Στη σελίδα 3 που θεωρείται δεύτερο εξώφυλλο έβαλε ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ το αφιέρωμα του για τα 1.000 φύλλα την περασμένη Δευτέρα... Δεν είναι κακό να θυμόμαστε κάποια πράγματα από το παρελθόν και την ιστορία μας. Πάμε έτσι, καλύτερα μπροστά...

Αυτό είναι το πρώτο λογότυπο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ τον καιρό του Πασαλάρη. Εδώ μια κόντρα του με τον Δημήτρη Ρίζο...

Δείτε ένα διαφημιστικό σποτάκι από την εποχή της Γιάννας. Τότε που έκλεισε την εφημερίδα αφήνοντας στο δρόμο τόσους εργαζόμενους...

Όπως οι άνθρωποι, έτσι και οι εφημερίδες οργανώνουν μικρές γιορτές και επετείους. Στόχος να θυμηθούμε λίγο την πορεία για να φτάσουμε ώς εδώ και να χαράξουμε καλύτερα το μέλλον που έχουμε μπροστά μας...

Την περασμένη Δευτέρα 15.04.2013 σε σελίδα 3 ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ είχε ένα ολοσέλιδο αφιέρωμα. Γιόρταζε μια διπλή επέτειο: Εκείνη την ημέρα έβγαζε το χιλιοστό φύλλο από την επανέκδοση του, ενώ μερικές μέρες νωρίτερα συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από την ημέρα που οι Άρης και Λίλιαν Βουδούρη προχωρούσαν στην έκδοση της εφημερίδας, ανατρέποντας πλήρως τα δεδομένα στην ελληνική αγορά των μέσων ενημέρωσης...

Τη θυμάμαι σαν τώρα την προαναγγελία έκδοσης. Είχα απολυθεί μερικούς μήνες νωρίτερα από το στρατό, είχα ήδη ένα παιδί, την Ειρήνη και έψαχνα με αγωνία να βρω δουλειά στη δημοσιογραφία που μου άρεσε...

Εκείνες τις μέρες, ετοιμαζόταν και μια άλλη εφημερίδα η ΓΝΩΜΗ του Πόπωτα με τον Κώστα Γερονικολό στη διεύθυνση, πρωινή εφημερίδα. Σ' αυτήν τελικά δούλεψα και μάλιστα στη διόρθωση, αλλά η αγωνία μου να μπω στη δουλειά με έκανε να πάω στη... δεξίωση του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ που γίνονταν την ίδια εποχή στο ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρετανία”.

Να, γιατί δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ, αυτό το λάθος... Έκτοτε την παρακολουθούσα την εφημερίδα. Είχε στο τιμόνι της ένα μεγάλο δάσκαλο της δημοσιογραφίας εν ζωή ώς τα σήμερα, τον Χρήστο Πασαλάρη. Άλλαξε την πολιτική γραμμή της στην πορεία της,καθώς ο Βουδούρης “έπαιζε” από τότε ως λήπτης μεγάλων δημόσιων έργων...

Ύστερα οι ιδρυτές χάθηκαν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα... Και η εφημερίδα πέρασε στα χέρια ενός ιδρύματος, ενώ είχε καταφέρει να γίνει η ναυρχίδα της Δεξιάς.... Κύρτσος και Ρίζος έδωσαν χρώμα στην εφημερίδα μέχρι που το ίδρυμα πούλησε τον τίτλο στην Γιάννα Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη. Η Γιάννα είχεήδη τη λάμψη των Ολυμπαικών Αγώνων της Αθήνας του 2004 ως πρόεδρος και ήθελε, με τα χρήματα του συζύγου της να φτιάξει μια εφημερίδα εφάμιλλη των ευρωπαϊκών...

Έφερε λοιπόν Ισπανούς σχεδιαστές και έφτιαξαν ένα προϊόν εξαιρετικό σε εμφάνιση, αλλά άδειο σε περιεχόμενο. Έπεσε στην παγίδα πολλών ιδιοκτητών μέχρι και σήμερα που δίνουν μεγάλο βάρος στο λέει άουτ με τους γραφίστες να έχουν τον πρώτο ρόλο και λιγότερο στη δημοσιογραφική ύλη. Αλλά τι μπορεί να είναι εφημερίδα πέρα από το περιεχόμενο της; Η αποτυχία της ήταν προδιαγραμμένη.

