Αυτή είναι η τοποθέτηση του εκπροσώπου της ΕΚΑΠ στην ημερίδα που έγινε σήμερα το απόγευμα:

Με το σύνθημα «ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ» αγωνιστήκαμε πολύ και ενάντια στα εμπόδια και τις πρακτικές πολλών, οι κάτοικοι, η Επιτροπή Κατοίκων και όλοι όσοι μας συμπαραστάθηκαν τα προηγούμενα τρία χρόνια. Σε αυτό το περιεχόμενο συνοψίζονται και τα λίγα λόγια που αποφασίσαμε να σας πούμε σήμερα, εδώ, μετά από αρκετές συζητήσεις στην Επιτροπή, για το αν έχει νόημα και ποιο η δική μας παρουσία στη συγκεκριμένη ημερίδα.

Πρώτα απ΄ όλα: θεωρούμε ότι οι αγώνες μας, μέχρι σήμερα, στάθηκαν ο κύριος και καθοριστικός παράγοντας για να μπορεί να γίνεται εδώ συζήτηση για θετικά βήματα. Αυτοί οι τρίχρονοι αγώνες οδήγησαν: στην ανάδειξη του ζητήματος της Ακαδημίας Πλάτωνος, στην ακύρωση πράξεων και ενεργειών καταστροφής του αρχαιολογικού χώρου από ιδιωτικά συμφέροντα αλλά και φορείς, στην προώθηση ενεργειών που συμβάλλουν στην προστασία του Α.Χ. από αρμόδιους κεντρικούς φορείς, όπως ΥΠΠΟ/ΥΠΕΚΑ/ΕΑΧΑ, αλλά κατά τη γνώμη μας είναι ημιτελείς, στο ότι η Ακαδημία Πλάτωνος συμπεριλήφθηκε στις προτάσεις μητροπολιτικών παρεμβάσεων του νέου Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας/Αττικής, αλλά κατά τη γνώμη μας πάλι, όχι με τον ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό τρόπο που θα έπρεπε.

Από το 2009 έχουμε καταθέσει την πρότασή μας και ακόμη περιμένουμε μια απάντηση γιατί δεν γίνεται δεκτή: ολοκληρωμένη λύση για την αναβάθμιση του αρχαιολογικού χώρου και της ευρύτερης περιοχής που τον περιβάλλει αποτελεί ο καθορισμός της γειτονιάς Ακαδημία Πλάτωνος, της περιοχής ΒΙΟΠΑ νότια από τον Α.Χ. και της περιοχής των ΚΤΕΛ, ως περιοχής «Πολεοδομικής αναμόρφωσης προβληματικών περιοχών εγκεκριμένων σχεδίων πόλεως» από το νέο Ρ.Σ. Αττικής ή/και το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο του Δήμου. Για την πρόταση έχουμε επιχειρηματολογήσει πολλές φορές και έχει την υποστήριξη μιας σειράς επιστημόνων, πανεπιστημιακών, κά.

Μία ημερίδα, λοιπόν, που διοργανώνει μάλιστα ο Δήμος της Αθήνας, θα είχε πραγματικό νόημα όχι τόσο για να ακούσουμε τι έκαναν οι άλλοι φορείς, αλλά για να συζητήσουμε τι πρέπει να κάνουμε από εδώ και πέρα και, κυρίως, τι προτίθεται να κάνει η νέα δημοτική αρχή για ό,τι της αναλογεί.

Τι αναλογεί στη νέα δημοτική αρχή; Το καταλάβαμε από το πρόγραμμα της ημερίδας και το ακούσαμε πριν λίγο: να αγνοήσει τις προτάσεις των κατοίκων και να έρθει σε πλήρη αντίθεση με τη θέλησή μας.

