Σάββατο πρωί, κατά τις 9, ξεκινήσαμε από την Αθήνα. Ανταποκριθήκαμε σε ένα κάλεσμα αδελφών μας, να περάσουμε μαζί τους ένα διήμερο μακριά από την Αθήνα. Η μέρα ήταν όμορφη και η διαδρομή ωραία. Για να πάμε στην Αλμυρή Κορινθίας ακολουθήσαμε την παλιά διαδρομή δίπλα στη θάλασσα. Και ήταν μια πολύ καλή επιλογή!


Οι αδελφοί Παναγιώτης και Νίτσα είναι υπέροχοι άνθρωποι... Φιλόξενοι, ετοίμασαν για μας ένα ξεχωριστό διήμερο. Κι επειδή την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (ξημερώματα Κυριακής στην αυλή του σπιτιού τους...) ζούμε ακόμα μοναδικές στιγμές, θα επικεντρωθώ σ’ αυτό το σημείωμα, μόνο στα χθεσινά. Αύριο πάλι, εδώ θα είμαστε…


Θέλω με φωτογραφίες και λίγα απλά λόγια, να σας δείξω λίγο τη δουλειά που έχει κάνει ο Παναγιώτης, αλλά και την ομορφιά του τοπίου, εδώ στον οικισμό που μένουν, μόνιμα πια, όντας ένα ζευγάρι συνταξιούχων με μεγάλα παιδιά... Αυτή είναι η είσοδος του σπιτιού τους, όχι και τόσο συνηθισμένη... Φτιαγμένη από τα χέρια του…

Κι εδώ είναι μια πλευρά τους σπιτιού τους, ανάμεσα στα λουλούδια και το πράσινο... Μου άρεσε τόσο, ώστε καθώς βγήκα μεσημεριάτικα στον περιβάλλοντα χώρο, δεν κρατήθηκα και το φωτογράφησα... Ο δικός τους παράδεισος με πολύ αγάπη και μια ιδανική ομορφιά. Και πόσο όμορφο είναι να τον μοιράζεσαι με φίλους!


Δίπλα τους, σε απόσταση αναπνοής, είναι ένας πευκώνας. Φανταστείτε τι όμορφα που είναι να ζεις και να αναπνέεις ένα τέτοιο καθαρό αέρα. Για μας, τους ανθρώπους της πόλης, ήταν σα να βρισκόμαστε κυριολεκτικά σε έναν άλλο κόσμο. Πραγματικό όμως, όχι στη φαντασία μας. Και, προσωπικά, ζούσα την κάθε στιγμή…


Η αίσθηση αυτής της πρωινής δροσιά είναι κάτι ξεχωριστό το πρωί. Τότε, που στη βεράντα νιώθεις πραγματικά υπέροχα, με τη διακριτική συντροφιά του Παναγιώτη που σηκώθηκε νωρίτερα από μένα και που φρόντισε να μου φτιάξει ένα καφέ και να μου φέρει μερικά σύκα που μόλις έκοψε. Μα, υπάρχει κάτι πιο όμορφο;


Ναι, είχε κι εδώ ζέστη, τις μεσημεριανές ώρες... Αλλά ήταν μια ζέστη διαφορετική από το καύμα της Αθήνας. Οι ανεμιστήρες οροφής έκαναν τη δουλειά τους και ο αέρας που φύσαγε, όταν φύσαγε, ήταν καθαρός, ενώ η παρέα τους εξαιρετική. Άνθρωποι δοτικοί που άνοιξαν την ψυχή τους. Αχ αυτή η Νίτσα, ούτε στιγμή δεν σταμάτησε να μας τροφοδοτεί με τους θησαυρούς της.


Στο σημερινό σημείωμα θα περιοριστώ στον περιβάλλοντα χώρο... Τους ανθρώπους θέλω πιο πολύ χώρο για να σας τους παρουσιάσω. Και θα το κάνω τις επόμενες μέρες. Άλλωστε ότι ζούμε είναι ακόμα ζωντανά. Και το συναίσθημα πλημμυρίζει την καρδιά, οπότε μπορεί να μην είμαι αντικειμενικός. Σίγουρα δεν θα είμαι. Έτσι προτιμώ να σταματήσω εδώ…


Για την ώρα κρατήστε αυτές τις καλοκαιρινές εικόνες που δίνουν ανάσα και πνοή στο Site του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Και το κάνουν ακόμα πιο ζωντανό δικαιώνοντας την επιθυμία του ανθρώπου που το επιμελείται καθημερινά... Ναι, κάπως έτσι προετοιμάζουμε το δικό μας φετινό καλοκαίρι που άργησε λίγο για αντικειμενικούς λόγους.

