Ο Ρήγας, η παρέα μου παίζει στο μπαλκόνι. Μεγαλώνει. Ένας μικρός... τίγρης γίνεται με τον καιρό. Και είναι μόλις έξι μηνών...

Ξημέρωμα Σαββάτου... 8 η ώρα το πρωί. Έχω ξυπνήσει ύστερα από ένα ωραίο και ξεκούραστο ύπνο. Έξω έχει ψυχρούλα. Ο Οκτώβρης έκανε την πρεμιέρα του χθες. Ανοίγω τον υπολογιστή μου και φτιάχνω καφέ. Είναι ωραίο το πρωινό ξεκίνημα, χωρίς άγχος και με το Δεύτερο να παίζει ως τις 9 κομμάτια κλασικής μουσικής. Η πόλη κοιμάται ακόμα... Έχει και κάτι σύννεφα ο ουρανός που για όσους κοιμούνται κάνει τη νύχτα μεγαλύτερη κάτω από τα ζεστά σεντόνια του.

Αλλά αυτή η πόλη μάλλον δεν κοιμάται ποτέ. Κάπου κοντά ένας τύπος (ή τύπισσα;) με το σφυράκι κάνει δουλειές. Ποιος σεβασμός στην ησυχία και την ηρεμία του άλλου; Αν σου προκύψει κάτι τέτοιο πρέπει να είσαι πολύ τυχερός. Αγνοώ την κακιά στιγμή. “Ποιος ξέρει τι νύχτα πέρασε” λέω για να δικαιολογήσω κάπως τα πράγματα.

Ο χώρος μου είναι “περιφραγμένος και οριοθετημένος”. Διαβάζω τις αναρτήσεις στα Site και τα Blog των φίλων μου, πίνω τον καφέ μου αργά, απολαυστικά και κάνω τις δικές μου. Αυτό είναι Σαββατοκύριακο... Κι αν κάτι μ' αρέσει ακόμα εδώ, στην Αθήνα, πέρα από τη δουλειά μου, είναι κάτι τέτοιες μικρές στιγμές...

Τα πόδια μου κρυώνουν. Χρειάζεται να βάλω κάλτσες. Ο Οκτώβρης είναι πιο κοντά στο Χειμώνα. Φυσιολογικά...

Ο Ρήγας είναι παρέα μου. Γυροφέρνει στο χώρο. Του αρέσει η παρέα μου, αλλά χωρίς να το θέλει γίνεται ενοχλητικός. Γι' αυτόν όλα είναι παιχνίδι. Φυσικά, πού να αντιληφθεί ότι οι άνθρωποι θέλουν και μερικές δικές τους στιγμές;

Καλή Κυριακή μ' ένα όμορφο τραγούδι. Έτσι, για να ανοίξει το μάτι μας...