Έτσι, η συμβολή του Δήμου στις «προοπτικές αξιοποίησης της Ακαδημίας Πλάτωνος» είναι η επαναφορά της Β΄ Φάσης της μελέτης Πολεοδομικού Ανασχεδιασμού της Γειτονιάς Ακαδημίας Πλάτωνος – Σεπτέμβριος 2010. Για την ιστορία, η συγκεκριμένη μελέτη, που εκπονήθηκε επί διοίκησης Κακλαμάνη, τόσο ως μέρος μιας συνολικότερης που «τακτοποιούσε» τον αρχαιολογικό χώρο έτσι ώστε να νομιμοποιείται η REDs να προχωρήσει στο ανοσιούργημά της όσο και ως περιορισμένη μόνο στη γειτονιά, έχει απορριφθεί σε όλες τις συγκεντρώσεις των κατοίκων. Αν δεν κάνουμε λάθος, είχε απορριφθεί και από την παράταξη που σήμερα διοικεί το Δήμο, από το πρώην 4ο Δ.Δ και από τη νυν 4η Δ.Κ.

Θα σας πούμε για ακόμη μια φορά γιατί θα μας βρείτε απέναντί σας.
Είναι πολύ απλό: έναν χώρο 25 στρεμμάτων που έχει καταφέρει να μείνει αδόμητος σε όλη τη σύγχρονη ιστορία της πόλης, που από το 1968 και το 1986 έχει χαρακτηριστεί για κοινόχρηστες και κοινωφελείς λειτουργίες, που είναι από τα ελάχιστα αποθέματα ελεύθερης γης σε αυτήν την ετοιμοθάνατη πόλη, έρχεται και η σημερινή δημοτική αρχή να τον «τακτοποιήσει» υιοθετώντας τη μελέτη που σπάει την ενιαία μορφή του, ξεχνά ότι αποτελεί ουσιαστική συνέχεια του αρχαιολογικού χώρου όπως διατυπώνεται και από το ΣτΕ, αφαιρεί τη δυνατότητα για κοινωφελείς λειτουργίες και δημιουργεί οικόπεδα για «αξιοποίηση». Δεν θα σταθούμε σε τεχνικές λεπτομέρειες για πολλά που ισχυρίζεται ή αποτυπώνει στο χαρτί η μελέτη. Τα γνωρίζουν γιατί τα έχουμε πει, τα έχουμε γράψει πολλές φορές και θα συνεχίζουμε να το κάνουμε τόσο με τους αγώνες μας όσο και με κάθε νομικό μέσο.

Οι προτάσεις μας, που πολύ καλά γνωρίζετε και που θα αγωνιστούμε γι αυτές είναι:
1. Επανεπιβολή από το Δήμο της δέσμευσης για τους κοινόχρηστους και τους κοινωφελείς χώρους.
2. Εγγραφή σε ονομαστικό κωδικό στο δημοτικό προϋπολογισμό του 2012 και των επόμενων ετών της αποζημίωσης σύμφωνα με τις αντικειμενικές αξίες.
3. Άμεσο αίτημα του Δήμου προς το ΥΠΕΚΑ για χρηματοδότηση των συγκεκριμένων αποζημιώσεων από το "Πράσινο Ταμείο" (τακτοποίηση ημιϋπαιθρίων).
4. Εντολή στην αρμόδια υπηρεσία για την εκ νέου εκπόνηση της μελέτης με βασικό δεδομένο τη διασφάλιση όλων των κοινόχρηστων σε ενιαία ζώνη καθώς και των χώρων για αθλητικές εγκαταστάσεις, κλπ.

Κλείνοντας, θέλουμε να τονίσουμε πως Ακαδημία Πλάτωνος είναι πάνω απ΄ όλα οι άνθρωποι που την κατοικούν. Για μας καμία προοπτική αξιοποίησης δεν υπάρχει έξω και πέρα από την αντιμετώπιση όλων αυτών των προβλημάτων που οξύνονται κάθε μέρα και εντείνουν την ήδη υποβαθμισμένη ποιότητα της ζωής μας: τις σοβαρότατες ελλείψεις στην εκπαίδευση, όπως σχολεία – εργοτάξια εδώ και τρία χρόνια (27ο Γυμνάσιο – Λύκειο) ή νηπιαγωγεία ασφυκτικά γεμάτα που λειτουργούν μέχρι και σε μαγαζιά, τις σοβαρότατες ελλείψεις σε κοινωνικές υποδομές, όπως οι παιδικοί σταθμοί που αφήνουν δεκάδες παιδιά απ΄ έξω, τη χειροτέρευση ήδη προβληματικών υπηρεσιών, όπως καθαριότητα, συντήρηση πλατειών, παιδικών χαρών και πρασίνου, λόγω λιτότητας, «εργασιακής εφεδρείας» και απολύσεων και στο Δήμο της Αθήνας, τους κινδύνους για την επιβίωση χιλιάδων λαϊκών οικογενειών που ζουν στις γειτονιές μας και έρχονται κάθε μέρα αντιμέτωποι με συνεχώς νέα, απάνθρωπα οικονομικά μέτρα.

