Με το συνήθη δικό μας τρόπο ξεκινάμε τον Ιούνιο. Το τραγούδι γι' αυτό το μήνα είναι από αυτά που έχει γράψει ο Παντελής Θαλασσινός κι υπάρχει στο δίσκο του “Καλεντάρι”.

Ιούνης σήμερα. Μπήκε το καλοκαίρι. Όμορφα, γλυκά, με τον καιρό σύμμαχο καθώς ο ήλιος με τις ακτίνες του πάνω στους ανθρώπους τους ζεσταίνει.

Η μέρα είναι κάπως ιδιόμορφη σήμερα. Το πρωί βρέθηκα στο Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ για να παραλάβω ύλη για τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ και λίγο μετά στη Σαλαμίνα για να παραδώσω την ύλη της εφημερίδας ΤΥΠΟΣ για τους συνταξιούχους του ΟΣΕ.

Έφτασα μέχρι τα Περιστέρια, βρήκα την Πόπη που την ταλαιπωρεί μια ίωση μαζί με το παιδί της, της άφησα το υλικό και πήρα το δρόμο της επιστροφής για τα Παλούκια.

Το δρομολόγιο γνωστό. Το καραβάκι – παντόφλα μας περνά απέναντι στο Πέραμα. Κι από κει βουρ για το γραφείο. Άφησα πίσω μου δουλειές που πρέπει να γίνουν . Θα πάω και μέχρι το απόγευμα θα τις έχω βγάλει...

Ήταν όμορφη η μέρα, έτσι όπως εξελίχθηκε. Απρογραμμάτιστα έκανα πολύ δουλειά. Και το συνδύασα έτσι στο μυαλό μου που μου φάνηκε σαν εκδρομή... Με καλό καιρό, την πρώτη μέρα του καλοκαιριού...

Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Τρέχουν στις δουλειές τους και δείχνουν να είναι καλά. Ευχάριστη διαπίστωση. Διότι μαύρα κι άραχνα είναι όλα όσα ακούμε και διαβάζουμε γύρω μας.

Η μέρα μοιάζει σαν μια κανονική. Τίποτα δεν δείχνει ότι είμαστε σε προεκλογική περίοδο. Έχει εκλείψει ο φανατισμός άλλων αναμετρήσεων.

Οι άνθρωποι θέλουν να τελειώνουν μ' αυτά, βλέποντας όμως να παίρνουν πίσω κάποια από τα βλαπτικά μέτρα για τις εργασιακές σχέσεις, τις μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Θέλουν εντέλει να καθίσουν κάτω οι πολιτικοί ταγοί και να ξαναδούν όλα όσα μας αφορούν και έχουν ανατρέψει τη ζωή μας.

Νια καλή ευκαιρία στο έμπα του καλοκαιριού να κάνουμε μερικές αισιόδοξες σκέψεις... Πολύ μαυρίλα πλάκωσε γύρω μας, πολύ απαισιοδοξία, ώρα για λίγη ανάταση στο μυαλό μας, στα χέρια μας. Μπορούμε; Ο χρόνος θα δείξει... Ας το προσπαθήσουμε όμως. Τουλάχιστον αυτό...