Οδήγηση... Όμορφο το συναίσθημα όταν έχεις ένα ταξίδι μικρών διακοπών μπροστά σου. Τι γίνεται όμως όταν πέφτεις σε σκληρή καλοκαιρινή καταιγίδα; Εκεί τα πράγματα σκουραίνουν επικίνδυνα...

Φύγαμε από την Αθήνα γύρω στις 5 παρά... Έκανε πολύ ζέστη. Έκλεισα τα τζάμια του αυτοκινήτου κι έβαλα αιρκοντίσιον με την προοπτική ότι θα πηγαίναμε σε ένα μέρος... Πολύ σημαντική αιτια, για να ξεκινάς ένα ταξίδι στα μέσα του Αυγούστου...

Η κίνηση ήταν ομαλή στο δρόμο. Φυσιολογική για έξοδο Δεκαπενταύγουστου. Ο καιρός κατά την Κόρινθο φαινόταν μαυρισμένος, αλλά υπέθεσα πως ήταν η κάπνα από τις φωτιές στο Σπαθοβούνι που έκαιγε τις προηγούμενες μέρες... Δεν ήταν όμως έτσι...

Όταν φτάσαμε εκεί, σταματήσαμε στα Everest να πάρουμε ένα καφέ για το δρόμο κι άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες. Μέχρι τον κόμβο της Νεμέας η βροχή είχε δυναμώσει τόσο πολύ που οι υαλοκαθαριστήρες δούλευαν στο φουλ και δεν έβλεπες στα πέντε μέτρα...

Ταυτόχρονα έριχνε χοντρό χαλάζι, τέτοιο, που νόμιζες πως θα... τρυπήσει τον ουρανό του αυτοκινήτου... Είναι να φοβάσαι τέτοια ακραία φυσικά φαινόμενα. Για πότε ο δρόμος έγινε χείμαρρος, ούτε που το κατάλαβα. Άναψα μαζί με τα φώτα τα αλάρμ και κάθισα πέντε λεπτά στην άκρη του δρόμου, δεξιά. Μέχρι να περάσει αυτή η πολύ μεγάλη ένταση της βροχής...

Το ίδιο έκαναν κι άλλοι οδηγοί Ι.Χ. αυτοκινήτων... Εκείνους που τους λυπήθηκε η ψυχή μου, ήταν οι μοτοσικλετιστές που ξεκίνησαν για μια καλοκαιρινή διαδρομή και τους προέκυψε βαρύς χειμώνας στο δρόμο τους...

Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει να οδηγώ και να πέσω σε καλοκαιρινή καταιγίδα... Μια φορά πριν από 20 χρόνια και, στις στροφές του Άργους (τότε δεν είχε φτιαχτεί ο δρόμος από το Αρεμήσιο και στο Ελληνικό πηγαίναμε από τον Κολωσούρτη...), ανήμερα Δεκαπενταύγουστου θα 'ταν γιατί έκανα μια αντικατάσταση στη διόρθωση της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ (να φανταστείς ήταν τότε στην Κολοκοτρώνη τα γραφεία της...) ένα γαλλικό αυτοκινούμενο τροχόσπιτο γλίστρησε κι έπεσε πάνω στο μικρό SUBARU JUSTY που είχα τότε και κατέστρεψε τις λαμαρίνες της αριστερής πλευράς του. Ευτυχώς κανείς δεν έπαθε τίποτα σ' αυτό το ατύχημα, αλλά δεν ξεχνιέται κι εύκολα...

Και να, που ο καιρός μου θύμισε πολύ το τότε, στο πολύ χειρότερό του...

Προτίμησα λοιπόν να περιμένω στα δεξιά του δρόμου με τα αλάρμ αναμμένα. Τα πάρκιγκ τέτοιες ώρες που τα χρειάζεσαι, εξαφανίζονται...

Ύστερα από 20 λεπτά, κάπως χαλάρωσε η βροχή και ξαναβγήκα στο οδόστρωμα... Μέχρι την Αλέα, μετά τη σήραγγα Αρτεμησίου, έβρεχε... Λίγο πιο ήρεμα, αλλά έβρεχε...