Και γι αυτά τα προβλήματα έχουμε καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις προς το Δήμο και την 4η Δ.Κ. από το Μάρτιο του 2011. Θα περιμένουμε να ακούσουμε στη συνέχεια αν και πόσο τις πήραν υπόψη.

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

Κι αυτό είναι το κάλεσμα για να βρεθούμε αύριο στην ΙΕ' ΔΟΥ Αθηνών (Λιοσίων και Ηπείρου).

Η νέα ταινία μικρού μικρού ΛΗΘΗ του Γαβριήλ Τζαφά. Απολαύστε την...

Μια απάντηση στον Γιάννη Ξανθούλη νομίζω πως έχω υποχρέωση να την φιλοξενήσω εδώ, αφού έδωσα ήδη το βήμα σε 'κείνον να αναπτύξει την άποψη του. Βεβαίως για να μη πετάμε στα σύννεφα ο Γιάννης δεν έγραψε εδώ, αναδημοσίευση ήταν το άρθρο του από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ που δημοσιεύθηκε στις 07/02/2010. Και πάει πολύ καιρός από τότε. Δείτε το ΕΔΩ. Η Ελευθερία όμως απάντησε. Και χθες έφτασε σε μένα, από e-mail φίλου.

Ξέρετε τώρα πώς γίνονται αυτά. Μου στέλνει κάποιος κάτι κι εγώ το στέλνω με τη σειρά μου σε άλλο φίλο και πάει λέγοντας. Σαν αυτό το... ανέκδοτο που κυκλοφορεί από χθες με τον Πάγκαλο να λέει πως δεν έχει να πληρώσει (ο καημένος...) το τέλος για την μεγάλη ακίνητη περιουσία που έχει κληρονομήσει. Έλεος παιδιά, μεγάλοι άνθρωποι είμαστε...

• Ο Πιτσιρίκος είναι έτοιμος να βοηθήσει. Ιδού.
  

Της Eλευθερίας Τσακιροπούλου

Να ξαναγίνετε φτωχοί χωρίς εμένα. Η δική μου γιαγιά ήρθε από απέναντι μόνο με το φουστάνι που φόραγε και κατάφερε δουλεύοντας σκληρά να μεγαλώσει τα παιδιά της, να προκόψει (έτσι το λέγαμε τότε) να δει τα εγγόνια της να σπουδάζουν χωρίς να χρειάζονται ακριβοπληρωμένα φροντιστήρια και μια φορά το χρόνο γριά πια να επιφυλάσσει στον εαυτό της τη μέγιστη πολυτέλεια ενός ζευγαριού παπουτσιών από τον Σκλιά.

Εμένα δεν μου άρεσε η λάσπη που κολλούσε στα παπούτσ ια μου. Μου άρεσαν οι πικροδάφνες στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η μυρωδιά στα Αναφιώτικα, οι νερατζιές στη Πανεπιστημίου, η θέα της Ακρόπολης από τη Πατησίων. Μου άρεσε να διαβάζω στο Θέατρο του Διονύσου Σοφοκλή, Αισχύλο και Ευριπίδη, να βλέπω παραστάσεις στο υπόγειο του Κουν και στο Ηρώδειο. Μου άρεσε ο Χατζηδάκις και ο Τσαρούχης.

Αυτά ήταν η πατρίδα μου και αυτά με έκαναν να την ονειρεύομαι χωρίς λασπόδρομους, ζήτουλες και ψευδοξανθιές.

