Όμορφες αναμνήσεις από τα αθώα παιδικά μου χρόνια… Ψηφίδες, η ζωή μου!
Την βρήκα μέσα στα πράγματα μου. Ναι, είμαι εγώ στην ηλiκία των 4-5 χρονών. Φωτογραφημένος στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας, στο χωριό, μπροστά σε μia πολύ μεγάλη και πολύ όμορφη μαργαρίτα που είχε στο περδικάρι μας. Η φωτογραφία γράφει πίσω: "22-1-64 προς τον Αγαπημένο μου αδελφό Κώστα για ενθύμιο της παιδικής μου ζωής" Αυτά κι αν είναι ενθυμια! Υπήρξα παιδί...
Θυμάμαι αυτή τη φωτογραφία... Θα πρέπει να είμαι τρίτη δημοτικού ή μικρότερος και ήταν από τις κλασικές φωτογραφίες που βγάζαμε στο σχολείο. Νομίζω ο ίδιος φωτογράφος μας την έκανε και κορνίζα. Η μητέρα μου, την είχε σε περίοπτη θέση στο πατρικό μας κι εγώ την κληρονόμησα. Θα τη δείτε σπίτι μου... Παραπέμπει σε όμορφες παιδικές μνήμες...
Τις φωτογραφίες αυτές τις έχει η Στασούλα μας, στο δικό της σπίτι… Αν θυμάμαι καλά τις είχαμε στο πατρικό μου, πριν βάλω μπροστά να το φτιάξω στη σημερινή του μορφή, όπως το βλέπετε στο τέλος αυτής της ιστοσελίδας, χαμηλά. Σ’ αυτή εδώ, είναι όλη η οικογένεια μου και εγώ. Όρθιοι, από αριστερά, η Στασούλα, δίπλα της η Γεωργία (δεν ζει πια…), ο Κωστής μας (που κι αυτός δεν ζει πια) και η Μαλάμω. Και καθιστοί, η μητέρα μου Παπαδιώ, με εμένα πάνω στα πόδια της και φυσικά ο πατέρας μου, Λευτέρης Θεοδωράκης (του Κουμαλή). Θα πρέπει να είναι τραβηγμένη από κάποιον πλανόδιο φωτογράφο, στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας, από αυτούς με τον τρίποδα και τις πλάκες που περνούσαν από τα χωριά τα παλιά χρόνια κι έβγαζαν μεροκάματο με τέτοιες φωτογραφίες. Έτσι ήταν τότε οι εποχές...
Μια ακόμα φωτογραφία του πατέρα μου με τη μητέρα μου, όταν ήταν νεώτεροι, που επίσης είναι μεγάλη κορνίζα σήμερα στο σπίτι της Στασούλας. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αυθεντική. Απ’ ότι θυμάμαι από τις διηγήσεις τους, ο πατέρας μας, "έπεσε" χρονικά να πάει στρατιώτης, σε μια εποχή που τα πράγματα δεν ήταν και τόσο αυστηρά, λίγο μετά τη Γερμανική Κατοχή. Και επειδή είχε (τότε) τρία παιδιά να μεγαλώσει, συχνά «έφευγε» από το στρατό για ένα – δυο χρόνια, μέχρι που η αστυνομία (χωροφυλακή τότε…) να τον εντοπίσει και να του ζητήσει να… επιστρέψει πίσω στη μονάδα του.
Εδώ, μάλλον πρόκειται για μοντάζ. Τα έκαναν αυτά, στην εποχή των παιδικών μου χρόνων... Με ένα πρωτόγονο τρόπο, αλλά τα έκαναν, οι πλανόδιοι φωτογράφοι... Δηλαδή μόνταραν, δυο διαφορετικές φωτογραφίες σε μία και σε πολλές περιπτώσεις έβαζαν μάλιστα και… χρώματα, σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, σε μια εποχή που η χρωματιστή φωτογραφία δεν είχε εμφανιστεί ακόμα, ευρύτατα, στη ζωή μας. Δεν μπορώ να φανταστώ την τεχνική, αλλά ήταν σαν να... ζωγράφιζαν, τη φωτογραφία!
Αχ, πώς λαχταρώ τη στιγμή που θα τους ξαναδώ και θα τους σφίξω στην αγκαλιά μου και τους δύο! Η μητέρα μου, πρόλαβε και γνώρισε την αλήθεια, αλλά και στον πατέρα μου, θα του δοθεί η ευκαιρία να μάθει… Ήταν δεκτικός, έντιμος, δίκαιος, καθαρός...
