Πιάνεται η ψυχή σου να βλέπεις, το ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά, να κλείνουν... Στην επιστροφή μου από τη μικρή άδεια το είδα κι αυτό... Κλειστό το μαγαζί των ξηρών καρπών των αδελφών Θωμά στη Βερανζέρου 33, στο κέντρο της Αθήνας...

Κάπως έτσι ήμουν την εποχή που έπιασα δουλειά στην ΠΕΤ ΟΤΕ... Με όνειρα, με σχέδια, με στόχους. Τα χρόνια πέρασαν, έπαθα κι έμαθα... Και να, τώρα, οι αναμνήσεις μέσα από χάρτινες φωτογραφίες, που ανακάλυψα τυχαία...

Το 1983 που ήρθα για πρώτη φορά ως εργαζόμενος στην ΠΕΤ ΟΤΕ, συνεργάτης στην αρχή στην έκδοση της “ΦΩΝΗΣ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ” (Μάρτης του 1983, την ίδια εποχή που έπιασα δουλειά στη ΓΝΩΜΗ του Πόποτα), υπάλληλος με σύμβαση από τον Νοέμβρη του ίδιου χρόνου, το θυμάμαι το μαγαζί με τους ξηρούς καρπούς του Θωμά...

Ήμουν πιο νέος τότε, χωρίς προβλήματα υγείας, μου άρεσε και το ποτό, ήμουν τακτικός πελάτης του...

Είχε φρέσκους ξηρούς καρπούς και πάντα ένα χαμόγελο για τους πελάτες του. Τόσο επιτηδευμένο που δεν καταλάβαινες ότι ήταν για σένα, για να νιώσεις καλά, αλλά ότι αυτός ήταν ο χαρακτήρας του,

Συχνά με προμήθευε και με δώρα που έδιναν οι εταιρίες από τις οποίες προμηθεύονταν ουίσκι, ποτήρια ας πούμε και πάντα έλεγε όταν πήγαινα στο μαγαζί του: “Τι κάνετε κύριε πρόεδρε;” Την αρχή του εξήγησα ότι απλά εργαζόμουν στο Σωματείο, δεν ήμουν εκλεγμένος συνδικαλιστής... Μετά κατάλαβα ότι είχε το δικό του τρόπο να πλησιάζει τους πελάτες του. Και δεν ξαναείπα τίποτα... Χαμογελούσα μόνο, κάθε φορά που το άκουγα...

Ύστερα, στο πέρασμα των χρόνων, όλη η περιοχή της πλατείας Βάθη άλλαξε , προς το χειρότερο... Η Βερανζέρου, που ήταν το μαγαζί του Θωμά, έγινε στέκι για πρεζόνια και πόρνες. Τι κι αν το αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας είναι λίγο πιο πάνω, στον ίδιο δρόμο; Πού να προλάβουν, οι άνθρωποι, να βάλουν λίγη τάξη στα πράγματα...

Και τα μαγαζιά που ήξερα, άρχισαν να κλείνουν, το ένα μετά το άλλο. Ήταν η υποβάθμιση της περιοχής, ήρθε κι η κρίση, τους αποτέλειωσε... Στη θέση τους ξεφύτρωναν μικρά μαγαζάκια αλλοδαπών με ψιλικά κυρίως ή καταστήματα κινητής τηλεφωνίας με φτηνά αναλώσιμα και σέρβις.

Το κέντρο ψυχορραγεί... Ένα πανό, στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο, από τη μεριά της Σωκράτους, εκφράζει αυτή την αγανάκτηση των επαγγελματιών για την υποβάθμιση της περιοχής...

Κι όλο ακούμε ότι Πολιτεία και Δήμος έχουν σχέδια για την αναβάθμιση της, αλλά είναι σαν να τα 'χουν τόσο καλά κρυμμένα στα συρτάρια τους που εμείς που ζούμε καθημερινά, λόγω δουλειάς, σ' αυτή την περιοχή δεν τα βλέπουμε..

Το αντίθετο διαπιστώνουμε... Να ψυχορραγεί, να κλείνουν, το ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά, να μαυρίζεται κι άλλο η ψυχή σου που είσαι υποχρεωμένος καθημερινά να ζεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον...

Θυμάμαι τις τυμπανοκρουσίες, όταν η προηγούμενης Διοίκηση του Δήμου Αθηναίων, λίγο πριν τις τελευταίες εκλογές, αποφάσισε να δώσει στην πόλη μια νέα πλατεία, εδώ, απέναντι, στη γωνία Βερανζέρου και Μενάνδρου... Είχε φέρει, ο Κακλαμάνης τότε, τα κανάλια να δουν οι ψηφοφόροι του που γκρεμίζονταν ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο για να “ανασάνει” το κέντρο, δυο βήματα από το Εθνικό Θέατρο...