Ο καιρός άλλαξε τελείως, αφού περάσαμε την Τρίπολη... Είχε μια υγρασία η ατμόσφαιρα, αλλά τίποτα δεν θύμιζε το πατατράκ που πάθαμε λίγο νωρίτερα...

Στο Ελληνικό ο καιρός είναι μια χαρά. Με το που φτάσαμε πήγα στις συκιές, δίπλα, να φάω δυο κομμάτια από τον ώριμο υπέροχο καρπό τους. Να ηρεμήσω από το ταξίδι που μόλις είχε ολοκληρωθεί...

Η ώρα της επιστροφής... Μεσημεράκι στο λιμάνι της Σκάλας, στο Αγκίστρι. Το ΠΟΣΕΙΔΟΝΑΣ μόλις έφτασε, ξεφορτώνει για να ξαναφορτώσει και φύγει για Αίγινα και Πειραιά.

Το καράβι φάνηκε από μακριά να πλησιάζει στο λιμάνι. Τα αυτοκίνητα παίρνουν θέση... Έχουν ήδη λάβει μια προτεραιότητα από το Λιμενικό...

Κάποιοι επιβάτες κάθονται κάτω από το μικρό κιόσκι για να προστατευτούν από τον ήλιο. Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό. Κάπου βοηθάει...

Μια αφίσα στο λιμάνι που διαφημίζει κάποιο μαγαζί. Δείτε τον τρόπο που το κάνει. Εξαίσιος... Και αυαισθητούλης... Έξυπνος όποιος το ΄κανε...

Ο Ρήγας στο μπαλκόνι της μεζονέτας που μείναμε στους Μύλους, στο στούντιο ΑΘΗΝΑ. Ήρεμος πια, αφού είχε ξεπεράσει το σοκ του ταξιδιού και του παρ' ολίγο χαμού του.

Για γέλια και για κλάματα η πινακίδα: “Απαγορεύεται αυστηρά το κάμπιγκ” Ε, παντού υπήρχαν σκηνές. Και δεν ήταν μόνο η Δραγονέρα που έκαναν πάρτι οι ελεύθεροι κατασκηνωτές. Παντού τα ίδια...

Ήταν όμορφο το τριήμερο εκτός Αθηνών. Σαν μια μικρή ανάσα, για να συνεχίσουμε να βγάλουμε αυτή τη νέα εβδομάδα καύσωνα. Η ΕΜΥ πρόλαβε να μας τρομοκρατήσει με τις προβλέψεις της. Ας είναι. Εμείς φορτώσαμε τις μπαταρίες μας κι ελπίζω να αντέξουμε...

Η ιδέα για μικρή εκδρομή στο νησί του Αργοσαρωνικού ήταν τελικά, καλή... Χαρήκαμε τη θάλασσα, ξεκουραστήκαμε, κάναμε τα μπάνια μας...

Και τώρα ήρθε η ώρα της επιστροφής. Να μαζέψουμε τα πράγματά μας, τις βαλίτσες μας, τον Ρήγα και να κατέβουμε στο λιμάνι της Σκάλας για να πάρουμε τον ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ που θα μας πάει πίσω στον Πειραιά.

Ένας ακόμα καφές στο μπαλκόνι την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος με τα πουλιά να κελαηδούν... Ο Ρήγας κάθεται δίπλα μου κι αφουγκράζεται τους ήχους γύρω του. Τα κοκόρια που αναγγέλλουν το ξημέρωμα της Δευτέρας, τα χελιδόνια που σκίζουν τον αέρα πετώντας μπροστά μας, λες και κάνουν ακροβατικά...

Κανονικά τέτοιες στιγμές θλίψης δεν θα έπρεπε να γράφω. Έρχονται στιγμές που όλοι τις ζούμε. Το ζήτημα είναι να ξεχωρίσει κανείς κάτι για το οποίο θα κάνει και τους άλλους να χαρούν... Αλλά δεν είναι πάντα τόσο εύκολο...

Ωστόσο ένας μικρός απολογισμός, λίγο πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής είναι θετικός. Ωραία περάσαμε... Αν εξαιρέσεις τη μικρή αρνητική εμπειρία με τον Ρήγα όλα τα άλλα καλά ήταν...

