Οι τρείς χάριτες που αποτελούσαν μέρος της 4άδας με τον υποφαινόμενο (γράφοντα) παρόντα, αλλά απόντα από τα φωτογραφικά στιγμιότυπα. Είναι, από αριστερά, η Τούλα, η Σούλα και η Νίτσα. Εγώ στον κλασικό ρόλο του δημοσιογράφου, καλύπτω τη βόλτα αν και την απόλαυσα πραγματικά μαζί τους.


Κάπως έτσι στήθηκε η χθεσινή μας ανάρτηση. Θυμηθείτε τη ακολουθώντας το σύνδεσμο ΕΔΩ… Τώρα στην κεντρική σελίδα είναι το ένα δίπλα στο άλλο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις αργότερα πού και πώς θα αποθηκευτούν… Θέλαμε για την υγεία μας να περπατήσουμε και πήγαμε να δούμε από κοντά τα καμένα.


Δεν είναι μακριά. Φτάσαμε μέχρι εκεί από μια ανηφόρα. Είδαμε πόσο κοντά στα σπίτια πήγε η φωτιά και συνεχίσαμε στο πράσινο που έμεινε. Με τις μνήμες παρούσες να οδηγούν στα πρώτα χρόνια της ζωής των κοριτσιών, Τούλας και Νίτσας… Είδα με πόση νοσταλγία μας δείχνανε το σπίτι που μεγάλωσαν και δεν υπάρχει πια…


Το μονοπάτι χωμάτινο… Είχε αρχίσει κιόλας να σκοτεινιάζει. Βέβαια η Νίτσα είχε μαζί της ένα επαναφορτιζόμενο φακό που έβγαζε πολύ φως αν και δεν χρειάστηκε τελικά, αφού από ένα σημείο και πέρα και καθώς έπεφτε το σκοτάδι είχε φωτισμό ο δρόμος που πήραμε για την επιστροφή μας, στο σπίτι της.


Αυτό είναι που μ’ αρέσει στη βόλτα. Η κουβέντα που γίνεται. Έτσι γνωρίσαμε καλύτερα και την Τούλα. Κι εκείνη μας κάλεσε με τον σύζυγο της τον Ηλία την επομένη, Κυριακή αμέσως μετά τη συνάθροιση στην εκκλησία της Κορίνθου να πάμε σπίτι τους (δίπλα στο σπίτι της Νίτσας…) και να μας κάνουν το τραπέζι.


Μερικά πράγματα δεν ξεχνιούνται εύκολα. Ίσως δεν έχει κανείς άλλη ευκαιρία να τα ξαναζήσει και είναι εκπληκτικό όταν τα καταφέρνει. Γι’ αυτό και δεν χρειάζονται αναβολές, όταν πέφτουν τέτοιες προτάσεις από φίλους στο τραπέζι. Γι’ αυτό κι εγώ άφησα ότι δουλειά κι αν είχα για να ακολουθήσω το περπάτημα τους


Μ’ αρέσει μερικά πράγματα που καταγράφω να είναι ρεαλιστικά. Απλά και όμορφα, όπως τα ζει κανείς. Γι’ αυτό και όποτε μπορώ, αποφεύγω τις στημένες φωτογραφίες. Αλλά αυτή η βόλτα ήταν ξεχωριστή. Και η εμπειρία από τα καμένα, συγκλονιστική. Γι’ αυτό βάζω μια ακόμα φωτογραφία παρ’ όλο που ήταν πολλές αυτές που δημοσίευσα χθες…

Οι φίλοι μας, μας ξεσήκωσαν. Και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουμε κι εμείς πολύ να ξεσηκωθούμε. Ξεκινήσαμε από την Τέμενη με στόχο να επιστρέψουμε σπίτι μας, ύστερα από 15 μέρες διακοπών και ένα μήνυμα μας έφερε κοντά στους φίλους μας. Για ένα καφέ λέγαμε, αλλά ήταν αρμένικη η βίζιτα.


Μείναμε στο σπίτι του Παναγιώτη και της Νίτσας και τελικά το χαρήκαμε πολύ. Η παρέα τους μας είναι πολύ ευχάριστη. Μάλιστα την Κυριακή το πρωί πήγαμε και στη συνάθροιση της εκκλησίας της Κορίνθου. Αλλά αυτά, αύριο. Σήμερα ας πάμε στα καμένα. Απογευματάκι Σαββάτου τα επισκεφθήκαμε σε μια βόλτα.