Και τι είναι τώρα, σ' αυτό το χώρο; Ένα σκουπιδαριό χωματένιο, περιφραγμένο από τις τρεις μεριές του με λαμαρίνες, όπου στις γωνίες του, πρεζόνια παίρνουν τη δόση τους, αδιαφορώντας για το αν τους βλέπουν η όχι... Να ζεις, αναγκαστικά, σ', ένα τέτοιο περιβάλλον και να βλέπεις να κλείνουν τα μαγαζιά, αισθάνεσαι κάπως... Ναι, ένα κλικ άγριο έκανε μέσα μου σε τούτη τη διαπίστωση, καθώς είδα το μαγαζί με τους ξηρούς καρπούς, Αυγουστιάτικα, να μην υπάρχει πια...

Το θέμα της ημέρας στις εφημερίδες είναι η φωτιά της Χίου... Και η σύλληψη του Αναστάσιου Θεοφίλου στην Πάρου ως υπόπτου για τη δολοφονία του ταξιτζή. Στα ΝΕΑ χρησιμοποιούν αυτή τη φωτογραφία τραβηγμένη από δορυφόρο...

Οι εφημερίδες και όλα τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ τον καταδίκασαν κιόλας. Οι πληροφορίες της ΕΛΑΣ είναι αρκετές για τους εισαγγελείς του ΕΘΝΟΥΣ που δεν βάζει ούτε αράχνη, ούτε τίποτα στο πρόσωπο του υπόπτου που συνελήφθη... Τα παπαγαλάκια σε  υπηρεσία δίνουν ρεσιτάλ... Να, τι λέει η ατυνομία η ίδια... Και τι σύμπτωση... Πάντα οι επιτυχίες της Αντιτρομοκρατικής έρχονται λίγο πριν πάρουν τα νέα μέτρα που θα τους αποδώσουν τα 11 δις που ψάχνουν... Και θα τα πάρουν από μας, τους ανόητους, που τους πίστεψαν και τους ξαναψήφισαν...

Αυτή η φωτογραφία “παίζει” από προχθές στο διαδίκτυο... Και σήμερα είναι σε όλα σχεδόν τα πρωτοσέλιδα των απογευματινών εφημερίδων. Η Χίος φλέγεται. Τα συνήθη εξώφυλλα του Αυγούστου...

Το πρωί κάνει κρύο... Καθώς σηκώνεται η μέρα ζεσταίνει. Το μεσημέρι είναι ανυπόφορη η κατάσταση. Ψάχνεις εναγωνίως έναν ίσκιο, δε γίνεται να τη βγάλεις αλλιώς... Και το απόγευμα το πάει για βροχή...

Δεν είμαι ειδικός στον καιρό... Μην τρελαθούμε κιόλας... Παρακολουθώ κι εγώ άναυδος τα γυρίσματα του. Πόσο γρήγορα τα λίγο σύννεφα μαυρίζουν τον ουρανό και φέρνουν τη βροχή, είναι πραγματικά άξιο λόγου... Το παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες το φαινόμενο και δεν έχω αντιληφθεί πως λειτουργεί το όλο σύστημα.

Δεν υπάρχει πουθενά υγρασία, όση βροχή κι αν πέσει... Ο ήλιος την εξατμίζει πολύ γρήγορα. Και φέρνει υπνηλία μετά το μεσημεριανό φαγητό...

Τέτοιες ώρες είναι αδύνατον να γράψω... Το πρωινό είναι η καλύτερή μου. Στη δροσιά και την ηρεμία του τοπίου... Χωρίς τις ενοχλητικές μύγες που αποσπούν την προσοχή. Και δίχως τις φωνές των παιδιών που παίζουν κάτω στην πλατεία...

Αυτά τα γυρίσματα του όμως μ' αρέσουν... Θαρρείς και σε μια μέρα μέσα περνάνε από μπροστά μου όλες οι εποχές. Σαν ταινία που τρέχει γρήγορα και αδυνατείς να την παρακολουθήσεις στις λεπτομέριες της...

Τα έχει αυτά ο Αύγουστος στα ορεινά της Ελλάδας. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει η επόμενη ώρα...

Καταπληκτική η ερμηνεία του ηθοποιού Αντώνη Αντωνίου στην παράσταση “Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη”. Με τη ψείρα στο πέτο ακούγονταν καλά ο μονόλογος του. Σε αιχμαλωτίζει με τον τρόπο που διηγούνταν τις λεπτομέρειες από τα παθήματά του στην προσπάθεια του να φύγει μετανάστης στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 1900.

Το σκηνικό έδινε την εντύπωση στον θεατή ότι όλη η ζωή τουΑνδρέα Κορδοπάτη ήταν ένα ταξίδι... Βαλίτσες, σταθμοί, λιμάνια, πλοία που διασχίζουν τον Ατλαντικό, σαπιοκάραβα και άνθρωποι... Όπου η αλληλεγγύη ήταν το κυρίαρχο στοιχείο. Αλλιώς δεν ζεις στον ξένο τόπο...