Τίμια ήμουν ανέκαθεν και το ίδιο έμαθα και στο παιδί μου. Δουλεύω από την ημέρα που τελείωσα το λύκειο. Δούλευα και σπούδαζα χωρίς φοιτητική άδεια γιατί ο τότε διευθυντής μου έλεγε το αμίμητο «Δεσποινίς μου πρέπει να διαλέξετε ή φοιτήτρια θα είστε ή εργαζόμενη». Και διάλεξα και τα δύο. Και τα κατάφερα και στα δύο. Και παράλληλα έμαθα και τρεις ξένες γλώσσες. Και πλήρωνα και πληρώνω σκληρούς φόρους, χωρίς ποτέ, μα ποτέ, να έχω κρύψει ούτε δραχμή των εισοδημάτων μου.
Ναι, λοιπόν δουλεύω 10 ώρες την ημέρα επί 24 συναπτά έτη και κάποια στιγμή τα κατάφερα και έβγαλα λεφτά. Πρέπει να ντρέπομαι; Ούτε επιδοτήσεις για ανύπαρκτες καλλιέργειες πήρα ποτέ, ούτε καμία απευθείας ανάθεση, ούτε σε επιτροπή ή Δ.Σ. ή οργανισμό του δημοσίου ήμουν μέλος, ούτε προαγωγή πήρα μετά από τηλέφωνο πολιτικού προσώπου.

Ότι έκανα το έκανα μόνη μου. Και τα Μanolo που φοράω μόνη μου τα πήρα. Και κάθε φορά που ανεβαίνω πάνω τους θυμάμαι τη γιαγιά μου και τη χαρά της όταν έφερνε στο σπίτι το περίφημο κουτί από το salon sklia και τη περηφάνια της όταν τα φόραγε και μας έλεγε τι πέρασε στη ζωή της και πως τα κατάφερε να «προκόψει». Και δεν θέλω να ξαναβρώ παλιούς εχθρούς, θέλω μόνο νέους φίλους και συμμάχους για να πραγματοποιήσουμε το όνειρο μιας δίκαιης, αξιοκρατικής και προοδευτικής κοινωνίας.

Δεν θέλω καμιά νοσοκόμα να «συρθεί» στο σπίτι μου όταν αρρωστήσω. Θέλω να υπάρχει ένα σύστημα υγείας που θα με περιθάλψει. Αυτό πληρώνω άλλωστε με το μισό του εισοδήματός μου. Δεν πληρώνω για να τρώνε τα λαμόγια των νοσοκομείων και οι φαρμακευτικές εταιρείες. Και δεν θέλω να ράβω μόνη μου τα ρούχα μου, γιατί δεν προλαβαίνω και γιατί δεν καταλαβαίνω το λόγο που πρέπει να σπρώξω στην ανεργία μια μοδίστρα. Και δεν θέλω στη βεράντα μου να φυτέψω ζαρζαβατικά (στο ρετιρέ του ο κος Ξανθούλης ας το κάνει), μου αρέσουν οι γαζίες μου και οι μυρτιές μου και οι δάφνες μου.

Και μου αρέσει και ο μανάβης της γειτονιάς μου. Και μάλιστα πολύ. Γιατί αντί να δώσει το ιδιόκτητο μαγαζί γωνία που έχει στο κέντρο της Αθήνας για να γίνει Everest ή Γερμανός, έχει το πείσμα, το κουράγιο και τη τρέλλα να επιμένει να πουλάει την πραμάτεια του υπό τους ήχους κλασικής μουσικής. Και φυσικά δεν θέλω να χρησιμoποιήσω βέργες για να σωφρονίσω τη κόρη μου. Η κόρη μου με κάνει περήφανη και μου δίνει τη δυνατότητα να ονειρεύομαι μια καλύτερη πατρίδα.

Μια πατρίδα που οι αγρότες της δεν τρώνε επιδοτήσεις και αποζημιώσεις στα μπουζουκομάγαζα, οι πολιτικοί της είναι και ηθικοί και νόμιμοι, η άρχουσα τάξη της δεν αποτελείται από λαμόγια και απατεώνες, ψευτοκουλτουριάδες και δήθεν διανοούμενους που συναναστρέφονται με κλέφτες πολιτικούς.

Μια πατρίδα με ανθρώπους σαν τη γιαγιά μου και τη κόρη μου, εμένα και τους φίλους μου και όλους αυτούς που δεν συμμετείχαν στο πάρτυ. Ε λοιπόν όχι δεν ήμασταν εκεί όταν τρώγανε, όταν έχτιζαν βίλες ή αγόραζαν καγιέν. Ούτε τώρα είμαστε με αυτούς που κρύβουν τις πισίνες τους, φυγαδεύουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και αγοράζουν ακίνητα όσο-όσο στο Λονδίνο.