Και άλλη μια φωτογραφία από το σχολείο μας. Στην κάτω αυλή. Με τη δασκάλα μας κ. Καλλιόπη Κριτσωτάκη που την αγαπούσαμε πολύ κι "έφυγε" τόσο γρήγορα από κοντά μας... Πολλούς από αυτούς τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες, έχω χρόνια να τους δω... Αλλά μερικοί θυμούνται τα πάντα. Και είναι αλήθεια ότι όσο μεγαλώνουμε τέτοιες μνήμες είναι που τρυβελίζουν το μυαλό μας. Κι ας μη θυμόμαστε τι φάγαμε χθες! Έχω βάλει τον εαυτό μου μέσα σε ένα κόκκινο πλαίσιο. Έτσι κι αλλιώς, όλοι, μια... κοψιά είμαστε!
Το δεύτερο σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ για τις εκλογές της 17 Ιουνίου. Οι αλήθειες συνεχίζονται...
Το απαράδεκτο διαφημιστικό βίντεο της Νέας Δημοκρατίας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες αρνητικές ψήφους έχει πάρει στο You Tube.
Παραλλαγή στο σποτάκι της Νέας Δημοκρατίας... Δείτε το, λέει μεγάλες αλήθειες...
Αλλη μια παραλλαγή στο σποτάκι της Νέας Δημοκρατίας... Απίστευτοι αυτοί οι διαφημιστές. Πρώτη φορά, σε τόσο λίγο χρόνο είχαμε τόσες παραλλαγές σε σποτάκι...
Κι επειδή μπορεί να σας κούρασα. Δείτε ένα εύθυμο τραγουδάκι. Να αλλάξετε διάθεση...
To πρώτο αφορά τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ... Έχουν αρχίσει και ξεφεύγουν τα πράγματα εκεί στην Ακαδημίας 20. Κι είναι οι εποχές κακές. Χρειάζεται, αν μη τι άλλο ενότητα στον κλάδο. Και πώς να επιτευχθεί αυτό όταν ο ένας κοιτάει δεξιά και ο άλλος ζερβά; Μια συγκεκριμένη κατεύθυνση κι ένα στόχο χρειαζόμαστε πέρα από τις ιδεολογικές διαφορές μας. Αυτό ας γίνει καθαρό και ας πάμε όλοι να ψηφίσουμε.
Όσο πλησιάζουμε τη 17η Ιουνίου, ημέρα εκλογών, τόσο και βαραίνει το κλίμα;. Το βλέπει κανείς μια βόλτα να κάνει στο Facebook και στο Twitter ή συζητώντας με τους συναδέλφους στην δουλειά. Αποφορτίστε λίγο το κλίμα. Βάλτε στο πρόγραμμά σας την Κυριακή μια ξεχωριστή ξενάγηση για να γνωρίσουμε το πράσινο της Ακαδημίας Πλάτωνα... Μια γεύση την έχουμε την πάρει ήδη...
Στην εκδήλωση της Επιτροπής κατοίκων της Ακαδημίας Πλάτωνος την Κυριακή 10/6/2012 και ώρα 11 π.μ. θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά μακέτα με θέμα: «Τοπογραφική προσέγγιση της αρχαίας Ακαδημίας του Πλάτωνα». Ένα έργο βασισμένο: σε ιστορικές πηγές των Παυσανία, Διογένη Λαέρτιου, Πλούταρχου, Σουϊδα, Αριστοφάνη, Κικέρωνα, Λίβιου, στις αρχαιολογικές ανασκαφές του Παναγιώτη Αριστόφρωνα μαζί με την Ακαδημία Αθηνών (1929-1940), του Φοίβου Σταυρόπουλου (1955-1963) καθώς και στις σύγχρονες ανασκαφές της Γ’ ΕΠΚΑ και στις αναφορές του Παναγιώτη Καστριώτη, Ιωάννη Τραυλού, Ανδρέα Παπαγιανόπουλου – Παλαιού και στις γκραβούρες του AMBROISETARDIEU. Την Κυριακή θα δείτε και την πρώτη φωτογραφία της...
Συζήτηση στο Βουστάσιο την Κυριακή... Η Λαϊκή Συνέλευση συνεχίζει τη δράση της επικεντρώνοντας το θέμα της σε πολιτικά ζητήματα. Δυο άνθρωποι που κατέχουν καλά το οικονομικό θέμα θα τοποθετηθούν πάνω στο χρέος, τις δανειακές συμβάσεις και το μνημόνιο διαρκείας. Είναι αυτά μονόδρομος. ΄Ή υπάρχει κι άλλος δρόμος. Μια εβδομάδα πριν τις εκλογές είναι καλή μια τέτοια κουβέντα...