Η εφημερίδα έκλεισε, αφήνοντας στο δρόμο εκατοντάδες δημοσιογράφους, τεχνικούς, διοικητικό προσωπικό.

Η νέα εκδοτική περίοδος του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ και του ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ξεκίνησε στις Νοεμβρίου 2009. Μια δύσκολη περίοδος καθώς η χώρα περνούσε στο Μνημόνιο και οι πολίτες άρχισαν να δκιμάζονται σκληρά... Την παρακολουθούμε. Δεν είναι και η καλύτερη η ιδιοκτησία με τους Σκαναβή – Μπενέκο, αλλά απασχολούν κάποιους δημοσιογράφους που χρειάζονται, όσο τίποτα άλλο τη δουλειά...

Ένα από τα εξώφυλλα της τελευταίας εκδοτικής προσπάθειας των Σκαναβή - Μπενέκου...

Όταν γράφτηκε το κείμενο που ακολουθεί για τις “Επισημάνσεις” δεν είχε “γεννηθεί” ακόμα το θέμα με τη δολοφονική απόπειρα κατά των αλλοδαπών εργαζομένων στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας... Ωστόσο κι αυτό είναι ένα πολύ δυνατό δημοσιογραφικό θέμα που δείχνει πόσο λίγο εκτιμούν κάποιοι την ανθρώπινη ζωή, όταν αυτή έχει να κάνει με την εκμετάλλευση και με το χρώμα της επιδερμίδας μας. Ο τίτλος από τη χθεσινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.

Γεμάτα οργή τα σχόλια στα social media σχετικά με την απόφαση του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά να συστήσει άλλες έξι θέσεις αναπληρωτών υπουργών... Αυτή είναι η οικονομία;

Να διασπαθίζεται κι άλλο το δημόσιο χρήμα, την ώρα που ζητάει απότους πολίτες να σφύξουν κι άλλο το ζωνάρι;

Ειλικρινά, όταν εφημερίδες “σοβαρές” σαν την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, επιλέγουν να κάνουν αυτήν την κίνηση πρώτο θέμα, αντί να αρθρογραφήσουν και να τον “μαζέψουν” με την κριτική τους, αναρωτιέσαι σοβαρά, τι διατεταγμένη υπηρεσία εκτελούν...

Κι αυτός ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τι κάνει; Δε βαρέθηκε να υπογράφει χωρίς να διαβάζει, οτιδήποτε του στέλνουν από το Μαξίμου;

Μα, επιτέλους, εξέλειπε εντελώς η ντροπή από αυτό τον τόπο; Κακώς βάζω το ερωτηματικό...

Είναι βέβαιο πια ότι δεν υπάρχει “τσίπα”. Οι άνθρωποι δεν “παίζονται” με τίποτα...

Για την “Νέα Μανωλάδα” Ηλείας και το ρατσιτικο κρούσμα γράφει σήμερα και “Ο Δρόμος της Αριστεράς” στο πρωτοσέλιδο του. Όντως, το θέμα πρέπει να μας προβληματίσει όλους....

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 20/04/2013

Αρέσει στους πολιτικούς να αναλώνονται στα “μεγάλα” λόγια. Συχνά τα βλέπουμε να είναι “καρφιτσωμένα” στους τίτλους των φιλικών τους εφημερίδων και πιο συχνά γίνονται συνθήματα στα χείλη των οπαδών τους. Δυο τέτοια “μεγάλα” λόγια διέκρινα τη βδομάδα που μας πέρασε. Το πρώτο αφορούσε μια ομολογία αποτυχίας για φοροδιαφυγή, ακρίβεια και δημόσιο από τον επικεφαλής του κλιμακίου του ΔΝΤ για την Ελλάδα, Πάουλ Τόμσεν, ο οποίος μάλιστα παραδέχθηκε ότι “αδικήσαμε μισθωτούς και συνταξιούχους” και το δεύτερο αφορούσε το διάγγελμα με πολύ βαριές λέξεις για το τίποτα, από τον πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά.