Όλο το φωτογραφικό υλικό σήμερα έχει πολύ πόνο... Δεν είναι ευχάριστο να βλέπεις ένα καταπράσινο δάσος πώς το απόκαμαν οι πρόσφατες φωτιές. Θυμάστε; Είχαμε γράψει κι ΕΔΩ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ για τη σκληρή δοκιμασία που πέρασαν όταν η φωτιά κόντευε να κάψει τα σπίτια τους.


Τελικά, πέρα από τη μεγάλη κινητοποίηση της πυροσβεστικής και των εναέριων μέσων βοήθησε και η βροχή και η φωτιά σβήστηκε αφήνοντας πίσω της αυτό το τραγικό τοπίο με τα καμένα δέντρα. Τα είδαμε από κοντά. Δεν είναι και μακριά από το σπίτι των φίλων μας. Και ήταν κάτι το φοβερό!


Δεν υπάρχει πιο θλιβερή εικόνα από αυτή. «Πιάνεται» η καρδιά σου καθώς η γη μυρίζει ακόμα αυτή την αποφορά του καμένου. Η παρέα ήταν καλή. Ευτυχώς γιατί δύσκολα αντέχεις ένα τέτοιο σκληρό θέαμα που παραπέμπει στην απόλυτη καταστροφή. Ναι, το πρόβλημα είναι μεγάλο... Οικολογική καταστροφή.


Δρόμοι, μάλλον σε μονοπάτια παραπέμπουν από τα οποία προσπάθησαν τα επίγεια μέσα πυρόσβεσης να βοηθήσουν, όσο μπορούσαν. Αλλά η φωτιά μέσα σε ένα τέτοιο καταπράσινο πευκώνα με το ρετσίνι πάνω στα δέντρα δεν σταματάει εύκολα. Το βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας.


Ήταν μια δύσκολη βόλτα που όμως θέλαμε να την κάνουμε... Δεν είχα ξαναπάει τόσο κοντά σε μια εστία που μόλις πριν λίγες μέρες έσβησε ενώ απείλησε περιουσίες και κατοικίες. Δεν έμαθα τι έφταιγε, ίσως η πυροσβεστική καταλήξει κάπου. Όμως η ουσία είναι ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

Τελευταίες φωτογραφίες από το Αίγιο, όπου περάσαμε 15 υπέροχες μέρες και σήμερα παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής στην Αθήνα. Από το πρωί στις 10 παραδίδουμε το κλειδί του 210 οικίσκου μας και ταξιδεύουμε με μια μικρή στάση σε φίλους για να τους δούμε λίγο πριν πάμε στο σπίτι μας.


Το "Νησί" λοιπόν. Που δεν είναι και τόσο νησί, αν και όταν βρεθείς εκεί σ' αυτό το καφέ - ρεστοράντ αισθάνεσαι να περιβάλλεσαι από νερό θαλασσινό, οι βάρκες δεμένες, δίπλα σου, οπότε, δικαιολογεί τον τίτλο του. Ευφυείς όσοι του έδωσαν τον τίτλο νοικιάζοντας το από τον Ναυτικό Όμιλο Αιγίου.


Ήρθαμε εδώ αρκετές φορές με φίλους... Και μας άρεσε πολύ η ησυχία του, η ωραία μουσική του, διακριτική όμορφη χωρίς νταβαντούρια μεγάλα και η εξυπηρέτηση που είναι γρήγορη και καλή... Κάτι το εντελώς διαφορετικό από όσα είδαμε, τις μέρες που μείναμε στην πόλη του Αιγίου. Αξίζει να πάτε, αν δεν το έχετε κάνει.


Αυτή είναι η θέα που έχεις από το τραπέζι σου. Εντυπωσιακή! Η θάλασσα μέσα στο μικρό λιμανάκι, γαλήνια. Δεν βλέπεις το παραμικρό κυματάκι. Μόνο τις βάρκες που κουνιούνται ελαφρά. Και ένας απαλός, αλλά όχι ενοχλητικό θόρυβος από τις συζητήσεις των ανθρώπων, στα τραπέζια του μαγαζιού.