Το υλικό με τα λουλούδια που δημοσιεύουμε είναι από τις φωτογραφίες του Γιώργου Τσιόρβα που τράβηξε προκειμένου να εκτεθούν την Κυριακή 10/6 στο χώρο που θα γίνει η ξενάγηση...
Μαργαρίτες οι ανοιξιάτικες. Θα τις δείτε στη βόλτα σας στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας του Πλάτωνα, δυο βήματα από το κέντρο της Αθήνας...
Δείτε πως “παίζουν” τα χρώματα από τα φύλλα των δέντρων; Δεν είναι υπέροχα;
Κι αυτό πάλι τι σου λέει; Χαϊδεύει την ψυχή, γαληνεύει το πνεύμα. Ανάταση, αληθινή...
Τι υπέροχο λουλούδι με μωβ μέσα στο πράσινο τοπίο!... Θα μπορούσατε να το πιστέψετε ότι όλα αυτά τα λουλούδια υπάρχουν δίπλα μας;
Ελάτε την Κυριακή στην ξενάγηση του Μιχάλη... Θα έχετε την ευκαιρία για μαι άλλη, όμορφη (υπάρχει κι αυτή η πλευρά της) πλευρά της Αθήνας...
Θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε φυτά σαν αυτό, που δεν ξέρω να σας πω το όνομά του. Ο Μιχάλης με τη βοήθεια γεωπόνων θα μας λύσει όλες τις απορίες...
Τέτοιες σφάκιες θα έχετε δει στο πλάι των εθνικών δρόμων. Φυτό πανέμορφο όταν είναι ανθισμένο και δεν θέλει και πολλά πολλά για να επιβιώσει...
Η όμορφη βουκαμβίλια στην είσοδο του πάρκου από την Τριπόλεως. Έχει γεμίσει ο τόπος ομορφιές. Και είναι στην πόρτα μας. Στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος.
Το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τις εκλογές της 17 Ιουνίου 2012. Ας το δούμε με λίγη προσοχή. Αξίζει τον κόπο...
Εκλογές σε λίγότερο από δύο βδομάδες. Επαναληπτικές. Σήμερα βέβαια δεν έχει εφημερίδες, αλλά και χθες, αν και επαγγελματίας, έκανα μεγάλη προσπάθεια να διαβάσω εφημερίδες. Δεν διαβάζονται πια... Μα, δεν βλέπεις τίποτα πρωτότυπο. Κόλλησαν οι άνθρωποι των ΜΜΕ στην προσπάθεια των εφεντικών τους να εξυπηρετήσπουν καταστάσεις. Δείτε εδώ το ΠΑΡΟΝ.
Το ότι το... σοβαρό ΒΗΜΑ παίζει παιχνιδάκια το ξέραμε. Τόσο χοντροκομένα όμως δεν το περιμέναμε... Στο χτεσινό φύλλο του Βήματος, η δημοσκόπηση της Public Issue εμφανιζόταν ανάποδα. Αντί να βγάζει πρώτο το ΣΥΡΙΖΑ με 31,5% έναντι 25,5% της ΝΔ, το Βήμα της Κυριακής στη σελίδα 2 εμφάνιζε τη Νέα Δημοκρατία να προηγείται στη συγκεκριμένη δημοσκόπηση με το ίδιο ποσοστή 31,5%, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόταν δεύτερος. «Τυπογραφικό λάθος ή σκοπιμότητα; Στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ, η δημοσκόπηση της Public Issue παρουσιάσθηκε ανάποδα, με τη ΝΔ να προηγείται!!!» ήταν το σχόλιο της Public Issue μέσω Twitter και αναμένεται συνέχεια.
Θλίβομαι όταν διαβάζω ειδήσεις σαν αυτή στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Σαν τα μούτρα τους το κατάντησαν το κόμμα με τις πολιτικές που επέλεξαν να εφαρμόσουν. Και βεβαίως θα φύγουν από την Ιπποκράτους, στη χαρ. Τρικούπη θα πάνε ή σε καμιά τρύπα να κρυφτούν από την οργή του κόσμου. Ουστ, καιροσκόποι της δεκάρας που υποθηκεύσατε το μέλλον μας και των παιδιών μας. Χωρίς να έχετε καμιά εξουσιοδότηση από τον ελληνικό λαό...
Αυτή η φωτογραφία του Γιώργου Τσιόρβα στο Blog της Ακαδημίας Πλάτωνα ήταν η αφορμή για να γραφτεί το κομμάτι που ακολουθεί.