Ας τα δούμε λίγο από πιο κοντά... Ο κ. Τόμσεν δεν είπε τα παραπάνω λόγια σε κανένα τηλεοπτικό κανάλι, εν είδη δηλώσεων. Όχι. Στο συνέδριο του Economist, τα είπε... Μπροστά σε μια δράκα οικονομολόγων, όπου περισσεύει το ανθρώπινο ενδιαφέρον και το βάρος δίνεται σε πίνακες και αριθμούς.

Έτσι συμβαίνει μ' αυτό το σινάφι των επαγγελματιών... Αναλώνονται ώρες ολόκληρες με στατιστικά και ξεχνάνε να βάλουν στο κέντρο του ενδιαφέροντος τους τον άνθρωπο και τις ανάγκες του... Ας είναι. Τους ξέρουμε. Τους έχουμε μάθει τα τελευταία χρόνια με όσα έχουμε πάθει από τα... επιτεύγματα τους...

Τι είχε να χάσει λοιπόν ο κ. Τόμσεν; Είπε τα πράγματα με το όνομα τους: “Η προσαρμογή δεν επιτεύχθηκε πάντοτε με τον καλύτερο τρόπο. Έγιναν μεγάλες αδικίες, οι οποίες δικαιολογημένα έχουν προκαλέσει κοινωνικές αντιδράσεις”. Αυτό ήταν. Η αυτοκριτική έχει και όρια... Γι' αυτό θεώρησε χρέος του, ως ευφυής τεχνοκράτης, να δηλώσει αισιόδοξος για την επίτευξη της ανάκαμψης τους επόμενους 12 – 18 μήνες και να εκτιμήσει ότι δεν θα χρειαστούν νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις “εφόσον η κυβέρνηση επιμείνει στις μεταρρυθμίσεις στο φορολογικό σύστημα και τη δημόσια διοίκηση”.

Και ανέφερε, χαρακτηριστικά, κάτι που όλοι ξέρουμε, γιατί το βιώνουμε: “Φορολογούνται περισσότερο οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι οι οποίοι είναι ευκολότερο να φορολογηθούν και υπάρχουν περικοπές σε συντάξεις και μισθούς οι οποίες δεν είναι δίκαιες”. Κι ακόμα “ενώ οι μισθοί μειώθηκαν σημαντικά, αυτό δεν αποτυπώνεται σε χαμηλότερες τιμές”...

Τι ωραία που είναι να κάθεσαι στο καλά κλιματιζόμενο γραφείο σου, στην άνετη πολυθρόνα σου και να κάνεις διαπιστώσεις για τους άλλους που εσύ και οι πολιτικές που επέβαλες, τους έφεραν σ' αυτά τα χάλια... Δεν ξέρω. Δεν είμαι πάντα ψύχραιμος, παρότι καταβάλω προσπάθειες λόγω της φύσης της δουλειάς μου.

Σε ότι αφορά τον κ. Σαμαρά και στην ανάγκη που ένοιωσε να προβάλει το μήνυμα του, ότι έφτασε η ώρα της ανάκαμψης και να πει, σχεδόν χαμογελαστός, ότι σε λίγο η Ελλάδα δεν θα εξαρτάται από Μνημόνια, για να κλείσει αισιόδοξα την τοποθέτηση του, θεωρώ ότι μάλλον ζει σ' άλλον τόπο ή ότι οι σύμβουλοι του, του δίδουν μια εικόνα στρεβλή και παραμορφωμένη και πάντως πολύ μακρινή από την αλήθεια...

Κατά τα λεγόμενα του, ένας... τεράστιος στόχος είναι έτοιμος να υλοποιηθεί τον Ιούνιο. Θα συζητηθεί η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση και του ειδικού φόρου στα καύσιμα... Προσέξτε: Θα συζητηθεί, δεν θα αποφασιστεί...

Είναι παράδοξο, ο πρωθυπουργός μιας χώρας στο διάγγελμα του προς τον λαό, να αποκαλεί το απόλυτο χάος που βιώνουμε σε όλους τους τομείς ως εικόνα σταθεροποίησης που επικυρώνουν πλέον και οι δανειστές... Εκπληκτικό! Πώς μπορείς να εμπιστεύεσαι τέτοιους πολιτικούς; Περισσεύουν τα “ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα” που έλεγε και ο ποιητής. Βαρεθήκαμε και να τους ακούμε. Έλεος!

• Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στη στήλη μου “Επισημάνσεις”...

