούν στην πάταξη της φοροδιαφυγής αλλά ως τιμωρία εκείνων που δηλώνουν μεν το εισόδημά τους, δεν καταφέρνουν όμως να ξοδέψουν το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος αυτού σε αποδείξιμες καταναλωτικές δαπάνες. Νέες αντιδράσεις και εν τέλει ο υπουργός Οικονομίας, με την ψυχή πληγωμένη από την έλλειψη κατανόησης εκ μέρους των δημοσιογράφων, ανακοινώνει ότι το μέτρο θα ισχύσει από του χρόνου. Ως μέρος μιας νέας ιδέας - της καθιέρωσης μιας γενικευμένης υποχρέωσης όλων των πολιτών να «ισοσκελίσουν» τις φορολογικές τους δηλώσεις και να αποδεικνύουν πώς το εισόδημά τους κατανέμεται σε κατανάλωση και αποταμίευση.

Ο στόχος παραμένει πάντα ευγενής: η πάταξη της φοροδιαφυγής. Αλλά δύο ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα: πώς θα προκύψει έλεγχος της φοροδιαφυγής, όταν κυνηγάς όσους δεν καλύπτουν το δηλωμένο - και, συνεπώς, φορολογημένο - εισόδημά τους με αποδείξεις, αντί να κυνηγάς εκείνους των οποίων η περιουσία και η κατανάλωση υπερβαίνει το δηλωμένο εισόδημα; Και, το σημαντικότερο, τι όφελος μπορεί να προκύψει από όλα αυτά, αν δεν υπάρχει ένας ελεγκτικός μηχανισμός ισχυρός και αδιάφθορος που θα πραγματοποιεί περιοδικά αποτελεσματικούς δειγματοληπτικούς ελέγχους;

Η ιστορία των αποδείξεων έκανε πολλούς να επικρίνουν την κυβέρνηση για προχειρότητα, σπασμωδικές κινήσεις και παλινωδίες.

Μπορεί να έχουν δίκιο. Μα το σημαντικότερο είναι, νομίζω, ότι η ιστορία αυτή είναι άλλη μια εκδήλωση του εκ γενετής ελαττώματος που χαρακτηρίζει όλο το δημοσιονομικό πρόγραμμα της εποχής του Μνημονίου: όλα τα μέτρα που επιβάλλει, και οι περικοπές και οι νέοι φόροι, αφορούν στα δηλωμένα εισοδήματα των από φιλότιμο ή από ανάγκη «συνεπών φορολογουμένων», εκείνων που δεν μπορούν (μπορεί και να μη θέλουν) να κρύψουν εισοδήματα για να γλιτώσουν φόρο. Ενώ, αντίθετα, κανένα αποτελεσματικό μέτρο δεν έχει εισαχθεί για τον περιορισμό του άλλου, του αδήλωτου, του «μαύρου» τμήματος της οικονομίας, των εισοδημάτων που διαφεύγουν της φορολόγησης. Με αποτέλεσμα το «λευκό» μέρος της ελληνικής οικονομίας να συρρικνώνεται επικίνδυνα, ενώ το άλλο το «μαύρο» παραμένει ανέπαφο. Και η ύφεση να καταβροχθίζει και τους στόχους του προγράμματος (που πέφτουν έξω, εξαιτίας της) και την ελληνική κοινωνία ολόκληρη.

Απόδειξη: μέσα σε 18 μήνες η ελληνική οικονομία έχασε όσες θέσεις εργασίας είχε δημιουργήσει τα προηγούμενα δέκα χρόνια. Και η συρρίκνωση του κόσμου τής (νόμιμης) εργασίας έφερε την αναλογία εργαζομένων - συνταξιούχων, για πρώτη φορά στην Ιστορία, λίγο κάτω από την αναλογία ένα προς ένα. Και αυτό είναι ασφαλώς σημαντικότερο από την όποια υστέρηση στους στόχους του ελλείμματος.

Γλυκός, τρυφερός, αγαπησιάρης και μήνας γενεθλίων ο Οκτώβρης μας ήρθε στη ζωή. Ας τον καλοδεχτούμε με το συνήθη για το Site τρόπο. Με το τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού από το δίσκο του ΚΑΛΕΝΤΑΡΙ.

Όμορφος μήνας ο Οκτώβρης. Ένα τέτοιο μήνα, πριν 52 χρόνια είδα το φως της ζωής στο χωριό μου, το Θραψανό Ηρακλείου Κρήτης. Ίδιο μήνα γεννήθηκαν και τα δυο μου παιδιά. Μήνας γενεθλίων λοιπόν. Και τα γενέθλια είναι μεγάλη γιορτή. Σημαδεύουν την ίδια την ύπαρξή μας και τον ερχομό μας σε τούτο τον κόσμο...

Αυτά είναι τα... μικρά προσωπικά που μας κρατάνε όρθιους και ζωντανούς... Κι αν δεν υπήρχαν όλα τα άλλα, τα μαύρα και άραχνα που κάθε τόσο μας ανακοινώνουν με τη μορφή μέτρων, όλα θα ήταν καλύτερα.

