Η αλήθεια είναι πως φοβήθηκα χθες το μεσημέρι... Kατά τις 4 άρχισε μια πολύ δυνατή βροχή που κράτησε για καμιά ώρα... Και είπα πως θα ματαιώνονταν η θεατρική παράσταση στο Ψάρι με την Ελένη Γερασιμίδου που την περιμέναμε πώς και πώς... Κατά τις 7.30 έβγαλε άλλη μια μπόρα... Είπα: Αποκλείεται να παίξουν, αλλά για καλό και για κακό δεν παίρνω ένα τηλέφωνο; Πήρα. Οι άνθρωποι ήταν αποφασισμένοι...

Τελικά οι άνθρωποι εκεί στο Ψάρι και οι κάτοικοι από τα γύρω χωριά αψήφισαν τη βροχή και γέμισαν το μικρό θεατράκι των 300 θέσεων. Ο κ. Παπούλιας, εκ των ιδρυτών της “Αρκαδιανής” ήταν ιδιαίτερα συγκινημένος όταν χρειάστηκε να πει δυο λόγια, λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση. Ζήτησε να χαμηλώσουν τα φώτα των προβολέων και με χαμηλή φωνή, χωρίς μικρόφωνα, ευχαρίστησε τους παρεβρισκόμενους...

Κι ύστερα βγήκαν στη σκηνή οι ηθοποιοί... Εξαιρετικές ερμηνείες... Όλοι έπαιζαν απίθανα. Αυτή όμως που ξεσήκωσε τον κόσμο στις κερκίδες ήταν η Ελένη Γερασιμίδου... Η παράσταση είναι κέφι, μπρίο κι αν ο λόγος (απλή καθαρεύουσα του Σουρή και ποίηση) είχε τις δυσκολίες του, εντούτοις απολάμβανες την κάθε ατάκα από τα στοιχάκια. Λες και γράφτηκε για να περιγράψει τις κακές στιγμές του νεοέλληνα και των πολιτικών που του αξίζουν, των διαχρονικών σκανδάλων...

Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν η αμεσότητα της Γερασιμίδου. Σε μια στιγμή που υποδύεται τον βουλευτή Καλοχαιρέτα έρχεται στις εξέδρες και χαιρετάει δiα χειραψίας τους θεατές ως να ήταν υποψήφιοι ψηφοφόροι της... Από τους πρώτους που χαιρέτισε ήμουν κι εγώ... Τη βόλευε ότι καθόμουν μπροστά στο πέταλο. Ύστερα ανέβηκε και πάνω στις κερκίδες να χαιρετίσει κι άλλους θεατές. Καταπληκτική στο δέσιμό της με το κοινό...

Η παράσταση άρεσε. Το ένιωθες στο χειροκρότημα του κόσμου... Ήταν διάχυτο στη ατμόσφαιρα. Οι ηθοποιοί έπαιζαν χωρίς μικρόφωνα. Ξεκίνησε το πρόγραμμα, όπως έλεγε στις 9.30 και ολοκληρώθηκε στις 11, χωρίς διάλειμμα. Πολύ καλό το βίντεο που έπαιζαν μαζί με τη μουσική ενδιάμεσα, ενώ μια φωτογραφική αναφορά στους πρωθυπουργούς, από τα χρόνια του Σουρή ώς τα σήμερα έφτανε μέχρι τον... Παπαδήμα, χωρίς να ξεχάσει κανέναν ενδιάμεσα...

Στο τέλος η Ελένη Γερασιμίδου, μετά το χειροκρότημα της αυλαίας, είπε δυο λόγια για την προσπάθεια που κάνουν στη θεατρική εταιρεία ΒΗΜΑΤΑ. “Το κάνω μόνο όπου περνάμε καλά” είπε κι έδειχνε να απολαμβάνει την αποδοχή που είχε η παράσταση από τον κόσμο... Έφερε μάλιστα στη σκηνή και την κ. Μάλλιου που έκανε την επιλογή των κειμένων και την ευχαρίστησε δημόσια για την δουλειά της. Ευχαριστούμε παιδιά. Ήταν μια υπέροχη θεατρική βραδιά η χθεσινή...

Κάπως έτσι είναι τα περισσότερα χωράφια στο χωριό... Χορταριασμένα, χέρσα, ακαλλιέργητα... Ποιος να ασχοληθεί μ' αυτά; Οι νέοι φεύγουν, ο μόνιμος πληθυσμός είναι πια υπερήλικες που ζουν από τη σύνταξή τους...

Η ίδια εγκατάλειψη είναι εμφανής σε πολλά παλιά σπίτια που έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Μισογκρεμισμένες στέγες και μόνο οι πετρόχτιστοι τοίχοι αντέχουν ακόμα όρθιοι. Το χειρότερο που μπορώ να δω μέσα σε τέτοια μισογκρεμισμένα σπίτια είναι να φυτρώνουν και να μεγαλώνουν συκιές...

