“Στα μεζεδάκια της Ακτής” ...
Η ταμπέλα μικρή, διακριτική, δίνει όμως το στίγμα για το που είναι η ταβέρνα των παιδιών... Δεν έμαθα ποτέ το όνομα τους, μα ήταν εξαιρετικοί στη δουλειά τους. Κι οι δυο...
Αυτός είναι ο χώρος που βγάζουν τα τραπέζια του μαγαζιού τους. Οι τέσσερις τέντες κάνουν τον ίσκιο που χρειάζεται. Δυστυχώς σ' αυτό το σημείο δεν έχει δέντρο για να δώσει φυσικό ίσκιο...
Δίπλα στο λιμάνι... Μικρές βαρκούλες και ψαροκάικα, όπως τούτο δω, δίνουν τη δυνατότητα στους ντόπιους για ένα επιπλέον εισόδημα. Και τώρα τα σκάφη είναι αγκυροβολημένα..
Η ταβερνούλα τους ήταν κάπως απομακρυσμένη από τις υπόλοιπες στο λιμανάκι των Αγίων Αποστόλων. Δεν είχε μπροστά της ακρογιαλιά με υπέροχη αμμουδιά. Μια αλάνα χωμάτινη ήταν και μετά το λιμάνι, όπου αγκυροβουλούσαν οι βάρκες και τα μικρά καΐκια...
Ευτυχώς είχαν φροντίσει να ρίξουν χαλίκι κι έβαλαν και τέσσερις μεγάλες ομπρέλες ηλίου να κάνουν ίσκιο. Να έχουν έναν τόπο να κάτσουν οι πελάτες τους. Αυτό το άνετο, ήταν που μου άρεσε καταρχήν... Και μετά η ησυχία... Ούτε πολλές παρέες, 5 – 6 τραπέζια είχε μόνο...
Το σέρβις τους άψογο, τα φαγητά τους καλοψημένα, οι τιμές τους προσγειωμένες κι ανθρώπινες. Ένα ζευγάρι το είχε με ένα παιδί, γύρω στα 12 που βοηθούσε κι αυτό στο σερβίρισμα. Πρόσωπα χαμογελαστά. Δεν είχαν μεγάλη εμπειρία, τρεις μήνες τώρα ήταν που το είχαν ανοίξει το μαγαζί. Αλλά το πάλευαν το πράγμα. Εδώ έφαγα και τα δύο μεσημέρια. Ένοιωθα άνετα. Κουβέντιασα μαζί τους, μοιράστηκα τις αγωνίες τους για το πώς πάνε τα πράγματα...
Τέτοια άνθρωποι μ' αρέσουν... Δείχνουν να αγαπούν τη δουλειά τους και προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζείν με το χαμόγελο...
Κι οι πελάτες τους. Απ' ότι παρατήρησα έχουν γούστο. Ξέρουν γιατί είναι εκεί με τις παρέες τους... Πίνουν ένα κρασί, μπύρα ή ούζο και κουβεντιάζουν αμέριμνοι...
Πάντα με ενθουσίαζε αυτό στην επαρχία... Αναζητούν τους χώρους που θα βρεθούν κι όταν τους εντοπίζουν και μείνουν ευχαριστημένοι δεν τους αλλάζουν.
Κάθισα κοντά τρεις ώρες την Κυριακή. Να γράψω, να φάω, να στοχαστώ... Τι, πολύ θέλει να περάσει η ώρα;
Ύστερα, κατά τις τρεις και μισή, πήρα το δρόμο της επιστροφής. Αν είχα το δωμάτιο μου ώς τις 6 μπορεί και να καθόμουν περισσότερο. Τώρα δεν είχα λόγους. Ήταν πολύ ζεστή η μέρα... Ευτυχώς, οδηγώντας με τη μηχανή είναι καλύτερα...
Βρήκα την Εύβοια στις ομορφιές της... Θα 'ναι μάλλον η αίσθηση μου. Με το που κατέβηκα στην Ερέτρια το ένοιωσα αυτό το συναίσθημα... Πήρα το δρόμο για νότια. Προς Αλιβέρι, Κύμη...