Και ναι, προερχόμαστε από το Μεγαλέξανδρο, το Μιλτιάδη, τον Αριστείδη, τον Αλκιβιάδη... Αλλά και από τον Πλάτωνα και τον Επίκουρο. Το Σοφοκλή και τον Αριστοφάνη. Και ελπίζω να μην ξαναζήσουμε στην Ελλάδα εποχές που σε μπαγλάρωναν για ψύλλου πήδημα.

Και ναι μου αρέσει το ελαιόλαδο, η κορινθιακή σταφίδα, ο χαλβάς φαρσάλων, τα εσπεριδοειδή, οι σαρδέλες και τα ραδίκια. Η φτώχεια όμως όχι. Δεν θα πάρω. Να δοκιμάσετε χωρίς εμένα!

Αντε, ας το δούμε κι αλλιώς... Μπορούμε;

Οι καλλιτέχνες ξέρουν πόση δουλειά χρειάζεται για να εισπράξουν το χειροκρότημα από τους θεατές τους. Μόνο που αυτό χειροκρότημα δεν είναι το ίδιο μ' αυτό που προτείνω. Οι βουλευτές που χθες ψήφισαν άλλο ένα μέτρο σε βάρος του λαού πρέπει να εισπράξουν το ειρωνικό χειροκρότημα μας.

Άβουλα, πειθήνια στρατιωτάκια, σαν να μην τους εξέλεξαν πολίτες για να τους υπηρετούν, σκύβουν το κεφάλι και κάνουν ότι τους επιβάλει το κόμμα που τους εξέλεξε.

Την ώρα που θα πρέπει να λογοδοτήσουν, θα ψάχνουν και δεν θα ξέρουν πού να κρυφτούν. Θα 'ναι ο τόπος μικρός και ο καθρέφτης του ελάχιστος για να τους παρέχει άσυλο για τις πράξεις τους. Οι Ερινύες έρχονται πάντα. Είναι εξακριβωμένο...

• Απίστευτοι σε σχέση με τις αποδείξεις. Διαβάστε ΕΔΩ.
• Εξαγριωμένος πολίτης δηλώνει... Δείτε ΕΔΩ.
• Αν είχαν τσίπα θα έπρεπε να παραιτηθούν. Ακούστε ΕΔΩ.
• Αυτοί βέβαια κάνουν καλή διαχείριση, δεν είναι σαν... εμάς, σπάταλοι. Δείτε ΕΔΩ.
• Όλοι αθώες περιστερές. Με βουλεύματα.. Δείτε ΕΔΩ.

Η ερώτηση που εκνεύρισε τον Ευ. Βενιζέλου. Φυσικά δεν έδωσε καμία απάντηση...

Αξιοποίησε και την τελευταία ψήφο που είχε στη διάθεσή του το σημερινό ΠΑΣΟΚ κι έκανε χθες το βράδυ, ένα ακόμα βήμα στον κατήφορο που έχει πάρει...

Και τι μας έμεινε; Η φαντασία που με κάθε τρόπο επιδιώκουν να την εξαφανίσουν κάνοντάς μας τρομαγμένα όντα, άβουλα, απόλυτα χειραγωγημένα...

Δείτε μαζί μου αισιόδοξα τη ζωή. Εντέλει πιο σημαντικό είναι αυτό που θέλουμε εμείς να δούμε από εκείνο που επιθυμούν να μας επιβάλλουν...

Αντιδρούμε δυναμικά με όρθιες τις κεραίες μας, ζώντας μοναδικά την κάθε στιγμή, επειδή της πρέπει και επειδή ίσως ποτέ να μην ξαναέχουμε αυτή την ευκαιρία...

Δικαίωμα στο όνειρο λοιπόν... Με δράση και ένταση. Όχι, όσο κι αν θέλουν, μην τους αφήσουμε να τα ισοπεδώσουν όλα γύρω μας. Βάλτε όρια, αδιαπραγμάτευτα...