Ίδια κατάσταση χέρσα γης παντού... Ακόμα και στα χωράφια που είναι κοντά και μέσα στο χωριό. Φαντάσου τι γίνεται λίγο πιο έξω. Θα μπορούσαν να είναι κήποι, αν υπήρχε διάθεση και φυσικά άνθρωποι να το κάνουν... Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στο χωριό...

Είχα την ευκαιρία τις μέρες αυτές που είμαι στην επαρχία να διαπιστώσω από κοντά την εγκατάλειψη της ελληνικής υπαίθρου. Η γης είναι πια χέρσα και καμία προοπτική δεν υπάρχει για το αύριο... Ουδείς ασχολείται πλέον με την καλλιέργεια της...

Χωράφια που τα δέντρα τους έδιναν καρπούς με στάρι, κριθάρι, σίκαλη, τώρα είναι θαρρείς, δάσος από τα άγρια δέντρα που έχουν πια γεμίσει τον τόπο. Μονοπάτια που περπατούσαμε με τα πόδια, δεν υπάρχουν πια. Έχουν κλείσει κι είναι δύσβατα. Δεν υπάρχουν ζώα για να πας στη δουλειά. Μόνο με το αυτοκίνητο κινούνται οι σημερινοί νέοι.

Αμπέλια δεν υπάρχουν... Όσα υπήρχαν έχουν ξεριζωθεί... Η καλλιέργεια τους προϋποθέτει να ασχοληθεί κανείς ουσιαστικά. Κι οι νέοι φεύγουν. Να σπουδάσουν, να πάνε στην Αθήνα, στον παράδεισο που τάζουν τα ψεύτικα ΜΜΕ.

Μόνο κάποιοι διαθέτουν ακόμα πρόβατα... Αλλά δεν φτιάχνουν τυριά... Το γάλα το δίνουν στο τυροκομείο... Και πολλοί κτηνοτρόφοι, μεγάλοι πια στην ηλικία, απασχολούν ξένους μετανάστες και κακοπληρωμένους για να τα βοσκήσουν και να είναι όλη μέρα μαζί τους. Οι νέοι δεν ασχολούνται μ' αυτά... Προτιμούν να αράξουν στο καφέ με το χαρτζιλίκι του μπαμπά τους, από το να μπουν στον κόπο να βγάλουν οι ίδιοι μεροκάματο...

Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση που είδα, ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου στην πλατεία της Στεμνίτσας έναν Κρητικό με το βαν του να πουλάει... τυρί στους κτηνοτρόφους! Και να έχουν κάνει και ουρά γύρω του...

Στο Ψάρι, μιλώντας με έναν από τους βασικούς μετόχους της “Αρκαδιανής”, τον Παπούλια, μου είπε πως δεν φταίνε μόνο οι νέοι γι' αυτήν την κατάντια. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που έχουν όρεξη και διάθεση για δουλειά και τους “φρενάρουν” οι... ειδικοί που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ουσιαστικά στην απορρόφηση κονδυλίων του ΕΣΠΑ.

Έτσι πάνε και χάνονται... Κι ο κόσμος ζει με τον τρόμο και την αγωνία του αύριο...

Αναρωτιέμαι γιατί οι νέοι δεν επιστρέφουν στη γη... Θα μπορούσε να τους ζήσει με αξιοπρέπεια... Να τους δώσει τα απαραίτητα για μια καλύτερη ζωή. Επιμένουν εκεί, να πετύχουν να γίνουν δικηγόροι (οι σχολές είναι περιζήτητες...) όταν το επάγγελμα δεν έχει πια κανένα μέλλον λόγω υπερκορεσμού...

Δεν ξέρω... Θα ήθελα να το συζητήσω αυτό με κάποιον ειδικό... Να ακούσω τη γνώμη του, να καταλάβω τι φταίει που δεν αλλάζει η νοοτροπία μας, που δεν προσπαθούμε να δούμε με τα μάτια ανοιχτά, το συμφέρον μας...

Τι άλλο χρειάζεται να πάθουμε για να αντιληφθούμε τα αυτονόητα;

Αυτό είναι το περίφημο αγροτικό ιατρείο στο Ελληνικό Αρκαδίας... Κλειστό! Ο γιατρός δεν έρχεται πια.. Τι να κάνει ο άνθρωπος. Δεν υπάρχει ένα κομπιούτερ, εκτυπωτής και μια σύνδεση internet για να κάνει τη δουλειά του, έτσι όπως του επιβάλλουν να κάνει με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Κι οι παππούδες πρέπει να κατέβουν στο Κέντρο Υγείας της Μεγαλόπολης, να στηθούν στην ουρά με τις ώρες για να τους γράψουν τα φάρμακα τους...