Ο κόσμος στις κερκίδες χειροκροτεί όρθιος τον ηθοποιό που ενσαρκώνει τη ζωή ενός συντοπίτη τους στα δύσκολα χρόνια της σκληρής μετανάστευσης... Ναι,  η ερμηνεία του ήταν μοναδική. Χειροκρότησα κι εγώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Τέτοιο έργο με ένταση και πάθος για ζωή, είχα χρόνια να δω... Και το είδα εδώ, στο θεατράκι στο Ψάρι...

Υπόκλιση του ηθοποιού στο κοινό του. Έχει τελειώσει η παράσταση και οι θεατές τον αποθεώνουν. Είναι ιδρωμένος. Κοντά δυο ώρες πάνω στη σκηνή, χωρίς διάλειμμα, να καταθέτει την ψυχή του υποδυόμενος έναν αυθεντικό λαϊκό ήρωα, δεν είναι και λιγο πράγμα...

Ένας ύμνος στον άνθρωπο στην επιμονή του να φτάσει το στόχο του, στο πείσμα του για ζωή, έτσι όπως αυτός την εννοούσε, στην επιμονή του να κατακτήσει το στόχο... Αυτό εισέπραξα απλόχερα χθες βράδυ στην παράσταση του Αντώνη Αντωνίου “Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη”...

Ήταν φοβερός στο μονόλογο του, ο ηθοποιός... Με την ντοπιολαλιά των Δαρέων να διαχέεται παντού, τη νοοτροπία του αγνού Έλληνα που διηγείται τη ζωή του με απλοϊκό τρόπο, που θυμάται από τα παιδικά του χρόνια ώς τα τώρα στα γηρατειά του, όλη τη ζωή με λεπτομέρειες, ονόματα, με επίκεντρο πάντα τον τόπο της καταγωγής του, την Ελλάδα του 1.900.

Πείνα, δυσκολίες, περισσότερες από όσες ζούμε σήμερα και το όνειρο του επαρχιώτη είναι να φύγει στο εξωτερικό και να κάνει λεφτά από τη δουλειά του. Μετανάστης... Η ανάγκη, το όνειρο, η ελπίδα...

Κι ο κόσμος, γεμάτο και χθες το θεατράκι στο Ψάρι, που παρακολουθούσε ήσυχος την παράσταση και συμμετείχε στο δράμα και την αγωνία του Ανδρέα Κορδοπάτη για την επιβίωση...

Παρόντες και οι αρχές του τόπου. ο πρώην και νυν δήμαρχοι της Μεγαλόπολης. Ήρθαν, τους είδε ο κόσμος κι έφυγαν διακριτικά στο μέσον της παράστασης. Προσωπικά, ούτε που τους πρόσεξα. Μου το είπαν φίλοι που τους είδαν...

Και μέσα στη σκηνή, με μια ψείρα στο πέτο, ο ηθοποιός Αντ. Αντωνίου, να διηγείται με πολύ εκφραστικό τρόπο την περιπέτεια του ήρωα του...

Κρεμόμαστε από τα χείλη του... Οι εκφράσεις του προσώπου του, όλα ήταν εκπληκτικά... Και το κείμενο... Αχ αυτό το κείμενο. Με συνεπήρε ο τρόπος που κατέγραφε τα γεγονότα... Απλά... Με την κουλτούρα που έχει ένας αγράμματος άνθρωπος με καθαρή ψυχή που επιμένει να ζήσει και αγωνίζεται γι' αυτό. Λέει σε κάποια στιγμή στη διήγηση του, όταν μετά τις άκαρπες προσπάθειες να φύγει για την Αμερική, στο χωριό του, του Δάρα, επιχειρούν να τον παντρέψουν για να μείνει. Να αλλάξει σχέδια... “Ήταν μια αφρατούλα, μια χοντρούλα, ωραία. Πονούσε το κορμί μου, την ήθελα, αλλά είχα άλλα σχέδια”. Να φύγει για την Αμερική...

Δυόμιση χρόνια κυνηγητού στην Αμερική, να ζει με ξένα ονόματα. Να προσπαθεί να στεριώσει σε κάποια δουλειά. Μια φορά έκανε το λάθος, καθώς ένοιωσε καλά κι έδωσε το αληθινό του όνομα. Κι αμέσως τον κάρφωσαν κάτι καλοί συμπατριώτες του στην μεταναστευτική αστυνομία και τον μπαγλάρωσαν αν τον γυρίσουν πίσω στην Ελλάδα. “Αν είχα τρία χρόνια και μια μέρα θα έμενα, αλλά δεν είχα για κάτι μήνες...” λέει με πίκρα...