Και για να δικαιολογήσουμε τον τίτλο του κομματιού... Το «Νησί» της Αρλέτας το έχετε ακούσει, φαντάζομαι. Έπαιξε πολύ τον τελευταίο καιρό με αφορμή το θάνατο της. Ας το ξαναθυμηθούμε όμως πατώντας ΕΔΩ τον σύνδεσμο. Έχει πολύ μεγάλη ευαισθησία μέσα του ο στίχος. Και είναι στιγμές που το έχουμε σιγοψιθυρίσει όλοι με αγάπη…

Καθώς τελειώνουν οι μέρες των διακοπών μας στο παραθεριστικό κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου, όλο και κάποια αφορμή θα μας δοθεί να ανεβούμε το κέντρο της πόλης. Όπως χθες που γνωρίσαμε από κοντά τα Ψηλά Αλώνια, το σημείο με την καλύτερη θέα στον Κορινθιακό κόλπο. Δεν το λένε, άδικα, «μπαλκόνι του Κορινθιακού».


Γνωρίσαμε λοιπόν τα Ψηλά Αλώνια στο κέντρο της πόλης, μία όμορφη και μεγάλη πλατεία που βρίσκεται δίπλα στο δημοτικό πάρκο και πίσω από την πολυσύχναστη οδό Μητροπόλεως. Και καθίσαμε σε ένα ήσυχο, όμορφο και πολύ ενδιαφέρον καφέ της πλατείας που μάλλον ο Δήμος οφείλει να αξιοποιήσει καλύτερα.


Μας έκανε εντύπωση αυτός ο πύργος. Άσε που και κάτι μα θύμισε κι αυτό ήταν η αφορμή να φωτογραφηθούμε εκεί... Μάθαμε λοιπόν σε μια έρευνα που κάναμε ότι γύρω στις αρχές του αιώνα λειτουργούσε ως μετεωρολογικός σταθμός. Σήμερα έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Είναι αυτά που μας στεναχωρούν... Αποτελεί κομμάτι της τοπικής ιστορίας...


Εδώ καθίσαμε να πάρουμε μια δροσερή σόδα "Κρίνος", τοπικό αναψυκτικό που παρασκευάζεται σε σύγχρονες εγκαταστάσεις στη Ροδοδάφνη, ένα χωριό όχι πολύ μακριά από δω, δίνοντας μάχη επιβίωσης απέναντι σε μεγαθήρια του τύπο Coca Cola. Μας αρέσουν πολύ αυτοί οι άνθρωποι και όπου και όπως μπορούμε, τους στηρίζουμε.

Ναι ήταν μια όμορφη εμπειρία για μας, να δούμε και να απολαύσουμε από εδώ τον Κορινθιακό ώς απέναντι τη Στερεά θάλασσα. Και μας άρεσαν πολύ οι άνθρωποι που κουβεντιάσαμε μαζί τους. Απλοί, προσγειωμένοι στην καθημερινότητα προσπαθούν να βρουν τρόπους κάνοντας το καλύτερο που μπορούν για να επιβιώσουν σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

Ρεμβάζοντας την θέα από ψηλά στον Κορινθιακό και τη Ρούμελη. Μονοκατοικίες, αυλές, μικρά σπιτάκια και αρκετά αδιέξοδα ή στενά σοκάκια σας καλούν να τα εξερευνήσετε μέχρι να βρείτε τον δρόμο σας για την παραλία. Must η θέα από τα «κάγκελα», τον ακριανό δρόμο της γειτονιάς κοιτώντας προς την θάλασσα που βρίσκεται στην άκρη του βράχου.


Να ένας ιδανικός τόπος για δημόσια μαρτυρία... Η έρευνα που κάναμε στο διαδίκτυο προκειμένου να βρούμε στοιχεία μας έφερε μπροστά σ' αυτή τη φωτογραφία. Από τους δυο αδελφούς με το σταντ γνωρίζουμε τουλάχιστον τον έναν. Είναι ο αγαπημένος αδελφός Τάσος... Τα στοιχεία γι' αυτό το κομμάτι πάρθηκαν από ένα ρεπορτάζ παρουσίασης στο http://www.athinorama.gr