Κακχάζουν οι κυβερνώντες ότι “σώζουν” την Ελλάδα... Και ένα από αυτά που θα μας σώσουν είναι και η περιστολή των φαρμάκων με την εφαρμογή της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης... Αλλά οι άτιμοι, δεν ξεμυτίζουν ποτέ από την Αθήνα; Δεν περπατούν σε μικρά χωριά της επαρχίας, δεν ρώτησαν να μάθουν πώς θα εξυπηρετηθούν τώρα οι συνταξιούχοι με τα φάρμακά τους;

Και να 'σου τα... φοβερά ρεπορτάζ για την περιστολή δαπανών από τα λιγότερα φάρμακα... Να βαυκαλίζονται στην τηλεόραση ότι έβαλαν “χέρι” σε μια οικονομική αιμορραγία για τη χώρα. Και να τους πιστεύουν οι χαχόλοι. Και να τους ξαναψηφίζουν...

Η αλήθεια, βέβαια, είναι πολύ αλλιώτικη. Ο αγροτικός γιατρός που πήγαινε στα χωριά δυο φορές την εβδομάδα, δεν πάει πια. Τι να κάνει; Οι περισσότεροι γέροντες θέλουν απλά να τους γράφει τα φάρμακα για τις χρόνιες παθήσεις τους και για να το κάνει αυτό ο γιατρός με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση που εφάρμοσαν θέλει εκτός από το χώρο που θα χρησιμοποιήσει ως ιατρείο να διαθέτει έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή με εκτυπωτή και σύνδεση στο internet. Ναι, αυτή τη... φοβερή τεχνολογία χρειάζεται. Και πού να τη βρει στην πολυδιαφημισμένη τεχνολογική επανάσταση στις μέρες μας;

Έτσι το ιατρείο μένει κλειστό και οι άνθρωποι τρέχουν στο Κέντρο Υγείας του ΕΣΥ της κοντινής μεγάλης πόλης για να στηθούν στην ουρά προκειμένου να τους γράψουν τα φάρμακα

Ντροπή! Αίσχος και καταισχύνη... Στα 2012 που ο άνθρωπος στέλνει μηχανή στον Άρη να διερευνήσει αν υπάρχει δείγμα ζωής, να μη μπορούν οι γέροντες στα χωριά τους να έχουν τους γιατρούς όταν τους χρειάζονται...

Αλήθεια το έχουν αυτό το θέμα οι μεγαλόσχημοι μεταρρυθμιστές που δεν έχουν καμία σχέση με την αληθινή ζωή; Και τι προτίθενται να κάνουν για να το αντιμετωπίσουν; Από πού θα εξοικονομήσουν αυτά τα... τεράστια κονδύλια για την αγορά ενός κομπιούτερ, ενός εκτυπωτή και μιας σύνδεσης στο internet; Γελάτε; Μη γελάτε, για κλάματα είμαστε... Γιατί αν επαίρονται που λιγόστεψαν τα χρήματα για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να δείτε πόσα θα εξοικονομήσουν όταν πεθάνουν εντελώς αυτούς τους παππούδες... Ούτε φάρμακα, ούτε σύνταξη, ούτε τίποτα. Να τα λεφτά για να πληρώνουμε τους τοκογλύφους και δανειστές μας...

Άσε μην τους βάζουμε και ιδέες τώρα... Αυτοί είναι ικανοί κι αυτό να το κάνουν ως υποτελείς διαχειριστές των τροϊκανών...

Με όλη αυτή την κατάντια όμως, σε ότι αφορά τη συμπεριφορά απέναντι στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, είναι να τρελαίνεσαι... Αυτό δεν είναι κράτος δικαίου... Μια δράκα τεχνοκρατών είναι που αδιαφορούν για τους ανθρώπους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι δείκτες που θα δείξουν αύριο στους ελεγκτές τους...

Η ζωή σε δεύτερη μοίρα... Για την ποιότητά της, ούτε λόγος... Ποιον ενδιαφέρει απ' αυτούς που κάθονται στις παχιές πολυθρόνες των κλιματιζόμενων γραφείων τους και... πασχίζουν να μας σώσουν; Κανέναν!

Η ίδια η Ελένη Γερασιμίδου μιλάει για το έργο που θα παίξει αύριο στο Ψάρι... Σουρής παρακαλώ... Ε, δεν τα βλέπει κανείς τέτοια έργα κάθε μέρα... Να πάμε...