Και μόλις φτάνει στην Πάτρα ρωτάει την εταιρία πότε μπορεί να ξαναφύγει; “Σε έξι μήνες” του λένε. “Ειδοποιείστε με τότε, όταν έρθει καράβι...”. Και να πεις ότι στην Αμερική η ζωή του ήταν καλή... Κυνήγι από την αστυνομία κακοπληρωμένη δουλειά, μοναξιά ατελείωτη, ότι δηλαδή συμβαίνει και σήμερα με τους μετανάστες, ίδια τραγική κατάσταση...

Άλλαξε δουλειές, “μπόσηδες”, έψαχνε να βρει το καλύτερο. Να ολοκληρώσει το όνειρό του. Δεν τα κατάφερε, αλλά επέμενε... Και τι, να κάνει πίσω; Δεν είχε και πολλές εναλλακτικές. Στο χωριό πεινούσαν. Η μετανάστευση ήταν η μόνο λύση...

Απογευματάκι σε μια από τις εισόδους του Ελληνικού... Έχει αρχίσει και σουρουπώνει, ενώ ανοίγουν σιγά – σιγά οι λάμπες που έχει τοποθετήσει ο Σύλλογος του χωριού κατά μήκος των δρόμων... Υπέροχο θέαμα...

Περνάει ο καιρός όμορφα και οι μέρες στο χωριό... Και νομίζει πως τρέχουν σαν τρελές, λες και τις κυνηγούν... Εδώ οι δείκτες του ρολογιού είναι αδιάφοροι. Αυτό που μετράει είναι ο ήλιος από το ξημέρωμα του ώς τη δύση του.

Στις μικρές μου διακοπές εδώ, μ' άρεσε να ξυπνώ πρωί, να φτιάχνω το καφεδάκι μου και να κάθομαι στο χαγιάτι να γράφω... Αυτή η ησυχία του πρωινού, πριν ακόμα βγει ο ήλιος είναι υπέροχη. Το μόνο που έπρεπε να φροντίσω στον εαυτό μου, ήταν να βάλω τις κάλτσες και να ρίξω κάτι επάνω μου... Πάνω στο βουνό κάνει κρύο...

Τώρα, θα το διαβάζετε οι Αθηναίοι και θα σας φαίνεται κάπως... Την ώρα που “ψήνεστε” ακούτε για κρύο, όχι για δροσιά απλή, κάτι περισσότερο,κρύο και για βροχή... Που έρχεται συχνά εκεί που δεν το περιμένεις... Ήλιος, λίγα σύννεφα και να 'σου η βροχή... Και μετά από δυο ώρες είναι σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Λίγη μόνο ψυχρούλα το βράδυ, τόση που να χρειάζεται, πέρα από το σεντόνι να ρίξεις πάν σου και μια πικέ κουβέρτα για να νιώσεις καλύτερα...

Ύστερα ένα τυπικό μοίρασμα της μέρες, καμιά βόλτα στην κοντινή πόλη αν χρειαζόμαστε τίποτα και επιστροφή, φαΐ, ύπνος, βόλτα με τα πόδια και στην ταβέρνα για μια μικρή τσάρκα στον αχανή κόσμο του διαδικτύου. Από δω είναι και η μόνη ενημέρωση αυτές τις μέρες...

Τηλεόραση δεν βλέπω συνειδητά και εφημερίδες δεν υπάρχουν... Καμιά επαφή, μόνο με τα περιοδικά μου κι ύστερα στο Twitter για να διαβάσω αυτούς που έχω επιλέξει να ακολουθώ...

Ε, γίνεται τώρα να μην περνά γρήγορα ο καιρός; Κοντά δέκα μέρες πέρασαν... Και τώρα ετοιμάζομαι για την επιστροφή μου στην Αθήνα. Ώρα να ξαναγυρίσω στο γραφείο και τις μικρές υποχρεώσεις της καθημερινότητας...

Φεύγω σήμερα, Κυριακή απόγευμα... Γεμάτος και ξεκούραστος απ' όλα όσα έζησα και κατέγραψα εδώ. Αυθεντικά, έτσι όπως τα έζησα... Ανάκατα. Στη φιλοσοφία που έχει αυτό το Site: Να μοιράζεται τα πάντα μαζί σας...

Ωραία ήταν... Πραγματικά, σε τέτοιες συνθήκες αισθάνεσαι άνθρωπος με το Α κεφαλαίο... Χαμηλοί ρυθμοί, οι αντένες ανοιχτές να πιάνουν μηνύματα... Κι ο καιρός σχεδόν φθινοπωρινός... Μέχρι να ξαναβρούμε το καλοκαίρι στην Αθήνα...

Το καλοκαίρι του Διονύση Σαββόπουλου... Δόσεις αλήθειας, έχει το τραγούδι του...