Τα βρήκα τα μούρα στο πάρκο μας...
Αυτή η φωτογραφία του Γιώργου Τσιόρβα στο Blog της Ακαδημίας Πλάτωνα ήταν η αφορμή για να γραφτεί το κομμάτι που ακολουθεί.
Στο Στέκι Αλληλεγγύης κάθισα αρκετά. Είδα ανθρώπους να έρχονται, να διαλέγουν και να παίρνουν πράγματα, δωρεάν. Προσφορά των συνανθρώπων μας. Το σύνθημά μας: Κανείς μόνος του στην κρίση, στην πράξη...
Κυριακάτικο μεσημέρι στο Στέκι Αλληλεγγύης της γειτονιάς. Υπάρχει κόσμος που είναι εδώ. Έρχονται να πάρουν και να δώσουν πράγματα. Ψάχνουν να βρουν, να πάρουν ρούχα και άλλα χρήσιμα πράγματα.
Μιλάμε με τον Γιώργο Τσιόρβα που έχει τραβήξει εκείνες τις υπέροχες φωτογραφίες από τα δέντρα του πάρκου της Ακαδημίας Πλάτωνα...
Σήμερα έχει “ανεβάσει” κάποια χρήσιμα δέντρα στο Blog της ΕΚΑΠ, που υπάρχουν στο πάρκο μας. Ανάμεσά τους ξεχώρισα τις μουριές (ή μουρνιές, όπως τις λέμε στο χωριό μου...) Είναι το φρούτο της εποχής...
Ζήτησα περισσότερες πληροφορίες από τον Γιώργο ως προς το σημείο ακριβώς που βρίσκονται οι μουριές. Και πήγα. Τις βρήκα εύκολα. Και... τρύγησα του πρώτους φετινούς καρπούς της. Η πρόσβαση είναι ελεύθερη. Το ζήτημα είναι πως νόμιζα ότι θα έβρισκα μπόλικα μούρα επειδή οι Αθηναίοι δεν τις γνωρίζουν...
Έκανα λάθος. Στην πολιπολιτισμική Αθήνας υπάρχουν πολλοί ξένοι ή άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην επαρχία που ξέρουν τις μουριές και τους πολύ γλυκούς καρπούς τους. Όχι πως δεν βρήκα αρκετά να φάω... Σε μια μάλιστα έχει πάρα πολλά, μα πρέπει να ανέβεις πάνω στον κορμό, να φτάσεις περισσότερες κλάρες από αυτές που φτάνεις από κάτω...
Το πάρκο μια τέτοια ηλιόλουστη Κυριακή είναι σκέτη απόλαυση. Κι έχει πολύ κόσμο που ήρθε εδώ για να περάσει την ώρα του, κάνοντας τη βόλτα του.
Θυμάμαι πριν από χρόνια, παιδί ακόμα, είχαμε σταμπάρει μια μουριά στα Βονιανά με κάτι υπέροχα μαύρα μούρα που κάναμε πάρτι κάθε φορά που πηγαίναμε... Δεν ξέρω πια αν υπάρχει αυτή η μουριά. Πολλά δέντρα της εποχής μου έχουν πια ξεραθεί. Ασε που δεν τα ξέρουν πια τα νέα παιδιά. Έχουν, έτσι κι αλλιώς μεγάλη ποικιλία από γλυκά και δεν τρελαίνοντια μ' αυτά.
Και σήμερα αυτή την “ανακάλυψη” την χάρηκα σαν παιδί... Περπάτησα στο πάρκο, ανακάλυψα τις μουριές, υπέροχα ήταν. Και κοίτα τώρα να δεις: Τόσα χρόνια ζω σ' αυττήν την περιοχή της Αθήνας, χρειάστηκε ένα δημοσίευμα στο Blog μας για να μου ανοίξει τα μάτια.
Αναρωτιέμαι πόσοι άλλοι ούτε που γνωρίζουν την ύπαρξη αυτού του επίγειου παραδείσου, δυο βήματα από το κέντρο της πρωτεύουσας...
- Αυτή ΕΔΩ είναι η χθεσινή ανάρτηση στο Blog της ΕΚΑΠ που μου έκανε το κλικ να ψάξω να βρω τις μουριές στο πάρκο...
Κι ένα όμορφο τραγοίδι από τον Μάνο Χατζιδάκι που τραγουδά ο ίδιος, Νίκο Γκατσο...
Σχόλια (0)