Φυσικά καμία ευθύνη δεν φέρει γι αυτά ο Οκτώβρης... Εκείνος κάνει ότι μπορεί για να αισθανθούμε καλύτερα. Καταρχήν μας φέρνει πιο κοντά στα Χριστούγεννα και τον καινούριο χρόνο. Δείτε, μόλις δυο μήνες μας χωρίζουν από αυτές τις γιορτινές μέρες.

Μπορείτε να το φανταστείτε; Πόση τούμπα πρέπει να κάνει ο καιρός για να βρεθούμε από το γλυκό φθινόπωρο στο χειμωνα; Και όμως, είμαι βέβαιος ότι θα τα καταφέρει. Έτσι γινόταν πάντα, έτσι θα γίνει και τώρα. Μόνο εμείς θα πρέπει νοιώθουμε κατά τι μεγαλύτεροι, δυνατοί, όρθιοι, έτοιμοι για τις μεγάλες μάχες που θα χρειαστεί να δώσουμε.

Με χαμόγελο και καλή διάθεση τον καλωσορίζουμε... Και δεν είναι λίγο αυτό. Καθόλου. Πόσοι ανάμεσά μας, με τόσα που περνάμε, έχουν καλή διάθεση και αντιμετωπίζουν με το χαμόγελο την καθημερινότητα; Δακτυλοδεικτούμενοι είναι. Γι' αυτό μην τους προσπερνάτε αδιάφορα αν συμβεί και βρεθούν στο δρόμο σας. Πάρτε απ' αυτούς λίγη ελπίδα... Μη σκοτώνετε το όνειρο. Οξυγόνο ζωής είναι...

Ας καλωσορίσουμε το Οκτώβρη που μας ανοίγει την πόρτα του και ας τον καλοδεχτούμε μ' ένα αισιόδοξο τραγούδι της Χάρης Αλεξίου...

Φεύγει και ο Σεπτέμβρης. Μας κουνά μαντίλι αποχαιρετισμού. Ζεστός, όμορφος, με ελάχιστες βροχές και μερικές ψυχρούλες τις τελευταίες μέρες. Δεν ήταν ο φθινοπωρινός μήνας που ξέραμε τα παλιά χρόνια.

Μάλλον προς καλοκαιρινό έμοιαζε κι αν είχαμε καλή ψυχολογία και χρόνο, είχε ωραίες μέρες να τις εκμεταλλευτεί κανείς ακόμα και για... μπάνιο στη θάλασσα.

Είχε βέβαια και τα... στριμώγματα του, κυρίως οικονομικά, αφού πάνω στις ήδη υπάρχουσες υποχρεώσεις προστέθηκαν κι αυτές από το άνοιγμα των σχολείων, τα έξοδα για τα φροντιστήρια και την αγορά των βιβλίων, το τέλος ακίνητης περιουσίας και ότι άλλο βάζει ο νους των κυβερνώντων που «στίβουν» καθημερινά το κεφάλι τους να βρουν πώς θα μας πάρουν κάτι ακόμα για να το βάλουν στον κουμπαρά, να αποφύγουν τη χρεοκοπία ακολουθώντας τις οδηγίες και τις εντολές των ελεγκτών της τρόικας.

Αλλά να, ο Σεπτέμβρης που μάζεψε τα... μπογαλάκια του κι ετοιμάζεται για το φευγιό του... Πού πάνε όλοι αυτοί οι μήνες που φεύγουν; Δεν ξέρω κι εδώ που τα λέμε, δεν με πολυενδιαφέρει κιόλας...

Κατά τα άλλα ο Σεπτέμβρης πρόσθεσε στην πλάτη μας περισσότερη εμπειρία, ενώ ξανα-άνοιξε το κανάλι επικοινωνίας με τα παιδιά της ΕΚΑΠ. Ήδη ετοιμάζουμε το 7ο φύλλο της εφημερίδας. Τα ίδια και στον ΚΡΕΟΝΤΑ που έστειλα σήμερα το 23ο φύλλο της στο τυπογραφείο. Με τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ και την ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ θα ασχοληθούμε από τον Οκτώβρη.

Ο ένας μήνας δίνει σκυτάλη στον άλλον... Κάπως έτσι δεν είναι και η ζωή; Μια συνεχής κίνηση με δράση και διάθεση για προσφορά...

Γροθιά στο στομάχι το μήνυμα της Κικής: ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΪ, ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ 22 ΧΡΟΝΩΝ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ, ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ. ΖΟΥΣΕ ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΜΙΚΡΟΤΕΡΕΣ ΑΔΕΛΦΕΣ. Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΑΘΗΝΑΣ. ΕΙΧΕ ΑΠΟΛΥΘΕΙ, ΔΕΝ ΕΒΡΙΣΚΕ ΔΟΥΛΙΑ, ΖΟΥΣΕ ΜΕ ΚΡΙΣΗ ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΑΣ ΓΡΑΨΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ... Δεν σκύβουμε το κεφάλι, δεν παραδινόμαστε, επιμένουμε όρθιοι...