Το μάτι των ρεπόρτερ μας είναι παντού! Ορίστε τι ανακαλύψαμε στη δημοτική πλαζ Καρτερού στο Ηράκλειο Κρήτης. Μια ειδική κατασκευή ράμπας με την οποία μπορούν μα κάνουν μπάνιο συνάνθρωποι μας που έχουν κινητικά προβλήματα. Ιδού η ράμπα που οδηγεί στη θάλασσα με το ειδικό κάθισμα.


Το ωραίο είναι ότι η συγκεκριμένη ειδική κατασκευή έχει να επιδείξει ακόμα περισσότερα πρωτοποριακά επιτεύγματα. Παίρνει ας πούμε την κίνηση που χρειάζεται μέσω ηλεκτρικής ενέργειας η oποία προέρχεται από ηλιακούς συλλέκτες, όπως βλέπετε στη φωτογραφία που δημοσιεύουμε.


Κι αυτός είναι ο κύριος που επιβλέπει την εγκατάσταση και το χειρισμό της συγκεκριμένης κατασκευής. Τους αξίζουν πολλά μπράβο για την υπομονή του και για την εγκαρτέρηση του προκειμένου να εξυπηρετηθούν άνθρωποι που αλλιώς, ίσως δεν θα μπορούσαν να μπουν στη θάλασσα. Μπράβο αξίζουν και στον Δήμο.

Σαββατιάτικα στην Αθήνα με μια ζέστη απίστευτα μεγάλη για την εποχή και που κατά πως λέει η ΕΜΥ θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη τις επόμενες μέρες καθώς θα προχωρεί η εβδομάδα αυτή… Είπαμε λοιπόν να πάμε μια βόλτα στη θάλασσα για μια βουτιά. Και μας άρεσε τόσο που τις κάναμε… δύο!


Διαλέξαμε ένα μικρό κολπίσκο, πίσω από την παραλία της Αγκώνας, στους Αγίους Αποστόλους Αττικής. Δεν είναι πολύ μακριά από το σπίτι μας (καμιά ώρα με το αυτοκίνητο…) και τα νερά είναι πεντακάθαρα. Άσε που έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε νησί… Ναι, είναι πραγματικά υπέροχα.


Πήραμε μαζί και το φαγητό μας και απολαύσαμε σχεδόν μια ολόκληρη μέρα, σαν εκδρομή, από το πρωί (όχι και τα ξημερώματα δηλαδή…) ώς το απόγευμα… Ήταν πολύ όμορφα. Αν και ελεύθερη η παραλία, δεν είχε πάρα πολύ κόσμο. Και φύσαγε κι ένα ελαφρό αεράκι.. Τι ωραία που ήταν…


Βούτηξα δύο φορές. Τα νερά ήταν δροσερά και όπως είπα, πεντακάθαρα… Πραγματικά το χάρηκα. Χρειαζόμαστε μικρές αποδράσεις πού και πού. Αυτό το καλοκαίρι με τις ζέστες του δεν λέει να υπαναχωρήσει. Από καύσωνα σε καύσωνα το πάει. Τον τρίτο για φέτος θα έχουμε σε λίγο…


Δεν χρειάζεται και πολλά πράγματα ο άνθρωπος για να νιώσει καλά… Κι εμείς το ξέρουμε αυτό. Εξάλλου στα απλά υπάρχει η ομορφιά και εκεί μπορείς πραγματικά να απολαύσεις τη ζωή. Μια ματιά, ένα νάζι, ένα χαμόγελα αβίαστο, πρόθυμο, αυθεντικό, αυτά είναι που χρειαζόμαστε. Μπορούμε να τα δώσουμε στους ανθρώπους μας;


Τα νερά στη θάλασσα τζάμι και γαλαζοπράσινα, προκλητικά. Είχαμε και την τύχη να βρούμε τον ίσκιο σε ένα μεγάλο αλμυρίκι για να καθίσουμε και να περάσουμε τη δύσκολη ώρα του μεσημεριού. Αλλά κάποια στιγμή, σηκώθηκε ένα αεράκι που φούσκωσε τη θάλασσα και το μικρό κυματάκι που δυνάμωσε, την έβγαζε έξω.


