Ζάρκα, ένας τόπος που κάποτε αγάπησα πολύ, δε με συγκίνησε το ίδιο, "αναπτυγμένος"
Έχω περάσει πολλές ώρες και μέρες και Σαββατοκύριακα σ' αυτόν τον κάποτε ψαρότοπο, την παραλία Ζαράκων της Νότιας Εύβοιας. Ξαναπήγαμε μια Κυριακή του Απρίλη και τον απομυθοποίησα εντελώς μέσα μου. Εδώ η ταβέρνα του "Καπετάνιου". Κλειστή, λόγω των ημερών.
Είχε όμως πάντα την ίδια άγρια ομορφιά. Αυτά τα βράχια δέχονται υψηλές πιέσεις από τα κύματα του Αιγαίου που ξεσπάνε πάνω τους, από τη μια στιγμή στην άλλη. Για πότε αλλάζει ο καιρός, ούτε που το παίρνεις είδηση, οπότε μάλλον πρέπει να είσαι σε επιφυλακή.
Έχουν προστεθεί σπίτια, καλοχτισμένα. Βοήθησε η άσφαλτος που φτάνει ως εδώ. Το ρεύμα και το νερό. Η παραλία τείνει να γίνει σύγχρονη. Καμιά σχέση με τον ψαρότοπο που ξέραμε κάποτε. Φαντάζομαι το καλοκαίρι θα έχει και κίνηση. Εμείς το επισκεφτήκαμε μια μέρα ανοιξιάτικη.
Κρατάει όμως κάτι από αυτά που θυμάμαι. Να σας θυμίσω ένα δημοσίευμα που έκανα στο παρελθόν από αυτόν τον τόπο. Δείτε ΕΔΩ, επειδή με έχει σημαδέψει από τα παιδικά μου χρόνια, καθώς τον έζησα σε μια άλλη εντελώς διαφορετική μορφή. Ας πούμε, το πηγάδι με το υφάλμυρο νερό, δεν υπάρχει καθόλου.
Πρόσθεσαν όμως αρκετές ανεμογεννήτριες, όχι και τόσο συμβατές με το τοπίο, αλλά τι να κάνουμε. Δεν μπορείς να τα έχεις και όλα. Λυπήθηκα που είδα γκρεμισμένη την παλιά ταβέρνα του μπάρμπα Βαγγέλη. Φαίνεται ότι οι κληρονόμοι του την πούλησαν. Έχουν χτιστεί διαμερίσματα στη θέση της.
Φεύγοντας κράτησα μια τελευταία εικόνα από την παραλία της. Πάντα μου άρεσε, ακόμα και τώρα, που είναι πιο οργανωμένη και πιο εμπορική. Ωστόσο δεν την είδα σε πλήρη καλοκαιρινή λειτουργία. Ίσως να χρειαστεί να ξανάρθω, ίσως και όχι. Μερικά πράγματα τα ζεις με την καρδιά και όχι με τις αισθήσεις.