Αυτές είναι οι άσχημες ειδήσεις... 750 άνεργοι την ημέρα, για φαντάσου! Ο τίτλος από το πρωτοσέλιδο της σημερινής ΑΥΓΗΣ.

Νάτα και τα ωραία! Εξαγοράζουν Έλληνες δημοσιογράφους; Δεν το πιστεύω... Και όμως, κάποιοι “συνάδελφοι” το γράφουν στο κούτελο τους, ότι είναι διατεθειμένοι για εξαγορά...

Κι επειδή η ζωή θέλει ηρωισμούς, αν δεν υπάρχουν ήρωες, κάποιοι είναι έτοιμοι να τους κατασκευάσουν. Δείτε το σημερινό πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ. Ο Αβραμόπουλος σηκώνει το ανάστημα του, στον... Σόιμπλε!

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 13/04/2013

Προσωπικά δεν υπήρξα ποτέ δημόσιος υπάλληλος, δεν είχα δηλαδή ποτέ το μαξιλάρι ενός μονίμου και σταθερού μισθού στο προσκεφάλι μου. Και καθώς έχω ζήσει κοντά τριάντα πέντε χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, όπου τα πράγματα είναι πολύ πιο σκληρά για την επιβίωση, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο όποιος διορισμός στο δημόσιο ήταν μια κάποια λύση, μια εσωτερική ηρεμία, ότι θα έχω κι αύριο δουλειά. Κάτι τουλάχιστον που στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχει...

Είναι σαφές ότι η αναφορά μου στους δημοσίους υπαλλήλους δεν έχει να κάνει με εκείνους που διέθεταν τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για μια θέση στο δημόσιο, αλλά σε εκείνους που έκαναν χρήση υπηρεσιών τύπου “ρουσφετιού” από τους εκάστοτε κομματάρχες που καταλέμβαναν την εξουσία.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, ποιοι χρησιμοποιούν τον όρο “επίορκοι” του δημοσίου; Οι πολιτικοί. Οι ίδιοι δηλαδή που τους δημιούργησαν! Επομένως τους γνωρίζουν καλά, δικά τους παιδιά είναι... Τότε γιατί τόσος ντόρος γι' αυτούς.

Πολύ φοβάμαι ότι δεν χτυπά γι' αυτούς η καμπάνα. Αυτοί έχουν μάθει να ελίσσονται, να αλλάζουν χρώματα σαν τους χαμαιλέοντες, ανάλογα με το ποιος κατέχει την εξουσία, είναι τα δικά τους “χρήσιμα” παιδιά...

Τότε γιατί χρησιμοποιούν αυτόν τον υποτιμητικό τίτλο, θα ρωτήσει ένας αφελής. Μα, αν το σκεφτείτε λίγο θα βρείτε τι θέλουν... Στόχος τους είναι να δυσφημίσουν τους δημοσίους υπαλλήλους περισσότερο στα μάτια των ιδιωτικών υπαλλήλων. Του μικρού – αδύναμου εργατοϋπαλλήλου που είδε όχι μόνο να μειώνεται ο μισθός του, αλλά να χάνει τη δουλειά του. Η εξίσωση που του επιβάλλουν στο θυμικό, λέει: “Γιατί μόνο εγώ να απολύομαι, να απολύεται κι αυτός”. Ποτέ, βεβαίως δεν τον αφήνουν να του περάσει από το μυαλό ένας πιο φυσιολογικός προβληματισμός: “Γιατί κι εγώ να μη διεκδικώ να είμαι μόνιμος ή τουλάχιστον να έχω μια σιγουριά στην εργασία μου;” Είναι προφανές πως τόσα χρόνια με συμπαραστάτες τους τα συνεργαζόμενα ΜΜΕ, οδήγησαν τη σκέψη ώστε η εξίσωση να οδηγεί στο χειρότερο, όχι στο καλύτερο.

Εν κατακλείδι... Αν όντως υπάρχουν “επίορκοι” δημόσιοι υπάλληλοι και δεν έχουν τιμωρηθεί για τις όποιες πράξεις τους, τότε υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι που, υποτίθεται, ότι είναι εκεί για να τηρούν την τάξη. Οι έντιμοι πολίτες θα ήθελαν πολύ να δουν φυλακή τους πολιτικούς που διόρισαν άσχετους, τους ίδιους πολιτικούς που λοιδορούν ως “επίορκους” τους δημοσίους υπαλλήλους.

