Κυριακή πρωί... Μια βόλτα στον ποταμό Λούσιο και μια μικρή στάση για να κόψει φασκόμηλο ο Γιώργος... Μικρές ανάσες στο χωριό όπου καθετί είναι γεμάτο ζωή... Είναι 9.30 το πρωί... Ο ήλιος έχει, εδώ και μια ώρα, προβάλει στον ορίζοντα...

Και λίγο παρακάτω για δάφνη... Άγρια. Έτσι όπως βγαίνει μόνη της στο ποτάμι ανάμεσα στις άλλες πρασινάδες που κάνουν ακόμα πιο όμορφη τη φύση. Έτσι είναι. Αυτά τα μικρά πράγματα είναι που ομορφαίνουν τη ζωή μας, αλλά επειδή είναι μπροστά μας, μερικές φορές δεν τα βλέπουμε... Τα λάθη μας...

Στον βαθύ ίσκιο των πλατανιών μπορείς να ζήσεις σαν να 'σαι κάπου στον παράδεισο. Δεν ξέρω, αλλά στο μυαλό μου μέσα, κάπως έτσι είναι οι εικόνες για τον παράδεισο. Ίσκιος πολύς, παχύς και δροσερός... Που σε προστατεύει από τον ήλιο που επίσης σε άλλες περιπτώσεις είναι ζωή. Εδώ, στο χωριό Ελληνικό που βρίσκομαι είχα την ευκαιρία να περπατήσω πολλές φορές ανάμεσα στα πλατάνια...

Η μέρα έχει τα δικά της όμορφα να δώσει... Παραμονή Δεκαπενταύγουστου στην Ελλάδα, γιορτάζουν σχεδόν παντού... Είναι όμορφος ο καιρός εδώ στα ορεινά που βρίσκομαι...

Το πρωί έχει ψυχρούλα, αλλά εμένα μ' αρέσει να ξυπνάω νωρίς. Το ίδιο έκανα και στο δικό μου χωριό. Είναι απόλαυση το πρωί να γράφω παρέα με τον καφέ μου και τα κοκόρια που “φωνάζουν” με το δικό τους τρόπο ότι ξημέρωσε...

Το μεσημέρι έχει τη ζεστούλα του, αλλά υπάρχουν δέντρα και πλατάνια δροσερά που μπορεί να σε καλύψουν και να νοιώσεις καλά. Φαγητό, διάβασμα και μια μεσημεριανή σιέστα είναι ότι καλύτερο μπορεί να σου προκύψει.

Και το απόγευμα ξανά καφέ, στην ταβέρνα για καμιά ανάρτηση και ευκαιρία να κάνω μια μικρή τσάρκα στο διαδίκτυο...

Κάπως έτσι, κυλούν οι μέρες στην επαρχία το καλοκαίρι... Δεν έχει αγροτικές δουλειές αυτή την περίοδο, μόνο κάνα ξύλο να κόψουν για το χειμώνα που θα 'ρθει. Και στα δέντρα οι συκιές δίνουν ρεσιτάλ αυτήν την περίοδο, όπως και οι αμυγδαλιές που τώρα ο καρπός τους είναι γινομένος, δροσερός μεν αλλά ώριμος. Για σταφύλια εδώ δε γίνεται λόγος. Δεν υπάρχουν πια αμπέλια για κρασί, όπως παλιά... Όσοι κάνουν πάνε στη Νεμέα και παίρνουν έτοιμο μούστο... Το αμπέλι θέλει προσοχή στην καλλιέργεια. Ποιος νέος πια έχει τη διάθεση να το κάνει. Δεν ξέρω μόνο αν η κρίση βοηθήσει στην κατεύθυνση να ξανακαλλιεργηθεί η γη και να δώσει καρπούς...

Στο χωριό το άγχος της επιβίωσης δεν είναι εμφανές σε πρώτο πλάνο. Ήρεμα, ήσυχα και που και που κανένα σχόλια πολιτικό “ οι ψεύτες, άλλα έλεγαν προεκλογικά κι άλλα σχεδιάζουν τώρα σε βάρος μας”, τέτοια.. Σαν αυτά που βιώνει και κουβεντιάζει κανείς στο δρόμο, στο καφενείο, όταν βρεθούν παρέες στα σπίτια...

Εδώ, το πανηγύρι του χωριού πάει πιο πίσω. Του Αϊ Γιαννιού, στις 29 του Αυγούστου. Από τώρα όμως μαζεύονται, δηλαδή αρχίζουν να μαζεύονται οι χωριανοί. Για να κλείσουν τις καλοκαιρινές διακοπές τους με τη δροσιά του βουνού και να προετοιμάσουν την επιστροφή τους στην Αθήνα για το φθινόπωρο που έρχεται...

Παραμονή Δεκαπενταύγουστου, στο Ελληνικό Αρκαδίας...