Αυτή είναι η ομορφιά του διαδικτύου… Και ας μην το καταλαβαίνουν κάποιοι. Δες όμως μια ομορφιά εξαιρετική: να ανοίγεις τα μάτια σου σε μια παραλία της Πελοποννήσου, όπου κάνεις τις μικρές δικές σου διακοπές και να πέφτεις πάνω στο χωριό σου, Θραψανό, όπως φαίνεται από την περιοχή του Γρέγο…


Κλείνω τα μάτια μου και είναι σαν να βρίσκομαι πάνω στο λόφο (παπούρι, το λένε στην Κρήτη…) του Γρέγο και να κοιτάζω κάτω, χαμηλά, από τη μεριά που είναι το μαγαζί του ανιψιού μου, Λευτέρη Βολυράκη. Συνεργείο αυτοκινήτων, έχει ο Λευτέρης. Κι έχω πάει κι εγώ το αυτοκίνητο μου εκεί, για σέρβις. Εμπιστοσύνη απόλυτη, στη δουλειά του…


Ύστερα γυρνώ στο αμπελάκι που φύτεψε ο πατέρας μου, ο Λευτέρης, με πολύ αγάπη για να προσθέσει σταφύλια στο κρασί του σπιτιού μας. Έχει λιάτικο σταφύλι που «γίνεται», (ωριμάζει, γλυκίζει…) νωρίς. Έτσι, όταν προτιμούσα τον Ιούλη για τις διακοπές μου στο χωριό, πάντα εδώ έβρισκα πρόωρα δυο γλυκιές ρόγες ή και ολόκληρο σταφύλι, για να φάω.


Κοιτάξτε τώρα αυτή τη φωτογραφία… Εντελώς αλλιώτικο σταφύλι. Είναι η κρεβατίνα της Μαλάμως μας, αν έχω καταλάβει καλά, από την περιοχή Καινούργιο Πηγάδι, όπου είναι και η γεώτρηση από την οποία τροφοδοτείται με νερό, το χωριό μας. Φορτωμένη και τα σταφύλια δείχνουν ώριμα. Καλή χρονιά φέτος. Ομορφιά στα μάτια και την καρδιά μας.


Ροζακί σταφύλι, αλλιώτικο… Κάποτε, θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός, δούλευα κι εγώ στο κόψιμο του σταφυλιού. Ήταν τότε, η Ένωση των Πεζών και ο εργολάβος Πασχάλης που έπαιρναν εργάτες – εργάτριες από το χωριό μας. Και πήγαινα κι εγώ αν και ήμουν μικρός (ήμουν ψηλός όμως και έδινα λάθος εντύπωση…) για να κουβαλάω κιβώτια γεμάτα σταφύλια (κασάκια, τα λέγαμε…).


Τι όμορφες αναμνήσεις! Και πώς μου έρχονται στο μυαλό αυτό το πρωινό, καθώς βλέποντας τις, επιχειρώ να γράψω αυτό το κομμάτι. Ζούμε καμιά φορά και μ’ αυτά τα κομμάτια της ζωής μας. Οι άνθρωποι των πόλεων βλέπουν τα σταφύλια στους πάγκους της λαϊκής ή του μανάβη, αλλά δεν ξέρουν τι αγώνας χρειάζεται για να φτάσουν μέχρι εκεί…


Άλλα σταφύλια αυτά… Κρασοστάφυλα, τα λένε στο χωριό μου… Να είσαι καλά βρε Στασούλα, με ξεσήκωσες σήμερα. Να, κάτι τέτοια απλά πράγματα είναι που μου λείπουν, από το χωριό. Μαζί με τους ανθρώπους του. Ότι δηλαδή μπορεί να κουβαλούν μνήμες που παραπέμπουν στις ρίζες… Μερικά πράγματα μας ακολουθούν…