Είχε πάει πια 4 η ώρα. Είχαμε φάει και τα υπέροχα γεμιστά της Σούλας. Μοναδικά που ήταν ακόμα πιο νόστιμα σ’ αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον με τη φέτα και την παγωμένη μπυρίτσα μας… Είχαμε προετοιμαστεί, γιατί η μικρή καντίνα που υπήρχε εκεί, έχει ξηλωθεί και πρέπει να φέρεις μαζί σου ακόμα και τον καφέ σου.


Φύγαμε, παίρνοντας μαζί μας όμορφες αναμνήσεις από μια εκδρομή – απόδραση που στήθηκε στο πόδι όμορφα, χωρίς πολλές –πολλές προετοιμασίες. Ναι, μας χρειαζόταν λίγη δροσιά. Οι μέρες ετούτες στην Αθήνα είναι, από όποια πλευρά κι αν το δεις, δύσκολες. Ακόμα και ο αέρα που φυσάει είναι καυτός.

Θα μπορούσες να τους πεις και πίνακες ζωγραφικής. Όλοι αυτή η ομορφιά φιλοτεχνημένη από τον Δημιουργό του σύμπαντος και τον βοηθό του… Δεν έχει υπογραφή, αλλά όλοι ξέρουμε σε ποιον ανήκει η δόξα και η τιμή. Οι φωτογραφίες είναι από τη περιοχή Καστράκι στην ορεινή Κορινθία, ένα μικρό αγροτικό χωριό…


Και να ‘μαστε από τους τελευταίους εναπομείναντες στην φλεγόμενη Αθήνα… Και να συναντάς τέτοιες υπέροχες εικόνες στον τοίχο του φίλου και αδελφού σου που φαίνεται να έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες, δεν υπάρχει πιο ωραίο… Φεύγεις, ταξιδεύεις ήδη… Εκεί κοντά, στις Αλυκές θα είμαστε το ερχόμενο Σαββατοκύριακο.


Σ’ ένα ταξίδι που το έχουμε όλοι ανάγκη και που δεν ξέρουμε τελικά αν το ότι δεν το έχουμε κάνει ακόμη είναι δική μας ευθύνη ή κάποιου άλλου που ίσως να μη διακρίνεται με την πρώτη ματιά, αλλά η παρουσία του είναι διάχυτη παντού… Το διαισθανόμαστε. Όλο αυτό το θαύμα δεν είναι παρά απλή, ταπεινή σκόνη, πάνω στην οποία αντανακλά ο δυων ήλιος και ζωγραφίζει αυτόν τον υπέροχο πίνακα..


Αφήνω τη ματιά μου να φύγει μαζί με την  φαντασία μου πέρα από το κόκκινο του ηλιοβασιλέματος και το σταχτί σύννεφο του ουρανού…. Πόσο αγαπώ την ομορφιά της δημιουργίας σου, Κύριε μου και Βασιλιά μου!


Τα χρώματα αλλάζουν… Το κόκκινο διαδέχεται το μπλε. Ο ουρανός παραμένει το ίδιο όμορφος. Μοναδικός. Λαχταρούμε τις μέρες των δικών μας διακοπών, τότε που θα έχουμε το χρόνο και θα μπορούμε να απολαύσουμε ζωντανά όλη αυτή την ομορφιά.


Μέχρι τότε, ας απολαύσουμε τις σημερινές φωτογραφίες… Έχει κι αυτό τη χάρη του. Να είσαι κλεισμένος στο γραφείο σου ή να τρέχεις να διεκπεραιώσεις τις δουλειές στην πυρακτωμένη Αθήνα, τέτοιες εικόνες σου δίνουν δύναμη, πώς να το κάνουμε…


Δεν είναι καθόλου λίγο, πιστέψτε με… Άσε, δηλαδή που μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να ταξιδέψεις μαζί τους… Και είναι αυτές όμορφες, θετικές σκέψεις που σε οδηγούν ψηλά στην ανθρώπινη κλίμακα… Ο καθένας νομίζω μπορεί να το καταλάβει αυτό.


Αυτή η ομορφιά είναι πραγματικά εξαιρετική… Απορώ που μερικοί πιστεύουν πως είναι αποτέλεσμα τυχαίο και συμπτωματικό… Σχεδιασμένο, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, είναι. Ο Δημιουργός, δεν ήθελε απλά να ζουν οι άνθρωποι, αλλά να απολαμβάνουν τη ζωή!