Κινηθήκαμε χωρίς ιδιαίτερους προγραμματισμούς στους χρόνους. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν φορούσα καν το ρολόι μου...

Οδηγός μας ήταν ο ήλιος και οι αντοχές μας που δεν τις αφήναμε να φτάσουν στο κόκκινο. Και καλός σύντροφος στο ταξίδι μας η VESPA. Κάναμε νέα δρομολόγια που δεν πηγαίνει λεωφορείο, γνωρίσαμε κι άλλους τόπους, απολαύσαμε την Απόνησο ένα μέρος που δεν είχαμε πάει ως τώρα και δεν μας έλειψαν οι καφέδες, τα ποτά και το καλό φαγητό...

Θα το επαναλάβω με κίνδυνο να γίνω κουραστικός. Ήταν ωραίο αυτό το ταξίδι μέσα στον Αύγουστο...

Πέρα από τον τόπο που είναι μοναδικός, είχα την ευκαιρία να γράψω, να το συνδυάσω με την τεχνολογία αν κι εδώ το σήμα της WIND ήταν χαμηλό πολύ, όχι βεβαίως 3G και δεν με βοηθούσε ιδιαίτερα στην πλοήγηση... Τα βρήκα όμως. Και η REMEZZO το καφέ στους Μύλους ήταν αρκετά φιλόξενο για να μπορέσω να δουλέψω με το Wi-Fi.

Σε λίγο φεύγουμε... Επιστρέφουμε Αθήνα... Γεμάτοι όμως από μια θετική αύρα ότι οι μικρές ανάσες είναι που δίνουν ζωή στον άνθρωπο. Γι' αυτό και αξίζει να τις επαναλάβουμε στην πρώτη ευκαιρία...

Σκιάθος. Παραλία Ασελήνου (Ασελίνου ή Ασσελίνου... αλλίως στον χάρτη, αλλιώς στις πινακίδες, αθάνατη Ελλάδα). Η ανεμοδαρμένη πλαγιά συμπληρώνει έναν πανέμορφο καλοκαιρινό καμβά στα βοριοδυτικά του νησιού. Σαν μία αρχαία θεότητα της θάλασσας να έχει χτενίσει με χάρη τη βλάστηση. Θάμνοι και δέντρα παραμένουν γερμένα, όλα προς την κατεύθυνση που τους υπέδειξε ο βίαιος χειμωνιάτινος αέρας και μένουν σ' αυτή τη θέση όλο τον χρόνο, αποκαλύπτοντας στον επισκέπτη το μαρτύριο που βιώνουν από το ξέσπασμα της φύσης πάνω τους.



Λίγο πιο πέρα, ένα τεράστιο δέντρο έχει υποκύψει στη μανία του ανέμου, τσακισμένο σαν οδοντογλυφίδα. Κι όμως, ακόμη κι έτσι, δεν τα παρατάει. Η ζωή κυλά ακόμη μέσα του και τροφοδοτεί  το φύλλωμά του. Συγκλονιστική εικόνα, βλέποντάς τη από κοντά, που ξεπερνά και την τελειότερη φωτογράφιση. Οι φωτογραφίες και οι λεζάντες είναι προσφορά ενός καλού φίλου που βρέθηκε εκεί...

Η παραλία όπως τη βλέπουμε από την ξαπλώστρα που καθόμαστε. Τη Νο 33. Κάτω από ένα πεύκο. Ο ιδιώτης που διαχειρίζεται το μικρό νησάκι με τις δυο υπέροχες παραλίες του έχει κέφια...

Άλλη μια φωτογραφία της παραλίας, έτσι όπως είμαι ξαπλωμένος. Είναι μεσημέρι, έχει ζέστη, αλλά εδώ κάτω από το πεύκο η θερμοκρασία κάπως μετριάζεται. Ή είναι ιδέα μου;

Δείτε το καρτελάκι της φυσικής τέντας. Νο 34. Ένα κλαδί πιο πέρα είναι οι δικές μας ξαπλώστρες. Οι άνθρωποι είναι εξυπηρετικοί. Διακριτικά. Δεν φαίνονται, αλλά είναι παρόντες, όταν τους χρειαστείς.