Εν πάσει περιπτώση, ας βρουν άλλον τρόπο να κάνουν τις απολύσεις στο δημόσιο που τους επιβάλει η τρόικα και οι δανειστές μας, αντί να προσπαθούν να “χρυσώσουν” το χάπι με την επίκληση κάθε τόσο του κακόηχου “επίορκοι” δημόσιοι υπάλληλοι. Βαρεθήκαμε πια τα ίδια και τα ίδια... Αλλάξετε το, όσο ακόμα έχετε περιθώρια... Πριν είναι πολύ αργά.

Ο κόσμος έχει καταλάβει πια περί τίνος πρόκειται. Και πέρα από το δράμα που ζει, κάθε φορά που μπορεί, γελάει με την κατρακύλα των πολιτικών μας που αρέσκονται να... κομπάζουν για πράγματα που δεν κάνουν ή δεν έχουν τη διάθεση να κάνουν.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου, ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην στήλη μου “Επισημάνσεις”.

Πρωτοσέλιδα εφημερίδων είχαμε καιρό να δούμε... Η επικαιρότητα μας οδήγησε σε άλλα μονοπάτια. Ιδού λοιπόν η κρητική εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ που ανησυχεί για το παιχνίδι που ανοίγει με τις καταθέσεις...

Ο πανικός, όπως τον καταγράφει η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι περισσότερο από εμφανής. Είναι και το προηγούμενο με το βαθύ κούρεμα στην Κύπρο... Βεβαίως υπάρχουν οι διαψεύσεις, αλλά ποιον πείθουν;

Μια άλλη πτυχή του ίδιου προβλήματος που αφορά το γκρίζο τοπίο των τραπεζών... Τα γκρίζα δάνεια αφορούν αυτά των πολιτικών κομμάτων και μόνον. Τα αντίστοιχα δικά μας, είναι απαιτητά από τα ίδια ιδρύματα. Τέλεια!... Δυο μέτρα και δυο σταθμά...

Στην ΑΥΓΗ το βλέπουν ως “εθνική περιπέτεια”... Και μπορεί να είναι έτσι... Άλλωστε δεν θα είναι η μόνη περιπέτεια που έχουμε βιώσει ώς τώρα. Το “σάρωμα” έχει αρχίσει και αφορά ξεχωριστά τον καθένα μας...

Μια άλλη οπτική από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ. Τι ξημερώνει σε μετόχους και καταθέτες... Ορθόν... Ίσως ενδιαφέρει ένα κομμάτι του αναγνωστικό της κοινό. Εμάς, πάντως, ουδόλως μας ενδιαφέρει όλη αυτή η ιστορία... Δεν είμαστε ούτε μέτοχοι, ούτε καταθέτες...

Οι τραπεζίτες στο... απόσπασμα, έστω και... φωτογραφικά. Η εφημερίδα Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΥΡΙΟ καταγράφει τη δική της προσέγγιση μ' αυτόν εύγλωττο τίτλο... Τα golden boy ξανά στην επικαιρότητα για καλό αυτή τη φορά. Δε βαριέσαι, “είναι πολλά τα λεφτά Άρη” που λέει και η γνωστή κινηματογραφική ατάκα...

Οι ελληνικές εφημερίδες δεν ξέχασαν και την Μάργαρετ Θάτσερ... Ο θάνατος της έγινε πρωτοσέλιδος στα ΝΕΑ που της έχουν μεγάλο αφιέρωμα στις εσωτερικές σελίδες... Φυσικό... Με τη στροφή που έχουν κάνει τα ΝΕΑ θρηνούν το χαμό μιας τεράστιας σε μέγεθος κατ' αυτούς, μισητής για άλλους που έκαναν πάρτι ακούγοντας για το θάνατο της...

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ επιλέγει την κεντρική φωτογραφία της στο πρωτοσέλιδο, ασπρόμαυρη από μια συνάντηση τη δεκαετία του '80 με τους οικονομικά ισχυρούς της γης, όταν μεσουρανούσε στην πολιτική σκηνή, ως πρωθυπουργός της Αγγλίας... Και ιδού τώρα η Μάργκαρετ επιστρέφει στη γη, όπως θα συμβεί σε όλους μας κάποια στιγμή...