Στο Στέκι Αλληλεγγύης κάθισα αρκετά. Είδα ανθρώπους να έρχονται, να διαλέγουν και να παίρνουν πράγματα, δωρεάν. Προσφορά των συνανθρώπων μας. Το σύνθημά μας: Κανείς μόνος του στην κρίση, στην πράξη...
Κυριακάτικο μεσημέρι στο Στέκι Αλληλεγγύης της γειτονιάς. Υπάρχει κόσμος που είναι εδώ. Έρχονται να πάρουν και να δώσουν πράγματα. Ψάχνουν να βρουν, να πάρουν ρούχα και άλλα χρήσιμα πράγματα.
Μιλάμε με τον Γιώργο Τσιόρβα που έχει τραβήξει εκείνες τις υπέροχες φωτογραφίες από τα δέντρα του πάρκου της Ακαδημίας Πλάτωνα...
Σήμερα έχει “ανεβάσει” κάποια χρήσιμα δέντρα στο Blog της ΕΚΑΠ, που υπάρχουν στο πάρκο μας. Ανάμεσά τους ξεχώρισα τις μουριές (ή μουρνιές, όπως τις λέμε στο χωριό μου...) Είναι το φρούτο της εποχής...
Ζήτησα περισσότερες πληροφορίες από τον Γιώργο ως προς το σημείο ακριβώς που βρίσκονται οι μουριές. Και πήγα. Τις βρήκα εύκολα. Και... τρύγησα του πρώτους φετινούς καρπούς της. Η πρόσβαση είναι ελεύθερη. Το ζήτημα είναι πως νόμιζα ότι θα έβρισκα μπόλικα μούρα επειδή οι Αθηναίοι δεν τις γνωρίζουν...
Έκανα λάθος. Στην πολιπολιτισμική Αθήνας υπάρχουν πολλοί ξένοι ή άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην επαρχία που ξέρουν τις μουριές και τους πολύ γλυκούς καρπούς τους. Όχι πως δεν βρήκα αρκετά να φάω... Σε μια μάλιστα έχει πάρα πολλά, μα πρέπει να ανέβεις πάνω στον κορμό, να φτάσεις περισσότερες κλάρες από αυτές που φτάνεις από κάτω...
Το πάρκο μια τέτοια ηλιόλουστη Κυριακή είναι σκέτη απόλαυση. Κι έχει πολύ κόσμο που ήρθε εδώ για να περάσει την ώρα του, κάνοντας τη βόλτα του.
Θυμάμαι πριν από χρόνια, παιδί ακόμα, είχαμε σταμπάρει μια μουριά στα Βονιανά με κάτι υπέροχα μαύρα μούρα που κάναμε πάρτι κάθε φορά που πηγαίναμε... Δεν ξέρω πια αν υπάρχει αυτή η μουριά. Πολλά δέντρα της εποχής μου έχουν πια ξεραθεί. Ασε που δεν τα ξέρουν πια τα νέα παιδιά. Έχουν, έτσι κι αλλιώς μεγάλη ποικιλία από γλυκά και δεν τρελαίνοντια μ' αυτά.
Και σήμερα αυτή την “ανακάλυψη” την χάρηκα σαν παιδί... Περπάτησα στο πάρκο, ανακάλυψα τις μουριές, υπέροχα ήταν. Και κοίτα τώρα να δεις: Τόσα χρόνια ζω σ' αυττήν την περιοχή της Αθήνας, χρειάστηκε ένα δημοσίευμα στο Blog μας για να μου ανοίξει τα μάτια.
Αναρωτιέμαι πόσοι άλλοι ούτε που γνωρίζουν την ύπαρξη αυτού του επίγειου παραδείσου, δυο βήματα από το κέντρο της πρωτεύουσας...
Αυτή ΕΔΩ είναι η χθεσινή ανάρτηση στο Blog της ΕΚΑΠ που μου έκανε το κλικ να ψάξω να βρω τις μουριές στο πάρκο...
Κι ένα όμορφο τραγοίδι από τον Μάνο Χατζιδάκι που τραγουδά ο ίδιος, Νίκο Γκατσο...
Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...
Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη. Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...
Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...
Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!
Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.
Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024 από την ΕΡΤ 3.
Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...
Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;
Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...
Μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων μερικές δεκαετίες πίσω... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία Roland Hampe. Την είδααμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλίου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά στις μέρες μας συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα...
Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...
Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου... Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...
Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ
Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.
Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.
Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.
Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...
ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!
Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.
Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.
Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.
Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…
ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...
Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς, “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...
Στο ρόλο του Συνταξιούχου
Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται. Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο!
Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!
Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!
Μικρές πινελιές αγάπης
Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.
Δοκιμασία από τον Covid-19
Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Το "φευγιό" της αδερφής μου
Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...
Έφυγε και ο Κωστής μας
Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!