Σεμνά, όμορφα, διακριτικά, χωρίς κραυγές σε ένα στύλο της ΔΕΗ η ψηφιακή αφίσα που κοσμεί το Ελληνικό Αρκαδίας. Πολύ διαφορετική σε σχέση με τις αγρίως κολλημένες αφίσες που συναντά κανείς στους δρόμους με τα... αστέρια της δημοτικής μουσικής που παίζουν στα τοπικά πανηγύρια...

Δείτε τη τι όμορφη που είναι. Όσοι γνωρίζουν από εκτυπωτικά ξέρουν πως έχει το κοστολόγιο της, αλλά το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό και αξίζει τον κόπο. Μπράβο στους οργανωτές. Υποθέτω όμως πως ο ίδιος ο θίασος τις διαθέτει, γιατί έχουν “προσθέσει” επάνω τους την ημερομηνία, τον τόπο που γίνεται η παράσταση και την τιμή του εισιτηρίου...

Η Ελένη Γερασιμίδου είναι ένας ξεχωριστός ηθοποιός και άνθρωπος. Σ' αυτό το έργο παίζει με τον άνδρα της, Αντώνη Ξένο. Οικογενειακά δηλαδή, αλλά έχει ένα ξεχωριστό ταλέντο κι ένα ήθος σπάνιο γι' αυτό και την τιμά ο κόσμος. Κάθε φορά που βγαίνει δίπλα στον Λάκη Λαζόπουλο ο κόσμος την αποθεώνει... Η αγάπη του αυτή είναι που την έστειλε και στη Βουλή τον Μάϊο και τον Ιούνιο με το ΚΚΕ.

Τη διαφήμιση, μια καλοφτιαγμένη ψηφιακής εκτύπωση αφίσας, τετράχρωμη, την είδα και στο Ελληνικό και στα γύρω από το Ψάρι, χωριά. Θέατρο στο χωριό! Μεγάλη υπόθεση για τους παραθεριστές, αλλά πιο πολύ για τους ντόπιους μόνιμους κατοίκους που θα ήθελαν να δουν από κοντά επώνυμους ανθρώπους της έβδομης τέχνης.

Παρά το γεγονός ότι έχω πικρή εμπειρία από καλοκαιρινές αρπαχτές, στην ουσία δηλαδή κάποιοι καλλιτέχνες, επιχειρούν να βγάλουν τα “σπασμένα” με περιοδείες στην επαρχία, εδώ η θεατρική παράσταση δεν μου δημιούργησε τέτοια συναισθήματα.

Διότι το Ψάρι δεν είναι και κανένα κεφαλοχώρι, ούτε πέρασμα που θα συγκεντρώσει κόσμο άσχετο. Το αντίθετο. Είναι ένα πολύ μικρό όμορφο χωριουδάκι που κάποτε πηγαίναμε να απολαύσουμε τον παστό τηγανητό μπακαλιάρο του και τώρα έχει την “Αρκαδιανή”, ένα σοβαρό πολιτιστικό κέντρο που επιχειρεί να προβάλει τον πολιτισμό του τόπου τους. Υποθέτω ότι εδώ θα γίνει η θεατρική παράσταση.

Επιπλέον τα ονόματα του θιάσου, σεμνά, ταπεινά, υπηρετούν την τέχνη του ηθοποιού και δεν είναι οι... αναγνωρίσιμες βεντέτες της τηλεόρασης που ήρθαν στην επαρχία να εξαργυρώσουν τη φήμη τους. Άσε που το εισιτήριο είναι ιδιαίτερα προσεγγίσιμο για το μέσο θεατή, 10 ευρώ.

Θέλω να πάω να δω την παράσταση και θα το προσπαθήσω. Μ' αρέσουν οι δουλειές που έχουν μέσα τους την αγάπη των ανθρώπων που την υπηρετούν. Μακάρι να ανταποκριθεί πολύ κόσμος από τη γύρω περιοχή και να πάνε κι αυτοί αύριο, Παρασκευή, να δούνε το θέατρο στο Ψάρι...

Το χειροκρότημα είναι οξυγόνο για τον ηθοποιό. Αισθάνεται να επιβραβεύεται η προσπάθεια του πάνω στο σανίδι. Άσε που στο θέατρο, όλα είναι ζωντανά, συμβαίνουν μπροστά σου κι έχεις τη χαρά να επικοινωνείς άμεσα με τους δημιουργούς...

Πάντα μου άρεσε το θέατρο. Και οι άνθρωποι που το υπηρετούν. Νομίζω πως εκεί μπροστά στα θεατή κάθε παράσταση είναι μια δοκιμασία για τους ίδιους του ηθοποιούς. Και αναθαρρύνουν όταν τους βγει καλή. Πράγμα που θα φανεί στο χειροκρότημα...

• Δείτε ΕΔΩ περισσότερα πράγματα για την υπόθεση του έργου και τους συντελεστές του...