Η χθεσινή βόλτα στην Απόνησο, μας δημιούργησε την αίσθηση να έρθουμε σήμερα κυριακάτικα, και να περάσουμε εδώ τη μέρα μας. Τα νερά είναι απίστευτα όμορφα, τυρκουάζ, δεν σου κάνει όρεξη να βγεις. Μένεις μέχρι να.... μουλιάσεις και αποχωρείς προσωρινά για να 'ρθουν στα ίσα τα χέρια και να επιστρέψεις.

Κλείσαμε δυο ξαπλώστρες και μια φυσική ομπρέλα ηλίου, στον ίσκιο ενός πεύκου και... βουτήξαμε. Το νερό είναι απίθανο. Πεντακάθαρα, γαλαζοπράσινα, δεν σου κάνει όρεξη να βγεις. Τι υπέροχη δροσιά είναι αυτή... Σκέτη απόλαυση...

Η πρώτη βουτιά διαρκεί πολύ. Κι όταν βγαίνουμε πάμε στον δυτικό κολπίσκο, δυο βήματα πίσω μας που είναι του ίδιου ιδιοκτήτη ή μισθωτή και τα έχει εξαιρετικά φροντισμένα πρέπει να πω. Άνθρωποι που κυκλοφορούν διακριτικά ανάμεσά μας και φροντίζουν να είναι όλα στη θέση τους, ενώ αυτόματοι πωλητές καλύπτουν τις πρώτες μικρές ανάγκες των κολυμβητών. Καφές, νερά, αναψυκτικά παγωμένα, τα έχεις εύκολα. Αρκεί να διαθέτεις το νόμισμα που θα ρίξεις στον κερματοδέκτη...

Απέναντι στο Αγκίστρι, υπάρχει μια ταβέρνα, η “Απόνησος”. Εδώ μπορείς να φας αν θες, αλλά από τον τιμοκατάλαγό της είδα κι εδώ τσιμπημένες τις τιμές. Το ένιωσα και στην τσέπη μου το μεσημέρι που φαγαμε...

Λίγο πιο έξω, στον όρμο έχουν δέσει κάτι μικρά κότερα... Οι άνθρωποι κυκλοφορούν πάνω στο κατάστρωμα. Και κάνουν και οι ίδιοι καμιά βουτιά... Καλή η επιλογή τους να “δέσουν” προσωρινά εδώ...

Μεσημέρι Κυριακής στην Απόνησο. Ξαπλωμένος στην ξαπλώστρα μου γράφω τούτες τις γραμμές. Τα τζιτζίκια έχουν στήσει τρελό τραγούδι. Η ζέστη είναι υπερβολική. Ο ιδρώτας τρέχει από το σώμα μου μάλλον θα την ξαναπέσω για βουτιά. Λίγο δροσιά τη χρειάζομαι...

Κάπως έτσι θα πάει η μέρα μέχρι το απόγευμα που θα φύγουμε... Αφού πρώτα τσιμπήσουμε και κάτι εδώ, στην ταβέρνα...

Πίσω μας υπάρχει ένα τεράστιο κλουβί σαν τα κλουβιά του Εθνικού Κήπου γεμάτο εξωτικά πουλιά που κελαηδούν σαν τρελά... Ωραία παρέα είναι μαζί με το κύμα που σπάει στα βράχια. Και με το τραγούδι των τζιτζικιών που δεν λέει να σταματήσει με τίποτα. Παρακολουθώ τους ανθρώπους γύρω μου. Λένε αστεία, γελάνε, η θάλασσα το έχει αυτό.

Πιο κει ένας κύριος αλείφεται με αντιηλιακό... Σίγουρα θα ονειρεύεται να πάρει χρώμα. Να το δείχνει στο γραφείο και να ζηλεύουν οι συνάδελφοι.

Συμβαίνουν κι αυτά το καλοκαίρι. Αυγουστιάτικα.... Στην Απόνησο ένα μικρό νησάκι δίπλα στο υπέροχο Αγκίστρι με ξεχωριστή χάρη και ομορφιά...